เรื่องของเจ้าชายน้อย

พ่อของเด็กน้อย ต้องเดินลงเขาที่สูงชัน ผ่านป่าและเดินต่อบนทางลูกลัง ทุกๆสองอาทิตย์เพื่อ 

รับยากันชักชนิดพิเศษ ซึ่งมีราคาแพงมากเพราะเป็นยานอกบัญชียาหลักและตามสิทธิการรักษาจะ

รับยาได้เพียงแค่สองอาทิตย์เท่านั้น เขาออกเดินคนเดียวใช้เวลาเดินทางไปกลับเกือบหนึ่งวัน

ก่อนไปเขาต้องพาลูกไปฝากคนข้างบ้านเลี้ยง แม้จะเหนื่อยแค่ไหน เขาก็จะกลับมาพร้อมถุงยาและ

ห่อขนมให้ลูกของเขาทุกครั้ง

                           .........................................................................

พี่ชายของเธอตัดสินใจมอบไตของเขาให้ เขาตัดสินใจโดยไม่มีความลังเลหลังทราบข่าวจาก

หมอ เขาบอกกับหมอที่รักษาว่าเขาผิดอยู่แล้วที่ไม่สามารถมอบความสุขสบายให้น้องสาวและ

ครอบครัวได้ ไตข้างนี้เป็นสิ่งเดียวที่เขาอยากจะมอบให้น้องสาวของเขาเพื่อแทนคำขอโทษ                                                                       

                           .........................................................................

ชายผู้เป็นสามีปั่นจักรยานคันก่าๆนั้นเป็นระยะทางกว่าสามสิบกิโลเมตรทุกๆเดือน โดยเขาจะพา

ภรรยาของเขาซ้อนท้าย หลายทั้งเขาต้องใช้ผ้าผูกเธอไว้กับเขา เพราะกลัวว่าร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง

ของเธอจะปลิวตกลงไป หลังเขาปั่นไปถึงสถานีขนส่งก็จะจอดรถผูกไว้กับเสาไฟฟ้าและอุ้มเธอขึ้น

ไปนั่งบนรถโดยสาร ชายหนุ่มแถวนั้นเห็นภาพเขาทีไรก็อายทุกที เขาทำตัวไม่เหมือนคน

อายุเจ็ดสิบปีเอาเสียเลย

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องการความรัก ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามและมีพลังในการขับเคลื่อนตัวเรา

สังคมและโลกใบนี้ แต่สิ่งที่ผมคิดว่ามักจะขาดหายไปในสังคมตอนนี้ ก็คือการดูแลและรับผิดชอบ

ต่อคนที่เรารัก เราทำเหมือนกับว่าเรามีเวลาอยู่อย่างเหลือเฟือบนโลกใบนี้ และคนที่เรารักมักจะเป็น

ตัวเลือกท้ายๆที่เราจะมอบเวลาให้ มีประโยคหนึ่งที่น่าประทับใจในหนังสือเจ้าชายน้อย ที่เตือนให้

เจ้าชายน้อยคิดได้ว่าเขาควรจะทำอย่างไรกับดอกไม้ของเขา ผมขออนุญาตคัดเลือกมามอบให้คุณ

เช่นกันครับ

       “...เวลาที่เธอเสียให้ดอกกุหลาบของเธอ ทำให้ดอกกุหลาบนั้นทวีความสำคัญ

      ผู้คนมักจะลืมสัจจะอันนี้ แต่เธอจะต้องไม่ลืม เธอจะต้องรับผิดชอบดอกกุหลาบของเธอ...”

ขอบคุณภาพประกอบจากweb oknationครับ