แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
Group Blog
 
<<
กรกฏาคม 2553
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
30 กรกฏาคม 2553
 
All Blogs
 

Welcome Anthony... หลานน้า ^^

เมื่อก่อนนี้เด็กที่รอคอยเคยเขียนบล็อคเป็นไดอารี่ออนไลน์อยู่เหมือนกันนะ...

คือคิดเอาเองนะว่า วันนึงเรากลับมาอ่านอีกครั้งในสิ่งที่เราเคยเขียนเอาไว้ มันจะเห็นความแตกต่างใน "ตัวเรา" อย่างชัดเจน ซึ่งก้อไม่ผิดไปจากที่คิด มันทำให้ "เห็น" จริงๆว่าในแต่ละปี เราเติบโตขึ้น หรือ เปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่ ผ่านอะไรมาบ้าง และอะไรที่มันเคยเป็นเรื่องใหญ่ ... สุดท้ายแล้วมันกลายเป็นอดีตที่ลืมเลือนไป หรือว่าเป็นบทเรียนที่เก็บมาจดจำหรือเปล่า


แล้วอยู่ดีๆ ... ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร้างราจากการเขียนไป จะบอกว่าเมื่อก่อนไม่ยุ่งก้อไม่ได้นะ...เมื่อก่อนน่ะยุ่งมากทุกวันเลยทีเดียว
และถึงจะมีเรื่องนั้นเรื่องนี้มาสะกิดใจ ก้อยังมีปัญญาถ่ายทอดเรื่องที่อยู่ในใจได้ทันควันกว่าในตอนนี้


...


จะลองพยายามใหม่อีกที ดีมั้ยนะ ...?


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@


วันนี้ตอนเย็นๆ โทรไปหา "เขา" ที่อยากได้ยินเสียง
อยากได้ยินเสียงก้อเพราะว่า คิดถึง ...


แต่รู้สึกว่าโอกาสจะไม่เป็นใจ นอกจาก "เขา" ไม่รับสาย ยังไม่เห็นโทรกลับมา

วางสายแล้วก้อรู้สึกว่า ... ในหัวใจมันมีช่องว่าง ... โหวงๆ แปลบๆ

เมื่อคืนก้อฝันไม่ดี


ยิ่งอยู่เมืองไทย ยิ่งรู้สึกว่าถูกรุมเร้าให้จนมุม

ตัวตนที่เคยมีเคยเป็น ดูเหมือนจะค่อยๆหลับเงียบอยู่ข้างใน ไม่ปรากฏตัวออกมาให้เห็นนานแล้วเหมือนกัน


นั่งถอนหายใจอยู่เฮือกใหญ่ ... แล้วจู่ๆก้อคิดถึงคนอีกคนนึง ซึ่งเป็นคนสำคัญมากในชีวิตขึ้นมาจับใจ


ที่จริงก้อนึกถึงมานานแล้ว แต่ด้วยเวลาและระยะทางที่เป็นอุปสรรค ทำให้ติดต่อหากันไม่ได้ กลัวว่าเขาจะเหนื่อยจากงานทั้งวัน เราตื่นเขาหลับ เขาว่างเรายุ่ง ... เพราะว่าอยู่กันคนละประเทศ


เมื่ออาทิตย์ก่อน "เขา" ทำให้เด็กที่รอคอยขุดอดีตของตัวเองขึ้นมาพูด


ปกติก้อไม่ค่อยอยากจะขุดมันขึ้นมาพูดเท่าไหร่ ความเจ็บปวดมันมีมากมายจนบางทีไม่อยากจะนึกถึง แต่เพราะ "เขา" เอาอดีตของตัวเองขึ้นมาพูด แล้วย้ำว่า "เขา"เจอกับเรื่องลำบากยากแค้นมามาก ... จึงลองเทียบกับอดีตของตัวเราให้"เขา"ฟัง


อดีต...สมัยตอนที่เราตกอับชนิดใครๆก้อคาดไม่ถึง
อดีต...ที่ทำให้เราเคยเกลียดโลกและคนทุกคนบนโลกบ้าๆใบนี้



และอดีตที่ว่านั่น ก้อบังเอิญมีคนที่วันนี้แสนคิดถึงอยู่ด้วย


อดีตรูมเมทของเด็กที่รอคอย


พี่อ้อม


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@


ถ้าเคยมีคนอ่านบล็อคเก่าๆของเด็กที่รอคอย คงพอจำได้ว่ารูมเมทของเด็กที่รอคอยเป็นพี่ผู้หญิงที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ด้วยกันโดยไม่ได้ตั้งใจนัก

แม้แต่ตัวเองเคยเขียนไว้เอง เมื่อกลับไปอ่านยังอดน้ำตาซึมไม่ได้ ...
ไม่ใช่เพราะซาบซึ้งกับการเขียนของตัวเอง

แต่เพราะนึกถึงวันเวลาเก่าๆที่มีแทบทุกความรู้สึก ทั้งความเจ็บปวด ความเหงา ความเศร้า ความผิดหวัง ความสมหวัง ความอบอุ่น ความสุข และความดีใจ ...


ดีใจจริงๆที่เขียนเอาไว้ ... ถึงความเป็นมาของรูมเมทคนนี้ อยู่ที่ //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=february&month=11-2005&date=05&group=1&gblog=28


อดีตรูมเมท หรือ พี่อ้อม ก้อยังเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนไป


เสียงรับสาย "ฮัลโหล" ก้อยังเหมือนเดิม ... เหมือนสาวออฟฟิศที่เอาจริงเอาจังเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน จะมาเพี้ยนเอาก้อตอนที่รู้ว่าเด็กที่รอคอยเป็นคนโทรนี่แหละ ...


"ตายแล้ว! นี่เราโทรหาพี่จริงๆเรอะเนี่ย?! ไปอยู่ที่ไหนมา รู้มั้ยพี่ตามหาอยู่นานเป็นเดือนแล้ว แต่ไม่รู้จะไปหาที่ไหนถูก โทรไปเบอร์ไหนก้อไม่ติดสักเบอร์น่ากลัวจะไม่ได้ใช้แล้วสักอันนึงใช่มั้ย? นี่พี่ให้พี่ผู้ชาย(สามี)ไปหานามบัตรเก่าๆ หาข้อมูลจากหนังสือพิมพ์เลยนะ เพิ่งจะได้เบอร์ที่บ้าน(ร้าน) มา ว่าจะโทรอยู่เหมือนกันนะเนี่ย เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย พี่คิดถึง! เล่าเลยเล่าเรื่องตัวเองมาเลย!"


มา เป็น ชุด


แต่ดีใจมากเลยนะ


เล่าเรื่องของตัวเองไปว่ามีอะไรเกิดขึ้นมากมายแค่ไหน พี่อ้อมก้อยังเป็นพี่อ้อมคนเดิม ... เป็นพี่ที่ยังรักน้องเหมือนเดิม



"พี่ไม่เคยเบื่อนะที่จะฟังคุณเล่าเรื่องตัวเอง ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องดีๆหรือเรื่องเศร้าๆ ชีวิตคุณมันมีสีสัน พี่ก้อเคยบอกคุณใช่มั้ย ส่วนเรื่องหัวใจ มันอาจจะเหมือนคุณยังต้องเจออะไรซ้ำๆ แต่ทุกๆอย่างมันก้อมีรายละเอียดเพิ่มเติม พี่จึงไม่เคยเบื่อที่จะฟัง คุณอาจจะวอนหาเรื่อง แต่พี่เชื่อเพราะพี่เห็นกับตาว่าคุณเป็นคนเข้มแข็ง ในเวลาที่แย่ที่สุดคุณเฟลสุดใจ พี่เคยเป็นห่วงคุณมากเพราะถึงคุณจะเจ็บมาหนักๆแต่คุณยังเด็ก แต่พอพี่จะเข้าไปประคบประหงม คุณลุกของคุณเองเสมอ จำคำพี่ไว้นะ ความดีของคนเรา มันไม่มีสูญเปล่า อ้อนคิดว่าอ้อนเป็นคนดีแค่ไหนพี่ไม่รู้ แต่ความดีที่คุณทำโดยไม่ตั้งใจ พี่ได้เห็นเสมอ อย่าสิ้นหวังนะอ้อน พี่เชื่อว่าพระเจ้าไม่ทอดทิ้งคุณ"


เฮ้อ .... ป้าแก่ จะรู้อะไร้ เบื่อจะเถียง ...


อยากจะบอกยังงั้น แต่ไม่ได้บอก เพราะรู้สึกเสียงมันกำลังจะสั่น ...
คือมันต้องฝึกนะคนเราน่ะ ให้พูดเสียงไม่สั่นตอนที่ร้องไห้


เลยได้แต่รับคำไปว่า "...จ้า"


แล้วเรื่องของพี่ล่ะ


"เรื่องของพี่เรอะ...? ก้อนี่แหละ ที่ค้นหาทางจะติดต่อคุณตลอดทั้งเดือนน่ะแหละ อยากจะบอกเป็นคนแรกเลยนะ เพราะเป็นเรื่องสำคัญมาก"






"พี่อ้อมมีหลานให้แล้วนะ"



ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@



หลานชายของเด็กที่่รอคอย เป็นเพศชาย เกิดเมื่อวันที่ 4 กรกฏาคมที่ผ่านมา ชื่อว่า แอนโทนี่ เป็นลูกครึ่ง ไทย - เกาหลี ชื่อเกาหลีก้อมี แต่ จำยากจัง จำได้แค่อะไร ฮุน ... หรือ ซุน คงต้องไปถามพี่เขยอีกทีว่ามันมีความหมายว่ากระไร ส่วนหน้าตาเหมือนใคร คุณพ่อมือใหม่บอกว่า เหมือนแม่ยังกะโขกกันออกมา แต่ตาตี่ซะนี่ (คือ ... แม่ตาโตมาก พ่อตาตี่มาก ดันเอาหน้าแม่มา แล้วตาพ่อมาแปะบนหน้า...)


ก้อน่าจะพอใช้ได้ เพราะพ่อเขาหล่อ แม่เขาก้อสวย ตี่ก้อตี่วะ อย่าได้แคร์!


ส่วนชื่อไทย ไม่ได้ตั้งกันเพราะคิดว่าสองชื่อก้อเยอะแล้ว เด็กที่รอคอยไม่สนใจ "เด๋วตั้งให้เอง!" คุณแม่มือใหม่ก้อได้แต่หัวเราะ แล้วฝากเป็นธุระให้ทีด้วยความเต็มใจยิ่ง


"พี่มารู้ตัวว่าท้องก้ออีตอนที่ทำสวนของบ้านนี้แหละ ตอนกำลังสร้างๆอยู่แล้วคุณโทรมาหนก่อนนู้นน่ะแหละ อยากจะบอกใจจะขาด พี่อยากให้คุณรู้เรื่องสำคัญๆก่อนเป็นคนแรกๆ นี่พี่ดีใจมากเลยนะที่โทรมา คิดถึงอยู่หลายวันมาก วันนี้ก้อคิดถึง ลูกเพิ่งจะหลับไปนี่เองโทรมาจังหวะพอดีเลย"


ก้อ ... คิดถึงเหมือนกัน ไม่ได้หย่อนไปกว่ากันเลย แต่จะโทรไปก้อดึกแล้ว เวลามันต่างกันเลยไม่กล้ารบกวน จึงเป็นอันว่าจะรอพบหลานในปีหน้านี้ตอนที่พากลับมาเมืองไทยนี่แหละ


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ใจจริงอยากบอกหลินฮุ่ยเหมือนกันนะ

เชื่อว่าถ้าบอกเขาเรื่องหลานคนนี้ เขาจะต้องยินดีด้วยเป็นอย่างมาก เพราะเขาเคยได้ยินเรื่องของรูมเมทคนนี้มานาน จนเหมือนรู้จักไปด้วย

เขายังอยู่

เหมือนเขาพยายามจะติดต่อ และรอให้ติดต่อกลับ

แต่เด็กที่รอคอยไม่ได้ติดต่อเขาแล้ว

รู้ว่าเขาอยู่ไม่ไกลเลย รู้ด้วยว่าเขาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่
แค่เอื้อมมือไปตอบรับ เขาก้อจะกลับเข้ามาในวงจรชีวิตอีกครั้ง


หลายครั้งหลายคราที่คิดว่าอาจจะเจอเขาที่สนามบินในเครื่องแบบ แต่ก้อไม่เคยเจอ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย

แต่วันนี้ ...ไม่อยากให้เขามาใกล้มากไปกว่านี้อีกแล้ว

เขาเองก้อมีชีวิตอย่างที่ต้องการแล้ว ไม่มากก้อน้อย

อดีตกลายเป็นอดีต ...



และ เด็กที่รอคอย กำลังรออนาคตกับใครบางคน ... ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะมีวันนั้นมั้ย

สักวันหนึ่งข้างหน้า ไดอารี่ที่เขียนในวันนี้ก้ออาจจะเป็นอีกไดอารี่นึงที่นำเอาน้ำตาและรอยยิ้มมาให้เมื่อเปิดอ่านอีกครั้ง


หรือถ้าไม่เช่นนั้น ...


อาจจะเป็นใครสักคนที่เคยคุ้นกันกับเด็กที่รอคอย ที่เข้ามาอ่านเพื่อระลึกถึงเด็กที่รอคอยในวันที่เด็กที่รอคอยไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว



หรือ ...



จะเป็น แอนโทนี่ ...


จะดีมั้ยนะ ...






 

Create Date : 30 กรกฎาคม 2553
0 comments
Last Update : 30 กรกฎาคม 2553 4:24:29 น.
Counter : 1806 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


เด็กที่รอคอย
Location :
กรุงเทพ Australia

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]




จะเป็นกรวดหรือเพชร ถ้าไปนึกรักมันเข้าแล้วหายไปเมื่อไรก็เสียดาย ยิ่งรักมากก็ยิ่งเสียดายมาก บางคนถึงกับเสียคนไปก็มี


"ถ้าเราไม่อยากทุกข์มากไม่อยากเสียคน ก็อย่าไปรักอะไรให้มากนัก ถึงจะรักก็ต้องรู้กำพืดว่ามันเป็นเพชร หรือเป็นกรวด"


ถ้ารู้ราคาจริงๆของมันเสียแล้วถึงมันจะหายไป เราก็จะไม่เสียดายมากนัก

(จาก "สี่แผ่นดิน" โดย ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช)

สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539
ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง
ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ
ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า
โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี
ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
Friends' blogs
[Add เด็กที่รอคอย's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.