โดยเฉพาะผู้ที่ได้ประกอบสัมมาชีพในสิ่งที่ตนรัก ถนัด มีความสุขที่ได้ทำ...ฉันอิจฉาคนกลุ่มนี้มาก คงมีหลายคนที่เดินทางสายนี้ และคงมีมากโขที่ทำไม่ได้ 

มีหลายคนบอกว่า...ไม่มีวันสายที่จะเริ่มต้นใหม่ โฮะ ชีวิตจริงไม่ง่ายนะ..ฉันคนนึงล่ะที่ถลำ เดินมาบนเส้นทางที่คิดว่าก็ทำได้ไม่แย่ แต่ก็ไม่ได้ชอบ เป็นเส้นทางคิดแล้วว่าดี มีความเจริญ แต่อยากจะบอกว่า ฉันคิดว่าฉันคิดผิด....ตอนนี้ฉันกำลังต่อสู้กับจิตใจตัวเอง เพราะฉันไม่สามารถกลับไปเริ่มต้นใหม่ในวิชาชีพอื่นได้แล้ว ฉันต้องก้าวเดินต่อไปในเส้นทางนี้ ฉันกำลังพยายามทำใจยอมรับกับสิ่งที่ต้องทำในวันนี้ และวันต่อไป อาการต่อต้านที่หนักที่สุดเลย คือ ละเลย ละทิ้ง เพิกเฉย จนกลายเป็นคนไม่รับผิดชอบ จนแทบจะทนความเหลวไหลของตัวเองไม่ได้ ทุกข์บังเกิด ทุกวันนี้ความหวังในชีวิตก็คือ ต้องทำความคุ้นเคย ศึกษา และสร้างความชำนาญในเส้นทางที่กำลังเดินอยู่นี้ เผื่อจะมีใจรักมันบ้าง...มีเพื่อนเคยบอกว่า จุดหมายปลายทางมันอาจห่างไกลจนทำให้เราทุกข์ใจ แต่เราสามารถแวะเก็บเกี่ยวความสุขข้างๆ ทางไปได้...ตอนนี้ฉันพยายามเก็บเกี่ยวความสุขข้างทางอยู่ จนกลายเป็นแวะมันไปตลอดทาง ไม่ก้าวหน้าไปยังจุดหมายสูงสุดนั่นซะที...ไม่รู้ว่าฉันจะเดินทางไปถึงหรือเปล่านะ 

อยากให้ทุกคนรู้ใจตัวเองให้เร็วที่สุด ว่าชอบอะไร รักที่จะทำอะไร แล้วเลือกเดินตามเส้นทางนั้น มีลูกมีหลานก็จะหาวิธีให้เด็กๆ รู้จักสิ่งที่ตนเองชอบ และส่งเสริมในเส้นทางนั้น ฉันเชื่อว่าคนที่ทำในสิ่งที่ตนเองรัก จะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ และเป็นคนที่มีความสุขในชีวิตแน่นอน....

ขอให้ทุกคนมีฝัน และเป็นกำลังใจให้ทุกคนในการเดินทางตามทางที่ฝันไว้นะคะ