ความรักไม่ได้ทำให้คนตาบอด แต่ทำให้เห็นมากขึ้น และเพราะเห็นมากขึ้น จึงยอมที่จะเห็นให้น้อยลง
<<
พฤศจิกายน 2550
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930 
13 พฤศจิกายน 2550

ฉันจะทนได้อย่างไร?

สี่- -พฤศจิกายน
ปลายหยาดฝน- -ลมแรกของหน้าหนาว
สัมผัสแรกกระทบกาย
ช่างหนาวสั่นสะท้าน
หวิว- -หวิวภายใน
ไย...หยาดฝนมิหล่นดาย
กลับโปรยหยด
...ทิ่มแทงใจ
เจ้าสายลมหนาวเอง
มิยอมแพ้....
ล่องลอย- -ละล่องมา
แล้วหอบเอา ความรักอบอุ่นจากไป
......
ฉันนั่งเหงา- เดียวดาย
อยู่ตรงนี้....
เฝ้าร้องเรียกหา “รัก..อบอุ่น” ที่จากจร
ไกลแสนไกล
อยู่แห่งหนใด
มิอาจค้นหาให้เจอะเจอ
ร้องเรียกหา น้ำตาปริ่ม
จนหยดสาย....
รักนั้นมิกลับมา- - คืนใจ
.......
ลมหนาวจะอยู่อีกกี่นาน
น้ำตาเล่า...จะหยาดรินอีกกี่สาย
จากนี้ต้องทนเหงา
หนาวเหน็บ- -เดียวดาย
ไร้โทรศัพท์เรียกสาย
ไร้ “รักอบอุ่น” มาพูดคุย
ฝนอีกกี่ฝน
หนาวอีกกี่หนาว
แล้ว...ฉันจะทนได้อย่างไร?
.......


หมายเหตุ : แต่งขึ้นเพื่อระลึกถึง "นายทองคำ บุญหลง" อาผู้ที่รักและเคารพยิ่ง เมื่อวันที่ 4 พ.ย.2550







Create Date : 13 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 25 ธันวาคม 2550 14:22:29 น. 1 comments
Counter : 653 Pageviews.  
Share

 

การมีความทรงจำที่ดี กับคนที่เรารัก และเขารักเรา
นับเป็นเรื่องที่ดียิ่งของชีวิต


โดย: p_tham วันที่: 23 พฤศจิกายน 2550 เวลา:5:20:52 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

หมอกกลางภู
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

เธอเป็นคนเงียบๆ เหงาๆ ชอบอยู่คนเดียว ใช้เวลาอยู่กับความเงียบเหงา แต่ถึงอย่างไรหัวใจของเธอก็ยังชอบการเดินทาง ...จึงมักออกเดินทางไกล บ่อยๆ ที่ล้ม แต่ก็ลุกได้อย่างไม่รีรอ
...ทำไมหน่ะหรือ เพราะเธอมั่นใจว่าบนทางที่มืดมน ยังมีแสงสว่างเสมอ และแม้เธอล้มก็จะมีมือค่อยพยุงเธอไว้เสมอ เช่นกัน
เพราะเธอมีความรัก ความหวัง และศรัทธา ดังนั้น เมื่อล้มพันครั้งก็จะลุกทั้งพันครั้ง แล้วเดินต่อไป....