เศร้าและเสียใจ

จริงๆแล้วสมัยเด็กๆผมไม่ใช่คนรักสัตว์เลย แต่ก็ไม่ได้เกลียด

เมื่อประมาณยี่สิบปีก่อน ผมมีเพื่อนใหม่เพิ่มมาหนึ่งตัว เป็นเพื่อนเล่นรอเวลาพ่อแม่กลับบ้านหลังเลิกเรียน มันเป็นหมาชื่อ ป๊อม (สะกดไม่ผิด เสียงอ่านผันตามวรรณยุกต์) เป็นตัวเมียพันธุ์มิเนเจอร์

ป๊อม มีลูกทั้งหมด น่าจะสี่ตัว พ่อผมเอาไปให้เพื่อนตัวนึง ตอนนั้นผมเศร้าแทบเป็บแทบตาย เพราะไม่เคยเจอการจากลามาก่อนในชีวิต พ่อจับมันไว้ในกล่องในรถ และผมเองก็เป็นคนเอามันออกจากกล่องในรถเพื่อหวังว่าเราจะเอากล่องเปล่าไปให้เพื่อนพ่อ แน่นอนว่าลูกไม้นี้ใช้ไม่ได้ผล

ผมไม่ถนัดเรื่องการตั้งชื่อหมา มีตัวนึง ตัวใหญ่สีน้ำตาล ผมตั้งชื่อว่าไจแอนท์ มันเป็นหมาที่เท่ห์ ตัวใหญ่ผิดขนาดมิเนเจอร์ทั่วไป และนิสัยฉลาดกวนตีนเป็นที่สุด ส่วนพวกที่เหลือไม่มีชื่อ ในเวลาต่อมา ตัวเมียสีดำอีกสองตัว ตัวนึงโดนรถเหยียบขาเดี้ยง พ่อกับแม่เลยตั้งชื่อว่า เป๋ -*- ผมไม่ชอบชื่อนี้เลย แต่พอนานวันก็เรียกตาม ส่วนอีกตัวนึงตัวเล็กสุด จึงเรียกว่า ไอ้ตัวเล็ก -*-

เรามีสมาชิกใหม่เต็มบ้าน และส่งเสียงหนวกหูมากถึงมากที่สุดเพราะมิเนเจอร์เป็นหมาพันธุ์นรกแตกที่ไม่มีความเป็นหมาพันธุ์ทอยอยู่ในตัวเลย เพราะมิเนเจอร์คือโดเบอร์แมนย่อส่วน

ป๊อมมีลูกอีกครั้งนึง ไม่กี่ปี หรืออาจจะแค่ปีเดียวถัดมา ชื่อ ช้าง เป็นหมา ที่โชคร้าย โดนไจแอนท์ข่มตลอดเวลา สองตัวนี้กัดกันทุกวัน และ ช้างไม่เคยสู้ได้เลยสักครั้งเดียว ซึ่งก็ยังดีที่หมาพันธ์เวลากัดกันมันไม่ค่อยมีแผล จริงๆก็น่าจะบอกว่าไม่มีเลยน่าจะดีกว่า

และไม่นานเท่าไหร่ ป๊อมก็โดนรถชนตาย ผมยังจำภาพตัวเองวิ่งร้องไห้กลับมาบ้านได้ดี ป๊อมนอนอยู่กลางถนน และไจแอนท์ก็ยืนเห่าอยู่ข้างๆ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับสิ่งที่เรียกว่า ความตายและการจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมร้องไห้ทั้งคืน และใช้เวลาหลายวันกว่าจะเป็นปกติ

นั่นเป็นเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อน

เมื่อมาถึงวันนี้ เมื่อเลิกงานและกำลังเดินทางกลับ วันนี้เป็นวันที่ผมขับรถกลับบ้านช้ามากที่สุดวันนึง ทั้งที่ถนนโล่ง ผมขับไปเรื่อยๆ จนมองเห็น หมาขาวกับหมาสีดำสองตัวกำลังยืนอยู่ข้างทาง

สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อทั้งสองตัวเล่นกัน หรืออาจจะกัดกัน จนตัวสีดำกระโจนมาอยู่หน้ารถ ผมรีบโยกเท้าเหยียบเบรค แล้วเสียงโครมก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงร้องเอ๋งๆ ผมจำไม่ได้ว่ามันโดนเหยียบซ้ำอีกทีรึเปล่า

ผมเคยตั้งปณิธานกับตัวเองอย่างแน่วแน่ว่าชาตินี้จะไม่ยอมขับชนหมาเป็นอันขาด แต่ก็เหมือนเรื่องตลกที่มันถูกทำลายลงอย่างง่ายดายจนน่าหัวเราะ มันมีปลอกคอซึ่งน่าจะเป็นหมามีเจ้าของ ผมคิดที่ว่ามันคงตาย แต่ขับผ่านไปได้ไม่นาน ก็ตัดสินใจวนรถกลับมาดู

มันน่าเศร้าและน่าเสียใจ ผมไม่มีระยะให้เบรคเลย และพอตัดสินใจกลับมา มันก็ไม่อยู่แล้ว (จะเพราะลากไปฝังหรือพาไปหมอก็ตาม) ความเร็วรถค่อนข้างต่ำ รถผมไม่เสียหายอะไรเลย ซึ่งพอเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยมันได้

เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมนึกถึงตัวเองเมื่อยี่สิบปีก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น อยากบอกจริงๆจากใจว่าผมเสียใจและอยากขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหลือเกิน

Create Date : 20 กันยายน 2553 Last Update : 20 กันยายน 2553 20:46:31 น. Counter : 417 Pageviews.		4 comments
Share Tweet