สมัยพุทธกาลนั้น ผู้ปฏิบัติจะต้องมี สัปปายะ ๔ คือ๑. ที่อยู่อาศัยสบาย เช่น ในป่า โคนต้นไม้ เรือนว่างเป็นที่สงบปราศจากเสียงอื้ออึง๒. อาหารสบาย มีอาหารที่หาได้ง่าย พระภิกษุออกบิณฑบาตตามหมู่บ้านที่ไม่ไกลจนเกินไป ได้อาหารพอสมควร ๓. บุคคลสบาย มีกัลยาณมิตรหรือพระวิปัสสนาจารย์คอยชี้ทางแนะแนวสั่งสอนให้ปฏิบัติถูกต้องตามทางสายกลางเสมอ ๔. ธรรมสบาย คือกรรมฐานนั้นเหมาะกับอัธยาศัยของบุคคลนั้นๆ ไม่ตึงไม่หย่อนจนเกินไป เป็นธรรมะที่ปฏิบัติแล้วให้ผลได้รวดเร็วแก่ผู้ปฏิบัติตามสมควร ในสมัยปัจจุบัน ควรจะหาวัด หรือสำนักที่สอนวิปัสสนากรรมฐาน โดยมีสัปปายะ ๔ เช่นเดียวกัน คือมีที่พักอาศัยสะดวกสบาย มีอาหารที่จะหาได้ไม่ยากนัก และเหมาะสมแก่ผู้ปฏิบัติ มีพระวิปัสสนาจารย์ที่มีความเชี่ยวชาญในด้านนี้ มีกรรมฐานที่เหมาะสมแก่ผู้ปฏิบัติ ข้อสำคัญที่สุดในสมัยนี้ก็คือ พระอาจารย์เท่านั้น ที่ควรจะเลือกเฟ้นให้มาก เพราะเราจะหาของดีอย่างเมื่อครั้งพุทธกาลได้ยาก

รับทราบค่ะ