มองดูซิม หลากหลายเบอร์.....เฮ้อออ
Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2551
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
11 ธันวาคม 2551
 
All Blogs
 

สายลมที่ละเมอถึงกัน

นี่เป็นเรื่องราวของคนไม่ดีคนหนึ่งที่ยังเคยมีเรื่องดีๆให้นึกถึง
คนไม่ดีที่อยากให้คนอื่นมองว่าเป็นคนดี



ผมนั่งอยู่ที่ระเบียงเอาหน้ารับลมเย็นๆกับวันสบายๆ
ครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่สามารถหอบหิ้วคอมพ์กระเป๋ามานั่งหย่อนใจได้
ระเบียงนี้ทำให้นึกถึงระเบียงนึง ที่ผมมีโอกาสได้ยืนทอดสายตา
แต่ตอนนั้น มองคงมองด้วยอารมณ์ที่สั่นไหวไปกับสิ่งรอบข้าง

ปลายฝนต้นร้อน อากาศที่คุ้นชินประสาคนใต้แต่กำเเนิด
ในเวลาที่พยายามทำเหมือนว่าตัวเองไม่ตื่นเต้นกับการเข้าเรียนพิเศษครั้งแรก
เลยออกมาสูดอากาศที่ระเบียงนอกห้อง
ตาก็มองออกไปเรื่อยเปื่อย หวัง.......หวังว่าใครสักคนที่เดินผ่านมาผ่านไป
ณ เบื้องล่าง จะหันมาสบตา แล้วบอกผ่านสายตาว่า
เราได้เจอกันแล้วนะ..........คนที่ชั้นรอคอย




 

Create Date : 11 ธันวาคม 2551
20 comments
Last Update : 11 ธันวาคม 2551 21:43:43 น.
Counter : 1106 Pageviews.

 

ในองศาของสายตา คนต่างเพศวัยเดียวกันเดินผ่านมานับไม่ถ้วน
หลายคนก็เป็นคนที่อยากให้เป็นที่ใช่
และหลายๆคนที่ที่ผ่านเลยไปอย่างไร้ความน่าสนใจ
แม้ในกลุ่มหลังจะมีสาวแว่นเสื้อเอี๊ยมสีน้ำเงิน
แต่ที่จดจำเธอได้เพราะเธอข้ามถนนตรงมายังตึกที่เรายืนอยู่
และปรากฏกายมาในห้องอย่างคนคุ้นเคยที่นี่มาหลายปี
ความจริงเป็นเช่นนั้น คนกว่าครึ่งห้องเป็นนักเรียนเก่าตั้งแต่สมัยประถม
จบการเรียนพิเศษวิชาแรก ทำให้เรารู้ว่าเธอคนนั้นชื่อ โอ๋
ส่วนเราได้ชื่อใหม่ว่า เจนเซ่น
และเป็นชื่อที่เรารักและสงวนบอกแก่คนพิเศษเท่านั้น
คงมีแต่เราละมั้งที่ให้ความสำคัญกับชื่อเล่น
และมีชื่อเล่นหลากหลายชื่อซึ่งแต่ละชื่อคือชื่อเล่นที่ใช้จริงๆ
แต่ต่างวาระความสัมพันธ์

 

โดย: Escobar 13 ธันวาคม 2551 20:48:25 น.  

 

พุทธ สำราญ เอ๊กซ์ เพื่อนใหม่ที่เฉลยตัวเองว่าเรียนโรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้อง
รู้สึกดีใจที่มีเพื่อนใหม่ที่เฮฮาเป็นกันเอง อาจจะเป็นเพราะคนเหล่านี้มีสิ่งที่เราไม่มีก็ได้
เราค่อนข้างเป็นคนที่เงียบๆเก็บตัว ถ้าไม่โดนใครเรียกหรือดึงตัว ก็คงล่องลอยอยู่ในโลกส่วนตัว
มนุษย์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ร่วมกันเพื่อเติมสิ่งที่ขาดหาย...........

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เราก็มักมีกลุ่มก้อนในแต่ละสังคม
เพื่อนเรียนพิเศษก็เป็นกลุ่มความสัมพันธ์ใหม่ที่น่าตื่นตาที่สุด
ด้วยว่าเป็นกลุ่มที่มีเป้าหมายที่ดูดีคือมาเพื่อเรียนรู้ได้รับการยอมรับว่า
การเรียนพิเศษเป็นเรื่องดี แต่ในความเป็นจริงคือแหล่งพบปะเพื่อน
พักแล้วกินอะไรที่ไหน ขนมอะไร เสาร์นี้ดูหนังไหม
สรุปว่าประโยชน์ที่ได้แม้น้อยนิดแต่ได้มิตรภาพที่ดียิ่ง
ในชั่วโมงเรียนพิเศษ ผมก็มักเสียเวลาส่วนหนึ่งกับการนั่งมอง
สาวแว่นคนนั้นที่คอยมองกระดานและก้มลงจดอย่างตั้งใจ
น้อยครั้งจะหันไปคุยยิ้มกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ

 

โดย: Escobar 13 ธันวาคม 2551 20:52:06 น.  

 

ชีวิตช่วงนี้ทุกอย่างดูใหม่ไปเสียหมด แม้กระทั่งห้องนอน
ห้องนอนเล็กๆกึ่งห้องเก็บของกึ่งห้องใต้หลังคา เป็นส่วนหนึ่งของบ้านป้า
ตั้งอยู่ในตัวเมือง ซึ่งบ้านจริงๆตั้งอยู่ออกไปนอกเมือง จะเรียกว่าบ้านนอกก็ได้
ความรู้สึกสำหรับการย้ายสู่ที่ใหม่ เหมือนการโดนจับโยนไปที่ๆนึงแล้วบอกว่า
“อยู่ให้ได้นะ”...........แล้ววิธีการอยู่ให้ได้ เขาทำอย่างไร ?
เหมือนโดนจับโยนลงกลางแม่น้ำ แล้วตะโกนบอกว่า ว่ายน้ำให้ได้
คงเป็นอย่างนั้นแหละ

 

โดย: Escobar 13 ธันวาคม 2551 20:53:18 น.  

 

การเรียนในห้องเรียน เป็นวิธีการที่สังคมพยายามบั่นทอนความมั่นใจ
ยิ่งในวัยที่มองว่าทุกสิ่งเป็นไปได้ ห้องเรียนจะบอกว่า เป็นไปไม่ได้
โดยเฉพาะยิ่งกับคนที่สอบเข้าได้ที่ 222 จาก 800 คน
คนที่ไม่ได้เก่งที่สุด และไม่ได้ด้อยที่สุด
และทุกครั้งของการเริ่ม โอกาสมักจะบอกว่า เราน่าจะทำได้
และทุกครั้หลังการพยายามอย่างหนัก มักจะบอกว่าทำได้แค่นี้แหละ
นายไม่ใช่ที่ 1 มันเกินกว่าที่เราเป็นใครบางคนพยายามน้อยกว่าแต่ทำได้ดีกว่า
มนุษย์ไร้ขีดจำกัด แต่มนุษย์มักจะสร้างขีดจำกัด

 

โดย: Escobar 13 ธันวาคม 2551 20:55:08 น.  

 

สาวแว่นคนนั้น หรือที่เรียกว่าโอ๋
มีแว่นตาอันหนาเป็นเอกลักษณ์บนใบหน้า
สาวร่างเล็กบอบบาง ผิวขาว หน้าตาแม้ไม่โดดเด่น
แต่ก็พอมีแรงดึงดูดสายตาเสมอ
มักจะมองเห้นเธอมาแต่ไกล
แม้จะอยู่ในห้องเรียนเดียวกัน ใช้เวลาร่วมกันสองชั่วโมง
แต่การเข้าถึงตัวเธอยังดุเป็นการยากมากสำหรับเรา
เพื่อนๆของโอ๋มักจะรายล้อมเธอเสมอๆ
และคนธรรมดาอย่างเราก็ไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะเข้าไปคุยกับเธอตรงๆ

 

โดย: Escobar 21 ธันวาคม 2551 7:35:40 น.  

 

เวลาผ่านไปเกือบสี่เดือน
ผมรับรู้ว่าตัวเองชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้นทีละน้อย
ยิ่งรู้จักเธอก็พิเศษขึ้นเรื่อยๆ
เธอเรียนเก่ง ไม่ใช่แค่ในห้องเรียนพิเศษ
เธอเก่งต้นๆของโรงเรียน วาดภาพสวยมาก
เรียบร้อยจนเพื่อนคอยเป้นห่วง
แต่เวลาที่เธอยิ้ม.....มักทำให้คนรอบข้างยิ้มไปด้วย
เวลาที่เราได้เจอแบบใกล้ๆคือตอนทีสวนหน้ากัน
เธอมักจะยิ้มให้นิดนึง ก่อนจะเดินผ่านไป

 

โดย: Escobar 21 ธันวาคม 2551 7:50:32 น.  

 

เวลาผ่านล่วงอย่างช้าๆ
พอๆกับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอคนนั้น
มันเชื่องช้าจนบางทีเหมือนผมกับเธอรู้จักกันได้แค่นี้
เฝ้ามอง อย่างไม่จริงจัง แต่ลึกๆ
อยากให้สายตาของเธอมาอยในแนวเดียวกัน
และรับรู้ว่าใครบางคนอยากหาโอกาสได้นั่งคุยกับเธอ
เธอจะรู้ไหม....ว่าใครคนหนึ่งกำลังคอย คอยอย่างเงียบๆ

 

โดย: Escobar 21 ธันวาคม 2551 8:02:42 น.  

 

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงรึป่าว
แต่ชอบวิธีการเขียน
เขียนได้น่ารักมากๆเลยค่ะ

 

โดย: เด็กหญิงริมขอบฟ้า 8 เมษายน 2552 16:47:35 น.  

 

โอ๋วันนี้ เจนเซ่นรู้สึกแย่มากๆ มันรู้สึกเสียใจ
แต่ไม่รู้ว่าความรู้สึกเสียใจกับอะไร หรือกับใคร

รู้แค่ว่าน้ำตามันไหลออกมา ผมอยากได้ยินเสียงคุณ
แต่เหมือนว่าคุณปิดประตูแล้วเราก็อยู่คนละโลก

อยากบอกคุณเหลือเกินว่า ชีวิตหลังจากคุณแล้ว
ชีวิตผมตามหาโอ๋ในตัวคนอื่น

จะสิบปีแล้วนะ
ทำไมมันไม่จางลงหละ ไอ้สิ่งที่ทำชั้นหมดแรงหายใจ

เจนเซ่น อยากได้ยินคุณเรียกคำนี้อีกครั้ง

 

โดย: Escobar 22 มิถุนายน 2552 4:25:13 น.  

 

.
.
.
.
.
.
.
.
.
..........องค์ ๒ ระยะห่างที่กว้างน้อยลง
.
.
.
.
.

 

โดย: Escobar 22 มิถุนายน 2552 4:29:44 น.  

 

"เจนเซ่น มีหนังสือพิมพ์เยอะใช่ไหม? ขอช่วยให้ตัดข่าวให้หน่อยซิ"
โอ๋ยืนห่างในระยะที่ได้กลิ่นแชมพูอย่างชัดเจน
ม่านตาผมขยายอย่างคนที่เชื่อหูน้อยกว่าตา

"ได้ซิ......เอาข่าวอะไรเหรอ"
"ข่าวการเกษตรนะ โอ๋กับก้อยจะทำรายงาน"

ผมไม่รู้ว่าจากจุดนั้น
ความสัมพันธ์ของผมจากเมื่อวานกับวันนี้มันต่างกันตรงไหน

มันแค่จุดเล็กๆที่เปลี่ยนแม่น้ำให้ไหลไปอีกทาง

ตั้งแต่รายงานชิ้นนั้น ผมได้คุยกับเธอมากขึ้น....อีกสองสามประโยค

 

โดย: Escobar 22 มิถุนายน 2552 4:39:09 น.  

 

ที่เรียนพิเศษผมอยู่ตรงข้ามโรงหนัง

แต่ผมใช้เวลาปีครึ่งในการเรียนรู้ว่าการจะได้ดูหนังในโรงหนังเขาทำกันอย่างไร

หลังจากนั้นแทบเกือบทุกสัปดาห์ผมจะเดินย่ำต๊อกชุดนักเรียนออกจากที่เรียนพิเศษ ไปยังโรงหนัง
รอบสองทุ่ม.......คนเดียว

 

โดย: Escobar 22 มิถุนายน 2552 4:44:09 น.  

 

วันนี้อีกเหมือนเดิม
ผมเดินเรื่อยๆเอื่อยๆ มุ่งตรงไปโรงหนัง

แต่พบคนร่วมทางที่คุ้นตา

"โอ๋"

"โอ๋ ไปไหน?".....ผมจินตนาการไม่ออกว่า
มืดค่ำริมถนน โอ๋จะเดินไปไหน

"กลับบ้านซิ ถามได้ โอ๋เดินกลับบ้านทางนี้ทุกวัน"
จริงซินะ ผมไม่เคยจินตนาการเลยว่า
โอ๋ก็มีบ้านเหมือนกัน

ผมมีความคิดแค่ว่า โอ๋ในที่เรียนพิเศษ......แค่นั้น

"แล้วเจนเซ่นไปไหน ?"
"ดูหนัง แล้วบ้านโอ๋อยู่แถวไหนเหรอ"
แล้วผมก็พบว่าโอ๋พักอยู่ไกลจากที่เรียนพิเศษพอสมควร
โรงหนังถึงก่อนบ้านโอ๋
ผมทำได้แค่ยกมือเป็นการลา และยิ้มให้

 

โดย: Escobar 22 มิถุนายน 2552 4:53:15 น.  

 

คืนนั้นผ่านด้วยความลำบากลำบน
จนสุดจะฝืนตัวเองนอนได้ ก็เลยนั่งจดลงไดอะรี่
ทุกๆครั้งที่ได้คุยกับผู้หญิงคนนี้ เราจะจดไว้
ว่าเราได้คุยอะไรกันบ้าง.........

ด้วยใจที่ตื่นเต้น
ชั้นได้เห็นอีกด้านของผู้หญิงคนนี้เพิ่มขึ้นแล้ว

อยากรู้จังที่บ้านเธอจะเหมือนบ้านชั้นไหม
..................

 

โดย: Escobar 29 มิถุนายน 2552 6:17:19 น.  

 

จะสิบปีแล้วนะ
ทำไมมันไม่จางลงหละ ไอ้สิ่งที่ทำชั้นหมดแรงหายใจ

เจนเซ่น อยากได้ยินคุณเรียกคำนี้อีกครั้ง+++++ เราคิดว่าเราเข้าใจตรงนี้นะ
จะต่างกันก็แค่ เราอยากได้ยินเสียงคนๆ นั้นสักครั้ง เพราะเราไม่เคยได้ยินเสียงเค้าเลย ....

 

โดย: อีกโลกหนึ่ง IP: 116.232.153.191 15 กรกฎาคม 2552 21:19:25 น.  

 

บางครั้ง...ก็แอบมานั่งคิดบ่อยๆ

ว่าฉันอยู่ตรงไหนในหัวใจเธอกัน กับคำที่พร่ำบอกว่ารักกันมันจริงใจแค่ไหน

ในเมื่อเธอมีอดีตมากมาย ที่คอยบีบฉันอยู่อย่างงี้

มันจะมีที่ให้ฉันได้ยืนอยู่ในนี้มั้งมัย " ในหัวใจเธอ" กี่ครั้งที่รับรู้ กี่ครั้งที่ได้ยิน แต่ฉันก็ยิ้มรับแล้วบอกกับเธอว่าไม่เป็นรัย ทั้งๆที่ ในหัวใจฉันร้องไห้

ฉันไม่ได้บอกให้เธอลืม รู้ว่ามันมีความหมายกับเธอ แต่อยากให้เธอซุกซ่อนไว้บ้าง เพราะถึงอย่างรัยฉันมันก็แค่ผู้หญิง ฉันหึงฉันหวงและเจ็บซ้ำเป็น

เมื่อไหร่กัน ที่ฉันจะมีที่ยืนในใจเธอจริงๆ

 

โดย: ฉันคือใคร...............ในสายตาเธอ IP: 222.123.226.113 30 กรกฎาคม 2552 15:44:27 น.  

 

วันนี้เป็นวันหนึ่งที่ทำหน้าที่นักเรียนได้ไม่ดีเลย
เรียนอะไรก็ไม่เข้าหัวสักอย่าง
แม้จะเพิ่งครึ่งวันแต่ใจก็ไปรอที่สี่โมงเย็นอย่างร้อนรน

วันนี้เป็นวันดีที่จะดับอารมณ์ผิดหวังกับตัวเองด้วย
Batman & Robin ภาคนี้ได้ อูม่า เทอร์แมนกับ อาร์โนล แสดงเสียด้วย
พอเลิกเรียนพิเศษที่แสนสนุกสนานก็พยายามมองไปที่โอ๋
เหมือนพยายามเรียนรู้ ปรับจังหวะชีวิตของชั้นให้สอดคล้องไปกับเธอคนนั้น
ชั้นไม่ใช่คนที่ส่องประกายท่ามกลางหมู่คน แต่จะมองเห็นได้ชัดยามมีกันแค่ไม่กี่คน

จังหวะก้าวเดิน จังหวะหายใจ สังเกตุจนเหมือนมีเส้นด้ายค่อยๆร้อยดึงให้เข้ามาใกล้กัน
..........วันนั้นเรามาบรรจบกันขณะข้ามถนน เส้นทางผ่านโรงหนัง


"ดูหนังอีกเหรอ เรื่องอะไร?"
"Batman & Robin ดูด้วยไหม?"
ผมถาม แต่ที่จริงๆไม่อยากให้โอ๋ ตอบตกลง
เพราะอยากให้สิ่งพิเศษเกิดขึ้นกับหนังพิเศษเช่น Forest gum มากกว่า

"ไม่หละ โอ๋ดูหนังดึกไม่ได้หรอก นอกจากไปดูกับพ่อกับญาติๆ"
"เหรอ.........(ผมดีใจ) แล้วบ้านโอ๋อยู่แถวไหน ?"
"บ้านจริงๆ อยู่หูแร่ หลังนี้อยู่กับน้า แต่ก็เป็นที่ของพ่อเหมือนกัน"

ผมอาสาไปส่ง แต่เธอห้ามไว้ ว่าทางเข้าเป็ยลึก กว่าจะเดินกลับมาก็ดูหนังไม่ทัน ผมจึงขอไปส่งที่ปากซอย


โอ๋เลี้ยวเข้าซอย........

ผมดีใจได้เข้าใกล้โลกของเธออีกก้าวหนึ่งแล้ว.....

 

โดย: Escobar 1 สิงหาคม 2552 8:29:58 น.  

 

โรงเรียนสอนเรียนพิเศษ

อาจารย์อัษฎ์เจ้าของโรงเรียนสอนพิเศษ ผู้มีอัฐยาศัยที่แสนดี
เป็นครูภาษาอังกฤษ ที่ทำให้เราไม่กลัวภาษาอังกฤษเลยสักนิดเดียว
ทุกคนจะจดจ่อกับการเรียนและรอคอยช่วงเวลาของเกมส์สนุกที่อาจารย์สรรหาพร้อมกับรางวัลที่ยั่วใจไม่ว่าจะ ปากกาด้ามหรู กล่องดินสอ สมุด

เกมส์คำถามอาจมาจากแหล่งที่มาได้หลากหลาย จนทำให้พวกเราสนใจใคร่รู้สิ่งรอบตัวโดยไม่รู้ตัว.....
การตอบคำถามของอาจารย์อัษฐ์ได้คือความรู้สึกสุดยอดต่างหาก
และการเป็นผู้ชนะคือความภูมิใจ

ผมจำไม่ได้ว่าเคยเป็นผู้ชนะสักครั้งไหม? จำได้บ่อยครั้งว่าผมเข้าใกล้ที่หนึ่งบ่อยครั้งกว่าโอ๋ แต่โอ๋เป็นคนที่ได้ที่หนึ่งบ่อยเป็นอันดับต้นๆ
ผมเก่งเรื่องเหตุการณ์บ้านเมือง เมื่อใดมีแข่งเรื่องนี้ ผมมักจะได้รับการคาดหวังคำตอบจากเพื่อนๆ แต่ส้มเพื่อนสนิทของโอ๋ มักขวางทางการเป็นที่หนึ่งของผมเป็นประจำ

หากวันใดที่ต้องเรียนคณิตศาตร์ ผมอาจต้องทยอยกลับเป็นคนท้ายๆ
"Nobody is perfect ครับอาจารย์" ผมเอ่ยคำนี้ในคาบที่เหลือคนเดียว โอ๋เป็นคนแรกของห้องที่ได้กลับบ้าน
"ถึงไม่ perfect แต่ก็ไม่ควรผิดมากขนาดนี้" อาจารย์วงกลม สามกลมบนกระดาษคณิตศาตร์

ผมแทบคลานกลับไปที่โต๊ะ......ผมยังต้องติดอยู่ในห้องนี้อีกนาน
สิ่งเดียวที่อาจารย์สอนผมได้จริงๆก็คือ......อย่าเรียนอะไรที่มีคณิตศาตร์

 

โดย: Escobar 1 สิงหาคม 2552 9:26:57 น.  

 

หนังสือพิมพ์เป็นสิ่งที่ผมซื้อทุกวัน และต้องเป็นฉบับที่มีเรื่องพระเครื่อง ไม่รู้ตอนนั้นผมรู้ตัวหรือเปล่าว่าผมเริ่มรักการสะสมพระเครื่อง หรือเป็นการเตรียมตัวในการที่ตัวเองจะพบความชอบของตัวเอง

หนังสือการ์ตูนแสลมดั๊งส์ หนังสือการ์ตูนที่ทำให้รู้ว่าการอ่านแบบญีี่ปุ่นเป็นเช่นไร และยิ่งมีความหมายเมื่อรู้ว่าเธอชอบหนังสือการ์ตูนเรื่องนี้มาก และเป็นนที่มาของการเล่นกีฬาบาส

บาส เกมส์กีฬาที่ผมเรียนรู้จากผู้ชายอีกคนที่ชอบโอ๋มาก่อนผม และก่อนหลายปี ภาพที่ตรึงตาผมคือ ภาพของโอ๋บนบานตู้เสื้อผ้าของเค้า ภาพเล็กๆนับร้อยๆภาพของโอ๋ จนบัดนี้ผมก็ยังมีรูปน้อยกว่าของเค้าอยู่
ณ ใจแรกผมแอบหวั่นใจไม่ใช่น้อยว่าตัวเองคงพ่ายหากนับเรื่องความพยายาม แต่จะเหตุผลใดก็ตามผมก็ได้เค้าคนนั้นเป็นเสมืออาจารย์ที่คอยสอนการเล่นบาส
ผมเล่นเพราะอยากเอาชนะเพื่อนคนนี้ เพราะคงเป็นอย่างเดียวที่พอจะทำได้ แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เคยเฉียดเข้าใกล้คำว่าชนะเลย แต่ผมได้สนุกกับมัน

บาส ณ วันนี้ผมอาจจะไม่สนุกกับมันแล้วแต่เมื่อมีโอกาสก็จะจับมันอยู่เสมอ เป็นการเล่นเพื่อระลึกถึงโอ๋ ทุกครั้งที่เล่นผมอุทิศให้กับเธอ เพื่อได้รู้ว่าการได้พยายามเพื่อใครมันรู้สึกเช่นไร ทุกๆลูกที่ลงห่วงเสมือนบอกตัวเองว่า เห็นชั้นไหม ชั้นพยายามให้เธอหันมามองชั้นอยู่นะ

แม่คนที่แสนไกลของผม

 

โดย: Escobar 21 พฤศจิกายน 2553 2:45:01 น.  

 

และหนังสืออีกเล่มที่ซื้อทุกสัปดาห์ คือหนังสือเอนเตอร์เทน ไม่รู้ตอนนี้ยังวางแผงอยู่อีกไหม แต่เมื่อเวลานั้น ผมพบว่าในขณะที่หลายๆคนชอบฟังเพลง ผมกลับเป็นส่วนน้อยที่ชื่นชอบภาพยนต์อย่างจริงจัง หนังสือเล่มนั้นไม่ได้ให้ความรู้อันใดมากมายแต่ก็เป็นสื่อที่เด็อายุสิบสอง สามารถซึมซับได้อย่างไม่ยากเย็น

การดูหนังจึงเป็นกิจกรรมที่ผมกำหนดตัวเองให้มีอยู่บ่อยๆ

เมื่อรายงานเล่มนั้นเสร็จลง โดยมีหนังสือพิมพ์ของผมเป็นองค์ประกอบ โอ๋อยากขอบคุณ ผมเลยทำสิ่งที่กล้าหาญที่สุดในชีวิต นั่นคือการชวนเธอไปดูหนัง

ยังจำความรู้สึกนั้นได้ จำได้ดี แผนการคร่าวๆ นัดก่อนหนังเริ่มหนึ่งชั่วโมง นั่งรอตรงร้านไอติมเพื่อเธอมาจะได้ชวนเธอทานไอติมด้วยกัน แล้วค่อยไปซื้อตั๋วดูหนัง
แผนคร่าวๆ ที่เมื่อถึงยามนัดจิตใจกระวนกระวาย เธอจะมาไหมหนอ พอถึงเวลาเธอไม่มาจะนั่งรอกี่นาที เมื่อถึงเวลานั้นแล้วจะลองโทรไปถามเธอที่บ้านไหมว่าทำไมยังไม่มา เธอจะตอบเราว่าไม่สบายหรือเปล่า ความกลัวว่านัดแรกจะจบตั้งแต่ยังไม่เริ่มเริ่มเกาะกินหัวใจ แต่เมื่อถึงเวลานัดโอ๋กลับมาพร้อมกับเพื่อนชั้นเรียนเดียวกันถึงแปดคน

ผมกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนบนโต๊ะ ทุกคนก็อยากกลายเป็นคนที่สามารถคุมสถานะการณ์บนโต๊ะ เพื่อนๆของผู้หญิงแอบชื่นชม ผมก็อยาก แต่ก็จะเป็นการไม่รู้จักตัวเอง เพราะเราไม่ใช่คนที่จะเป็นดารากลางโต๊ะที่มีคนแปดคนรุมล้อม ได้แต่เป็นคนที่จมกองเลือด แม้ว่าจะพยายามอย่างที่สุดแล้วก็ตาม

อย่างน้อยก็ได้รู้จักกับเพื่อนสนิทของเค้า เพื่อนที่ต่างนิสัยแต่เหมือนกันตรงที่สงวนพื้นที่เอาไว้อย่างน่าเกรงใจ.....

 

โดย: Escobar 21 พฤศจิกายน 2553 3:06:45 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


Escobar
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ช่างมันเถอะช่างมัน
ชีวิตต้องเรียนรู้อีกมาก ความผิดพลาดขอให้เป็นบทเรียน
Friends' blogs
[Add Escobar's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.