เกือบลืมไปหมดแล้ว

เป็นคำอธิบายที่ดีที่สุดที่ผมบอกตัวเอง

หลายปีมาแล้วที่ผมลืมและทรยศความรู้สึกตัวเอง

กระแสความจำเป็น สังคม คนใกล้ชิดฯลฯ นานับประการที่ผมสามารถนำมาเป็นข้ออ้างได้ว่า

มันทำให้ผมเกือบลืมไปว่าจริงๆแล้วผมเคยมีความฝันว่าอะไร

....

ผมไม่อยากโทษว่าเป็นเพราะสิ่งเหล่านั้นเลยบางทีมันอาจจะจริงอย่างที่

คำพูดยอดฮิตที่ผมเคยได้ยินสมัยเพิ่งเรียนจบใหม่ๆว่า'สิ่งใดเกิดขึ้นแล้วสิ่งนั้นดีเสมอ'

สารภาพตามตรงว่าผมไม่เข้าใจคำพูดนี้เลยและไม่เคยเห็นด้วยกับมันเลยสักครั้ง

ผมยืนกรานหัวชนฝาตลอดมาว่าคำพูดนี้มัน ไม่จริงถ้าหากเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับใครสักคน

มันจะเป็นเรื่องดีๆได้อย่างไรกันล่ะผมมักจะถามกลับแบบนี้

แต่ในวันนี้ผมกลับรู้สึกว่าคำพูดนี้ มันจริงอย่างน่าประหลาดโดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

อาจเป็นเพราะเคยได้ยินใครคนหนึ่งบอกไว้อย่างน้อยมันทำให้เราได้เรียนรู้สิ่งเกิดขึ้นล่ะมั้ง

…

หลายปีมาแล้วที่ผมพบว่าหนึ่งในความน่ากลัวที่สุดและบั่นทอนจิตใจของเรา

ก็คือความไร้เดียงสาเกินไปความที่เราเชื่อมั่นในความคิดเรามากเกินไป

ไม่ว่าใครก็คงกลัวความผิดหวังล้มเหลว ผมจึงขังหัวใจอยู่ในกำแพงที่ก่อขึ้นมาเอง

ผมเปลี่ยนมามองโลกแบบความจริงไม่ใช่ความฝันเหมือนก่อน

เกราะป้องกันบางๆนั้นกลายเป็นม่านเหล็กที่ทำให้ผมรู้สึกดี

ว่าแท้จริงแล้วคนอื่นๆก็ไม่ได้ดีไปกว่าเราและแท้จริงแล้วเราเองก็ดีไม่แพ้ใคร

และนั่นทำให้เรากลายเป็นลูกแกะให้หมาป่าขย้ำอย่างง่ายดายเราจึงพยายาม

แต่งแต้มสีสันบนตัวเราคำพูด การแสดงออกต่างๆนาๆเพื่อปกป้องตัวเอง

จนในที่สุดผมจึงพบว่ามันกลับยิ่งทำให้ผมหลงลืมใจตัวเองไปเสียหมด

ยิ่งเสแสร้งเท่าไหร่ผมก็ยิ่งพบว่าความรู้สึกเก่าๆของผมยิ่งจางหาย

ผมมองตัวเองย้อนกลับไปห้าปี สิบปี ที่แล้ว

ภาพลางๆในอดีตนั้นจึงทำให้พอระลึกได้ว่าไม่ใช่ … ผมไม่ใช่คนแบบนี้

ผมไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านี้ผมไม่ต้องการชีวิตแบบนี้

…

การพูดความฝันออกไปให้ใครสักคนฟังเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากสำหรับผมและสิ่งที่ยากพอๆกันก็คือ

หาคนที่จะไม่หัวเราะเยาะความเพ้อเจ้อของตัวผมเอง

ผมคงเป็นคนเพ้อฝันไร้สาระมากที่สุดคนหนึ่งบนโลกนี้หัวสมองผมไม่เคยหยุดคิดและจินตนาการ

แต่ถึงอย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยทำเลยก็คือหัวเราะเยาะความฝันของคนอื่น

…

ผมนั่งมองเปียโนที่ฝุ่นจับราวกับไม่เคยมีใครแตะต้องมานานนับปีเห็นพู่กัน หลอดสี ดินสอกระดาษสีน้ำ ปากกา

สมุดโน้ตไฟล์หนังสือมากมายทั้งหมดนั้นยังคงเป็นสิ่งที่ผมทำไม่สำเร็จ

อันที่จริงแล้วแต่ไหนแต่ไรผมก็แทบไม่เคยทำอะไรสำเร็จสักอย่างและมีคำบั่นทอนจิตใจมากมายเข้ามากระทบ

แต่ในเมื่อเราไม่มีวันรู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงบางทีการที่เราลองเชื่อใจตัวเองอีกสักครั้ง

ก็คงยังไม่สายเกินไปผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น