|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
คำมนุษย์ (บทแทรก)
พยาบาลเดินมาทำความสะอาดเตียงที่เรานอน เวียนหัวจริงๆ สายยางที่เสียบในรูจมูกมันช่างเกะกะที่สุด เราโดนป้อน ยาละลายเสมหะ ลงในสายยางทรมานที่สุด พยาบาลเปลี่ยนผ้าปูชุดใหม่ให้เสร็จ เราอาเจียนออกมา แบบกั้นไว้ไม่อยู่เพราะมันผะอืด ผะอม จนทนไม่ไหวแล้ว
"โห นี่ ชั้นเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้เหนื่อยนะ ยังมาอ๊วกใส่อีก นังเด็กบ้านี่ โง่เสือกฆ่าตัวตายเองแล้วยังทำชาวบ้านเค้าเดือดร้อนอีก น่าจะปล่อยให้นอนจมกองอ๊วกแบบนี้ล่ะ เซ็งจริงๆ" พยาบาลสาวคนนั้นตวาดเรา
คำพูดแต่ละคำของนางฟ้าในชุดขาวคนนั้น ที่พูดออกมาได้แสดงถึงกำพืดของตนเองเสียจริงๆว่าหล่อนไม่ได้มีจรรยาบรรณในอาชีพของตนเองเลย มันทำให้เราอดคิดถึง พระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 6 ไม่ได้จริงๆ
" อันความกรุณาปราณี จะมีใครบังคับก็หาไม่ หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน" ช่างตรงกันข้ามเสียจริงๆ แต่นางฟ้าชุดขาวคนนั้นก็ยังเดินไปหยิบผ้าปูเตียงผืนใหม่มาปูให้เหมือนเดิม
เจ็บปวดกับร่างที่อ่อนล้าไม่พอ ยังมาเจ็บปวดกับคำพูดของพยาบาลคนนั้นอีก เราจะจำไว้ในอนาคตเราจะไม่นอนป่วยที่โรงพยาบาลทหารแห่งนี้เป็นอันขาด เราจะไปแต่โรงพยาบาลเอกชนอย่างเดียว จะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดกับคำพูดแบบนี้อีก
5 วันที่เราอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนั้น แล้วแม่ก็มารับเรากลับบ้าน เมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน เราเจอยาย นั่งสูบบุหรี่ สีหน้าเคร่งเครียดหันมาต่อว่าเรา
"ทำไมมึงไม่กินยาให้ตายไปเลย กลับมาทำไม อยุ่บ้านนี้ไปก็เปลืองข้าวสุกเปล่าๆ กูไม่เคยมีหลานไม่รักดีแบบมึง"ยายด่าเราหยาบๆคายๆๆอีกหลายประโยค
"เออน่าแม่ก็ อย่าไปด่ามันนักเลย เวรกรรมติดตัวเปล่าๆน่า แล้ววันจันทร์แกจะกลับไปเรียนมั้ย" แม่หันมากะตุกแขนเรา ไหนตอนนอนป่วยอยู่แม่บอกเราว่า
"ถ้าแกไม่อยากเรียนที่นี่ ไม่เป็นไรนะลูก ปีหน้าลองไปสอบเข้าที่อื่นดู แกอย่าทำโง่ๆๆแบบนี้อีกได้มั้ย แม่ขอนะลูก" แล้วทำไมถามแบบนี้ล่ะ
"ไป หนูจะลองกลับไปเรียนต่อน่ะแม่" เราตอบทั้งๆที่ใจไม่อยากไปเลย ไม่อยากไปเจออะไรๆที่ไม่เหมือนเดิม กับคนที่เคยบอกว่าเรา จะได้เป็นเจ้าสาวของเขาในอนาคต
แล้วเราก็ได้ก้าวเข้ามาในวิทยาลัยนี้อีกครั้ง เพื่อนๆในห้องเดินมาถาม ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แทบไม่ได้สนิทกับใครเลย ขนาดจับกลุ่มเรียนทำอาหารด้วยกัน เราเองแทบจะไม่ได้ทำอะไร วันๆถ้าเราไม่ไปกับกบ เราก็มักจะไปขลุกอยุ่ที่ตึกศิลปะ กับเพื่อนๆต่างแผนก เพราะเราตั้งใจอยากจะเรียนศิลปะมากกว่าคหกรรม
"นี่ไง เด็กนี่อ่ะที่มันกินยาฆ่าตัวตาย สงสัยโดนผู้ชายที่มันควงอยู่ฟันแล้วทิ้งแน่ๆ"เสียงแว่วมาจากห้องพักอาจารย์ตอนที่เราเดินผ่าน แต่ก็ยังพอได้ยินเสียงพวกนั้นลอยออกมาจากบานเกร็ด
น้ำตาเราพร่างพรูออกมา นี่แม้กระทั่งแม่พิมพ์ของชาติยังพูดจาแย่ๆๆขนาดนี้เชียวหรือ พวกอาจารย์จับกลุ่มนั่งนินทาเราช่วงกลางวัน เค้าจะรู้ความจริงกันมั้ย ว่าเราคิดยังไงถึงได้ตัดสินใจทำแบบนั้น แต่มันก็น่าคิดล่ะ ก็ในเมื่อ กบมีท่าทีเปลี่ยนไป แม้กระทั่งวันที่เรากลับมาเรียนใหม่ กบก็ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน สังคมในวิทยาลัยนี้มันแคบจะตาย มันไม่หลุดรอดจากสายตาคนที่ สนใจอยากรุ้อยากเห็นไปได้อยู่แล้ว
เสียงออด ช่วงบ่าย ได้เวลาเข้าไปเรียน ต่อ เราเข้ามานั่งในห้องเรียนนานแล้ว ทั้งๆที่เพื่อนๆคนอื่นยังไม่เข้ามา จิตใจมันเต็มไปด้วยความเจ็บ และคำถาม ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ซ้ำซากอยู่ใจ ที่บอบช้ำเพื่อนๆเริ่มทยอยเข้ามา ตามเวลาที่ต้องเรียน
"กรี๊ดดดดดดดด" เรากรีดร้องอย่างโหยหวน เหมือนสัตว์ที่บาดเจ็บ สติดับวูบ ล้มฟุบไปข้างๆโต๊ะเรียน
"ว้ายยย อนงค์อรเป็นอะไร ตายแล้ว ช่วยด้วยๆๆๆอาจารย์ขา อนงค์อรเป็นไรไม่รู้คร๊า ช่วยด้วยๆๆๆ" เสียงเพื่อนๆในห้องเรียนเกือบ 30 คน ร้องโหวกเหวก
เรานอนอยู่ในห้องพยาบาล นอนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว แม่รีบนั่งแท๊กซี่มาหา เพระอาจารย์ฝ่ายปกครองโทรไป เพื่อนๆในห้อง ทุกๆๆคน ยังรายล้อมข้างๆเตียงที่เรานอน
"อนงค์อร พวกเราเป็นห่วงเธอทุกคนนะ เมื่อกี้ พวกเราเห็นอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกไอ้กบเข้าห้องปกครองด้วยล่ะ สงสัยป่านนี้มันคงเละป็นยำหอมหัวใหญ่แล้วล่ะ"เสียงเพื่อนคนหนึ่งก้องเข้ามาในหู สิ่งที่เกิดขึ้นพวกนี้
*ที่เรารับรู้เพราะ หลังจากที่ดีขึ้น เพื่อนๆๆเล่าให้ฟัง เพื่อนๆทุกคนในห้องช่วยกันแบกร่างสิ้นสติของเราลงมาจากชั้นที่เรียนมาที่ห้องพยาบาล ทุกคนต่างเป็นห่วงเป็นใย ในสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นเราซึ้งใจเพื่อนๆมาก ได้รับรุ้เลยว่า เพื่อนๆๆทุกคนห่วงเรา ทั้งๆที่วันๆๆเราไม่ได้สนิทกันเลย
"ดิชั้นว่าส่งแกไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ นี่ก็ใกล้จะเลิกเรียนแล้วนะคะ อาการแกไม่ดีเลย พูดอะไรไปไม่รับรู้เลย คุณพ่อแกทราบเรื่องรึยังคะ"อาจารย์ที่ปรึกษาคุยกับแม่
"อ่อ คุณพ่อเค้ากับดิชั้นเลิกกันนานแล้วค่ะตั้งแต่เค้าเล็กๆน่ะค่ะ เดี๋ยวจะโทรไปบอกเองค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ "แม่ตอบ
เราโดนส่งตัวเข้าโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง คุณหมอที่มาดูอาการ บอกกับแม่ว่าเราไม่ได้เจ็บป่วยอะไร เพราะหมอฟังเรื่องราวที่แม่เล่า จึงวินิจฉัยอาการว่า จิตใจเราโดนกระทบกระเทือน อย่างแรง
"หมอว่า เดี๋ยวหมอโทรขึ้นไปแผนกจิตเวชดีกว่าครับ อยากให้จิตแพทย์มาคุยกับแกน่าจะดีกว่านะครับ"หมอพูดพลางกดโทรศัพท์โทรไปหาจิตแพทย์
จิตแพทย์เข้ามาหยิบยาเม็ดสีขาวเล็กมา 1 เม็ด มาใส่ที่ใต้ลิ้นของเรา รู้สึกผ่อนคลายขึ้นจริงๆ เราหลับไปอีกสักพัก
" หมอว่า เอายาที่หมอให้กินเมื่อ 2ชั่วโมงก่อนไปกินที่บ้านด้วย น่าจะดี ยาคลายเครียดน่ะครับคุณแม่ แล้วอย่าไปพูดอะไรแย่ๆๆให้แกสะเทือนใจอีกตอนนี้ ตอนนี้แกมีอาการทางประสาท หมออยากให้แกมาบำบัด ทุกๆๆอาทิตย์ละ 2 ชั่วโมง กับหมอ ให้แกมาคุยกับหมอแล้วก็มารับยาไปกินด้วย" หมอบอกแม่
"อ้าวตื่นแล้วเหรอ กินยานี่อีกเม็ดนึงนะอมไว้ใต้ลิ้น หมอว่า หนูอายุแค่นี้หนูเจออะไรมาเยอะมาก ควรจะผ่อนคลายบ้างนะ "หมอหน้าตาใจดี ยิ้มแย้มแล้วแบมือที่มี ยาเม็ดสีขาวนั่นให้เรา
"ไม่กิน หนูไม่กิน นี่มันยาระงับประสาทใช่มั้ย อย่านึกว่าหนูไม่รู้นะ"เราตะคอกใส่หมอใจดี
"แหม่ม ไปตะคอกหมอได้ไงลูก เดี๋ยวเถอะ" แม่ดุเรา
"หมออยากให้หนู ผ่อนคลาย อยากให้หนูมาพูดคุยกับหมอ อาทิตย์ละครั้งนะที่แผนกจิตเวช หมอรับฟังหนูทุกเรื่อง ไม่ว่าจะยังไง หมอรับฟังหนูไม่ต่อว่าหนู แต่หมอขอให้หนูกินยาที่หมอให้นะ แล้วหนูจะดีขึ้น"หมอปลอบเรา
แม่พาเราส่งแท๊กซี่กลับบ้าน วันนี้เรารู้สึกแย่จริงๆ เราคงไม่ไปเหยียบนรกนั่นอีก ทำไมพวกผู้ใหญ่ พูดจาเลวร้าย ขนาดนั้น เรารับไม่ได้อีกแล้ว
เราเดินเข้ามาในบ้าน ยายกำลังกวาดบ้านอยู่ แกคงไม่รู้ว่าวันนี้เราเจออะไรมาบ้าง ยายหันมาถาม และพูดหยาบๆคายๆเช่นที่แกเคยเป็น
"ทำไมมึงเพิ่งกลับ นี่มันจะ 2 ทุ่มแล้ว กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าบ้านนี้มีกฎระเบียบ เลิกเรียน 4โมงเย็น นั่งเรือกลับจากโรงเรียน มันจะถึง 2 ทุ่มได้ไง....."และก็สารพัดคำพูดที่ยายด่า แล้วก็วกมาด่าพ่อแม่เรา
"ก็พ่อมันเลว ลูกมันถึงเลว แม่ก็ไม่คิดเอาใจใส่ เบ่งออกมาแล้วก็ให้กูเลี้ยง เงินทองก็แทบไม่เคยให้ นี่บ้านกูไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะ พ่อมึงยศตำแหน่งใหญ่โต ทำไม..... เอาสายที่ห้อย ไปลากคอหมายังดีกว่า"ยายยังด่าไม่หยุดแค่เรื่องกลับบ้านไม่ตรงเวลา
"โหย ยายพูดมากว่ะ ทำเรื่องหมูให้เป็นเรื่องช้างไปได้ น่ารำคาญ"เราทนไม่ไหว ตวาดออกไป ทั้งๆที่ปากยังอมยาไว้ใต้ลิ้น
"อ่อ เดี๋ยวนี้มึงพูดแบบนี้ ทำเรื่องหมูให้เป็นเรื่องช้างกูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงนะ อี......"ว่าแล้วยาย รีบไปหยิบเขียงไม้ขนาดกะทัดรัด ขว้างมาที่เรา เขียงกะแทกโดน หลังบ่าเราอย่างพอดี
เรานิ่ง แล้วรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอน เสียงยายยังด่า สารพัดอยู่ เบื่อ เราเกลียดยาย เวลายายดียายน่ารักมาก ทำกับข้าวอร่อยๆและสอนเราทำกับข้าว พูดจาดีๆกับเรา แต่เวลาโมโห ยายเปลี่ยนเป็นคนละคน เราไม่อยากอยุ่บ้านนรกหลังนี้เลย แต่ไม่รู้ว่าจะไปไหนได้ เพราะพี่แมวก็กลับมาแค่อาทิตย์ละครั้ง ไม่มีใครปกป้องเราเลย ถ้าทนอยู่ต่อไปเราต้องตายแน่ๆๆ
พ่อเรายังไม่เคยพูดจาหยาบคายแบบนี้เลยเวลาที่เจอกัน แต่บ้านที่เราต้องจำใจอยู่ตั้งแต่เกิด กลับมีแต่เจอแต่เรื่องแย่ๆๆตั้งแต่จำความได้เรา คิดหนีออกจากบ้านตลอด แต่ไม่รุ้ทำยังไง ได้แต่นอนร้องไห้ กับหมอน ภาวนาขอให้พ่อเอาเราไปอยู่ด้วย
คอยดูนะสักวัน เราต้องไปจากบ้านนรก หลังนี้ให้ได้.......
Create Date : 04 กรกฎาคม 2553 |
Last Update : 4 กรกฎาคม 2553 13:58:02 น. |
|
81 comments
|
Counter : 4546 Pageviews. |
|
|
|
โดย: fookanoo วันที่: 4 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:39:48 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 4 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:02:21 น. |
|
|
|
โดย: MTX900 วันที่: 4 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:42:25 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 4 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:06:15 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 4 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:11:45 น. |
|
|
|
โดย: iTsnaTz วันที่: 5 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:43:18 น. |
|
|
|
โดย: boonpithak วันที่: 5 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:22:00 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 5 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:29:32 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 5 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:34:54 น. |
|
|
|
โดย: magic-women วันที่: 5 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:25:57 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 5 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:14:33 น. |
|
|
|
โดย: ละอองเวลา วันที่: 6 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:15:07 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:9:03:19 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:20:16 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:53:04 น. |
|
|
|
โดย: magic-women วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:56:47 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 8 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:36:53 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 9 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:34:36 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 11 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:07:18 น. |
|
|
|
โดย: คมไผ่ วันที่: 12 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:40:32 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 13 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:39:08 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 14 กรกฎาคม 2553 เวลา:9:44:40 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:06:20 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:24:35 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 16 กรกฎาคม 2553 เวลา:1:02:09 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 19 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:20:00 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 21 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:29:07 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:39:00 น. |
|
|
|
โดย: คะน้าหน้าใส วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:32:25 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:7:40:02 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 30 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:12:22 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 2 สิงหาคม 2553 เวลา:20:51:18 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 4 สิงหาคม 2553 เวลา:17:32:03 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 5 สิงหาคม 2553 เวลา:22:28:52 น. |
|
|
|
โดย: มอคค่า (LoveMoccha ) วันที่: 8 สิงหาคม 2553 เวลา:12:24:04 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 9 สิงหาคม 2553 เวลา:9:37:35 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 10 สิงหาคม 2553 เวลา:0:47:12 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 11 สิงหาคม 2553 เวลา:2:45:18 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 17 สิงหาคม 2553 เวลา:3:02:05 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 19 สิงหาคม 2553 เวลา:20:56:39 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 22 สิงหาคม 2553 เวลา:4:57:46 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 24 สิงหาคม 2553 เวลา:11:30:34 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 25 สิงหาคม 2553 เวลา:1:22:34 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 30 สิงหาคม 2553 เวลา:22:09:26 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 5 กันยายน 2553 เวลา:19:34:50 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 5 กันยายน 2553 เวลา:19:36:11 น. |
|
|
|
โดย: magic-women วันที่: 15 กันยายน 2553 เวลา:19:00:10 น. |
|
|
|
โดย: magic-women วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:17:11:01 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 10 พฤศจิกายน 2553 เวลา:19:25:40 น. |
|
|
|
โดย: boonpithak วันที่: 12 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:33:30 น. |
|
|
|
โดย: มอคค่า (LoveMoccha ) วันที่: 17 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:18:40 น. |
|
|
|
โดย: magic-women วันที่: 21 ธันวาคม 2553 เวลา:15:04:02 น. |
|
|
|
โดย: panwat วันที่: 27 ธันวาคม 2553 เวลา:23:52:23 น. |
|
|
|
โดย: ขวัญกับพระจันทร์ของขวัญ (Great_opal ) วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:11:12:19 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
คนเราย่อมมีทั้งดีและเลวปะปนกันไป ในบางเรื่องราวที่อ่าน ผู้เขียน แค่อยากนำเสนอในบางแง่มุม ซึ่งอาจจะมีทั้ง ดีและไม่ดีคละเคล้า กันไป ต้องขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ ถ้าเรื่องราว บางอย่างอาจจะไปกระทบกับ ชีวิตของคนอื่นเข้า... ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และเข้ามาคอมเม้นท์นะคะ....ชื่อ ของแต่ละคนและสถานที่ๆอยู่ในบล๊อคเป็นเพียงชื่อสมมุติค่ะ
|
|
|
|
|
|
|
อากาศแบบนี้พ่อว่าอย่าไปไหนจะดีกว่า
เพราะอาจทำให้มีไข้ได้
เลยมีโอกาสได้เข้ามาอ่านบล็อกของพี่แหม่มเป็นคนแรก
ชีวิต...ที่ผ่านมา...อาจมีส่วนทำให้เราตัดสินใจอะไรผิด
กับปัจจุบันที่เป็นนะคะ
แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตามอดีตนั้นผ่านไปแล้ว
ขวัญเหมือนย้อนเวลา..กลับไปรับรู้มัน..ร่วมกับพี่แหม่มเลย
ด้วยความปราถนาดีค่ะ