วันนี้รักครั้งแรกของผมแต่งงานครับ..ขอซึ้งซักวัน 24 เมษายน 2548 23.25 น. ทั้งๆที่ผมเคยคิดว่าเรื่องอย่างนี้มันมีแต่ในหนัง แต่เอาเข้าจริงภาพความทรงจำเก่าๆ มันถูกค้นจากลิ้นชักกลับมาจริงๆ... ผมเพิ่งกลับจากงานแต่งงานของ 'แป้ง' เพื่อนของผมคนหนึ่งครับ ผมรู้จักกับแป้งตั้งแต่ชั้น ม.1 เราเรียนด้วยกันที่โรงเรียนประจำอำเภอ เป็นห้องของเด็กเก่งในสายวิทย์ ผมเป็นหัวหน้าห้อง แป้งเป็นรองหัวหน้า เป็นลูกสาวของอาจารย์ที่โรงเรียน ในตอนแรกผมไม่ได้ชอบแป้งหรอกครับ ไปชอบอีกคนซึ่งเป็นคนที่ผู้ชายทั้งห้องชอบ ก็เฮโลชอบตามเค้าไปประสาเด็กๆ ไม่ได้จริงจังอะไร จนวันหนึ่งประมาณใกล้ขึ้น ม.2 พวกผมผู้ชายก็นั่งคุยกัน ลามกมั่ง ทะลึ่งมั่ง ตามประสา จนคุยกันถึงเรื่องประมาณว่า ในห้อง เอ่อ..นมใครใหญ่ เพื่อนคนนึงบอกว่าแป้งอ่ะแหล่ะ นมใหญ่ ไอ้ผมมันปากหมา เลยหันไปฟ้องแป้ง(กะเอาฮา) ว่าไอ้นี่มันว่าเธอนมใหญ่อ่ะ ปรากฏว่าแป้งโกรธผม (ฮาไม่ออก) ผมก็ตามขอโทษแป้งอยู่หลายวันจนเธอหายโกรธ แต่จากช่วงที่ตามขอโทษ ได้คุยกันบ่อยๆเข้า เจอกันบ่อยๆ ขอโทษบ่อยๆ ผมก็รู้สึกว่าแป้งนี่น่ารักเหมือนกัน จากนั้นเราก็คุยกันบ่อยขึ้น จนวันนึงก็มีเพื่อนของแป้งมาบอกว่าแป้งชอบผม ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า เพราะแป้งก็ไม่เคยบอกด้วยปากเอง ผมก็ไม่เคยถาม และผมก็ไม่เคยบอกชอบแป้ง แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าแป้งต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ เนื่องจากโรงเรียนเราเป็นโรงเรียนประจำอำเภอ นักเรียนจากตำบลใกล้ไกลก็เดินทางมาเรียนที่นี่ แม่ของแป้งซึ่งเป็นอาจารย์ที่นี่ ก็เลยเอารถกระบะสีเทาต่อหลังคามาทำเป็นรถรับส่งเด็กนักเรียนจากแถวๆบ้านมาเรียนด้วย บ้านแป้งห่างจากโรงเรียนประมาณ 40-50 กิโลเมตร โดยแม่เธอจะขับ แป้งจะนั่งมาข้างๆ ส่วนบ้านผมอยู่ในตัวอำเภอ ผมก็จะมาเรียนเหมือนเด็กส่วนใหญ่คือนั่งรถตุ๊กๆ มาลงท่ารถตุ๊กๆ ที่ปากทางเข้าโรงเรียน แล้วเดินต่ออีกประมาณ 500 เมตร จะถึงโรงเรียน ทุกครั้งที่ผมเดินอยู่ใน 500 เมตรนั่นทั้งเช้าและเย็น ถ้ารถแม่แป้งผ่านมาพอดี แป้งจะหันมายิ้มให้ผมทุกครั้ง ซึ่งผมไม่รู้หรอกว่าแป้งยิ้มให้เพราะเป็นเพื่อนหรือเปล่า แต่ผมเข้าข้างตัวเองว่าเธอยิ้มให้ผมเป็นพิเศษ เพราะสังเกตว่าถึงผมเดินไปกับเพื่อนในห้องหลายๆคน แป้งก็มองผมคนเดียว (เข้าข้างตัวเองสุดๆ อิอิ) เวลาเราเดินสวนกันเราก็ยิ้มให้กัน เวลาเรียนผมหันไปมองแป้ง แป้งก็หันมายิ้มให้ เพื่อนๆก็เริ่มแซวว่าเราเป็นแฟนกัน แต่คำว่าแฟนก็ไม่ได้มากไปกว่า พูดคุย ยิ้มให้ นั่งคุยกัน เท่านั้นเอง จนกระทั่งวาเลนไทน์ ม.2 ผมซื้อดอกกุหลาบให้แป้ง แต่ด้วยความเป็นคนขี้อายเลยกะรอให้ตอนแป้งอยู่คนเดียว จนแล้วจนรอดแป้งก็ไม่ได้อยู่คนเดียวซักที จนแป้งไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยตามเอากุหลาบไปให้ที่หน้าห้องน้ำซะเลย แป้งตกใจแต่ก็ดูดีใจ(มั้ง) ดูจากเธอรับกุหลาบวิ่งหนีไปพร้อมรอยยิ้ม จากวันนั้นผมก็รู้ตัวว่าชอบแป้งจริงๆ และแป้งก็น่าจะชอบผม ปิดเทอม ม.2 นั้นเป็นปิดเทอมที่ยาวนานที่สุดในชีวิตผม เนื่องจากบ้านแป้งไม่มีโทรศัพท์ เวลาที่ผมคิดถึงแป้งมากๆ ผมจะขับมอเตอร์ไซค์กว่า 50 กิโลฯ ไปหาแป้งที่บ้าน โดยส่วนใหญ่แป้งจะไม่อยู่บ้าน แต่ก็เหมือนเค้าว่าเห็นหลังคาก็ยังดี ผมจำได้ว่าไป 4-5 ครั้งได้เจอแป้งครั้งเดียว ได้คุยกันไม่ถึง 5 นาที แต่นั่นก็คุ้มแล้ว ขึ้น ม.3 คนรู้เรื่องของเรามากขึ้น อย่างน้อยๆ คนอื่นก็รู้ว่าผมชอบแป้ง แม้กระทั่งแม่ของแป้ง (ผมเคยแอบนั่งวาดรูปแป้งตอนเรียนวิชาของแม่แป้งพอดี แล้วแม่แป้งมาเห็นยังบอกว่าเอาแต่วาดการ์ตูนเล่นอย่างนี้ใครจะยกลูกสาวให้ -_-") แต่ยังไงเราสองคนก็ไม่เคยบอกชอบกันซักครั้ง การพูดคุย ยิ้มให้ นั่งคุยกันก็ยังดำเนินต่อไปอย่างนั้น จนปลายๆ ม.3 ผมจำไม่ได้ว่าเพราะอะไร อาจจะวุ่นๆ กับการเรียนต่อ หรือเราเบื่อๆกันไปเอง ความสัมพันธ์เราก็เริ่มจางๆลง แต่เหตุการณ์ที่อาจเรียกว่าแตกหักก็คือ วาเลนไทน์ปีนั้น ผมก็ซื้อดอกกุหลาบให้แป้งอีก แต่ตอนกลางวันเพื่อนผมมาบอกว่าแป้งวางกุหลาบทิ้งไว้ที่โต๊ะกินข้าว ผมโกรธมาก เลยไปเก็บกุหลาบมาแล้วเอาไปทิ้งถังขยะต่อหน้าแป้ง ภายหลังเพื่อนของแป้งมาบอกว่า แป้งกินข้าวแล้วลืมกุหลาบไว้ พอนึกได้ก็กลับไปเดินหาคนเดียวตั้งนาน แต่ตอนนั้นผมก็บอกไปว่าช่วยไม่ได้อยากลืมไว้เอง จากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก จนกระทั่งจบ ม.3 ผมได้ย้ายมาเรียนต่อในตัวจังหวัด ส่วนแป้งเรียนต่อที่โรงเรียนเดิม แล้วผมก็ไม่ได้เจอแป้งอีกเลย จน 6 เดือนต่อมา ประมาณ ม.4 กลางปี แป้งก็ได้เขียนจดหมายมาหาผมฉบับนึง.. ...ชักจะยาวไปแล้ว ต่อตอนหน้าละกันนะครับ...   Create Date : 25 เมษายน 2548 19 comments Last Update : 1 สิงหาคม 2551 0:03:47 น. Counter : 754 Pageviews. Share Tweet

ประมาณแฟนฉันรึเปล่าคะ... แล้วจะมาอ่านต่อค่ะ... ^ ^   โดย: จ๊ะโอ๋ (ja_opig ) 25 เมษายน 2548 3:41:01 น.

..So Sad.. แวะมาให้กำลังจัยนะจ้า..มีความรู้สึกที่ดีๆๆเก็บไว้ในความทรงจำ...รักอยู่ในใจ..นี่จ้า   โดย: จอมแก่นแสนซน 25 เมษายน 2548 4:00:45 น.

ฮ้า... ความรู้สึกดีๆๆ ความทรงจำดีๆๆ อ่านแล้วยิ้มไปด้วยนะคะ ฝันดีนะคะ   โดย: yadegari 25 เมษายน 2548 4:30:51 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีจัง อยากอ่านต่ออ่ะ   โดย: Red XIII 25 เมษายน 2548 7:31:56 น.

ฟันแฉน แวะมาเยี่ยมครับ ไปเยี่ยมกันบ้างนะครับ   โดย: note-d 25 เมษายน 2548 8:24:35 น.

รับกุหลาบวิ่งหนีไปพร้อมรอยยิ้ม <------ น่ารักดีก๊า ^^ แบบว่าอ่านเพลินเลยนะค่ะเนี่ย ตอนแรกกะจะเก็บไว้อ่านตอนเย็น แต่อ่านไปอ่านมาจบแล้ว เล่าได้น่าติดตามดีค่ะ มาเล่าต่อเร็วๆน้า วัยรุ่นใจร้อนจ้า :P   โดย: แก้วการะบุหนิง 25 เมษายน 2548 9:02:45 น.

โอ้โหหหหหหหห!!! หลอกให้อยากแล้วจาไป 555+ เรื่องน่ารักดีคับ   โดย: just2cool 25 เมษายน 2548 9:59:19 น.

รีบต่อค่ะ ด่วนๆๆ กำลังสนุก อิอิ   โดย: ซินเด๋อเหลอหลา 25 เมษายน 2548 10:14:55 น.

ไม่น่าทิ้งกุหลาบที่ให้เค้าไปเลย อารมณ์เด็กๆ เนอะ เลยยิ่งเหมือินแฟนฉันไปกันใหญ่ ปล. ต่างกันอีกนิดตรงที่ในแฟนฉันเป็นเด็กประถมฯ ความรักในแฟนฉันออกบริสุทธิ์กว่า   โดย: Prof.Sirius 25 เมษายน 2548 10:42:20 น.

ชอบเรื่องที่เล่าให้ฟังมากเลยค่ะอิอิ อาการคล้ายๆกันแต่ของเราคงไม่มีวันได้เจอกันแล้วฮือๆ   โดย: V-FAN 25 เมษายน 2548 12:52:23 น.

~~~ โหดีจังอ่ะ เป็นความฝันของอิชั้นเลยนะนั่น ชีวิตรักตอนมัธยมกับผู้ชายรร.เดียวกันเนียะ แต่ไม่มีโอกาสเลยง่ะ อยู่รร.สตรีล้วน - -" ~~~ ปล.อยากอ่านต่ออ่ะค่ะ มาเขียนเร็วๆเน้อ ;)   โดย: เค้กชาเขียวอยากบอกคุณว่า (ฉันชอบคุณแน่ค่ะ ) 25 เมษายน 2548 20:44:41 น.

เหมือน เรื่อง แฟนฉันเลยครับ น่ารักดีนะ (เอ...แต่ไม่รู้ว่คนเขียนจะรู้สึกแบบไหนนะ)   โดย: Romeo7th 25 เมษายน 2548 22:01:51 น.

โอ๋ๆ อย่าเสียใจไปเลยนะ มามะ มาซับไหล่อุ่นๆของน้องเบลล์ดีกว่าค่ะ   โดย: THE BEGINNING 25 เมษายน 2548 23:22:36 น.

ง่า..เพิ่งกลับถึงบ้านคร้าบ เหนื่อยชิบโป๋ง แต่เห็นเพื่อนๆมาเยี่ยมบล๊อคก็หายเหนื่อย อิอิ คุณจ๊ะโอ๋ อย่าเอาไปเทียบกับแฟนฉันเลย เรื่องของผมมันบ้าๆบอๆกว่าเยอะอ่ะค้าบ กะลังเศร้าอยู่ได้กำลังใจจากคุณจอมแก่นฯ หายเศร้าเป็นปลิดทิ้งเลยค้าบ อิอิ (จริงๆไม่เศร้าหรอกคร้าบ แค่นึกถึงความทรงจำดีๆเท่านั้นเอง) ดีใจที่เรื่องของผมทำให้คุณแบมยิ้มได้ ฝันดีเช่นกันครับ ดีใจที่คุณ Red XIII ชอบครับ จะพยายามเขียนต่อครับ แต่เมื่อพิมพ์บล๊อคเนี๊ยเกือบเช้า แทบไม่ได้นอนเลย ไม่รู้วันนี้จะพิมพ์ต่อไหวรึเปล่า ไปเยี่ยมคุณ note-d แล้วนะครับ บล๊อคเก๋ซ้า.. อ่ะนะ วัยรุ่นใจร้อน น้องแก้วกาฯ ขาร็อค แต่พี่มันวัยชราแหล่ว ถ้าพิมพ์ไม่ไหว ขอผลัดไปพรุ่งนี้นะก๊ะ.. ขอบคุณคุณ just2cool ครับที่หลวมตัวมาให้หลอก : ) อะค้าบ คุณซินเด๋อเหลอหลา จะพยายามคร้าบ ทุกวันนี้ผมก็ยังโมโหตัวเองอยู่เลยครับ คุณ Prof.Sirius ไม่น่าทิ้งเล๊ยย..พลาดอย่างแรง -_-" เรื่องของน้องปลาเป็นไงอ่ะเล่าให้ฟังมั่งสิครับ ; ) โธ่..ถ้าคุณเค้กชาเขียวฯ มาอยู่โรงเรียนผมนะ แป้งเปิ้งผมไม่สนใจหรอก จีบคุณเค้กฯดีฝ่า อิอิ รู้สึกยังไงอ่ะเหรอครับ อืมม..ตอนนี้นะผมรู้สึกดีที่ได้นึกถึงวันเก่าๆ ว่าครั้งหนึ่งเคยมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นในชีวิตผมอ่ะครับ คุณRomeo7th ทั้งๆที่ผมหลงๆลืมๆไปแล้ว คุณน้องเบลล์จะให้พี่ซับไหล่ทำไมอ่ะค่ะ ไหล่เปียกน้ำเหรอ.. อ๋อ ซบไหล่ อ่ะไหนมาขอพี่ซบหน่อย... อื๋อออ..เบลล์ โรลองโรลออนนะใช้ซะบ้างนะ อิอิ   โดย: captainfakenature 26 เมษายน 2548 1:20:25 น.

กร๊ากกกกกกก พิมพ์ผิด พี่กัปตันหงะ แหมมม ไม่เคยได้กลิ่นสาวรุ่นแรกแย้มใช่มั้ยคะ (ห้ามว่าว่าแย้มฝาโลงด้วย) ก็เนี่ยละน้า มัวแต่อยู่กับผู้สูงอายุ   โดย: THE BEGINNING 27 เมษายน 2548 0:49:56 น.

หลวมตัวมาอ่าน อ่านไปยิ้มไป อยากรู้ตอนหน้าจะเป็นยังไง มาต่อเร็วๆนะค่ะ   โดย: อยู่ไกลบ้าน IP: 210.18.17.50 28 เมษายน 2548 15:40:12 น.

โห เบลล์..กลิ่นสาวรุ่นแรกแย้ม..บรรยายซะเห็นภาพเลย -_-" เขียนต่อแล้วค้าบ คุณอยู่ไกลบ้าน ลองอ่านดูนะครับ : )   โดย: captainfakenature 29 เมษายน 2548 14:32:12 น.

ปิดเทอม ม.2 นั้นเป็นปิดเทอมที่ยาวนานที่สุดในชีวิตผม เนื่องจากบ้านแป้งไม่มีโทรศัพท์ เวลาที่ผมคิดถึงแป้งมากๆ ผมจะขับมอเตอร์ไซค์กว่า 50 กิโลฯ ไปหาแป้งที่บ้าน โดยส่วนใหญ่แป้งจะไม่อยู่บ้าน แต่ก็เหมือนเค้าว่าเห็นหลังคาก็ยังดี ผมจำได้ว่าไป 4-5 ครั้งได้เจอแป้งครั้งเดียว ได้คุยกันไม่ถึง 5 นาที แต่นั่นก็คุ้มแล้ว ครั้งหนึ่งในชีวิตลูกผู้ชาย มันต้องเคยมีบ้างล่ะนะ ฟิลนี้ เหอๆๆ   โดย: ปิงปองงง 3 พฤษภาคม 2548 11:57:09 น.

...   โดย: แป้ง IP: 184.22.117.155 16 พฤศจิกายน 2562 14:14:12 น.