การปฏิบัติที่เป็นอันตรายได้นั้น ก็เพราะผู้ปฏิบัติยังไม่เข้าใจในแนวทางการปฏิบัติอย่างถูกต้อง หรือปฏิบัติตามหนังสือแล้วไปเข้าใจเอง หรือเมื่อปฏิบัติก็ไม่มีพระวิปัสสนาจารย์คอยแนะนำทางที่ถูกต้อง ขณะกำลังปฏิบัติ เมื่อมีสภาวธรรมเกิดขึ้น ก็เข้าไปยึดถือเป็นจริงเป็นจังว่า เราได้บรรลุธรรมแล้ว ผู้ปฏิบัติบางคนเปยึดมั่นในนิมิตบ้าง แสงสว่างบ้าง ภาพต่างๆ บ้าง จนสติฟั่นเฟือนไปก็มี ส่วนมากจะเกิดแก่ผู้ปฏิบัติทางสมถกรรมฐานเสียส่วนมาก เพราะพวกนี้ยึดอยู่ในอารมณ์บัญญัติ ยึดภาพนิมิต หรือกสิณนิมิต ถ้าภาพหรือกสิณเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน หรือเป็นภาพน่ากลัวเข้ามาแทนที่ ก็อาจเกิดการเสียสติ จิตก็จะฟั่นเฟือนไปได้
ส่วนการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานนั้น เป็นการเจริญสติทุกๆ ขณะลมหายใจเข้าออก มีปัญญาหรือสัมปชัญญะ ความเพียรร่วมกันกำหนดรู้อารมณ์ปัจจุบันอยู่ทุกๆ ขณะ เมื่อมีอารมณ์ใดเกิดขึ้น ก็กำหนดรู้ตามความเป็นจริงของอารมณ์นั้น แล้วปล่อยวางในอารมณ์นั้นทุกขณะ เพราะอารมณ์ที่เกิดขึ้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา แม้ว่าอารมณ์นั้นๆ จะมีลักษณะอย่างไรก็ตาม เกิดขึ้นแล้วดับไป เป็นทุกขอริยสัจ ตัวสภาวะนั้นเป็นทุกข์ ทนได้ยาก ถ้าผู้ปฏิบัติมีความเข้าใจอย่างนี้แล้ว การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานจะไม่มีอันตรายแต่อย่างใด ตรงกันข้าม ทำให้เป็นคนมีสติปัญญาแจ่มแจ้งดีขึ้น