ขอมึนซักหน่อย ค่อยๆจำความ...นะ สวัสดีกันโดยถ้วนหน้า ... เด็กที่รอคอยกลับมาแล้ว โอ้โห ... ทำไม บล๊อคมันถึงได้เละเทะ หยากไย่พระเรอเกวียน ฝุ่นจับจนหนาเตอะ และเงียบเหงาจนเหมือนบล๊อคผีสิงได้ขนาดนี้??!! มันผิดที่ใครเรอะ อยากจะถามนัก มันผิดที่ใคร วันเวลาผ่านไปนานมากจนจะครบปีอีกวาระ เพิ่งนึกได้ว่ามีบล๊อคกับเค้าด้วย ที่สำคัญ เป็นที่ๆเดียวแล้วที่เอาไว้เขียนไดอารี่ออนไลน์ แต่ก่อนไข่ไว้เยอะ ตอนนี้เหลือแค่เพียงที่เดียว ก้อยังทำท่าว่าจะรักษาไว้ไม่ได้ อะไรมันจะสามารถได้ขนาดน๊านนน เด็กที่รอคอยเอ๋ยยยย~~ เอางิ ... ไอ้เรื่องที่ว่าจะมาพาไปเที่ยว ญี่ปุ่นกับยุโรป น่ะนะ ...เก็บไว้อีกหน่อยนึงก่อน เพราะตอนนี้ไม่ถนัดอัพรูปแต่อย่างใดเลย เน็ตมันช้ามาก มีเล่นตอนนี้แค่ระบบผ่านมือถือ วันๆแทบจะต้องซื้อมือถือใหม่วันละ 2 เครื่อง โทษฐานมันช้านักจึงเกือบโดนเขวี้ยงทิ้งหลายหนอยู่ เพราะงั้น เรื่องเที่ยวนั่นเอาไว้ก่อนก้อแล้วกัน อยากเห็นภาพงามๆ ก้อคอยตามกันต่อไป @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ วันนี้ไปไหนมา ตอบ วันนี้โผล่ไปจุฬา แล้วเห็นว่า มันมีงาน ก้อเลยเดินเอิงเอยที่งานอยู่พักนึงเพราะดูคล้ายๆงานวัดสมัยก่อนนิดหน่อย มีเกมส์ให้เล่นพอหอมปากหอมคอ ส่วนบรรดาของกินทั้งหลาย ... กุ่ยช่ายทอดอร่อยพอใช้ ช่วยกรุณาลดแป้งอีกสักนิดแล้วทอดให้กรอบอีกสักหน่อยจะดีมาก รู้สึกเหมือนกินแป้งเฉยๆ ไม่แนะนำไส้หน่อไม้เด็ดขาด เพราะขาดหน่อไม้เป็นอย่างมาก ไม่ผ่านนะ จากเด็กที่รอคอยชวนชิม บริเวณงาน แถวคณะอักษรศาสตร์ ส่วนอันนี้ซุ้มเกมส์ต่างๆ เด็กที่รอคอยเสียไปทั้งหมด สามเกมส์ ได้ตุ๊กตามาตัวนึงจากเกมยิงไรเฟิล สนุกดีอยู่หรอก แต่เกมละ 10 บาทจะดีมากเลยนะ 20แพงไปอ่ะ ยิงก้อไม่ค่อยได้ของรางวัลเลยปืนเบี้ยวรึเปล่า หลังจากนั้นก้อนั่งรถรางเพื่อพักขา นึกว่าจะไปซะรอบมหา'ลัย ไหนได้ ... ประมาณ 30เมตรได้ล่ะมั้ง จากหน้าอักษรฯ ไปสู่วิศวะ... แต่เอาวะ ไหนๆก้อไหนๆได้บรรยากาศงานรื่นเริง เด็กที่รอคอยเอาด้วยอยู่แล้ว สนุกสนานพอสมควร แต่อยากจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจมาเที่ยวเล่นหรอกนะ เด็กที่รอคอยมาทำธุระต่างหาก(เพียงแต่ว่า ได้ทำการหมายมั่นปั้นมือไว้แล้วว่า เสร็จธุระเมื่อไหร่ งานวัดเสร็จตรูแน่ ) ก้อถือว่าได้ผ่อนคลายเล็กน้อยกำลังงามค่ะ น้องๆ(เด็กผู้ชาย)ที่มหาลัยน่ารักมาก หน้าตาเด้งๆหุ่นพองามทำให้เราเดินตามอยู่หลายคน หลงทาง ...เลยถามทางเค้า เค้านำทางให้ คิดอะไรอยู่ฮึ? @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ เล่าย้อนหลังมั่ง ว่าหมู่นี้ชีวิตเป็นยังไง หลังจากคืนวันที่มีพระราชทานเพลิงศพของพระพี่นางเธอฯ เด็กที่รอคอยก้อมีอันต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปอบรมวิชาการ ในขณะที่กำลังเดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถเมล์โดยที่ไม่ได้คิดว่าจะเจอเหตุการณ์ประหลาด ฉับพลัน ... บางแก้วตัวนึง ก้อได้พุ่งเข้ามาหาในลักษณะความเร็วแสง แปลเป็นไทยได้ว่า เร็วชิบหายหลบไม่ทันแล้ว ... ขณะที่คิดว่าเสร็จกันเราจะโดนหมาชนจนล้มซะตั้งแต่เช้าเลยเรอะนี่(ปากซอยก้อคนเยอะด้วยนะ ตรูจะต้องได้อายเค้าแต่เช้าเลยรึ... ) สิ่งไม่คาดคิดก้อเกิดขึ้น บางแก้วตัวนั้น ไม่ทราบว่าชาติที่แล้วเป็นนักกายกรรมเปียงหยางกลับชาติมาเกิด หรือว่าเป็นมอเตอร์ไซค์รุ่นซุปเปอร์เวิร์ลเรซซิ่ง กลับชาติมาเกิด ... มันเลี้ยวได้ด้วยล่ะ เลี้ยวต่อหน้าก่อนที่จะชนเด็กที่รอคอย นัยว่ามันคงกะจังหวะเวลาและระยะไว้เป็นอย่างดีแล้ว ปล่อยให้เด็กที่รอคอยยืนเอ๋ออยู่นิดนึงด้วยความคิดที่ว่า เด๋วหมาจะชนเรา ... ... ประทานโทษ หมาเลี้ยวไปแล้ว ... ช้านะ ไม่ทันหมา แม้กระทั่งความคิด ที่ทำให้ประหลาดใจมากไปกว่าสิ่งใดก้อคือว่า ในปากของหมาเนี่ย มีอะไรคาบอยู่ และคิดว่าคงไม่ใช่หมาขโมยด้วยเพราะมีปลอกคอสวยงามเด่นหราเชียวล่ะ ลักษณะหมาดูดีทีเดียว แต่อย่าไปเล่นกะมันอย่างไม่ดูม้าตาเรือ บางแก้วดุใช่ย่อย ประเด๋วมันเปลี่ยนใจมาเป็นหมาที่ดุดันขึ้นมาจะซวยเปล่าๆ มันคาบหนังสือพิมพ์ฉบับที่ลงข่าวงานพิธีพระราชทานเพลิงศพ ไทยรัฐ ฉบับเช้า วิ่งเลี้ยวเข้าอีกซอยนึงไป ... เอ๊ะ ภาพนี้คุ้นๆนะ ยังกะเคยเห็นในหนังฝรั่งเลย ลองถามเจ้าของแผงหนังสือตรงหน้าปากซอย เค้าก้อบอกว่ามันคาบเงินมาซื้อ แล้วก้อคาบกลับไปส่งเจ้านายมันในซอยนั้นแหละ เฮ้ย... อะไรมันจะเก่งปานนั้น อะเมซิ่งมากเลี้ยงหมาให้เป็นสุนัขไปรษณีย์ เอาไปฝึกโรงเรียนไหนมา น่ารักจริงๆ! ว่างๆมาซื้อยาคูลท์หน้าปากซอยให้ทีเถอะเธอ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ Get this widget | Track details | eSnips Social DNA ไปงานเลี้ยงรุ่นมาเมื่อหลายวันก่อน ที่จริงมี 2 งาน เริ่มตั้งแต่ต้นเดือน แล้วอีกงานนึงราวๆกลางเดือน ไม่อยากจะเชื่อ เพื่อนสมัยประถมจะพร้อมใจกันเหี่ยวลงขนาดนี้ ล้อเล่นค่ะ ยังเด้งดีกันอยู่หลายคน ส่วนอีกหลายคนได้เดินทางล่วงหน้าสู่ดินแดนแห่งวัยชราแล้ว แต่เท่าที่เห็นไม่ค่อยมีใครผอมซูบลงนะ หนักไปทางเพิ่มพูนทางไขมันและตีนกา แต่ที่เพิ่งมีครอบครัวกันไป ก้อยังมีแค่ไม่กี่คน นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก้อมะพร้าวห้าวกันทั้งก๊ก (หวังจะให้เนื้อมามันเอาตอนแก่) หลายคนไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติ จดจำกันไม่ค่อยจะได้ต้องกลายเป็นเพื่อนใหม่กันในงานเลี้ยงรุ่น บางคนจำกันได้ไม่มีลืม แต่บางคนถูกจำอย่างเดียว เจ้าตัวลืมทุกอย่างแทบเกลี้ยง ไม่มีความทรงจำใดๆเหลือใน RAM ของสมอง (ซึ่งก้อไม่ใช่ใคร เด็กที่รอคอยเอง ) แค่ก้อรู้สึกดีค่ะที่ได้พบกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะยังไงก้อยังอยากรู้นะว่าเพื่อนเรายังสบายดีอยู่ มันก้อไม่ได้จำเป็นต้องรักกันตลอดไป เพราะบังเอิญมาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นร่วมสถาบัน ยิ่งทุกคนเติบโตไปเจอสิ่งต่างๆมากมาย มันย่อมมีความแตกต่างเกิดขึ้นมากมายตามไปด้วย แต่เด็กที่รอคอยคิดว่า การที่เรายังอยู่ในวงจรเพื่อนที่ยังติดต่อได้ มันแปลว่าเราเป็นคนที่ไม่เคยถูกลืมเลือนไป ยังมีอีกหลายชีวิตที่ยังร่วมจดจำสิ่งต่างๆที่เคยได้หัวเราะหรือร้องไห้ มองตัวเองให้เห็นว่าเราในวันนั้นผ่านอะไรในชีวิตมาบ้างในวัยนั้นกับคนเหล่านี้ เพื่อที่เราเองจะได้เข้าใจในตัวของลูกหลานเราในวันหน้า ... ถามหน่อย ใครมั่งเกิดมาไม่เคยเป็นเด็ก ใครมั่งไม่เคยผิดพลาด วันนั้นในวัยเด็กเรายังคิดเลยว่าผู้ใหญ่ช่างไม่ได้ดั่งใจเรา เมื่อเติบโตขึ้นมาจนถึงวันนี้ เราเองได้ทำอะไรอย่างที่เราคิดว่า เราจะไม่ทำเมื่อเราเติบใหญ่หรือเปล่า แต่บังเอิญว่าเพื่อนเก่าบางคนเขาคงไม่อยากนับมิตรกับเราแล้ว บางคนจึงกระทำอย่างไม่สมควรและไม่ได้นึกถึงน้ำใจของอีกฝ่าย เด็กที่รอคอยไม่ใช่แม่งาน จึงได้แต่ตบไหล่แล้วบอกเพื่อนคนที่จัดการเกือบจะทุกสิ่งอย่างว่า "มึงน่ะ ทำดีที่สุดแล้ว" ถึงไม่มีเค้า เราก้ออยู่กันมาได้จนป่านนี้ เฉพาะพวกเรากันเองเจอกันก้อเป็น10 แล้ว เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดอะไรอีกเลย เพื่อนเก่าโผล่หน้ามาให้เห็นก้อร่วม 20 กว่าคน ถึงแม้ว่าโดยมากจะมีกลุ่มของเราเองที่มาเจอหน้ากันอยู่แล้ว แต่คราวนี้ก้อยังมีหน้าใหม่เพิ่มขึ้นมา ก้อถือว่าดีพอสมควรนะ แต่ก้อยังไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกมั้ย หรือว่าปี 2ปี ค่อยเจอกันทีเพราะเป็นแค่เพื่อนเก่าสมัยประถม แต่เด็กที่รอคอยไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ คิดแค่ว่า ... ถ้าหากว่าเพื่อนบางคนจะมีการได้กลับมาคุยกันอีกถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ไปสนิทกับเค้าด้วย ก้อถือว่าเป็นผลพลอยได้ของการมีงานเลี้ยงรุ่นแบบทุลักทุเลครั้งนี้ก้อแล้วกัน @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ สิ่งที่อยากจะทำในตอนนั้น แต่ไม่ได้ทำ คือให้เพื่อนเขียนอะไรบ้าๆบอๆลงในหนังสือเฟรนด์ชิพเอาไว้ดูต่างหน้า เพิ่งรู้ว่ามันสนุกดี ตอนนู้นนนนน ...ยังเด็กมาก ออกจากเมืองไทยไปก้อไม่ได้คิดว่าจะได้กลับมาอยู่อีก เลยไม่ได้นึกไปถึงว่าจะมีภาพอดีตอะไรให้ต้องจดจำเพราะวันนึงเราก้อจะเป็นคนที่ถูกลืมอยู่ดี ที่ไหนได้ ... มีเพื่อนบ้าๆบอๆบางคนที่ยังไม่ยอมจบแค่นั้น ดันทุรังคบกันมาจนป่านนี้ พอมาเห็นหนังสือเฟรนด์ชิพแล้ว โอ้โห... มีบางคนเขียนเตือนสติในการดำรงชีวิตว่า คบคนดี เป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่ว เป็นภัย .......... จะวายวอด ........... เหมือนเปิดโลกเร้นลับยังไงยังงั้น ... สมัยนั้นเด็กอายุ10ขวบคิดและเขียนออกมาได้ขนาดนี้ อ่านแล้วฮาไปหลายรอบ คิดว่าเจ้าของหนังสือก้อคงจะอ่านไปยิ้มไปมิใช่น้อย สภาพหนังสือบ่งบอกมาก ว่าหนังสือเล่มนี้คงผ่านการเปิดอ่านมาเยอะและผ่านไปสู่หลายมือ ... แต่เขารักษาอย่างดี มีบอกชื่อที่อยู่ สมัยก่อนนู้นเบอร์มือถือยังไม่ค่อยเข้ามาโจมตีชีวิตเรานัก แต่ยังอุตว่าห์มีบางคนเขียนโมเมด้วยว่า เบอร์บ้าน = เบอร์มือถือ น่าเสียดาย เด็กๆหลายคนโยกย้ายบ้านไปแล้ว เบอร์เดิมที่ใช้ได้ถูกถ่ายทอดให้กับสำนักพิมพ์หรือเจ้าของบ้านคนใหม่ก้อมีเหมือนกัน เจ้าของบ้านคนใหม่บางคนก้อสงสัยอยากรู้เลยถามดูว่า โทรมาตามหาเพื่อนสมัยเด็กทำไม เมื่อด็กที่รอคอยอธิบายไปจนหมด เขายังมีอวยพรกลับมาอีกว่า ขอให้ตามเพื่อนเจอเร็วๆนะ น่าตื่นเต้นดี เพราะเขาเองก้อไม่ได้เจอเพื่อนเก่าๆมานานมากแล้ว ทั้งชีวิตเรียกได้ว่าเพื่อนที่คบคือเพื่อนที่ทำงาน มากสุดก้อคือรุ่นมหาลัย ... ก้ออาจจะเจอหรือไม่เจอแล้วก้อได้ เรายังไม่รู้ แต่เด็กที่รอคอยได้สูญเสียเพื่อนรักไปแล้วคนหนึ่งในชีวิตนี้ ดังนั้นจึงได้คิดแล้วว่าชีวิตเรานั้นมันไม่นานนักหรอก วันนึงเราต้องสูญเสียอีก เพราะฉะนั้นก้อทำไปเท่าที่หัวใจบอกให้ทำก้อแล้วกัน เด็กที่รอคอยมีหนังสือเฟรนด์ชิพอยู่เล่มนึง แต่เป็นเพื่อนๆสมัยมัธยมปลายที่เป็นคนเขียน และแน่นอนว่าคนต่างชาติทั้งสิ้น ... กะไว้ว่าจะลองกลับไปหาดูหลังปีใหม่นี้ คิดว่าจะกลับบ้านไปทำงานซักพักเมื่อเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยได้แล้ว มันอาจจะมีอะไรฮาๆที่เราไม่ได้เห็นมานานแล้วก้อเป็นได้   Create Date : 27 พฤศจิกายน 2551 1 comments Last Update : 27 พฤศจิกายน 2551 5:32:08 น. Counter : 991 Pageviews. Share Tweet

คนแรกป่าวเนี่ย ดีใจจัง ไม่เข้ามานาน แล้วได้คนแรกเลย เป็นไงบ้างจ๊ะ พี่อ้อน สบายดีป่าว เดี๋ยวนี้โบไม่ออนเอ็มเลยไม่ได้คุยเลย สนามบินปิดเป็นไรมั้ยจ๊ะ ปล. อยากได้หมาฉลาดๆแบบนั้นซักตัวเหมือนกัน   โดย: thingummy IP: 203.148.162.193 1 ธันวาคม 2551 16:57:26 น.