|
|
มือที่สาม ตอนสอง
นานแล้วนะ....ที่ฉันไม่ได้ทอดสะพานให้ใคร
ไม่ใช่ว่าฉันจะกลับตัวกลับใจได้ มันคงเป็นเพราะ
ฉันยังไม่เจอผู้ชายที่น่าสนใจ รายใหม่ ใหม่
ที่มีอยู่ก็แค่ผู้ชายในสต๊อคเดิม ที่หมั่นเทียวไปเทียวมา
เป็นหมาหยอกไก่อยู่ได้ทุกเมื่อเชื่อวัน
และฉันก็เป็นประเภทไม่ชอบอะไรที่ได้มาง่าย ๆ ซะด้วย
มันไม่ท้าทายพอสำหรับฉัน.......
เสียงคลื่นกระทบฝั่ง ครั้งแล้วคร้้งเล่า
ธรรมชาติคงปรุงแต่งเสียงดนตรีจากเกลียวคลื่น
เพื่อมาขับกล่อมให้จิตใจมนุษย์ที่ด้านชาอย่างฉัน
รู้สึกอ่อนโยนลงบ้าง
สุดสัปดาห์นี้เป็นวันหยุดพักร้อนของฉัน
หลายวันแล้วที่ฉันมาที่เกาะแห่งนี้ การหลบจาก
ความวุ่นวายในเมือง มานอนอาบแดด ตากลม
อวดโนมเนื้อ ดูหาดทรายขาว เป็นกิจกรรมยามว่าง
ที่ฉันชื่นชอบ
ระลิน สาวผู้มั่นใจในความน่าพิศมัยของตนเอง
ฉันคงหลงตัวเองมากพอ ที่จะกล้าหว่านเสน่ห์
ให้ผู้ชายใจโลเลทั้งหลาย ที่คิดว่าจะปราบพยศ
พิชิตใจและกายฉันได้
ฉันมองผืนน้ำสีเขียวอมฟ้าข้างหน้ากว้างไกลสุดสายตา
ดูเหมือนจะไม่รู้จุดเริ่มต้นและไม่มีที่สิ้นสุด น้ำทะเลใส ๆ
บนเกาะ อาจทำให้ชีวิตฉันเบิกบานขึ้นก็เป็นได้
นอนฟังเสียงคลื่นอย่างเพลิดเพลินได้ไม่นานนัก
ฉันก็ถูกปลุกให้ตื่นจากภวังส์ ด้วยเสียงเข้ม เข้ม ของผู้ชายคนหนึ่ง
"ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิง เออ...คุณเห็นเด็กผู้หญิง
อายุประมาณ 5 ขวบ ใส่เสื้อสีชมพู วิ่งเล่นแถวนี้บ้างไหมครับ"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เขาเป็นชายหนุ่ม หน้าเข้ม
ผิวสีน้ำตาล รูปร่างสูง กำยำ ผมตัดสั้นเกรียนคล้ายทหาร
ฉันสะดุดตาตรงจมูกโด่งรับกับริมฝีปากสวยได้รูปของเขา
"ไม่เห็นเลยค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยไหมค่ะ"
ฉันตั้งใจสบตากับเจ้าของดวงตาที่ดูอบอุ่นที่อยู่ตรงหน้า
"ไม่เป็นไรครับ ลูกสาวผมเอง เมื่อกี้แกวิ่งเล่นอยู่ที่หาด
เผลอแป๊บเดียว ไม่รู้ไปวิ่งซนอยู่ที่ไหน เดี่ยวผมลองกลับ
ไปดูที่หาดอีกที ขอบคุณนะครับ" เขากล่าวขอบคุณและยิ้มให้
ฉันอดไม่ได้ที่จะมองใบหน้าคมเข้มของเขา เลือดในกายฉัน
มันสูบฉีดอย่างแรง เสียงหัวใจมันเรียกร้อง ให้ฉันอยากทำเรื่อง
ผิดศีลธรรมอีกแล้ว แต่พรุ่งนี้เป็นวันที่ฉันต้องเดินทางกลับสู่
ชีวิตที่แสนยุ่ง และเรื่องราวของหัวใจคงไม่ได้รับการสานต่อ
หากคืนนี้ โชคชะตาไม่ได้นำพาให้ฉันต้องเจอเขา ชายหนุ่มที่
ดึงดูดความสนใจจากฉันได้ คืนนี้ฉันนั่งคนเดียวที่บาร์
เล็ก ๆ สไตล์ฮิปริมหาด ค่ำคืนนี้ฉันกะว่าจะฉลองให้กับตัวเอง
เต็มที่ก่อนที่กลับไปเผชิญโลกของความจริง นั่งจิบวอสก้าเย็น ๆ
ที่ฝานมะนาวใส่กลบความโดดเดี่ยวของเครื่องดื่ม
ท่ามกลางแสงไฟสลัว สลัว ฉันนั่งทอดสายตามองทะเล
มีเพียงแสงไฟจากเรือหาปลา ที่ปลายฟ้าโน้น เป็นภาพที่ดู
แปลกตาไปจากยามเช้า น้ำขึ้นสูงเกือบถึงริมหาดที่ฉันนั่ง
เสียงเพลงจากวงโฟล์คซองในร้าน ขับกล่อมให้บรรยากาศ
คืนนี้ชวนน่าหลงใหลไม่น้อย
"ขอดูทะเลด้วยคนได้ไหมครับ " เสียงนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง
ทำให้ฉันต้องหันกลับไปมอง หัวใจฉันเต้นแรง เขานั่นเอง
ชายหนุ่มที่สะกดใจฉัน "ได้ซิคะ เชิญตามสบายค่ะ"
ฉันเชื้อเชิญเขาด้วยความเต็มใจ เขากับนั่งลงเก้าอี้ข้าง ๆ
ฉัน แทนที่จะนั่งฝั่งตรงข้าม หน้าเข้ม เข้มของเขาเข้ามา
ใกล้ฉันแค่เพียงช่วงไหล่เดียวเท่านั้น ฉันรู้สึกถึงจังหวะเต้น
ของหัวใจดัวเอง มันเต็นแรงผิดจากที่เคยเป็น ฉันหันไปยิ้มให้
"แล้วคุณเจอลูกสาวหรือยังค่ะ" ฉันทำลายความเงียบด้วย
คำถามแก้เขิน "เจอแล้วครับ แกไปเล่นอยู่ริมหาดนะครับ"
แล้วบทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น เขาชื่อธารา เราคุยกันได้ถูกคอ
ฉันรู้สึกได้ถึงไมตรีที่เขามีให้ และไม่รู้ฉันเข้าข้างตัวเองมาก
ไปหรือปล่าว ฉันว่าเขามีท่าทีสนใจฉันไม่น้อย ธารามีลูกสาว
หนึ่งคน และภรรยาเขาก็มาเที่ยวกับเขาในครั้งนี้ด้วย
แต่เธอกลับไม่ชอบสัมผัสโลกภายนอกสักเท่าไร
เธอไม่ชอบการเดินทาง ไม่ชอบที่ต้องออกมาตากแดดลม
ชมคลื่น ชีวิตของเธออยู่แต่ในห้องแอร์ และในที่ที่มีคนบริการ
ให้ความสะดวกสบายเท่านั้น เธอไม่ชอบให้เขาออกสังคม
คบหาเพื่อนฝูง เพราะเธอรู้สึกว่าเขาจะนอกใจเธอ ทั้งที่ธารา
ก็ไม่เคยทำสักครั้ง เขาบอกว่าภรรยาเขาเคยเป็นผู้หญิงที่
สวยมาก แต่วันเวลาเปลี่ยนแปลงเธอไปไม่ใช่เพียงร่างกาย
แต่นิสัยเธอก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน เพียงแค่ค่ำคืนเดียว
ธาราเล่าเรื่องมากมายให้ฉันฟัง เขาบอกเหมือนฉันเป็น
ความคุ้นเคยที่เขารู้สึกเป็นสุขใจอย่างประหลาดที่ได้
อยู่ใกล้ฉัน
ฉันเองก็ฟังเรื่องทำนองนี้จากปากผู้ชายมาหลายคน
บ้างก็เล่าถึงคนรัก ในแง่มุมที่เลวร้าย บ้างก็เล่าเพื่อให้
ฉันรู้สึกเห็นใจที่ต้องทุกข์ทนกับคนที่เขาไม่รัก
แต่ด้วยความรับผิดชอบที่มีมากในจิตใจ ทำให้เขาทิ้ง
เธอไม่ได้ ฉันไม่เคยเชื่อผู้ชายเหล่านั้น ฉันออกจะรังเกียจ
ด้วยซ้ำ ที่เธอผู้แสนดีของพวกเขา ต้องถูกเอามาปู้ยีปู้ยำ
จากปากผู้ชายของเธอเอง เพื่อแลกกับการที่จะได้รับ
ความเห็นใจและสานสัมพันธ์ต่อกับฉัน แต่กับธารา
ฉันเชื่อเขาจนหมดใจ ฉันรู้ว่าเขาพูดความจริง
และเขาก็ยังยกย่องภรรยาเขาอยู่ไม่น้อย
เวลาของคืนนี้ช่างหมดลงอย่างรวดเร็วเหลือเกิน
ฉันยังอยากหยุดเวลาไว้ เพราะฉันเกิดถูกใจธารา
อย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน ฉันต้องเก็บอาการ
หวั่นไหว ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันสนใจเขามากเกินไป
เมื่อเทียบกับผู้ชายที่ฉันเคยทิ้งไปพวกนั้น เขาคือคนพิเศษ
บาร์เหล้าปิดแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของฉันกับเขา
ยังไม่สิ้นสุด เขาขอเบอร์โทรฉันไว้และขอโทรหา
ฉันบ้างในบางครั้ง ธาราขอให้ฉันรับปากว่าจะเป็นเพื่อน
กับเขาต่อไป ค่ำคืนที่แสนสั้นมันทำให้เขาและฉัน
ค้นพบความต้องการบางอย่างในใจ
เมื่อฉันกลับถึงกรุงเทพฯ ในโลกใบเก่าที่มีแต่งาน
กับคนรอบข้างเดิม เดิม
เดือนกว่าแล้วที่กลับจาก
การเที่ยวครั้งนั้น ไม่มีใครโทรหาฉันและฉันก็คงไม่เป็น
ฝ่ายโทรหาเช่นกัน เพราะฉันอยากลองใจดูว่า เขาจะ
ตกหลุมพรางที่ฉันวางไว้อย่างแยบยลหรือปล่าว
คืนนี้ฉันควรอยู่บ้าน แต่ถ้าไม่เป็นเพราะเพื่อนรัก
ขยั้นขยอให้ฉันไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อน ฉันคงไม่เจอคนที่
ใจฉันเรียกร้องหาอยู่ทุกวัน
"สวัสดีครับ คุณระลิน" ฉันต้องแปลกใจที่ได้เห็นเขา
อีกครั้ง ธาราหนุ่มหน้าเข้มที่ฉันคิดว่าคงไม่มีโอกาสเจอเขาอีก
แต่คราวนี้เขามาพร้อมภรรยาที่เขาเคยเล่าให้ฉันฟัง
เขาแนะนำให้ฉันรู้จักเธอ วิภาภรรยาของเขามองฉันด้วย
สายตาที่ไม่เป็นมิตร เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
ฉันสบตาหล่อนตรง ๆ ฉันเห็นเค้าโครงของความงาม
ที่ยังหลงเหลืออยู่ ภายใต้ใบหน้าที่อวบอูม แต่หล่อน
ยังรักษามารยาทเอาไว้บ้าง จึงฝืนยิ้มและท้กทายฉัน
ทั้งที่ในใจหล่อนคงเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองสงสัย
ร่างอ้วนของหล่อนอยู่ในชุดสีแดงสด ขับผิวขาวผ่อง
ของหล่อนให้ดูเด่นขึ้น ใบหน้าที่ฉาบไว้ด้วยเครื่องสำอางค์
หลากสี หล่อนเป็นคนอ้วนที่หน้าตาดีทีเดียว
(ต่อตอนสาม)
| Create Date : 16 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 16 ตุลาคม 2552 22:47:44 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 319 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ลูกเป้ดตัวยุ่ง IP: 119.42.70.98 วันที่: 19 ตุลาคม 2552 เวลา:15:52:22 น. |
|
|
|
| โดย: TG IP: 192.168.200.69, 125.25.150.36 วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:3:41:33 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [