เนื่องในโอกาสที่ วันเพ็ญขึ้นสิบห้าค่ำ เดือนสาม วันมาฆบูชา เวียนมาบรรจบอีกครั้ง
ก็ขอเชิญชวนชาวพุทธศาสนิกชนทั่วโลก ได้ร่วมน้อมระลึกถึง คำสั่งสอน ของพระศาสดา
ที่ตรัสสั่งสอน เหล่าพระอรหันต์ ๑๒๕๐ รูป ซึ่งเป็น เอหิภิกขุอุปสัมปทา
ที่มาประชุมกันโดยมิได้นัดหมาย กลายเป็นที่มาของคำว่า จาตุรงคสันนิบาต
แต่ หัวใจสำคัญ ของเหตุการณ์ที่ถูกจารึกไว้ในหน้าพุทธประวัติ นั่นคือ
การแสดงพระธรรมเทศนาต่อหน้าเหล่าสาวกของพระองค์ ที่เรียกว่า
"โอวาทปาติโมกข์"
ที่มีใจความโดยย่อเพียงสั้นๆว่า
" ละเว้นความชั่ว ทำความดีให้ถึงพร้อม ทำจิตใจให้บริสุทธิ์ "
ที่ลึกซึ้ง เรียบง่าย ได้ใจความ..
ครอบคลุมถึง ระเบียบวิธีปฏิบัติ จนถึง จุดหมายปลายทาง ของพระพุทธศาสนาโดยแท้..
ความรู้ ที่เป็นเสมือน ใบไม้ในกำมือ ของพระองค์ อยู่ในใจความโดยย่อนี้แล้ว..
ไม่ต้องไปเสาะแสวงหาที่ไหนให้เสียเวลา..
พระธรรม คำสั่งสอนที่พระพุทธเจ้า ทรงยกให้เป็น ศาสดาคนใหม่ ต่อจากพระองค์
ก็ได้ถูกถ่ายทอดสืบสานกันมาเป็น มรดกธรรม นับพันๆปีแล้ว
และหากเป็นจริงอย่างพุทธพยากรณ์เอาไว้..
โลกนี้ก็ย่อมไม่เคยร้างจาก พระอรหันต์ เลย..
คนที่รู้จักน้อมนำคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ไปปรับใช้ในชีวิต
ก็เปรียบเสมือนคนที่มี อาวุธน้อยใหญ่ เอาไว้ประหัตประหาร ศัตรูทางจิตวิญญาณ
ที่คอยมา ลอบโจมตี ให้จิตใจปั่นป่วนระส่ำระสายอยู่เป็นเนืองนิจ..
เปรียบเสมือนคนที่มี จอบเสียม อันที่จะขุดรากถอนโคนกิเลสร้ายให้แดดิ้น
แบบไม่สามารถทิ้งเชื้อพันธุ์เอาไว้สืบสายเติบโตได้อีกต่อไป..
ส่วนคนที่ยังดำรงตนเป็นแค่เพียง ชาวพุทธแต่ในทะเบียนบ้าน
ก็ย่อมยากที่จะเห็นความสำสำคัญของ เครื่องมือ ที่เอาไว้ต่อสู้กับข้าศึกกิเลสร้ายนี้
ยังคงเห็นว่า ระเบียบวิธีปฏิบัติ และ จุดมุ่งหมาย ในทางพระพุทธศาสนา
ยังคงเป็นเพียง แบบเรียนรายวิชา ที่ รู้เพื่อเอาไว้สอบ ตอนปลายภาค
หรือ รู้เพื่อที่จะเอาไว้แค่ประดับ ภูมิ ของตนว่าฉันก็รู้ ฉันก็ชาวพุทธคนหนึ่ง
แค่นั้นคงไม่ทำให้ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา
สู้ คนไร้ศาสนา ที่มีจิตหยั่งถึง ความเกิดดับของสรรพสิ่ง แค่ชั่ววินาทีไม่ได้เลย..
ศัตรูของชีวิต ไม่ได้มีแค่ ศัตรูภายนอกเท่านั้น
แต่ยังมี ศัตรูภายใน คือ ความโลภ โกรธ หลง ของเรานี่เอง
ศัตรูภายนอก เต็มที่มันก็พรากได้แต่ชีวิตเลือดเนื้อ และ อิสรภาพทางกายของเราไป
แต่ศัตรูภายในนั้นจะพรากและล้างพลาญ อิสรภาพทางจิตวิญญาณ ของเราไปตลอดกาล..
คนเราเดี๋ยวนี้ใจร้อน..
แค่ขับรถปาดหน้ากัน ก็ถึงกับเป็นเรื่องเป็นราว จะต้องเอาคืน ต้องปาดคืนบ้าง
โดนคันหลังบีบแตรใส่ ก็เข้าใจว่าเขา ท้าทายชวนทะเลาะ
นี่แค่ชีวิตในห้องขับขี่แคบๆ เรายังแส่หาเรื่องกันไม่รู้จบ สร้างศัตรูไม่เว้นวัน..
นับประสาอะไรกับ ชีวิตนอกรถ ที่ยังต้องช่วงชิงความได้เปรียบใส่กันอยู่ตลอดเวลา..
ที่เอ็งทีข้า ที่เขาทีเรา พลัดกันเล่นเป็น ผู้ล่ากับผู้ถูกล่า เรื่อยไป เมื่อไหร่จะจบ..
ในวันพระใหญ่อย่างวันนี้ นอกจากจะได้โอกาสทำบุญเข้าวัดเข้าวา
บริจาคทานให้เป็นกุศลทุนธรรมของตนเอง
ยังเป็นโอกาสที่ดี ที่จะได้มาทบทวนจิตใจตนเองบ้าง
เอาคำสั่งสอนของพระศาสดามาเทียบเคียงกับชีวิตตัวเองว่า
วันนี้ เราลดละความชั่วบ้างแล้วหรือยัง..?
วันนี้ เราเริ่มทำความดีให้ถึงพร้อมแล้วหรือไม่..?
ทุกวันนี้ จิตใจเรายังแส่ส่าย วก-วนฟุ้งซ่านจนนอนไม่หลับ ยังเศร้าหมองหดหู่อยู่หรือเปล่า..?
ลองสอบเทียบจิตใจตัวเองดู..
ใครก็ตาม ที่ปล่อยชีวิตจิตใจให้ลื่นไหลไปตามเกมกิเลส
เดินตามก้นกิเลสไปเรื่อยเปื่อย..
ยอมปล่อยให้ อารมณ์รักโลภโกรธหลง เขย่าขโยกหัวใจไปวันๆ
คงยากที่จะเป็น ผู้ชนะในเกมกรรม..
กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังโดน ศัตรูหน้าเก่า โจมตีแบบลอบฆ่า
ก็คงใกล้วันสุดท้ายของชีวิต แบบนอนหายใจพังพาบรวยริน..
สติความระลึกรู้ ที่อ่อนแรงอ่อนล้า คงจะดิ้นรนค้นหา อาวุธ มาต่อสู้เพื่อรักษาอธิปไตยชีวิตกันสุดฤทธิ์
แต่จะล้วงขวาล้วงซ้าย ก็ไม่มีแม้แต่ เข็มฉีดยา
แล้วจะเอาอะไรมาสู้กับ กองทัพพญามาร..
สุดท้ายก็ต้อง พลาดท่า ต่อศัตรูหน้าเดิมที่เคยเจอกันมาทั้งชีวิต แบบหมดทางสู้..
ยอมจำนนก้มหน้าไปเจอกับ ศัตรูหน้าใหม่ ในปรโลก..
ที่ยังไม่รู้เลยว่า ยังจะได้มีโอกาสเกิดมาเจอกับ คนสอนทำอาวุธ อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้..
ขนาดของเคยๆยังสู้ไม่ได้..
แล้วนี่ต้องไปเจอ ของใหม่ จะเหลือหรือ..??
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [