โหมดพระศุกร์เข้าเช้า พระเสาร์เข้าบ่ายเลยค้า

ก็ว่าช่วงชีวิตกำลังจะดีจะงามแล้วเชียว สมาชิกใหม่ก็กาลังจะเบ่งออกมา เฮ้อ ตอนนี้ยอมรับว่าชีวิตโครตเหนื่อยเลย ทั้งกาย ทั้งใจ กลัวร่างกายจะไปก่อนจัง แต่ใจยังสู้นะ ถึกอยู่แล้วกรุน่ะ

เรื่องแรกเลย พี่เลี้ยงเจ้าม่อนน้อยหอยสังข์ชิ่งไปแล้วคับพี่น้อง พม่าทำตูแล้วซวยเลยตู ไปตอนตูท้องได้ 7 เดือน ไปตอนเจ้าม่อนอภิมหาซน ที่สำคัญไปตอนอิแม่เช่นเรามาเดี๊ยงนิสิ แย่เลย คือไม่บอกกล่าวด้วยนะ ก็ให้เค้าหยุดปีใหม่ 1 วัน วันที่ 1 มกราอ่ะ พอวันที่ 2 ก็เงียบ เราก็เออ คงไปเที่ยวเหนื่อย ให้พักอยู่กับครอบครัวอีก 1 วัน ก็ไม่ตาม พอมาวันที่ 3 ไม่มีติดต่อกลับมาเลย เลยโทรไป ก็ไม่รับ ให้แฟนรับเอง ซึ่งก็พูดไทยไม่รู้เรื่อง สรุปคือเค้ามาคืนกุญแจไว้ที่ร้านค้าแถวบ้านที่รู้จักกัน บอกว่าจะไปขายกุ้งที่ตลาด น้องสะใภ้จะคลอดลูก อะไรอีกมากมายซึ่งไม่มาบอกตูเองล่ะ ไม่ให้เราเตรียมตัวเลย ก็เลยวุ่นกันทั้งบ้านเลยอ่ะ บ้านเน่ามาก พูดถึงก็เสียดายนะ เพราะทำงานดี รักเจ้าม่อนด้วย แต่เค้าก็ต้องรักครอบครัวเค้ามากกว่าแหล่ะ เฮ้อ เหนื่อย

เรื่องที่สอง เราเกิดมาขาเดี้ยงอีกแล้วคับ ขาข้างเดิมกับตอนเดี้ยงตอนท้องเจ้าม่อน แต่นี่เดี้ยงเพราะอุ้มม่อนน่ะแหล่ะ 12 โลอ่ะ อุ้มขึ้นบันไดเช้าเย็น อุ้มอาบน้ำ ถึงจะมีพี่เลี้ยง แต่เราไม่ปล่อยให้เค้าดูตลอดงัย ก็มีช่วยบ้าง เดี้ยงเลยตู ตอนนี้ก็เดินเหมือนคนพิการอยู่ พยามจะไม่เดินก็ทำไม่ได้ ลูกก็ต้องเลี้ยง ยายก็ช่วยไม่ไหว เดี้ยงเหมือนกัน 555 เบนก็ต้องไปทำงาน เป็นเรื่องที่ทำให้เราร้องไห้เลยนะ เราเดี้ยงไปคนนึง ลูกจะทำยังไง ไหนจะลูกในท้องอีก กินยาอะไรก็ไม่ได้ หมอไม่สั่งเลย หมอสุนีย์ให้ทำกายภาพ ก็ได้แค่ครั้งเดียวอ่ะ คงตะกายไปทำที่โรงบาลทุกวันไม่ไหว นี่ก็ได้แต่ทายาหม่อง แบบทำไมจะต้องมาเป็นอะไรช่วงตอนท้องด้วยอ่ะ ไม่เข้าใจเลย ปีใหม่เลยไม่ได้ไปเยี่ยมใครเลย ฝืนไปบ้านย่าเบนมาแทบตาย สภาพน่าทุเรศมาก

เรื่องที่สาม เจ้าคิงคองขาหัก โอ้แม่เจ้า เรื่องใหญ่มาก พอผลเอ็กซเรย์ออกมาว่าหัก เรานี่ งานเข้าแล้วกุ คือเค้าจะติดคนมาก จากติดเรา ตอนนี้ไปติดแม่เราเพราะแยกห้องกันนอนแล้วตั้งแต่มีเจ้าม่อน แต่ก็รักมันเหมือนเดิมแหล่ะนะ เช้าวันอาทิตย์ ก็ได้ยินเสียงร้องแบบดังมาก ไม่หยุดเลย ไอ้เราก็วิ่งจากเตียงทั้งๆ ที่เดี้ยง ลืมงัยว่าตัวเองก็เจ็บ แม่บอกว่าเค้าตามลงบันได แล้วพลาดหล่นมา 2 ขั้น ขาห้อยเลย แม่บอกว่าไม่เป็นไรหรอก แค่ซ้น เราบอกว่าแม่คงไม่แค่นั้นหรอก มันร้องโหยหวนขนาดนั้น ขาพับมาเลย ก็ไปโรงบาลสัตว์แถวบ้านก่อน (ซึ่งแพงมากและหมาตูตายไป 2 ตัวที่นี่ ยังมะเข็ดอีก 555 ) ก็จิงดังว่า หักคับ ค่าผ่าตัดเพื่อดามเหล็ก มัดลวด 9500 ยังไม่รวมอย่างอื่นอีก อืม กุนึกในใจ พรุ่งนี้กุเอาไปเกษตรโลด ห่า เงินไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่จะหายมั๊ยเนี่ยสิ คิดหนัก แล้วเค้าก็ดามเฝือกให้ทุเรศมาก ไม่เคยเห็นเฝือกอะไรทุเรศได้เท่านี้เลย อายนะนั่นตอนไปเกษตร เอ่อ คนก็เดี้ยงอุ้มหมาเดี้ยงๆ อีก ขับรถไป น้ำตาไหลไป สงสารมัน มาเจ็บหนักพร้อมๆ กันเลย พูดก็ไม่ได้ คงเจ็บน่าดู สงสารตัวเองด้วย ถ้าเราไม่เดี้ยงคงดูแลมันได้ดีกว่านี้ ไปหาหมอวันจันทร์ เค้านัดผ่าวันพุธ ก็ต้องถ่อกันไปแต่เช้าอ่ะ เพราะคนเยอะ แต่โชคดีวันนั้นคนน้อย ได้คิวที่ 25 นี่นัดตัดไหมวันพุธที่ 13 เดี้ยง 1 ต้องกระเตงเดี้ยง 2 ไปอีกแว้ว ค่าผ่าที่นี่ 6700 นับๆ แล้ว ค่าเจ็บตัวคิงคองคราวนี้ร่วมหมื่นแล้ว อิแม่แดรกแกลบไปตามระเบียบ

เรื่องที่สี่ เจ้าม่อนไข้สูงกลางดึก ก็ต้องพากันไปทัวร์โรงบาลอีก เมื่อวันที่ 29 คือมือเท้าอุ่นมาซักระยะแล้ว มีน้ำมูกนิดหน่อย ก็คงติดหวัดจากพ่อเบนแหล่ะ ก็เช็ดตัว งดอาบน้ำ ให้ยาลดไข้ไป กลางดึกคืนนั้นก็จะปลุกให้กินยาแหล่ะ เพราะเห็นตัวยังรุมๆ อยู่ โห ที่ไหนได้ วัดไข้ปาเข้าไป 39.3 อิแม่มือไม้สั่น หายาไข้สูงป้อนก่อนเลย แล้วจับเช็ดตัว แพ็คลิงไปหาหมออีก กลัวเค้าชักงัย เพราะอยู่ๆ ไข้ก็สูงปรี๊ด หมอจะเอาตัวไว้ ซึ่งพอไปโรงพยาบาล ไข้ลงแล้ว เหลือ 37 กว่าๆ คอแดงนิดหน่อย ไม่มีไอ หมอบอกว่าคงต้องตรวจเลือด อืม เราเลยบอกว่า ขอกลับไปดูแลเองซักคืนก่อนได้มั๊ย เพราะนึกสภาพไม่ออกกับตอนลิงนอนโรงพยาบาลช่วงนี้เลย เจาะน้ำเกลืออีก กุว่าได้ดึงเข็มออกกันแน่แท้ แล้วคือเราให้ยาลดไข้ลูกผิดอ่ะ -*- คือให้เค้าอ่อนเกินไป ไข้เลยไม่ลงซักที คือลืมไปว่าตอนนี้เจ้าม่อนมัน ขวบ 5 เดือนแล้ว ยังให้โดสยาต่ำอยู่อ่ะ ลืมนึกไปเลย น้ำหนักก็ 12 โลแล้ว ก็ได้ยามาใหม่หมด กลับบ้านมาก็ดีขึ้นนะ ให้ยาไม่ขาดเลย ไม่ได้อาบน้ำไป 6 วัน เป็นหมาหัวเน่าเลยลูกชั้น เลยอดทุกอย่าง โปรแกรมไปเที่ยวปีใหม่ งดหมด เฮ้อ

ตอนนี้ก็ได้พี่สะใภ้ญาติห่างๆ มาเป็นพี่เลี้ยงเจ้าม่อนก่อน คงจนกว่าเราจะคลอดเลยแหล่ะ ซึ่งเค้าก็เต็มใจดี ธรรมมะธรรมโมด้วย สอนเจ้าม่อนสวดมนต์อีกต่างหาก (พูดยังไม่พูดเล้ย) แต่ก็หัวโบราณเหมือนกัน แต่ก็ยังพอรับได้ นี่ก็ให้มีหน้าที่อาบน้ำ ป้อนข้าว พาเดินเล่น แล้วทำงานบ้านซึ่งเราต้องทำนิดหน่อย ค่อยๆ ช่วยกันไป

ส่วนเราคงต้องพักให้มากกว่านี้ ไม่รู้จะได้พักมั๊ย สงสารไอ้ตัวเล็กในท้องจัง ไม่เป็นรัยนะคะลูก เกิดเป็นลูกแม่แหม่ม น้องพี่ม่อน ต้องอดทนนะจ๊ะ แม่จะพยามแข็งแรงในเร็ววันนะคะ รักหนูกับพี่ม่อนมาก นี่ก็นั่งเถียงกันอยู่ ยังตั้งชื่อหนูไม่ได้เลย รู้อย่างเดียวว่า หนูมีจู๋เหมือนพี่ม่อนเลย 555555 ลูกชายอีกแล้วเรา ถ้าซนเหมือนพี่ล่ะแย่เลย แม่คงผอมเป็นผีตายซาก นี่ไล่จับพี่ม่อนซะเดี้ยง อีก 2 เดือนเจอกันนะคะ รักลูกค่ะ

Create Date : 10 มกราคม 2553		2 comments
Last Update : 11 มกราคม 2553 10:29:50 น.
Counter : 818 Pageviews.
Share Tweet