ยอดมนุษย์ ชุดสีขาว(1)   

  เมื่อเรากล่าวถึง ยอดมนุษย์ หรือซุปเปอร์ฮีโร่(Superhero)ในภาษาอังกฤษ เรามักจะนึกถึงคน

ที่มีพละกำลังมหาศาลหรือมีความสามารถพิเศษเหนือคนทั่วไป และโดยส่วนใหญ่ยอดมนุษย์

เหล่านั้นมักจะมีการแต่งกายด้วยชุดประจำตัวที่มีสีสันฉูดฉาด มีหน้ากากเพื่อปกปิดใบหน้าที่

แท้จริงและหลายคนอาจมีผ้าคลุมหรือชุดเกาะสุดวิเศษ แต่ใครจะทราบบ้างมั้ยครับว่า ยอดมนุษย์

นั้นอาจไม่ต้องอยู่ในรูปแบบเช่นนั้นเสมอไป ผมเองเคยพบอยู่คนหนึ่งครับ

อาจจะเรียกได้ว่าเขาเป็น ยอดมนุษย์ชุดสีขาว ก็ได้ครับ

     คุณลุงเรือง อายุประมาณห้าสิบปี รูปร่างท้วม หน้าตาใจดีและศีรษะล้าน เขาเป็นบุรุษพยาบาล

ในหอผู้ป่วยโรคมะเร็งเป็นเวลาได้ประมาณสามปี หอผู้ป่วยโรคมะเร็งเป็นสถานที่หนึ่งในโรงพยาบาล

ที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความสิ้นหวัง ผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคมะเร็งส่วนใหญ่จะมา

รับการรักษาที่นี่เพื่อรับยาเคมีบำบัดหรือรับรังสีรักษา ทั้งๆที่ผู้ป่วยหลายคนอาการและการดำเนินโรค

ไม่ได้รุนแรงมาก แต่พวกเขาก็กลับซึมเศร้าและเป็นทุกข์อย่างไม่น่าเชื่อ แต่แล้วเมื่อคุณลุงเรือง

ยอดมนุษย์ชุดสีขาวได้ย้ายมาทำงานที่หอผู้ป่วยนี้ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อใดก็ตามที่คุณลุงปรากฏ

กายในยามเช้าวันทำงาน ที่แห่งนี้ก็จะเต็มไปด้วยความสนุกสนาน คุณลุงจะเริ่มปฏิบัติภาระกิจของ

ซุปเปอร์ฮีโร่ด้วยการนำผู้ป่วยที่พอลุกได้ยืนแกว่งแขนออกกำลังกาย นั่งหรือนอนยกขาขึ้นลงเพื่อ

บริหารร่างกายให้แข็งแรง จากนั้นเมื่อถึงเวลาพักรับประทานอาหารกลางวัน คุณลุงก็จะรีบรับประทาน

อาหารของตัวเองอย่างรวดเร็วจนเหลือเชื่อ ผมคิดว่ายอดมนุษย์คนไหนก็คงสู้ไม่ได้เลยล่ะครับ

หลังจากนั้นคุณลุงก็จะรีบมาดูแลและแจกแจงคุณภาพและประโยชน์ของอาหารการกินที่ญาติแต่ละ

คนนำมาเยี่ยมผู้ป่วย อะไรควรหรือไม่ควรรับประทานคุณลุงก็ชี้แจงให้ผู้ป่วยและญาติทราบทุกราย

และจากนั้นคุณลุงก็จะค่อยๆอธิบายให้ผู้ป่วยรายใหม่ทราบถึงผลข้างเคียงของยาเคมีบำบัดเพื่อพวกเขา

จะได้คลายความวิตกกังวลลง คุณลุงใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่กับผู้ป่วยอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยเลย

    แต่สิ่งที่เป็นพลังวิเศษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของยอดมนุษย์ของคนนี้ ก็คือ การให้กำลังใจแก่ผู้ป่วย คุณลุง

มีความสามารถในการแปรเปลี่ยนให้คราบน้ำตาเป็นรอยยิ้มได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมเองคิดว่านี่คือพลัง

ที่ยิ่งใหญ่มากไม่แพ้ยอดนุษย์คนไหนๆในหนังฮอลลีวูด เพราะเมื่อเปรียบไปแล้วก็เป็นการพลิกชีวิต

ของคนๆหนึ่งให้หายซึมเศร้าและสิ้นหวัง ทำให้เขาสามารถก้าวเดินและใช้ชีวิตต่อไปด้วยความหวัง

และความสุขด้วยตัวของเขาเอง ครั้งหนึ่งผมเคยถามคุณลุงว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้คุณลุง

ทำอะไรแบบนี้ คุณลุงเล่าถึงเหตุการณ์ตลก แต่น่าประทับใจว่า

     ครั้งหนึ่งคุณลุงเคยเจอผู้ป่วยเด็กชายอายุน้อย เขาได้รับการวินิจฉัยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว

หรือลิวคีเมีย(Leukemia)ต้องได้รับยาเคมีบำบัดชนิดที่ค่อนข้างแรงและมีผลข้างเคียงมาก เด็กน้อย

ซึมเศร้าและกังวลมาก แม่ของเขาบอกว่าเขานั่งร้องไห้คนเดียวทุกคืนก่อนที่จะมาเริ่มรับยา หลายครั้ง

เคยบอกกับแม่ว่าอยากตายไปเลยเสียดีกว่า คุณลุงเจอเด็กคนนี้ยืนเหม่อลอยและร้องไห้เงียบๆอยู่นอก

ระเบียงในตอนที่เขามารับยาเคมีครั้งที่สาม คุณลุงเริ่มทักทายและถามเด็กน้อยว่าเขาเป็นอะไรจึงร้องไห้

เขากลับถามคุณลุงว่า “ผมเคยดูหนังมา หากว่าหลังจากได้ยาเคมีแล้วผมร่วงหรือหัวล้าน แปลว่า

ผมกำลังจะใกล้ตายแล้วใช่หรือไม่ครับ” คุณลุงบอกว่าอยากจะหัวเราะออกมาดังๆแต่พอเห็นใบหน้า

จริงจังของเด็กน้อยก็ต้องกลั้นหัวเราะไว้ คุณลุงตอบไปว่า “ไม่หรอกครับ ดูอย่างลุงสิ ได้ยาเคมีมา

เหมือนกัน หัวล้าน แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ดีและ แข็งแรงขึ้น ไม่ตายสักหน่อย” เด็กคนนั้นยิ้มออกและ

หัวเราะด้วยความดีใจ ถามคุณลุงว่าจริงหรอครับ คุณลุงพยักหน้ารับ ในใจคิดว่าศีรษะล้านของคุณลุง

มีประโยชน์ก็วันนี้แหละ หลังจากนั้นเด็กคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นคนละคน เขาร่าเริงมากขึ้น ตอนนี้เขา

กำลังเรียนต่อในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง และแวะมาเยี่ยมคุณลุงบ่อยๆ แม้วันนี้จะรู้ความจริงว่าคุณลุง

โกหก แต่เขาก็ไม่เคยโกรธคุณลุงเลยกลับชื่นชมคุณลุงว่าเป็นดังผู้ให้ชีวิตใหม่แก่เขา

     เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่ให้กำลังใจและผลักดันให้คุณลุงกลายเป็นยอดมนุษย์ผู้มอบกำลังใจให้ผู้ป่วย

เสมอมา โดยทั่วไปเรามักยึดติดภาพลักษณ์ของยอดมนุษย์ที่จำเป็นต้องมีพลังวิเศษ ใส่ชุดเกราะหรือ

เสื้อผ้าที่สีสันสวยงามและยอดมนุษย์ในหนังภาพยนต์บางคนก็ร่ำรวยเสียจนเกินจริง ทำให้พวกเรา

หลายคนแปลความไปว่าการที่เราจะไปช่วยเหลือใครได้นั้น เราจะต้องร่ำรวย มีชื่อเสียง เรียนให้จบสูงๆ

มีหน้าที่การงานที่มั่นคงเสียก่อนจึงจะลงมือทำอะไรเพื่อคนที่ทุกข์ยากในสังคมได้

    แต่ทว่า เรื่องราวของคุณลุงเรือง ยอดมนุษย์ในชุดสีขาวเปลี่ยนแปลงความเชื่อเหล่านั้นให้พวกเรา

ได้เห็นกันอย่างชัดเจน ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ตัวเล็กแค่ไหน ยากดีมีจนระดับใด ทำงานหรือเรียนจบ

อะไร ทุกคนก็เป็นยอดมนุษย์ที่สามารถเปลี่ยนแปลงและช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ สังคมและโลกใบนี้

ที่ทนทุกข์ทรมานได้ในทันที ไม่ต้องคิดไปว่าจะรอทำสิ่งดีๆในอนาคตกันหรอกครับ เพราะถึงตอนนั้น

จริงๆเราก็ไม่อาจรู้ได้ว่าความเป็นยอดมนุษย์ในตัวเราจะสูญหายไปหรือเปล่า

   ผมเคยถามคุณลุงว่าเหนื่อยหรือเปล่า คุณลุงยิ้มให้แทนคำตอบ ท่านบอกกับผมว่าท่านเริ่มมีอายุ

มากขึ้นแล้ว หากมีปัญหาสุขภาพมาก ก็คงทำต่อไปได้อีกไม่นานและคงต้องพัก ผมยิ้มตอบให้คุณลุง

และให้กำลังใจท่านบ้าง “ผมเชื่อว่า หากในสังคมที่มีคนเริ่มทำอะไรดีๆแม้เพียงเล็กน้อยเพื่อคนอื่นแล้ว

ความดีนั้นก็จะส่งต่อกันไปเรื่อยๆ ยังไงเสียเราก็คงจะมียอดมนุษย์คนใหม่มาช่วยกันทำหน้าที่ดีๆต่อ

ไปนะครับ คุณลุงไม่ต้องห่วง” บางทียอดมนุษย์คนนั้นก็อาจกำลังอ่านบทความนี้อยู่ก็เป็นได้นะครับ

หมายเหตุ ติดตามเรื่องเล่าจากรพ.และเรื่องราวของยอดมนุษย์คนต่อๆไปได้ในนิตยสารSecret เร็วๆนี้ครับ

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ทครับ