Bloggang.com : OuFlash 80 : Flag Football Diary-จาก แวนคูเวอร์ สู่ ปักกิ่ง 1 ปี กับ ความเชื่อ และความทุ่มเท

Flag Football Diary-จาก แวนคูเวอร์ สู่ ปักกิ่ง 1 ปี กับ ความเชื่อ และความทุ่มเท

กันยายน 2547

หลังจากกลับจากชิงแชมป์โลกที่ แวนคูเวอร์ แคนาดา ซึ่งทีมบางมดวิทยาที่ผมมีส่วนในการฝึกสอนได้เพียงอันดับที่ 7 ทำให้ผมผิดหวังมากทีเดียวกับการทำหน้าที่โค้ชที่ผมรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลว ผมมานั่งคิดนอนคิดดูว่า เราควรที่จะทำอย่างไรกับทีมชุดต่อไปดี ใจหนึ่งอยากเลิก เพราะ คิดว่าน่าจะเปิดทางให้น้องที่เป็น staff ที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ มาทำหน้าที่แบบเต็มตัว

แต่อีกใจก็อยากลองดูว่าถ้าเราทุ่มเทเวลาให้แบบเต็มที่ พัฒนานักกีฬา 4 คนที่ยังมีโอกาสเล่นได้อีก 1 ปี สุดท้ายแล้วผลที่ออกมาจะเป็นอย่างไร จึงได้พูดคุยกับคนใกล้ชิด อาจารย์ พี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ เลยได้ข้อสรุปว่า จะขอทำแบบเต็มที่จริงๆ อีกครั้ง (หลังจากที่ทำแบบเต็มที่ไปครั้งหนึ่งแล้วเมื่อปี 2545 ซึ่งทีมบางมดวิทยาชุดนั้นได้ไป เม็กซิโก)

เพราะ ผมเชื่อว่า ถ้าเราทำอะไร โดยที่มีความเชื่อ และทุ่มเทให้กับมันแบบเต็มที่ มันจะประสบความสำเร็จไม่มากก็น้อย

เมษายน 2548 (หลังสงกรานต์)

เริ่มเก็บตัวหลังจากผ่านการแข่งขันเก็บคะแนน เลกแรก มาแบบเหงื่อตก เกือบที่จะแพ้ต่อทีมโรงเรียนเจ้าพระยาวิทยาคม คู่แข่งตลอดกาล เป้าหมายของผมชัดเจน คือ การพัฒนาผู้เล่นคนที่ 5 ในทีมให้อยู่ในระดับเดียวกันกับ 4 คนที่ผ่านการแข่งขันปีที่แล้วมา

รู้สึกว่าครั้งนี้เป็นการทำทีมที่สนุก เพราะผมสามารถสอนวิธีการเล่นที่สลับซับซ้อนมากกว่าเดิมได้ เพราะพื้นฐานต่างๆของเด็กชุดนี้ดีอยู่แล้ว

มิถุนายน 2548

ผ่านเลกที่ 2 ไปแบบอึมครึม เพราะก็เกือบจะแพ้ทีมเจ้าพระยาฯ อีกเช่นเคย แต่กำลังใจของทุกคนก็ยังดีอยู่ ผมยังเชื่อมั่นว่าเราจะได้ไปชิงแชมป์โลกอีกครั้ง แม้ผมจะยังเชื่อมั่น แต่สัปดาห์ก่อนแข่งนับเป็นสัปดาห์ที่ผมเครียดที่สุดตั้งแต่เคยทำทีมมา ปัจจัยต่างๆ ตรงข้ามกับทีมของเรามากมาย

แต่ในที่สุดแล้ว พวกเราก็คว้าแชมป์มาได้ด้วยการเล่นที่ยอดเยี่ยมชนิดที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นทีมนี้เล่นดีไปกว่านี้อีกแล้ว แต่ความคิดของผมนั้นผิดโดยสิ้นเชิง..........

สิงหาคม 2548

เรามาถึงปักกิ่งเรียบร้อย (การแข่งขันชิงแชมป์โลกครั้งนี้จัดขึ้นที่กรุงปักกิ่ง ประเทศจีน) มีคนถามก่อนที่จะขึ้นเครื่องว่าหวังกับทีมนี้แค่ไหน ต้องตอบตรงๆว่าคำว่าแชมป์ไม่ได้อยู่ในหัวสมอง อยากให้ทำได้ดีกว่าเดิม (อันดับ 7)

แต่เมื่อมาฟังที่น้องๆในทีมพูดตอนที่อยู่ที่ปักกิ่ง บอกว่าไม่อยากไปเที่ยว อยากแข่ง ก็รู้สึกว่าเรามีสิ่งที่สำคัญที่สุดในการแข่งขันเรียบร้อยแล้ว นั่นคือ ใจ

จากนั้นดูฟอร์มในเกมที่เราเอาชนะ เม็กซิโก ได้ ก็ยังหวังเล็กๆว่า อย่างน้อยน่าจะได้ซักที่ 2 แต่พอมาเห็นอาการของทีมอเมริกา ก่อนแข่งที่พวกเขาเครียดมาก ทำให้หวังขึ้นมาอีกนิดว่า ที่สุดแล้วเราน่าจะเอาชนะได้

และเกมในนัดชิงชนะเลิศ น้องๆทุกคนก็ทำให้ผมได้เห็นว่า สามารถนำทุกอย่างที่เราสอนมาทำในสนามได้แบบสมบูรณ์แบบ ผมไม่เคยเห็นทีมชุดนี้เล่นได้ดีขนาดนี้มาก่อน และก็ไม่เชื่อว่าจะได้เห็นทีมชุดไหนที่ผมสอนเล่นได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

2 วินาทีก่อนหมดเวลานัดชิงชนะเลิศ

หลังจากที่เห็นกรรมการยกมือชี้ว่า 1st down Thailand ความรู้สึกตอนนั้นไม่ใช่ความดีใจ แต่คือความโล่งใจมากกว่า

มันเหมือนยกทุกอย่างออกจากบ่าไปหมด ความรู้สึกที่อยู่ที่ตรงนั้นเหมือนกับผมได้พิสูจน์แล้วว่า 4 ปีที่ผมทำงานตรงนี้ มันไม่ได้เป็นช่วงเวลาที่สูญเปล่า

สิ่งที่ผมเฝ้าพร่ำสอนน้องๆทุกคน ไม่ได้เป็นสิ่งที่ผิด ผมมาถึงจุดที่ผมสามารถพูดกับทุกคนได้แล้วว่า ที่สุดแล้ว มันคุ้มค่าจริงๆ ผมทำงานนี้เพราะ ผมรักงานที่ผมทำ รักอาจารย์ รักน้องๆในทีม รวมทั้งคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกคน โดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน หรือเกียรติยศ ชื่อเสียง ใดๆ

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2549 14:28:28 น.

3 comments

Counter : 825 Pageviews.

แจ๋วโว้ย แจ่วจริง

โดย: ไข่เหลิม (ไข่เหลิม

) วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:5:22:49 น.

ทำดีต่อไปครับ

โดย: สาธิต IP: 203.209.43.118 วันที่: 11 พฤษภาคม 2549 เวลา:16:21:29 น.

วันเวลาผ่านไป แต่ความทรงจำยังคงอยู่

โดย: ธีรวุฒิ สุวรรณรัตนมณี IP: 58.64.92.77 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:08:09 น.