ตามล่า....ไอ้โรคจิต เล่าต่อนะ....... พอกลับมาคิดใหม่ว่าเอายังไงดี ก็คิดขึ้นมาได้ โทรไปใหม่ ที่อพาตเม้นท์ มีเจ้าหน้าที่ดูแลที่นั่นรับ ฉันก็ขอปรึกษาเขา ว่าอยากทราบว่าเบอร์นี้ โทรมาจากที่ห้องไหน ฉันจดเวลา ที่โทรออกไว้ด้วย เขาก็ถามว่าทำไม ส่วนใหญ่เขาจะรักษา เรื่องส่วนตัวของคนมาเช่า ฉันก็เล่าแกมขอร้องให้เห็นใจ ฉันด้วย ฉันโดนไอ้โรคจิต ตามรังควานมาหลายเดือนแล้ว ตอนนี้ใช้ชีวิตแบบเป็นทุกข์มาก ไปไหนคนเดียวก็ไม่ได้ และล่าสุดก็คือเบอร์จากที่นั่น ตอนแรกเขาก็อิดออดไม่อยาก ยุ่ง แต่ฉันก็เกลี่ยกล่อมให้เขาลองคิดดูถ้ามีคนโรคจิตพักอยู่ ก็อันตรายนะ และจะเสียหายด้วย ขอร้องอยู่พักหนึ่ง เขาก็ใจดีให้ความร่วมมือ ค้นหาที่มาของเบอร์เป็นการใหญ่ ในที่สุด ฉันก็รู้เบอร์ห้อง รู้ชื่อ แต่ดันเป็นผู้หญิงเช่าไว้ เธอ เป็นสถาปนิก ทำงานไป ๆ มา ๆ กรุงเทพกับต่างจังหวัด แต่มีแฟนหนุ่มมาพักประจำ ทำงานเกี่ยวโยงกับสินค้าที่ฉัน ขายอยู่ ฉันเลยมั่นใจขอเบอร์เธอไว้ และรับปากเจ้าหน้าที่ ของอพาตเม้นท์ ว่าจะไม่ทำให้เสียหาย เสียชื่อเสียง แค่ อยากรู้ไว้ จะได้รู้ที่มา ถ้ามีอะไรจริง ๆ จะได้รู้ตัวคนทำ ผ่านไปหลายวัน มันโทรมาอีก คราวนี้ฉันจำเบอร์ได้ รับด้วยความใจเย็น เพื่อน ๆ ก็มารอฟังกันหลายคน ม้นเริ่ม ทำเป็นพูดดีก่อน แต่ฉันรู้อยู่แล้ว คราวนี้ฉันพร้อมจะ เล่นบทคนโรคจิตแบบมันแล้ว ลองดูว่าใครจะโรคจิตกว่ากัน "ผมขอ xxxxx นะ เอาแบบไหนดี " แล้วทำเสียงครวญคราง แบบสั่น ๆ ดูมันโรคจิตขนาดไหน ฉันก็ด่ากลับไปว่า (ขออภัยที่ดูหยาบคายไปหน่อยนะ) "จะทำก็ไปทำกับ....(บุพการี) แกเถอะนะ พี่น้องแกก็ได้อาจจะ มันสำหรับแกมากกว่ามั้ง ทำไมน่าสงสารอย่างนี้ พ่อแม่รู้มีลูก โรคจิตแบบนี้คงเสียใจแย่ ทำได้แค่นี้เหรอ กระจอกว่ะ มันก็พูดสวนมาแบบแอบเถียงนิดหนึ่ง เรื่องลามก ลามกนั่นแหละ แต่แปลกที่มันเป็นคนที่พูดแบบใจเย็นมาก พูดนิ่ม ๆ ช้า ช้า ขนาดโดนด่าขนาดนั้น ยังพูดเสียงเรียบ ๆ ได้ ส่วนฉันก็เป็นบ้า ด่ามันใหญ่ เสียงโหดซะด้วย มันไม่ยอมวางสาย ฉันเลยงัดไม้เด็ดบอกว่า "อย่านึกว่าฉันกลัวแกนะ ฉันจะเอาตำรวจไปลากคอออกมา ฉันรู้แกอยู่ที่ไหน แกอยู่อพาตเม้นท์นี้ (บอกชื่อกับเลขห้องไป)" เท่านั้นแหละมันเงียบไป แล้ววางหูทันที ฉันมั่นใจว่ามันคงกลัว มาก แล้วฉันก็ตัดสินใจโทรไปหา แฟนมัน ผู้หญิงคนนั้นรับสาย เธอฟังเรื่องที่ฉันเล่า แล้วบอกว่าไม่จริง แฟนเธอไม่น่าจะเป็นคน แบบนั้นฉ้นเลยบอกฉันมีหลักฐาน และถ้ายังไม่เลิกราโทรมาราวีฉัน ฉันจะเอาตำรวจไปจับมัน ฉันเลยขอเบอร์แฟนเธอ เพื่อขอพิสูจน์ ว่าใช่มันไหม แค่เสียงลักษะณะการพูด ฉันก็จำได้แม่นยำ เธอก็ เลยต้องให้เบอร์มือถื่อของมัน เพื่อพิสูจน์ความจริง แล้วเธอจะได้ จัดการกับมัน แล้วฉันก็ลองโทรไปบอกชื่อนามสกุลมัน แกล้งอำมัน แบบที่มันทำกับฉัน มันพูดสุภาพเสียงเดิม ๆ ฉันมั่นใจใช่คนเดียวกัน แล้วฉันก็ทำโรคจิตใส่มันด้วยการด่ามันไปหลายชุดและบอกมันว่า "ไอ้โรคจิต แกตายแน่ พรุ่งนี้ ฉันจะเอาตำรวจไปลากตัวแกออกมา รออยู่ที่นั่นนะ แน่จริงอย่าหนีไปไหน" เสียงมันกลัวลนลาน แต่ปฏิเสธว่าไม่ใช่นะ มันไม่รู้เรื่อง ฉันเข้าใจผิด ก็กลัวซะขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่มันทำ จะกลัวทำไมกัน แล้วฉันก็วางสาย พอวันรุ่งขึ้น ฉันไม่ได้เอาตำรวจไปหรอกแค่ขู่ไว้ก่อน เพราะไม่อยาก ให้ที่อพาตเม้นท์กับเจ้าหน้าที่ต้องเดือดร้อน แต่ได้โทรไปหาพี่ เจ้าหน้าที่ช่วยเหลือฉัน เขาก็บอกว่า มันกลับมาแล้วทะเลาะกับแฟน ใหญ่ แล้วก็หอบของออกไป ฉันดีใจที่ในที่สุด ฉันก็จัดการกับ คนโรคจิตที่ตามหลอกหลอนฉันมานานได้ซะที เดือนต่อมา ฉันก็โทรไปที่อพาตเม้นท์ เขาบอกย้ายออกจากห้องไปหมด แล้ว หลังจากที่เกิดเรื่องไม่นาน และเขาก็ขอบคุณที่ฉันไม่ทำให้ื เป็นเรื่องใหญ่โต แล้วหลังจากนั้นฉันกับเพื่อนก็ไม่เคยเจอไอ้ โรคจิตอีกเลย เรื่องเล่าเรื่องนี้ เป็นประสบการณ์สอนตัวฉันเอง ให้มีสติ และไม่ฟูมฟายเกินไป ถ้าใช้สติก็จะสามารถแก้ไข เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดได้   Create Date : 06 ตุลาคม 2552 5 comments Last Update : 6 ตุลาคม 2552 14:10:32 น. Counter : 1496 Pageviews. Share Tweet

มาตามลุ้นระทึก คุณนี่มีสติดีมากค่ะและโชคดีที่ตามหาต้นตอมันได้ แอบสะใจที่มันหนีลนลาน   โดย: Thairabian 6 ตุลาคม 2552 21:48:40 น.

เย้ ให้เหรียญ   โดย: ตา (ta/'o-o/' ) 7 ตุลาคม 2552 15:37:32 น.

โห อ่านไปลุ้นไปน่าเอาตำรวจไปจับเน๊อะ   โดย: พี่เฮฮา (พี่เฮฮา ) 8 ตุลาคม 2552 14:22:04 น.

โอ้ยยยยย สงสารไอ้โรคจิตอ่ะ มานีชูใจทำรุนแรงไปหรือเปล่า กร๊ากกกกส์ เออ...มันคงเข็ดไปพักนึงเลยเนอะ แต่เชื่อแน่ว่า มันไม่เข็ดไปตลอดหรอก ไอ้โรคจิตพรรค์เนี้ย สงสารแฟนมันเนอะ คงจะเหวอไปแล้ว คบกันมาถึงขนาดอยู่ด้วยกัน สุดท้ายไอ้คนที่นอนด้วยมันเป็นใครก็ไม่รู้   โดย: Oops! a daisy 17 มกราคม 2553 17:49:03 น.

แวะมาขอบคุณค๊าคุณมานีชูใจ จะไปเที่ยวเกาะมันนอกอีกหรือคะ ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ แล้วอย่าลืมนำภาพมาฝากกันบ้างนะคะ แล้วจะพักที่ไหนหรือคะเผื่อมีโอกาสจะไปพักบ้างค่ะ ตอนนี้แม่ปูกับน้องอินชอนก็กำลังจะอัพบล็อกค่ะเรื่องพาน้องอินชอนกับพี่น้องหมาไปเที่ยวที่สวนผึ้งค่ะ ไปพักที่พนาลีรีสอร์ท ที่นี่จริงๆแล้วเค้าไม่ให้พี่น้องหมาเข้าพักค่ะ แต่ก็อ้อนเค้านานเหมือนกัน เสียค่าบริการตัวละสองร้อยบาทและพี่ๆน้องหมาจะได้นอนในห้องน้ำ โดนบ่นอุบเหมือนกันค่ะว่ามีกลิ่นน้องมากอยู่ ขนาดทางเราดูแลอย่างดี มีแม่บ้านไปทำความสะอาดและใส่เสื้อผ้าให้พ่ีน้องหมาด้วยก่อนออกยังฉีดสเปรย์ปรับอากาสด้วยค่ะ ก็แล้วแต่คนรักหมานะคะ เพราะพนักงานอีกคนบอกว่ามีกลิ่นตัว แต่อีกคนบอกว่าห้องที่แม่ปูพักเรียบร้อยดีและพี่น้องหมาน่ารักเรียบร้อยดีค่ะ ก็งงๆค่ะ แต่มีอีกที่นะคะคุณมานีชูใจที่แม่ปูพาน้องอินชอนไปทานอาหารที่แรกชื่อทรัพยคณารีสอร์ท ( อีเดนรีสอร์ท​) นั้นละค่ะ ที่นี่มีน้ำตกที่พักก็เป็นส่วนตัวที่สำคัญยินดีตอนรับพี่น้องหมาด้วยค่ะ แม่ปูก็อาศัยอ่านในหนังสือใครจะไปยกหางขึ้นของครอบครัวด็อกฮอลล์ด้วยละค่ะ แล้วมีอีกที่แม่ปูก็เพิ่งไปพักมาค่ะอยู่ที่วังน้ำเขียว ชื่อเดินดินดูดาว ค่ะ สวยดีค่ะพี่น้องหมาก็ไปพักได้และไม่เสียค่าบริการค่ะ แล้วจะนำภาพมาฝากกันนะคะเผื่อคุณมานีชูใจสนใจจะพาเด็กๆที่บ้านไปเที่ยวบ้างค่ะ ยินดีและดีใจเหลือเกินค่ะที่ได้รู้จักคนที่มีหัวใจเดียวกันรักพี่น้องหมาเหมือนกันค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขอให้มีความสุขในทุกๆวันและคืนนี้นอนหลับฝันดีนะคะ แล้วว่างๆจะมาเที่ยวหาใหม่ค่ะ จุ๊บๆ   โดย: แม่ปูและน้องอินชอน (Incheon ) 18 มกราคม 2553 21:43:19 น.