ซุปเปอร์ชีโร่ของฉัน (เรื่องสั้นเรื่องแรกของฉัน)

คุณตาคุณยาย มีลูกทั้งหมด 8 คน ซึ่งหนึ่งในนั้นที่จะกล่าวถึงเป็นหญิงสาว อายุ 18 ปี หน้าตาสะสวย รูปร่างดี ผิวพรรณดูสะอาดสะอ้าน เธอเป็นรองพี่คนโต ซึ่งเรียนจบแค่เพียง ป.4 ก็ต้องหยุดเรียนเพื่อสละให้น้อง ๆ อีก 6 คน ได้เรียนต่อส่วนเธอต้องช่วยพ่อแม่ทำงาน ครอบครัวของเธอฐานะไม่ค่อยจะสู้ดีนัก มีอาชีพทำไร่ทำนา

คุณปู่คนหนึ่งในหมู่บ้านเดียวกัน ชอบและเอ็นดูเธอมาก เพราะเธอเป็นคนดี ขยันช่วยพ่อแม่ทำงาน เรียบร้อยน่ารัก คุณปู่จึงมาทาบทามกับญาติผู้ใหญ่ของเธอ เพื่อสู่ขอให้ลูกชายของเขา เหมือนทั้งสองกำลังจะถูกคลุมถุงชน!! หลังจากนั้นหญิงสาวก็ได้รู้จักกับลูกชายของคุณปู่ผู้นี้ เขาและเธอพบปะรู้จักมักคุ้นกันเรื่อยมา ไม่นานก็แต่งงานกัน

เธอย้ายเข้าไปอยู่บ้านของคุณปู่ เธอดูแลคุณยาย คุณปู่และชายผู้นี้ประหนึ่งว่าเขาคือพ่อแม่และญาติพี่น้องของเธอ คุณปู่มักจะเอ่ยปากชมเธอต่อหน้าใคร ๆ เสมอ ว่าเธอเป็นศรีภรรยาที่ดี ได้ลูกสะใภ้ดีเป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัว ราวกับว่าครอบครัวเขาได้ครอบครองสิ่งมีค่าก็ไม่ปาน

ในเวลาต่อมา ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ผู้ชายคนแรกและความรักครั้งแรกของเธอ ก็ค่อย ๆ เผยธาตุแท้และความไม่เอาไหนออกมา วีรกรรมของชายผู้นี้ก่อนหน้าที่จะมาแต่งงานอยู่กินกับเธอ เขาก็เคยคบหาผู้หญิงมากหน้าหลายตา ทำผู้หญิงท้องมาหลายต่อหลายคน แต่ก็ไม่เคยมีใครได้แต่งงานอยู่กินด้วยกันเช่นเธอเลยสักคน โชคชะตากำลังกลั่นแกล้งเธออยู่หรือเปล่านะที่ทำให้เธอตัดสินใจแต่งงานกับเขา และแล้วเขาก็นอกใจหญิงผู้แสนดีโดยการแอบไปมีภรรยาน้อยในหมู่บ้านเดียวกัน

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน เธอก็ตั้งครรภ์และรู้ข่าวของสามีว่านอกใจเธอในเวลาต่อมา เธอเสียใจมาก... แต่ก็เลือกที่จะข่มมันไว้และแสดงความเข้มแข็งออกมาเสมอ เธอปฏิบัติดูแลครอบครัวตามปกติด้วยหวังว่าความดีที่เธอทำ จะชักนำให้เขาสำนึกผิดและกลับใจ เชื่อมั่นเพียงว่าความดีต้องเอาชนะความชั่วได้ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ ขอเพียงอดทนสักนิด

เขาเหมือนได้ใจ พฤติกรรมของชายผู้นี้หนักไปกว่าเดิม เขาไม่ค่อยกลับมานอนบ้าน ไม่ค่อยอยู่บ้าน ส่วนเธอได้แต่เก็บงำความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้ง ความไม่เอาใจใส่และละเลยความรู้สึกจากสามี ความบอบช้ำทางใจ อีกทั้งปัญหาจากญาติ ๆ ของพี่น้องสามีรุมเร้าถาโถม เนื่องด้วยความอิจฉาริษยาที่เธอเป็นที่รักใคร่ของคุณปู่ กลัวจะเกิดความลำเอียงเรื่องการแบ่งแยกสมบัติ

ความเป็นศรีภรรยาของเธอดูดีเกินกว่าจะมีข้อบกพร่องใดใดให้ติติง ชายซึ่งเป็นสามีจึงใส่ความหญิงผู้แสนดีว่า...เธอท้องกับคุณปู่ ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เขาพยายามเบี่ยงประเด็นให้เป็นข้ออ้างของเขา เพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตนเอง จุดประสงค์เพียงแค่ต้องการเลิกลากับเธออย่างไม่รู้สึกผิด โทสะที่มีมากขึ้นซึ่งสวนทางกับความอดทนที่ลดน้อยถอยลงของเธอมันแทบไม่เหลือแล้ว หญิงท้องแก่โย้เย้ปล่อยและระบายอารมณ์ออกมาโดยการไล่ทุบตีสามีของตนอย่างบ้าคลั่ง ความเสียใจพรั่งพรู เกลียดที่เขาไม่สำนึกผิด ความบอบช้ำในใจเกินจะบรรยาย

ถึงแม้จะเห็นแก่คุณปู่ในความเมตตากรุณาที่มีให้เธอ แต่เธอต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด "เพื่อลูก" จึงย้ายกลับมาอยู่บ้านของคุณตาคุณยาย เพื่อลูกแล้ว...เธอจะไม่ยอมปล่อยให้เด็กน้อยเกิดมาเจอปัญหาบ้าบอ แม้ตัวเธอเองจะต้องรับภาระการเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับเด็กทารกที่อยู่ในครรภ์ก็ตามที

กระทั่งคุณปู่พาชายผู้นี้มาขอขมา ดอกไม้ธูปเทียนแพ พร้อมสรรพ รวมไปถึงผู้ใหญ่บ้านก็มาร่วมเป็นสักขีพยายาน เพื่อเป็นการยืนยันพฤติกรรมของสามีเธอว่าจะไม่ทำเรื่องแบบที่ผ่านมาอีก จะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีกแน่นอน

แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอม เธอยืนอุ้มท้องโย้ ๆ ของเธอกับท่าทีเย้ยหยันชิงชังแลดูเหนือชั้นกว่าชายที่ยืนตรงหน้า เธอพูดด้วยเสียงที่กัดฟันกรอดว่า "กราบตีนฉันซิ! แล้วฉันจะยกโทษให้เธอ..." เขาค่อย ๆ คุกเข่าลงกับพื้นดิน ค่อย ๆ พนมมือก้มกราบเท้าเธอ ต่อหน้าผู้คนมากมาย เพราะความต้องการของคุณปู่ที่อยากให้เธอกลับไปอยู่บ้านคุณปู่ เพื่อหลานที่กำลังจะเกิดมา

เธอพูดต่อหน้าทุกคนอย่างไม่แคร์โลก "ต่อให้เธอกราบตีนฉัน...ฉันก็จะไม่ไปอยู่หรือใช้ชีวิตแบบนั้นหรอก!" สรุปแล้วเธอยืนกรานที่จะตัดขาดความสัมพันธ์นั้นลงสีหน้าของเธอดุดันมุ่งมั่นและสายตาที่จริงจังขึงขัง แต่ภายในใจ...ใครเล่าจะรู้ว่าเธอโอบอุ้มกุมความเจ็บปวดช้ำไว้ตลอดเวลา

เธอต้องเข้มแข็งเพื่อลูก ซึ่งมีผู้คนรอบข้างคอยให้กำลังใจและปลอบโยน ในขณะเดียวกันกับที่ชาวบ้านต่างก่นด่าสาปแช่งชายใจร้ายผู้นี้ รวมถึงภรรยาน้อยที่กลายเป็นภรรยาหลวงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

และวันนี้ เป็นเช้าวันอังคารที่ 3 กันยายน 2528 เธอปวดท้องและกำลังรอคลอดในห้องทำคลอด ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง นอนรออดีตสามีอย่างมีความหวังว่าเขาจะมาดูหน้าลูกที่กำลังจะคลอดวันนี้

แม้เราจะเลิกจากความเป็นสามีภรรยาต่อกันแล้ว แต่ทว่าทารกน้อย ๆ ที่เกิดจากเราสอง กำลังจะคลอดออกมามองตาดูโลก เธอจะใจร้ายใจดำ ไม่มาดูหน้าเด็กคนนี้เชียวหรือ หรือเธอคิดว่า...ฉันท้องกับพ่อของเธอจริง ๆ

วันนี้เป็นวันหยุดของเขา ยังไงเขาก็ต้องมาแน่ เดี๋ยวเขาก็มา... อีกเดี๋ยวต้องมาแน่... เธอบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น รอแล้วรอเล่า รอจนน้ำตาเอ่อนองอาบบนใบหน้า

เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า เขาไม่มา! ขณะที่เข็มนาฬิกาบอกเวลา 10.00 น. เธอได้คลอดเด็กน้อยออกมา เป็นหญิง

โธ่...เธอผู้น่าสงสารคือฉันเองหรอกหรือ...