[Miracle of Love] เรียกผมว่ากอร์ดอน

กอร์ดอนคือชื่อที่ทุกคนเรียกแมวอ้วนที่อยู่อาศัยแถวหอพักนักศึกษา
ไม่มีใครรู้ว่ากอร์ดอนมาจากไหน ไม่มีใครรู้ว่ากอร์ดอนอายุเท่าไหร่
มีแต่คำบอกเล่าจากลุงบิลลี่ผู้ดูแลหอพักว่าตั้งแต่ลุงมาอยู่ที่นี่ก็เห็นเจ้านี่แล้ว เห็นกันมา 5 ปี
กอร์ดอนจะนอนอยู่ตรงที่บ้านหลังที่ 23 เสมอ เขาเป็นแมวเพียงตัวเดียวแถวนั้น
ใครผ่านไปผ่านมาก็จะทักแมวอ้วนตัวนี้เสมอ

เรื่องราวของเราก็เริ่มต้นขึ้นจากอาหารแมวซองเล็กๆ ที่ฉันซื้อมาฝากกอร์ดอน
จากอาหารถูกๆ ก็กลายมาเป็นอาหารมียี่ห้อ มีของเล่น มีแปรงขน
แถมบริการแปรงขน กำจัดหมัด ถ่ายพยาธิ
กอร์ดอนรู้ด้วยนะ ว่าฉันอยู่แฟลตหลังไหน
ก่อนไปเรียนกอร์ดอนเดินไปส่ง
พอกลับบ้านกอร์ดอนก็มารอ
ไปๆ มาๆ เขาก็ขอเข้ามานอนด้วยในหอ

ถึงกอร์ดอนจะเป็นแมวจรจัด แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเอาตัวรอดเก่ง
บ่อยครั้งที่ฉันเห็นเด็กผู้ชายรังแกกอร์ดอน บางครั้งก็มีเด็กฝรั่งเล่นพิเรนทร์จุดดอกไม้ไฟพุ่งใส่เขา
ที่ร้ายกาจที่สุดคือมีคนเอาน้ำสาดกอร์ดอนจนเปียกทั้งตัว
คุณคงเข้าใจใช่ไหมว่าแมวเขากลัวน้ำ แมวแก่ตัวนี้ตกใจมุดหลบใต้เพิงพักลุงภารโรง
ลุงๆ พยายามเรียกให้กอร์ดอนออกมา แต่เขาไม่ยอมออก
ฉันก็เลยลองเขย่ากุญแจ (เวลากอร์ดอนได้ยินเสียงเขย่ากุญแจ เขาจะรู้ว่าฉันมาแล้ว) กอร์ดอนก็ออกมา เดินตามฉัน
ฉันเดินไปนั่งที่ม้านั่ง เขากระโดดขึ้นมา ปีนขดตัวสั่นอยู่บนตักฉัน
ระหว่างที่เอาผ้าแห้งๆ มาเช็ดตัวเขา ก็ตั้งใจไว้ว่าอยากจะดูแลเขา ไม่ให้เขามีชีวิตแบบนี้อีกแล้ว

หนึ่งปีผ่านไป ฉันเรียนจบและย้ายไปอยู่อีกเมืองเพื่อฝึกงาน
ได้กลับมาเยี่ยมเขาอยู่หน รับรู้ว่าเขาจำฉันได้ และรอคอยเสียงกระดิ่งของฉัน
แต่ตอนนั้นฉันก็ลังเล.. การเอาแมวข้ามประเทศกลับมาไทยนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
ลุงภารโรงก็บอกว่าอย่าเอาไปเลย เขาไม่ใช่แมวบ้าน..ฉันตัดใจ แล้วก็กลับไปทำงานต่อ
คิดถึงกอร์ดอนตลอดเวลา เขาจะหิวมั้ย เขาจะหนาวมั้ย จะมีใครมารังแกมั้ย
ก่อนกลับไทยสองอาทิตย์ ฉันก็กลับไปหากอร์ดอน ..เพื่อจะไปบอกลาเขา
วันนั้นเป็นวันที่ฝนพรำ ท้องฟ้าเป็นสีเทาหม่น ฉันกลับไปที่หอพัก..ไม่มีใครอยู่ที่นั่นกันแล้ว
กอร์ดอนอยู่ไหนนะ... ฉันสั่นกระดิ่งอีกหน แล้วแมวลายตัวโตก็วิ่งหน้าตั้งจากพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ๆ
ฉันเอาอาหารมาด้วย รอให้กอร์ดอนกินอิ่ม แล้วก็บอกลา
ฉันรีบเดินออกจากที่นั่นให้เร็ว...เผื่อว่าจะตัดใจได้บ้าง

และฉันก็ได้ยินเสียงเมี้ยวๆ ตามหลัง..กอร์ดอนวิ่งตามฉัน
เป็นเสียงวิงวอนน่าสงสาร...ฉันจะขาดใจอยู่ตรงนั้น
เลยหันหลังกลับไป อุ้มกอร์ดอนขึ้นมา เข้าเมืองหากรงใส่แมว เอากอร์ดอนขึ้นรถไฟ

มันไม่ง่ายเลยที่จะเอากอร์ดอนมา และมันก็ไม่ง่ายสำหรับกอร์ดอนเหมือนกัน
พอกลับมาถึงบ้านที่เช่าอยู่ตอนนั้น เจ๊เจ้าของบ้านก็โวยวายใหญ่
ทั้งๆ ที่เคยบอกเขาแล้วว่าจะต้องเอากอร์ดอนมาหาหมอ มาขึ้นทะเบียน
เธอบอกว่า กอร์ดอนเป็นแมวจรจัดสกปรก เดี๋ยวจะเอาอะไรมาติดแมวของเธอ
แมวของเธอเป็นแมวบ้าน ไม่เคยเจอสัตว์อื่น ไม่เคยออกจากบ้าน
(เธอก็เลยจะหัดให้แมวสองตัวเจอสัตว์อื่นบ้าง ประเดิมด้วยหมาของคุณพ่อเธอ)
และเดี๋ยวหมัดกอร์ดอนจะมาฝังพรมของเธอ
(หยอดยากันหมัด ถ่ายพยาธิให้กอร์ดอนทุกสามเดือนตามกำหนดอยู่แล้ว
แล้วเจ๊เองก็หยอดยากันหมัดให้แมวสองตัวนั่นทุกเดือน จะกลัวอะไร)
และเพื่อไม่ต้องทะเลาะกับเจ๊เจ้าของบ้าน ก็ต้องเอาไปฝากไว้กับที่รับเลี้ยงแมว
อยู่ที่เมืองข้างๆอีก 1 สถานีถัดไป


ตอนที่กอร์ดอนอยู่ที่คอกแมว เขาได้รับการดูแลอย่างดี
ไปเยี่ยมบ้าง แต่ก็ใช้เวลาที่เหลือกับเอกสารต่างๆ มากมาย เพื่อเอาแมวขึ้นเครื่อง
โปรดอย่าถามว่าฉันเสียเงินไปเท่าไหร่เพื่อเอากอร์ดอนขึ้นเครื่อง
น้องคนไทยหลายคนที่เห็นฉันเอาแมวไปเช็คอินต่างถามฉันว่า
จะเอากลับทำไมพี่ ลำบากจะตาย แมวเมืองไทยไม่มีหรือไง
คนไม่เลี้ยงแมวคงไม่เข้าใจ... ไม่มีแมวตัวไหนที่เหมือนกัน

วันแรกในเมืองไทย กอร์ดอนเอาแต่หลบอยู่ใต้เตียง
น่าเห็นใจเขาอยู่เหมือนกัน เดินทางทางอากาศเป็นสิบชั่วโมงแบบนั้น
แต่ไม่นานกอร์ดอนก็ปรับตัวได้ เริ่มเดินสำรวจบ้าน และทำมาร์คกิ้งไปทั่ว


กอร์ดอนเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของฉัน เป็นเพื่อน เป็นความสุข
เขาเรียนรู้ไว ช่างคุย ขี้อ้อน ขนาดคุณพ่อฉันที่ไม่เคยชอบสัตว์ ยังรักกอร์ดอน
ตอนนี้ดอนรู้ภาษาไทยหลายคำเช่น อาหาร หิว เข้าบ้าน
ล่าสุดรู้คำว่าเปิดแอร์ และคุณยาย
ทุกครั้งที่กลับบ้าน ฉันจะเจอเจ้ากลมตัวนี้รอเสมอ ไม่ว่าดึกแค่ไหน
เวลาฉันไม่สบายใจ เขาก็รับรู้ และจะคอยป้วนเปี้ยนออดอ้อนให้ฉันยิ้มออก

ไม่เสียใจเลยที่เอาเขากลับมา..จะเสียใจมากถ้าทิ้งเขาไว้เป็นแมวจรจัดแบบนั้น
กอร์ดอนมาอยู่เมืองไทยปีกว่าแล้ว สุขภาพแข็งแรงดี ไม่เหมือนแมวแก่
เวลาของกอร์ดอนอาจจะเหลืออยู่ไม่มาก แต่ฉันมั่นใจว่า เขาจะมีความสุขทุกวันนับจากนี้

Create Date : 23 มีนาคม 2553 Last Update : 23 มีนาคม 2553 14:59:13 น. Counter : 559 Pageviews.		5 comments
Share Tweet