รักคนมีเจ้าของ 8

ปลาย กย. ต้น ตค 52

"นี่แก ชั้นว่านะ อย่าไปคบกับมันเลยว่ะ ชั้นว่ามันดูแพรวพราวอ่ะ แล้วชั้นก็รู้ว่าคนอย่างแกชอบผู้ชายแพรวพราวแบบนั้น มันก็แอบดีก็เท่านั้นแหล่ะคนแบบนี้ คนปากหวานเกินไปมันดูเหมือนเสแสร้งนะเเหม่ม ผู้ชายลองถ้า 3 เดือนแรก มันรักแล้ว มันก็จะเลือก นี่มันจะ 3เดือนแล้ว ก็ยังเห็นมันก็เหมือนเดิมกับแกทุกอย่าง ถ้ามันเลือกแกจริงๆมันต้องปกป้องแกจากแฟนมันด้วยสิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาไม่ใช่ทำเป็นไม่สบาย ป่วยลางาน เวลามันโดนแฟนมันสอบสวนน่ะ มันเป็นผู้ชายนะแหม่ม แล้วอีกอย่างมันให้ความหวังแก ชั้นถึงได้ไม่อยากว่าแกไงว่าแกไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ แต่ตอนนี้ชั้นไม่อยากเห็นแกเจ็บคนเดียวว่ะแหม่ม "พี่พินออกความเห็น ตอนโทรมาหา


"อ๊อฟแฟนชั้นมันบอกว่า ตาจีมันคงเห็นแกเป็นแค่ผู้หญิง ในโปรแกรมแชทก็เท่านั้นแหล่ะ มันไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับแก ชั้นถามหน่อย ถ้าแกรูปร่างหน้าตาไม่ดูดีกว่าแฟนมัน มันจะมาคบกับแกรึไง แหม่ม แฟนตาจีน่ะเค้าให้ตาจีได้ทุกอย่างนะ ผู้ชายบางคนสมัยนี้อ่ะ ถ้ามีแฟนอายุเยอะกว่า ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่สวยจริงหรือมีฐานะที่เป็นที่พึ่งของเขาได้ เขาไม่คบหรอก ดูอย่างชั้นกับอ๊อฟสิ ชั้นน่ะ 2516 นะ อ๊อฟเกิด 2522 มันก็บอกชั้นเองว่ามันเดินกับชั้น แล้วทำให้มันดูดี
เพราะฐานะการศึกษาการงานอ๊อฟมันมีพร้อมแล้ว แต่สำหรับตาจีมันไม่ใช่ว่ะที่แกพูดถึงฐานะทางบ้านผู้ชายให้ชั้นฟังเท่านี้ก็รู้ แล้วแกมีอะไรแหม่ม สมัยนี้ความรักมันกินไม่ได้ มันต้องมีเงินเป็นที่พึ่งพากันได้ ผู้หญิงจบเมืองนอกแกคิดว่าเงินเดือนเค้าจะไม่เยอะกว่าตาจีเหรอ อีกอย่างทางนั้นเค้าคบกันมานาน คอนโดที่แกเคยไปคงเป็นของแฟนตาจีล่ะ ชัวร์ ใครมันจะบอกว่าเกาะผู้หญิงวะ แกคิดว่าเค้าไม่ช่วยเหลือตาจีมาตลอดรึไง เค้าจะทิ้งกันได้ไง แกลองมองตัวเองบ้าง แกอยากให้ชั้นพูดเรื่องที่แกอยากฟังชั้นก็พูดในเรื่องที่แกอยากฟัง แต่ชั้นไม่อยากเห็นมันมาเอาเปรียบแกแบบนี้เลยว่ะ"พี่พินร่ายยาวอีกแล้ว


"แกอ่ะนะ มันก็แค่ของฟรีสำหรับเขาก็เท่านั้นแหล่ะ กินก็มากินฟรี ค่าโรงแรมก็ไม่ต้องเสีย เพราะมันมานอนที่ห้องแก โรคก็ไม่ติด ผู้ชายที่ไหนมันจะไม่ชอบ แกดูแลมันทุกอย่างเวลามันมา แล้วมันล่ะ มันรักแกจริงๆบ้างมั้ยแหม่ม ชั้นพูดแรงๆชั้นไม่ได้เกลียดแกเลยนะ แต่ชั้นไม่อยากเห็นแกทรมานแบบนี้ตลอดไป มันพยาม กดให้แกเป็นแค่กิ๊กก็เท่านั้น ไม่ใช่คนดีๆๆเค้าไม่มาคบแกนะแหม่ม เปิดใจดูนันท์มันบ้างสิ ถึงเค้าจะคบกับแฟนเค้าก็แค่ช่วยกันใช้หนี้กันไม่ใช่เหรอ เค้าไม่ได้อยุ่ด้สวยกันคบกันเป็นแฟนแบบ ตาจีกับแฟนอย่างนั้นนะ"พี่พินออกความเห็น


ใช่ นันท์เป็นคนดี และดีมากๆดีจนเราเองรู้สึกว่าเราเลวมากๆที่เราไม่ได้รู้สึกรักเขาเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ตอนที่เรารักเขา ตอนนั้นเขากลับมารักเราไม่ได้ ซึ่งตอนนี้ในใจเราแค่รู้สึกว่านันท์เป็นแค่คนดี ก็เท่านั้นเอง


"แม่ให้เอาข้าวมาให้แหม่ม ที่นาที่ต่างจังหวัด แม่ให้เค้าเช่าปลูกข้าวน่ะ ก็เลยได้ข้าวมาเยอะเลย แม่พี่เค้าชอบแหม่มนะ แม่บอกว่าแหม่มเป็นคนกตัญญู แล้วรู้จักเลือกซื้อของ เลือกอะไรดีๆๆหลายๆอย่างด้วย แม่พี่เค้าชอบดูนิสัยคนอื่นนะ ปกติไม่เคยเห็นแม่ชอบใครง่ายๆหรอก แหม่มก็เห็นนี่ว่าแม่พี่ไม่ชอบให้ใครเข้าบ้าน"นึกถึงคำพูดของนันท์ ตอนที่นันท์เอาข้าวของขี่มอเตอร์ไซค์มาหาเราที่บ้าน

แม่นันท์ตัวเท่าเราเลยล่ะ แต่ท้วมกว่าหน่อย อายุ50 ต้นๆแล้วแต่ยอมรับเลยว่า แกรักษาตัวเองมาก บ้านแม่นันท์มีแต่ ที่ออกกำลังกาย แม่นันท์ทำกับข้าวอร่อยมาก ตอนนี้แกเองแทบไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะสามีใหม่ของแม่นันท์เป็นกัปตันเดินเรือสมุทร เท่าที่ฟังเรื่องราวจากที่แม่นันท์เล่าเรื่องชีวิตของแกให้เราฟัง เราก็ว่าชีวิตแม่นันท์ผ่านอะไรมาเยอะนะ คล้ายๆๆแม่เราเลย
เพียงแต่โชคดีกว่าที่สุดท้ายได้เจอคนดี ทุกวันนี้แกเลยไม่ต้องทำงานอะไร แค่เอาเงินไปเล่นสลากออมทรัพย์บ้าง เอาไปซื้อหุ้นเล็กๆๆน้อยๆก็มีกินมีใช้แล้ว


เราเคยบอกแม่นันท์ว่า ทำไมไม่เปิดร้านอาหารฝีมือทำกับข้าวของแกนี่อร่อยมาก มิน่าลูกชายแต่ละคนถึงได้หุ่นเหมือนเด็กสมบูรณ์ขนาดนั้น

"แม่ไม่ชอบน่ะแหม่ม มันเหนื่อยนะ ตอนเด็กๆแม่เคยช่วยญาติขายข้าวแกงมาแล้ว แม่รู้ไงว่ามันลำบากมาก อยู่แบบนี้สบายกว่า แต่งงานกับเตี่ยนันท์ตั้งแต่อายุ 17 จนมีลูกด้วยกัน 3 คนนี่แหล่ะ แล้วเค้าก็พาเมียน้อยมาที่บ้าน แม่ก็เลยต้องลำบากฝากลูกให้ญาติๆเลี้ยง กว่าจะมาถึงตอนนี้แหนื่อยแล้ว อยากสบายบ้าง"นั่นสิ เราก็แนะนำอะไรโง่ๆอีกแล้ว

แต่ก็ยอมรับว่าแม่นันท์เรียนไม่สูงเหมือนแม่เราก็จริงแต่เขาก็เก่งมากขนขวายจากไม่มีอะไรเลย ได้ขนาดนี้ แต่ที่รู้เพราะความที่ ชีวิตคู่ไม่สมหวัง แม่กับลูกต้องห่างกัน ลูกชายคนโตของแกจึง ไม่ค่อยมีท่าทางผูกพันกับแม่สักเท่าไหร่

"ทุกวันนี้เต้ เวลาทะเลาะกับแม่ เต้มักบอกว่า เพราะแม่ถึงทำให้ชีวิตวัยเด็กเขาแย่"นันท์เคยเล่าเรื่องของพี่ชายคนโตให้เราฟัง แต่เท่าที่เราเห็นตอนนี้เขาได้ดีมากกว่าพี่น้องอีกสองคนมากนะ

ทำงานได้เงินดีกว่า ได้แฟนรวยเป็นถึงนักเรียนนอก อยู่บ้านแฟนซึ่งเป็นครอบครัวคนจีนทำธุรกิจใหญ่โต ใช้ข้าวของแพงๆๆมีราคา เสื้อแบรนด์หรูตัวนึงไม่ต่ำกว่าเรือนพัน เวลาเบื่อขึ้นมาก็โล๊ะให้น้องๆใส่ มีรถหรูที่ไม่ใช่ของญี่ปุ่นขับ ชีวิตสบายมากกว่าเพื่อน จริงๆเราว่าเขาน่าจะคิดได้เหมือนเราบ้างนะเรื่องของแม่เขาเอง ตอนนี้ชีวิตดีหมดทุกอย่างแต่ใจก็ยังติดปมในวัยเด็ก ทำตัวจมไม่ลง เพียงแต่ตนเองยังดีที่ทำงานดี ไม่ต้องสร้างความเดือดร้อนให้แฟนก็เท่านั้น

"ตอนนี้พี่กับสา ห่างกันมาเป็นปีๆๆแล้วนะแหม่ม ทุกวันนี้ที่ยังติดต่อกันก็แค่เรื่องหนี้สินก็เท่านั้นเอง พี่ว่าอะไรๆๆพี่กับเขามันไม่เหมือนเดิมแล้ว"ยังจำคำพูดของนันท์ได้


"พี่เห็น ยาคุมกำเนิดฉุกเฉินในกระเป๋าเขา เห็นสบู่มีชื่อ รร.ม่านรูดด้วย แต่พี่ไม่อยากพูดว่าพี่รู้ เขาออกไปเช่าหอพักแถวๆคลองตันเค้ายังไม่เคยบอกให้พี่ไปหา ยืมเกมเพลย์พี่ไป เอากลับมาเครื่องพังอีก พี่ไม่ได้พูดเอาความดีเข้าตัวเองนะแหม่ม เมื่อก่อนตอนที่พี่ทำงานดีๆพี่ช่วยเหลือเขากับที่บ้านเขาตลอด พี่คิดว่า ถ้าพี่คบใครสักคน พี่ก็ไม่อยากเปลี่ยน พี่อยากจะคบนานๆแหม่มก็เห้นวันๆพี่ไปยุ่งกับใคร พี่ทำงานเสร็จถ้าไม่มาหาแหม่ม พี่ก็กลับบ้านดูหนัง แล้วก็นอน"นั่นก็จริงล่ะ เราก็เห็น

แต่ความจริงอีกอย่างคือ นันท์ไม่แพรวพราวเหมือนเธอ บอกไม่ถูกนะแต่ที่รู้ พ่อของเราเหมือนเธอไม่มีผิด

"มันก็จริงอย่างที่พี่พินเค้าพูดนี่แหม่ม"เธอยิ้ม เมื่อเราเล่าให้เธอฟังว่าเพื่อนเราพูดยังไงถึงเธอ

"คนอื่นที่เค้ารุ้เรื่องของเราก็ต้องคิดแบบนี้ ทั้งนั้นแหล่ะแหม่ม แต่พี่ไม่เคยคิดว่าแหม่มเป็นแค่ผู้หญิงในเนตนะ พี่คิดว่าแหม่มเป็นคนรักของพี่"พูดแล้วเธอก็ดึงเรามากอดและลูบหัวอย่างถนุถนอม


"คนรักของพี่" แล้วยัยตั๊กแตนล่ะ? เราได้แต่ตั้งคำถามในใจ แล้วใจก็อ่อนกับเธอทุกครั้งที่เห็นสายตาเธอ การกระทำที่เธอทำให้เรารู้สึกว่า เราเป็น "คนรักของพี่จริงๆ"


เพราะความที่เราเชื่อว่าเราเป็นคนรักของเธอจริงๆเราถึงได้ยอมเธอหมดทั้งใจ แค่อยากให้เธอซึ้งกับความรักที่เรามีให้เธอบ้าง เวลาผ่านไปสองวัน เราได้ไปหาเธอที่ออฟฟิศ เราทะเลาะกับเธอที่ออฟฟิศตอนที่เธอจะขับรถส่งเรากลับบ้าน เราเองพี่พินก็พูดก็เตือนเรา จนเรารู้สึกทั้งเจ็บทั้งแย่ไปหมด เราก็อยากลองดูเหมือนกันถ้าเราขอเลิกกับเธอคราวนี้ เราจะเลิกกับเธอจริงๆ

"พี่จีคะ แหม่มไม่อยากทนสภาพแบบนี้อีกแล้ว พี่จีก็เห็นนี่คะว่ามีคนมาชอบแหม่ม อีกอย่างแม่เขาก็ชอบแหม่ม เขามาถามลูกเขาว่า ตกลงจะคบแหม่มแบบไหนน่ะค่ะ"เราพูดใส่เธอด้วยสีหน้าจริงจัง

เธอเงยหน้าจากคอม แล้วทำหน้าเครียด "พี่จีไม่ทำอะไรสักอย่าง คบทั้งเค้าทั้งแหม่ม แต่เหมือนพี่แคร์เขามากกว่าแหม่ม พี่ทำเหมือนแหม่ม ไม่มีตัวตน
เวลาคุยกับเขา พี่บอกให้แหม่มรอพี่ แหม่มก็รอ แหม่มเคยไปวุ่นวายพี่อีกมั้ยคะ เวลาเขาอยู่กับพี่แหม่มเคยโทรไปกวนมั้ย แหม่มมีเบอร์เค้าแหม่มก็ไม่เคยยุ่ง มีแต่เขาที่มายุ่งกับแหม่ม

ถ้าสักวันเค้าจับได้จังๆแล้วแหม่มจะเจ็บคนเดียวรึเปล่าแหม่มยังไม่รุ้เลย แหม่มเข้าใจพี่มาตลอด จริงๆแล้วเรื่องนี้พี่ต้องตัดสินใจนะคะ ไม่ใช่เค้าหรือแหม่ม คนเราทุกคนเลือกทางเดินตัวเองได้ค่ะ พี่จีเป็นผู้ชายนะ เป็นถึงหัวหน้าคนในที่ทำงาน ทำไมถึงตัดสินใจอะไรไม่ได้ แบบนี้ แล้วที่บอกว่าแหม่มเป็นคนรักของพี่ มันแค่ปากรึเปล่าคะ คนรักกัน เค้าทำกันแบบนี้หรือ?"เราระเบิดความเจ็บปวดที่อัดอั้นออกไป ทำนบน้ำตาพังออกมา ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บปวด

เธอก้มหน้า น้ำตาเธอไหลอีกแล้ว เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น "ผู้ชายตอแหล ร้องไห้เรียกคะแนนสงสารตลอด"เสียงพี่พินแว่วเข้ามาในหัว แต่เราก็อดสงสารเธอไม่ได้


"แหม่มพี่ พี่..........ว่า ถ้าสักวันพี่ไม่มีเขาเรากลับมาคบกันเถอะนะ รอให้พี่โสดก่อน แล้วค่อยมาคบกับพี่ พี่ขอโทษ ที่พี่คบกับเขา แล้วยังทำให้แหม่มเสียใจ พี่ขอโทษ"เธอร้องไห้แล้วกอดเรา นี่เธอเลือกเขาใช่มั้ย?ความเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มเป็นพันๆๆเล่มทิ่มแทงใจ

"แหม่ม ที่พี่ทิ้งเค้าไม่ได้พี่มีเหตุผลของพี่นะ พี่มันเลว สิ่งที่พี่ทำ มันเป็นความเลวทที่ไม่น่าให้อภัย"เธอร้องไห้

"ทำไมคะ ทำไมพี่ทิ้งเขาไม่ได้ในเมื่อพี่บอกแหม่มเองไม่ใช่เหรอคะ ว่าเขาไม่ใช่ แหม่มทำให้พี่สบายใจพี่อยากอยู่กับความสบายใจ แล้วทำไม?"เราพูด
ขณะที่เธอขับรถไปส่ง


"ตอนที่เขากำลังจะไปเรียนที่อังกฤษ พี่ทำเขาท้อง แล้วพี่กับเขาต้องไปคลีนิค พี่รู้สึกแย่มากๆที่ทำแบบนั้น นี่เป็นเหตุที่พี่ทิ้งเขาไม่ได้"เธอตอบ

"แค่นี้เหรอคะพี่จี คนอื่นเขาก็เป็นกันทั้งนั้น คนสมัยนี้อ่ะเค้าไม่ถือแล้วเรื่องแบบนี้เพื่อนแหม่มก็ทำแบบนี้หลายคน เพียงแค่แหม่มยังไม่เป็นแบบเพื่อนๆเท่านั้นเองค่ะ"เราตอบ


เธอจอดรถตรงเกาะกลางถนนเช่นเดิม แล้วเปิดไฟเอาไว้ เธอพูดขึ้นมา

"แหม่มพี่ซีเรียสนะ คนอื่นไม่ถือนั่นมันเรื่องของคนอื่น แต่ไม่ใช่พี่ พี่รู้สึกแย่กับเหตุการณ์นั้นมากๆพี่ถึงทิ้งเค้าไม่ได้ พี่ขอโทษ เรื่องนั้นมันคอยหลอกหลอนพี่"เธอร้องไห้


"แต่ชีวิตมันเป็นของเรานะคะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ทำไมไม่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดล่ะคะ อีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องเลย ถึงจะท้องก็ไปเรียนได้นี่คะ มันไม่ใช่เหตุที่ต้องเอาออกเลยอ่ะ ถ้าเป็นแหม่มๆจะเอาเขาไว้ จำไว้นะ แหม่มไม่ใช่คนรักตัวเอง ถ้าแหม่มรักตัวเองแหม่มคงตัดพี่แล้วล่ะค่ะ ที่แหม่มพูด สุดท้าย แหม่มไปจากพี่ไม่ได้หรอก ฮือๆๆ"

เรากอดเธอ เสียใจนะ เธอไม่เหนี่ยวรั้งเราบ้างเลย เราพยายามจะเข้าใจเหตุผลที่เธอทิ้งเขาไม่ได้ เราเองก็ทำใจที่จะไม่เจอเธอไม่ได่เช่นกัน เจ็บปวดเหลือเกิน ก็แค่หวังสักวัน ที่เธอจะรักเราบ้าง ทำไมต้องพูดว่าเราเป็นคนรักของเธอ เวลาเธออยู่กับเรา มันทำให้เราอดคิดไม่ได้เสมอ ว่าเธอรักเราจริงๆ


"คนอย่างแหม่ม รักใครแล้วแหม่มไม่เคยเปลี่ยนใจง่ายๆ แหม่มผิดเองที่รักพี่มากกว่า แหม่มผิดเองที่มาทีหลังเค้า ถ้าแหม่มจะคบกับพี่ คือแหม่มต้องเป็นแบบนี้ตลอดไปใช่มั้ยคะ"เราร้องไห้

"ไม่หรอก สักวันคนดีๆกตัญญูอย่างแหม่มจะได้สิ่งดีๆๆกลับมานะพี่เชื่อว่าอย่างนั้น"เธอกอดเรา เราได้แต่ภาวนาว่า สิ่งนั้น ขอให้เป็นรักที่สมหวังของเรา สักครั้งได้มั้ย?จะแลกกับครึ่งหนึ่งของชีวิตเราก็ยอม ถ้าขอพรตรงนี้ได้
เราอยากสมหวังกับเธอ ทั้งที่รู้ว่ามันเลือนลาง เสียเหลือเกิน.......

Create Date : 02 กรกฎาคม 2553		13 comments
Last Update : 2 กรกฎาคม 2553 15:46:15 น.
Counter : 569 Pageviews.
Share Tweet