มีนาคม 2558

1
2
3
4
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
21
22
23
24
25
26
27
29
31
 
 
All Blog
พบกันแค่นี้..ก็พอ..

  ไม่ว่าเราจะมาจากที่ไหน..

แต่หากวันนี้เราได้มาพบกัน..มารู้จักกัน..ได้มาทำกรรมดี กรรมชั่ว ด้วยกัน..

หรือต่างคนต่างทำก็ตาม..

และไม่ว่าเรามาสร้างความผูกพันในรูปแบบไหน..

เราเคยรัก.. เคยโกรธ.. เคยเกลียดชัง.. เคยหวังดีต่อกันแค่ไหน..

แต่คงอีกไม่นาน.. ความรู้สึกเหล่านี้มันก็จะกลายเป็นแค่เรื่องที่ผ่านแล้วผ่านไป...

คงเป็นแค่ความทรงจำที่เจือจาง.. แค่เอาไว้เรียกเสียงหัวเราะ..หรือน้ำตา..

กลายเป็นเรื่องที่อยากเก้บกอดเอาไว้ให้นานแสนนาน..

หรืออยากจะลบล้างและลืม ความเจ็บปวด..

ไม่อยากเอามาไว้ให้เปลืองพื้นที่ความทรงจำ..

 

วันวานเรายังเยาว์อยู่.. วันวานเรายังโง่อยู่..

วันวานเราใช้เวลาที่แสนมีค่า ให้หมดเปลืองไปกับ หลุมพลางของโลก..

รื่นเริงกับความยั่วยวนของแสงสี... ลิงโลดไปกับความไม่อิ่มไม่พอของรสชาติอันหอมหวาน..

ที่ตักตวงกอบโกยเข้าหาตนเองอย่างสนุกมือ..

จนลืมคิดไปว่า สิ่งที่เราได้มาครอบครองในวันนี้..

ในวันข้างหน้า มันก็กลายต้องไปเป็นของคนอื่น...

มีสิทธิ์แค่ได้เป็น เจ้าของชั่วคราว..

 

แม้วันนี้จะยังไม่ใช่วันสุดท้ายของชีวิต...

แม้วันนี้เราจะยังมี ลมหายใจอุ่นๆ ที่ยังหล่อเลี้ยงร่างกายนี้อยู่ก็ตาม..

เราเคยได้ถามตัวเองแล้วหรือยังว่า วันนี้เราอิ่มเราพอแล้วหรือยัง..

เรารู้จักคำว่า หยุดและพอใจแล้ว หรือไม่..

เรามีความคิดที่จะ แบ่งปัน ให้กับคนอื่นแล้วหรือใช่ใหม..

หรือยังรู้สึกว่า ยังหวงแหน เสียดาย ไม่อยากปล่อยมือจากอะไรๆ..

ยังยินดีที่จะแบกมันต่อไป ยังยินกีที่จะดิ้นรนค้นหามันต่อไป..อย่างนั้นหรือ..

 

หากเรารู้ความจริงสิ่งหนึ่งว่า...

แท้จริงแล้วเราก็เป็นแค่ นักเดินทาง ที่ต่างก็รอนแรมมาแสนไกล..

ได้มารู้จักกันแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น..

สุดท้ายก้ต้องแยกย้ายกันไป..เดินทางไกลกันต่อไม่มีที่สิ้นสุด..

ยังต้องไปผจญภยันอันตราย อีกไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่..

แต่ก็ยังยินดี ที่จะเดินทางฝ่าแดนฝน ลมหนาว กันต่อไป...

 

หากเราทั้งหลายสามารถเลือกทางเดินที่ ลัดสั้น เหมือน พระอริยเจ้าทั้งหลาย..

ที่ท่านเหล่านั้น ปราถนาความสิ้นสุดการรอนแรมเดินทางไกล.. ไร้จุดหมาย..

ที่หาจุดหยุดพักให้ตนเองได้อย่างถาวร.. ไม่ต้องตรากตรำตากแดดฝน..

ยุติการเดินทางไกลอันเหน่อยยาก..

เพราะรู้ว่าข้างหน้านั้นมีแต่ อันตรายร้อยแปด อาจพลาดตกเป็นเหยื่อเข้าสักวัน..

มีความ นิรทุกข์ เป็นรางวัลของความเพียรพยายาม..

จากการหาทางออกจากเส้นทางอันวกวน ไม่มีต้นไม่มีปลายนี้เสียได้..

 

หากเราปราถนาความมีความเป็นเช่นท่านเหล่านั้น..

ก็ขอให้การเจอกันของเราในครั้งนี้.. ชีวิตนี้.. ภพชาตินี้..

จงเป็น การพบกันครั้งสุดท้ายเถิด..

ขอให้ต่างคนต่างจบและยุติบทบาท นักเดินทาง เพียงแค่นี้กันเถิด..

ยินดีที่ได้พบกัน..ดีใจที่ได้พบกัน.. แต่ต่างคนต่างไปดีกว่า..

ดีกว่าที่จะต้องมาเจอกันอีก ในบทบาทไหนก้ไม่อาจคาดเดาได้..

มาเริ่มหาทางออกในทางที่ เปลี่ยวและกันดาร ให้กับตัวเองกันเถิด..

เจอกันแค่นี้ก็พอ..

 

 

 

 




Create Date : 20 มีนาคม 2558
Last Update : 20 มีนาคม 2558 17:08:36 น.
Counter : 1521 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

นายสมมุติ
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [?]