สิงหาคม 2550

 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
 
 
(ไม่...) รู้จักตัวเอง...
(ไม่...) รู้จักตัวเอง...

เคยมีคนพูดกับฉันว่า... ฉันชอบทำเหมือนกับรู้จักตัวเองดี แต่เขาคิดว่าฉันไม่ได้รู้จักตัวเองเลยสักนิด
ในวันนั้น...ฉันรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนหัวใจโดนทิ่มแทงด้วยหนามแหลม เพราะคำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากเพื่อนของฉันเอง
แต่...หลังจากที่ฉันตั้งสติได้ ฉันนำคำพูดของเขากลับมาคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า “นี่ฉันไม่รู้จักตัวเองจริงหรือ?”
ฉันเริ่มต้นศึกษาตัวเองใหม่อีกครั้ง อย่างยอมรับในคำปรามาสจากเพื่อนคนนั้น ฉันคอยสังเกตุดูการตัดสินใจของฉันตลอดเวลา ฉันก็พอจะจับจุดได้บ้างไม่ได้บ้างว่าฉันเป็นคนอย่างไรกันแน่ ฉันต้องการอะไร

วันหนึ่งในชั่วโมงพละ อาจารย์พละพาพวกเราเข้าไปในป่า เธอได้ เธอได้เสนอรูปแบบการออกกำลังกายสองอย่างให้นักเรียน 10 คนตัดสินใจ
1. วิ่งจ๊อกกิ้ง 2 รอบ
2. เดินรอบเดียว
ไปบนเส้นทางเดียวกัน
อาจารย์เลือกที่จะเดินรอบเดียว เพราะถูกหมอสั่งห้ามไม่ให้วิ่ง มีเพื่อนร่วมชั้นเรียน 1 คนตัดสินใจเดินกับเธอ ส่วนฉันตัดสินใจที่จะวิ่งจ๊อกจิ้งสองรอบร่วมกับเพื่อนอีก 8 คน

พวกเราเริ่มต้นพร้อมๆ กัน ฉันวิ่งทิ้งท้ายเพื่อนอีก 8 คนอยู่ไกลโข เพราะมัวแต่หลงใหลในการชื่นชมธรรมชาติกลางป่าใหญ่ ฉันหยุดวิ่งเพื่อยืนมองกระรอกน้อยพยายามจะปีนไต่ต้นสน ได้สักพัก เพื่อนทั้ง 8 คนก็วิ่งไปจนไกลลับสายตาฉัน ฉันจึงเลิกที่จะวิ่งตามเพื่อนๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเดินท่ามกลางป่าใหญ่อย่างโดดเดี่ยว ฟังเสียงนกขับขานร้องเพลง ได้มีเวลานึกถึงตัวเอง ฉันถามตัวเองขึ้นมาว่า “ฉันไม่รู้จักตัวเองจริงหรือ” ฉันยอมรับว่าคำถามนี้เป็นจุดอ่อนของฉัน เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่จะต้องนึกถึงมัน จู่ๆ ฉันก็หยุดนิ่ง หมดแรง อยู่กึ่งกลางของเส้นทาง ฉันพยายามวิเคราะห์ตัวเองอีกที ความเศร้าโหมกระหน่ำเข้ามา รู้สึกเปล่าเปลี่ยว โดดเดี่ยว
ฉันวิเคราะห์ได้ว่า... ฉันเลือกการออกกำลังกายด้วยการวิ่งจ๊อกกิ้ง 2 รอบ แต่เมื่อมาถึงครึ่งทาง ฉันก็เปลี่ยนจากการจ๊อกกิ้งเป็นเดิน ฉันไม่ได้อาศัยการวิ่งเพียงอย่างเดียวที่จะนำพาตัวเองไปถึงจุดหมายปลายทาง
ในวินาทีนั้นเอง ฉันก็สรุปความคิดของตัวเองได้ว่า...
“การตัดสินใจของฉันนั้นค่อนข้างไม่มั่นคง เพราะมันเปลี่ยนแปลงกระทันหันเมื่อฉันกระทำสิ่งใดไปได้ครึ่งทาง”
นี่แหละคือสิ่งที่ฉันรับรู้ได้จากตัวฉันในวันนั้น ความคิด ความรู้สึกของฉันมันมักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ แต่ว่า...ตกลงนี่ถือว่าเป็นการรู้จักตัวเองไหมนะ
ฉันยังคงคิดเสมอว่า...ฉันรู้จักตัวเองในระดับหนึ่ง แต่อีกด้านหนึ่งคือ...ฉันมักไม่รู้ใจตัวเองเมื่อต้องเริ่มตัดสินใจทำอะไร เพราะฉัน...มักลังเลกับสิ่งที่ฉันต้องตัดสินใจเสมอ

................................................................................





 


Alison Krauss - When you say Nothing at all
A1 - One last Song
A1 - One in Love
A1 - Like a Rose
A1 - Living a Dream
Lover's Concerto
A1 - Everytime




Create Date : 20 สิงหาคม 2550
Last Update : 20 สิงหาคม 2550 1:38:33 น.
Counter : 792 Pageviews.

3 comments
  
อ่านแล้วทำให้นึกถึงตัวเอง ว่าเรารู้จักตัวเองไหมหนอ ...
โดย: ป้ามด วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:10:59:31 น.
  
น่าคิดคะเรื่องนี้ เรายังไม่จักตัวเองเพียงพอเลย บางทีสิ่งที่เราคิดว่า "ใช่" บางที่ก็"ไม่" น่าคิด คะ.....

ขอเพียงแต่เราอย่าลังเล
โดย: นานา นอร์เวย์ IP: 84.49.138.179 วันที่: 23 สิงหาคม 2550 เวลา:16:36:11 น.
  
น้อยคนมากที่จะตัดสินใจในเรื่องต่างๆได้อย่างไม่ลังเล บางครั้งยังรู้สึกเลยว่าเหมือนกับว่าเรามีสองคนในร่างเดียว รู้ทั้งรู้ว่าบางอย่างไม่ควรทำเเต่ก็ทำ ใจด้านหนึ่งสั่งให้ทำเเต่อีกด้านก็บอกว่าอย่าทำเลย..
โดย: Jaz in Norway วันที่: 26 สิงหาคม 2550 เวลา:0:20:28 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

emrysmerlin
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



MY VIP Friend