|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ย้อนหลังแรกเกิด น้ิองอันเดรียสคับ!
ผมเกิดเมื่อวันที่ 17 กันยายน 2551 คับ.. ที่ประเทศเยอรมันนี คุณแม่ผมไม่ได้คลอดผมโดยธรรมชาติหรอกคับ..! เพราะว่า..รกไปพันคอผมตั้งสองรอบแนะ..! ดีน่ะคับที่มันพันหลวมๆคุณหมอก้อเลยลงความเห็นว่าต้องผ่าเท่านั้น สงสัยผมคงดีใจมากที่จะได้มาเกิดเป็นลูกของคุณพ่อ คุณแม่ เลยดิ้นใหญ่และคงดิ้นแรงไปหน่อย.. อิอิอิ.. ผู้ทำการผ่าตัดก้อคือ..คุณหมอลีโอนาร์ด วากเนอร์(Dr.Med Leonard Wagner) แกใจดีคับถามเกี่ยวกับเมืองไทยทุกครั้งที่มีนัดตรวจ เพราะแกอยากไปเที่ยวเขาหลัก แกไปมาแล้วคับเมื่อช่วงต้นเมษาที่ผ่านมา
ย้อนไปช่วงที่คุณแม่ผมตั้งครรภ์ คุณแม่แพ้มากเลยคับ กินอะไรเข้าไปเป็นต้องอ๊วกออกมาหมดเลย กินอะไรไม่ได้เลยคับ คุณพ่อสงสารคุณแม่มากเลยพาคุณแม่ไปหาหมอ คุณหมอเลยใส่น้ำเกลือให้และให้ค้างดูอาการอาทิตย์หนึ่ง....... พอกลับมาพักที่บ้านอาการเดิมๆก้อกลับมาอีกแล้วคับ อ๊วกทุกครั้งที่กิน เมารถทุกครั้งที่ออกข้างนอก ทั้งๆที่คุณแม่ไม่เคยเมารถเลยน่ะคับ
ก้อเลยต้องกลับไปค้างที่ ร.พ อีกอาทิตย์นึง คุณแม่ผมน่าสงสารไหมล่ะคับ แต่ผมรู้ว่าคุณแม่ทนได้คับ..เพราะคุณแม่เป็น..หญิงแกร่ง... พอเลยเข้าเดือนทีี่สามอาการแพ้ก้อหายไป
แต่ในช่วงสัปดาห์ที่28 คุณแม่มีนัดตรวจกับคุณหมอตามปกติแต่มีเรื่องที่ไม่ปกติก้อคือ.. ปากมดลูกเปิดคับ..!!!ประมาณ4 cm.คุณแม่ร้องไห้เลยคับ เพราะกลัวว่าผมจะคลอดก่อนกำหนดหรือเปล่า.. คุณแม่คิดไปต่างๆนาๆกลัวมากเลยคับ ดีน่ะคับที่มีคุณพ่ออยู่ข้างๆคอยปลอบ.. ปลอบกันไปปลอบกันมาคุณพ่อร้องไห้เองซะงั้น...อ๊าว.. กลายเป็นคุณแม่ต้องปลอบคุณพ่อแทน คุณหมอเลยบอกว่าไม่มีอะไรน่าวิตกกังวลถ้าคุณแม่ไม่เคลื่อนไหวมาก คุณแม่ก้อเลยต้องอยู่ในความดูแลของคุณหมอ.........คุณหมอเลยบอกให้คุณแม่นอนอยู่ที่ ร.พ เพื่อดูอาการ และเพื่อความปลอดภัยของผมด้วยคับ.... ผ่านไปแล้ว2-3อาทิตย์ปากมดลูกก้อยังเปิดอยู่คับ สงสัยผมคงอยากออกมาเจอคุณพ่อ-แม่ไวๆๆ คุณแม่ก้อเลยต้องนอน ร.พ ต่อ
จนถึงสัปดาห์36 ....คิดดูสิคับว่าคุณแม่ผมอยู่ ร.พ นานขนาดไหน... ทั้งเบื่อ.. ทั้งเซ็ง.. พยาบาลก้อพูดแต่ภาษาเยอรมัน ยังดีี่ห้องพักเป็นสองเตียงเลยสบายขึ้นมาหน่อย แต่คนที่เป็นกำลังใจให้คุณแม่มากที่สุดก้อคือ
"คุณพ่อผมคับ" มาเยี่ยมผมกับคุณแม่ทุกวันเลยคับ บางวันก้อซื้ออาหารจากข้างนอกมาให้ทานเพราะคุณแม่เริ่มเบื่ออาหาร ร.พ แล้วคับ บางครั้งคุณย่าก้อทำกับข้าว...ทอดไก่.. ทำซุปไก่.. หุงข้าว. เอามาให้คุณแม่เป็นประจำเลยคับ (อันนี้คุณแม่รีเควส )บางครั้งเพื่อนคนไทยของคุณแม่ก้อจะทำอาหารไทยและที่ขาดไม่ได้คือข้าวเหนียว ลาบหมู เพื่อนๆคุณแม่ใจดีทุกคนเลยคับ... รักน่ะ จุ๊บ จุ๊บ...คุณหมอให้คุณแม่ไปตรวจเช็คอีกที่ที่คลีนิคเฉพาะทาง เพราะมีเครื่องมือที่ทันสมัยกว่า ตอนที่ไปตรวจที่นี้ล่ะคับถึงได้รู้ว่าผมเป็นเด็กผู้ชาย น่ารักด้วยคับ... อิอิอิ.. และที่นี้ล่ะคับที่เห็นชัดว่ารกมันพันคอผม คุณหมอเลยบอกว่าให้นอนอยู่ที่ รพ จนถึงคลอดเลย...เศร้าเลย !
พอถึงกำหนดคลอดสัปดาห์ที่ 40 วันที่ 17 กันยายน 2551 เตรียมเข้าห้องผ่าตัด กำหนดคือ 9โมงเช้า คุณพ่อมาแต่เช้าเลยคับ คุณหมออนุญาตให้คุณพ่อเข้าไปในห้องด้วยคับ...คุณแม่มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย... ช่วงที่เข็นเตียงเข้าห้องผ่าตัดคุณแม่ตื่นเต้นมากๆเลยคับ... ทั้งกลัว... ทั้งตื่นเต้นไปหมด ไม่รู้ว่าคุณแม่คนอื่นๆเป็นเหมือนคุณแม่ผมมั้ยน้อ.. อิอิอิ แต่คุณแม่ก้อยิ้มตลอดเลยคับ ยิ้มสู้คับ...fighting!!! หลังจากบล็อคหลังเสร็จ พยาบาลก้อเข็นคุณแม่เข้าห้องเตรียมผ่าตัดคับ
สักพักคุณลุงหมอวากเนอร์ก้อมาทักทาย พูดคุยให้คุณแม่หายกลัว แล้วแกยังชมคุณแม่ผมเลยว่า ขนาดกลัวยังยิ้มสู้ตลอด สักพักคุณแม่รู้สึกว่าช่วงเอวถึงปลายเท้าไม่รู้สึกอะไรเลย ยกขาไม่ได้เลย คุณแม่ลองหยิกยังไม่รู้สึกอะไรเลยคับ คุณแม่เริ่มกลัวขึ้นมาทันทีแล้วพูดกับคุณพ่อ" ที่รักขาฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ฉันกลัวว่าฉันจะไม่มีขาไว้เดินอีก" จากที่คุณพ่อกำลังเครียดๆอยู่หัวเราะก๊าก..! แต่ก๊ากเบาๆคับ...เพราะอยู่ในห้องผ่าตัด คุณพ่อเลยพูดปลอบคุณแม่ "ที่รักขาทั้งสองของเธอยังอยู่ไม่ต้องกลัว" คุณหมอที่จะผ่าตัดมี2คนคับ แต่พยาบาลและผู้ช่วยเกือบสิบคนคับ เยอะมากเลยคับ คุณหมอให้คุณพ่อนั่งข้างๆเตียงคุณแม่ พยาบาลก้อเดินมาบอกว่าคุณแม่อย่าหลับน่ะค่ะ... จริงๆแล้วคุณพ่อเป็นคนที่กลัวเลือดมากๆ แต่คุณพ่อก้อแมนมากๆเลยคับ ระหว่างที่ทำการผ่าอยู่นั้น.. คุณหมอเค้าก้อจะคุยและบอกว่าเห็นตัวเด็กแล้ว กำลังจะเอาเด็กออกน่ะเพราะรกพันคอ2รอบ
สักพักคุณแม่ก้อได้ยินผมร้องเสียงดังมากเลยคับ.... พยายามอุ้มผมมาให้คุณพ่อ-แม่ดูก่อนที่จะพาผมไปอาบน้ำ.......... ณ นาทีที่คุณแม่ได้ยินเสียงผมร้อง ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณแม่กลัวหายเป็นปลิดทิ้งเลยคับ หลังจากที่พยาบาลอาบน้ำให้ผมเสร็จก้ออุ้มผมมาให้คุณพ่อ-แม่ คุณแม่พูดกับผมว่า "หนูคือสิ่งที่วิเศษสุดของพ่อกับแม่"
| Create Date : 07 ธันวาคม 2552 |
| Last Update : 27 เมษายน 2553 20:32:23 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 754 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: red color  วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:10:05:17 น. |
|
|
|
| โดย: keanu IP: 65.49.2.12 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:12:21:16 น. |
|
|
|
| โดย: Navy Family วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:0:30:45 น. |
|
|
|
| โดย: jyst วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:3:55:01 น. |
|
|
|
| โดย: yiiying-za IP: 58.136.98.122 วันที่: 10 ธันวาคม 2552 เวลา:10:03:43 น. |
|
|
|
| โดย: จ้าว..จอม วันที่: 17 ธันวาคม 2552 เวลา:15:34:09 น. |
|
|
|
| โดย: แอนนี่ (สวีดิชมีทบอล ) วันที่: 4 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:02:02 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
