BlogGang.com : : The Prophet : ++..Legend of Therabithia..++ ตำนานแห่งเทราบิเทีย : บทที่ 3 (1)

++..Legend of Therabithia..++ ตำนานแห่งเทราบิเทีย : บทที่ 3 (1)

Chapter 3 : --The Lost Prince--

1.

ณ ท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงบัลบารอสซ่า..

ยานรบอินวินซิเบิ้ลซึ่งค่อยๆลงจอดลงบนอุทยานในปราสาทเทราบิเทีย ที่บัดนี้เบื้องล่างแปรสภาพเต็มไปด้วยน้ำล้อมรอบ ซากปรักหักพังของปราสาทบางสวนที่พังทลายลงมา รายรอบไปด้วยชิ้นส่วนของสิ่งของต่างๆ ที่กระจัดกระจาย ต้นไม้บางต้นหักโค่นลอยเกลื่อนกลาด ซากดอกไม้ที่ถูกเผารวมถึงซากต้นไม้ใหญ่หลายต้นที่ยังมีไฟติดลุก อยู่ประปราย ศพของทหารเกลื่อนกลาดรวมถึงซากมังกรที่ลอยอยู่ทำให้บริเวณนี้ดู เหมือนกับนรกก็ไม่ปาน นี่เป็นภาพแรกที่ลอร์ดฟอลคอนได้มองเห็น เขาไม่เคยคิดเลยว่าปราสาทเทราบิเทียที่เคยยิ่งใหญ่สง่างามจะปรา กฏสภาพเช่นนี้ ต่างจากเมื่อหลายเดือนก่อนยิ่งนัก

"ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าคนเดียว อัลวิส เพราะเจ้าแท้ๆ" ลอร์ดฟอลคอนพึมพำอย่างสังเวชใจ พลางมองไปที่ยอดปราสาทที่ตอนนี้มีสภาพไม่ต่างอะไรจากปราสาทผีสิ งในเทพนิยาย ไฟได้ดับไปหมดแล้วทิ้งไว้เพียงเขม่าสีดำทมึนปกคลุมไปทั่วบริเวณ และบางห้องยังมีควันลอยออกมาอยู่ "ข้าจะต้องหาสิ่งนั้นให้พบ" เขาคิด

"อะไรกัน...สถานการณ์ดูท่าจะรุนแรงกว่าที่คิดไว้จริงๆ" เรมิเอลอุทานอย่างตกใจทันใดที่ยานลอยอยู่บนผิวน้ำ รอบ ๆปราสาทกลายเป็นดังทะเลสาบขนาดใหญ่ "เปิดท้องเรือ และเข้าไปเคลียร์พื้นที่ให้หมด พาผู้รอดชีวิตมาที่ยานให้มากเท่าที่จะทำได้" เขาสั่งการให้เปิดท้องยานเพื่อนำเรือขนทหารเพื่อเคลียร์เส้นทาง เข้าสู่ปราสาท เขาคิดถึงเมื่อไม่กี่วันก่อน ที่เขากับเจ้าหญิงเซเลสเทียอยู่ในอุทยานนี้ เมื่อเขามองเห็นต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนั่นที่เขาเทียมรถม้าไว้ เรมิเอลมองไปยังทิศทางที่ห้องของเซเลสเทียเคยอยู่อย่างไม่ตั้งใ จ ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจมาทันทีทันใด แว่บหนึ่งเขาคิดถึงเธอ..

"เซเลสเทีย..ข้าขอโทษและไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยจริงๆ..แต่ข้าจ ะต้องหาท่านให้เจอให้ได้ และข้าหวังว่าท่านคงปลอดภ้ย" ชายหนุ่มรำพันเบาๆ

ลอง์ดฟอลคอนเห็นเรมิเอลเหม่อลอยอยู่ จึงเดินเข้ามาใกล้ๆ และตบบ่าเบาๆ และพูดว่า "ยินดีด้วย..ในที่สุดท่านก็ทำสำเร็จ.. ท่านหยุดยั้งสงครามได้"
เรมิเอลหันขวับมาและค่อยๆ จับเอามือของฟอลคอนออกไปจากใหล่ของเขา และหันมามองด้วยแววตาที่ชิงชังและตอบกลับไปทันที

"ไม่ใช่เลย..ไม่ใช่..มันคือความสำเร็จของท่านต่างหากเล่า..ฟอลค อน.. สำหรับข้ามันยังไม่สำเร็จจนกว่า.."

ลอร์ดฟอลคอนหัวเราะหึๆ ในลำคอและพูดแทรกมาทันที "จนกว่าจะได้เจอเจ้าหญิงเซเลสเทียสินะ..เฮอะ!"

คำพูดนั้นดังว่าจะแทงใจดำของชายหนุ่ม เขาหน้าร้อนผ่าวและตะคอกใส่ฟอลคอนทันที "นี่ท่าน!!" ลอร์ดฟอลคอนไม่สนใจและพูดต่อไป "ชะตากรรมมันเล่นตลกดีจริงๆ นะ ..ที่เจ้าหญิงไม่รู้เลยว่าเจ้าคือเด็กกำพร้าที่ได้รับการอุปถัม ภ์ชุบเลี้ยงด้วยทุนของจักรวรรดิ์อาร์เคดิส ผู้ได้คะแนนมาลำดับที่ 1 และกลายเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างส องประเทศ เจ้าไม่เคยบอกใครเพราะอายที่เป็นเด็กกำพร้าสินะ เหอๆ "

ชายหนุ่มตกตะลึงจนรู้สึกหน้าชาทันที เขาไม่คิดเลยว่าฟอลคอนจะรู้เรื่องนี้มาก่อน "ไม่คิดว่าข้าจะรู้สินะ!!" ลอร์ดฟอลคอนแค่นหัวเราะ เขาหันไปมองปราสาทเทราบิเทียแว่บหนึ่ง "อัลวิส..ไม่สิ พระราชาอัลวิส สั่งให้ข้าเป็นคนตรวจสอบประวัติของเพื่อนของเจ้าหญิงทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เจ้า ข้ารู้นะว่าเจ้ามิได้ชื่อเรมิเอลหรอก เรมิเอล มันเป็นชื่อของพี่ชายฝาแฝดของเจ้าสินะ.. จริงๆแล้วเจ้าก็คือ.."

ฟอลคอนพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดชะงักไป เพราะเรมิเอลได้ควักเอาเรเปียประจำกายเข้ามาจ่อคอหอยของเขาไว้ "หยุดพูดเสียที.. มิฉะนั้นข้าจะไม่เกรงใจท่านแน่ๆ" ชายหนุ่มขู่ แต่ฟอลคอนกลับเอามือจับปลายดาบและท้าให้เรมิเอลลงมือ "เอาสิ เจ้าหนุ่มน้อยเลือดร้อน... เจ้าจะหลอกตัวเองไปได้นานแค่ไหนกัน.. ถ้าข้าตายไป สิ่งที่นายเหนือหัวของเจ้าปรารถนาก็จะไม่มีวันสำเร็จ เอาสิ ลงมือเลย!"

เรมิเอลกัดฟันแน่นและพูดอะไรไม่ออกนอกจากสบถเบาๆ "ท่านมัน.." เขาเก็บดาบเข้าไปในฝักอย่างหัวเสีย ทันใดนั้นก็มีเสียงทหารรายงานเข้ามา

"ปีกซ้าย..เรียบร้อย"
"ปีกขวา..เรียบร้อย"
"ส่วนกลาง..เรียบร้อย"
"ด้านหลัง..เรียบร้อย"

"ดีมาก เป้าหมายต่อไปค้นหาทางระบายน้ำออกจากปราสาทให้หมดภายในคืนนี้ และเก็บกวาดพื้นที่รอบๆ ให้เรียบร้อย ส่วนกำลังอีกชุดหนึ่งเข้าไปเคลียร์พื้นที่ในปราสาททุกซอกทุกมุม เป้าหมายคือหาผู้รอดชีวิตทุกคน รวมถึงกษัตริย์อัลวิสและราชินีโซเฟีย ถ้าเจอสองคนนี้แล้วให้บอกข้า" ชายหนุ่มสั่งการลงไป และก่อนที่เขาจะลงไปขึ้นเรือเพื่อออกจากยานไปภายในปราสาท ชายหนุ่มหันมาพูดกับฟอลคอน

"ข้าไม่เคยเชื่อหรอกว่าท่านจะมีเจตนาจะยุติสงครามศักดิ์สิทธิ์จ ริง..แต่ข้าไม่รู้หรอกว่าท่านกำลังวางแผนอะไรอยู่..และข้าจะต้อ งรู้ให้ได้..ถ้าท่านคิดไม่ซื่อต่อองค์จักรพรรดิ์ละก็ คอยดู!!"

ลอร์ดฟอลคอนยักใหล่อย่างไม่ยี่หระต่อสิ่งที่เรมิเอลพูด เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และพูดตามหลังชายหนุ่มก่อนที่เขาจะออกจากห้องไปให้เขาได้ยินว่า "ก็ลองดูสิ.. ท่านผุ้บัญชาการเรมิเอล ไม่สิ เอลมิเรสต่างหากละ"

อีกทางด้านหนึ่ง ..ในจักรวรรดิ์อาร์เคดิส

เซซิรอสค่อยๆ ถอดชุดเกราะออก เขานั่งลงด้วยความเหนื่อยอ่อน นอกหน้าต่างในห้องฉายให็เห็นเป็นเวลาพลบค่ำ..ท้องฟ้าเต็มไปด้วย เมฆหมอกบดบังแสงจันทร์ ชายหนุ่มลุกขึ้นไปมองกระจกแว่บหนึ่ง เขาถอดเสื้อออกเผยให้เห็นรอยแผลเป็นรูปกากบาทตรงกลางแผ่นอก ชายหนุ่มมองมือทั้งสองมือของเขาอย่างปวดร้าวและสับสน แล้วเขาก็ทรุดตัวลงและนั่งร้องให้อยู่ตรงนั้น..

"ท่านแม่...ข้าทำอะไรลงไป...ข้าทำอะไรลงไป" เซซิรอสคร่ำครวญด้วยน้ำตา ภาพที่เขาเห็นก็คือภาพกษัตริย์อัลวิสกำลังแปรเปลี่ยนตัวเองเป็น อสูรร้าย และตัวเขาเองกำลังหัวเราะด้วยความสะใจ ในอีกใจหนึ่ง เซซิรอสมองเห็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจูงเด็กชายคนหนึ่งวิ่งหนี อะไรบางอย่างมา แต่แล้วกลับมีผู้ชายคนหนึ่งตรงเข้ามากระชากเด็กผู้ชายคนนั้นจาก มือของเธอ กษัตริย์อัลวิสนั่นเอง ผู้หญิงคนนั้นล้มลงไปและคลานมาคุกเข่ากอดขาอ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่อัลวิสเบือนหน้าหนี แล้วเรียกทหารก็จับตัวผู้หญิงคนนั้นออกไป เด็กหนุ่มกรีดร้องด้วยเสียงอันดัง..

"แม่!!"

ทันใดนั้นเขาก็สะดุ้งตื่นด้วยเสียงประตูห้องที่ถูกผลักเข้ามา.. "ทานิสเหรอ.." เขาตกใจและเอามือกุมขมับพลางค่อยๆ ลุกขึ้น หญิงสาวโผเข้ามาจับมือเขาไว้และพูดว่า "นี่ท่านเป้นอะไร ท่านดูแย่มากเลย ท่านฝันร้ายอีกแล้วหรือ?" เธอเอามือขึ้นหมายจะเช็ดน้ำตาให้ แต่ชายหนุ่มกลับจับมือของเขาไว้และดึงตัวเธอมากอดแนบอก หญิงสาวสะท้านด้วยความตกใจ แต่ไม่นานเธอเองก็กอดเขาตอบเช่นกัน "ไม่เป็นไรๆ ข้าอยู่นี่แล้ว" เธอพูดปลอบใจ ชายหนุ่มค่อยๆ หันมามองหญิงสาว แว่บที่สบตากันนั้น หญิงสาวรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว เซซิรอสเหมือนจะรู้สึกตัวจึงค่อยๆ ผละออกมา

"ข้าขอโทษ.. ทานิส.." เขาทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงอย่างอ่อนแรง หญิงสาวค่อย ๆเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ เธอค่อยๆ จับมือของเขามากุมไว้และบีบมันเบาๆ "เซซิรอส.. ถ้าท่านต่องการให้ข้าอยู่เป็นเพื่อน หรือให้ข้า.."

ไม่ทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มพลันดึงตัวหญิงสาวมากอดและจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธออย่ างอ่อนโยนเบาๆ หญิงสาวอ่อนระทวยลงในอ้อมแขนแต่ก็ไม่ขัดขีนอะไร แล้วทั้งสองคนก็ปล่อยตัวเองดื่มด่ำไปตามความปรารถนาท่ามกลางแสง จันทร์ที่ค่อยๆ สาดส่องมาจากหมู่เมฆที่กำลังเคลื่อนคลายนอกหน้าต่างภายในปราสาท ใหญ่ของพระราชวังเอสทาเรียนในจักรวรรดิ์อาร์เคดิส...

"พระจันทร์คืนนี้สวยจัง.." ทานิสที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของเซซิรอสเอ่ยขึ้นเมื่อเธอมองไปนอก หน้าต่าง ชายหนุ่มหันไปมองแว่บหนึ่ง "อืม..เมื่อกี้ข้ายังไม่เห็นพระจันทร์เลย เห็นแต่เพียงเมฆหมอกดำทะมึนยามราตรี.. ช่างน่าประหลาดใจนัก..พอเจ้ามา" เซซิรอสพูดได้เท่านั้นก็หันไปสบตาหญิงสาว และเขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน..และมองด้วยแววตาที่เศร้าๆ

"พรุ่งนี้.." ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาลอยๆ หญิงสาวเหมือนจะรู้จึงพูดว่า "ท่านจะต้องกลับไปยังบ้านเกิดของท่าน..ใช่ไหม" ชายหนุ่มไม่ตอบแต่พูดต่อว่า "ข้าไม่รู้ว่า ข้าจะทำอย่างไรดี และสิ่งที่ข้าทำนั้นถูกหรือไม่.. ข้าสับสนไปหมด ข้า.." เขาผลุดลุกขึ้นและนั่งกอดเข่าตัวเองด้วยความปวดร้าว ทานิสลุกขึ้นและเอามือมาแตะปากเซซิรอสไว้ เธอนั่งข้างๆ ชายหนุ่มและโอบกอดเขาไว้ ชายหนุ่มจับมือของหญิงสาวมาแนบกับแก้มของเขา "พระจันทร์ของข้า.. ข้าคิดถึงเจ้าเสมอ.. ตลอดเวลาข้าไม่อยากจากเจ้าไปเลย..อัลฟิน่า" หญิงสาวหันมาสบตาและเอ่ยตอบ "ข้าเองก็เช่นกัน.." เธอค่อยๆ พยุงตัวชายหนุ่มให้นอนลง แล้วพูดกับเขาเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจว่า "ทุกครั้งที่ท่านมองฟ้าเห็นพระจันทร์..ไม่ว่าจะที่ใด..ที่อาร์เ คดิสหรือเทราบิเทียก็ตาม ข้าจะอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนจากท่านหรอก เซซิรอส..พักผ่อนเถอะ..ท่านเหนื่อยมามากแล้ว"

หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึนจากเตียง ชายหนุ่มมองเห็นร่างของเธอกระทบกับแสงจันทร์ก่อนที่จะเดินออกจา กห้องไป เขาค่อยๆ หลับตาลงและเอ่ยเบาๆ "ข้ารักเจ้านะ.. พระจันทร์ของข้า..ทานิส"

(ต่อตอนหน้านะครับ)

-------------------

Create Date : 27 พฤษภาคม 2552

Last Update : 27 พฤษภาคม 2552 16:31:57 น.

0 comments

Counter : 241 Pageviews.