รักคนมีเจ้าของ 4

"ตาจ๋า ตาว่าจีเค้าเป็นยังไงบ้าง คนที่เค้ามาที่บ้านเราอ่ะจ่ะตา"เราถามตาตอนที่นั่งกินข้าวด้วยกันในบ้าน "ดีนะ ดูท่าทางเป็นผู้ใหญ่ดี นอบน้อมด้วย แต่งตัวภูมิฐาน ท่าทางเค้าชอบเอ็งนะ" ตาบอก "ตา แต่เค้ามีแฟนแล้วจ่ะ แต่คือ หนู ชอบเค้าไปแล้ว" เราบอก "หลานเอ๋ย เค้ามีแฟนแล้ว เอ็งจะไปชอบเค้าได้ยังไง"ตาออกความเห็น "คือเค้าบอกหนูว่า เค้ายังไม่ได้แต่งงาน
ก็แค่คบกัน แล้วอีกอย่างเค้ามีเรื่องกันมาตลอดที่คบกัน ท่าทางแฟน งี่เง่าน่ะตา หนูยังได้ยินบ่อยๆๆเวลาเค้าโทรมาอ่ะ"เราแย้ง
"ไม่รู้นะ มันเป็นเรื่องของเอ็ง ตาเองก็แก่แล้วก็สอนได้เท่าที่สอน แต่เอ็งริจะคบเขา เอ็งต้องระวังตัวล่ะ ถ้าผู้หญิงเค้ารู้เอ็งอาจจะโดนเค้าทำร้ายเอานะ" ตาพูด "ไม่เป็นไรจ่ะตา เรื่องนี้มันอยู่ที่ผู้ชายนะหนูว่า เค้าบอกว่าถ้าว่างๆเค้าจะพาหนูไปไหว้พ่อกับแม่เขาที่อัมพวาจ่ะ"เราบอก และก็คิดถึงวันที่ได้ไปกราบพ่อแม่ของเธอ
เราไปหาเธอที่ออฟฟิศ เหมือนเคย เธอก็งานยุ่งได้ตลอด แต่รู้สึกดีจังที่ได้นั่งมองเธอทำงาน อยากดูแลเธอจริงๆนะ
"เจ ไปทัวร์ไหว้พระ วันเสาร์เดือนหน้านี่ เจ๊แกไม่ได้ไปด้วยเหรอ" เพื่อนร่วมงานที่ชื่อ แอน เดินมาถามเธอ ใจเราหายวาบ นี่วันเสาร์หน้าเค้าจะไปเที่ยวหรือนี่
"ไม่อ่ะ เค้าไม่ชอบ ก็ไปคนเดียวไม่เห็นเป็นไร"เธอตอบ หลังจากเพื่อนเธอคนนั้นคล้อยหลังไปแล้ว เราเลยมีโอกาสถาม "พี่คะ ไปเที่ยวไหนกันเหรอคะ" เขายิ้มแล้วตอบ "อ่อ บริษัทจัดไปเที่ยวทัวร์คลองน่ะแหม่ม เผอิญทริปนี้ เค้าลงชื่อกันตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว" "แหม่มอยากไปค่ะพี่จี " เราเริ่มกระตือรือร้น "คงไปไม่ได้หรอก พี่ลงชื่อไปแล้วว่าไปคนเดียวแล้วอีกอย่าง เค้าก็จองไปหมดแล้ว จะไปเพิ่มจำนวนคนไม่ได้ ไว้คราวหน้านะ"เธอตอบ "ค่ะพี่จี ไม่เป็นไร แล้วทำไมเค้าไม่ไปกับพี่ล่ะคะ"เราถาม "ก็เขาไม่ชอบ เขาก็ไม่ไปสิ"เธอตอบ "ดูเหมือนพี่กับเขาชอบอะไรไปคนละอย่างเลยอ่ะ จริงๆเป็นแฟนกัน น่าจะไปไหนมาไหนด้วยกันนะ" เราออกความเห็น
"เค้าก็มีสังคมของเค้า อย่างไปกินเลี้ยงกับเพื่อนๆส่วนมากพี่ก็ไปคนเดียว" เธอบอก แปลกจริงๆคู่นี้ ต่างคนต่างมีสังคมของตัวเอง ตลกจัง..
"เดี๋ยวไปกินข้าวแถวๆออฟฟิศพี่นะ เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปกินร้านอาหารอีสานใกล้ๆๆ แล้วเธอก็พาเราไปกินร้านที่เธอบอกว่าอร่อย เธอเดินกุมมือเรา มันช่างมีความสุขจริงๆแต่แล้ว เสียงมือถือเธอดัง "ฮัลโล ฮัลโล"แล้วก็เงียบหายไป เขาแน่ๆๆเราคิด จนไปถึงที่ร้านเสียงมือถือดังขึ้นอีก "ฮัลโล มากินข้าวกับเพื่อนที่ออฟฟิศ อ่ะนะคุณผู้หญิงที่ไหน ก็มีทั้งชายทั้งหญิงล่ะมากินกัน เดี๋ยวก็กลับแล้ว คุณไม่ต้องซื้ออะไรมาเผื่อนะ เอ๊ะ ก็เราบอกแล้วไง ทำไมคุณพูดแบบนั้น"จากเสียงนุ่มนวลของเธอเริ่มแข็งขึ้น แล้วเขาก็วางหูไป
"อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆค่ะ เอ่อ แหม่มเห็นทีวีที่ร้านเปิดเพลงเพื่อชีวิต แล้วพี่จีเคยฟังเพื่อชีวิตบ้างมั้ยคะ"เราถาม "เคยสิ สมัยเรียนที่ต่างจังหวัดน่ะ แต่ส่วนมากก็ฟังเพลงวัยรุ่นมากกว่าเมื่อก่อนน่ะ แต่มีเพลงนึง เมื่อก่อนชอบนะ ที่ร้องว่า ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร เพลงนี้มันเหมาะกับตอนที่พี่ยังไม่แฟนเลยอ่ะ"เธอเล่าแล้วยิ้มให้ "อ่อ ชื่อเพลงเต็มใจให้ ของศุ บุญเลี้ยง ความหมายดีนะคะ"เราตอบกลับไป "ดีจัง อยากเป็นผู้หญิงคนนั้นของพี่จีน่ะ ถ้าแหม่มเป็นแฟนตัวจริงของพี่ แหม่มจะไม่งี่เง่าแบบเขาหรอกค่ะ คนไรไม่รู้แก่ก็แก่แล้ว ยังทำตัวงี่เง่าปัญญาอ่อนอีก ถ้าคนเราอ่ะ ดีเสมอต้นเสมอปลาย แล้วพี่จี จะมาคบกับแหม่มทำไมใช่มั้ยคะ"เราออกความเห็น จนลืมมองหน้าของเธอ "แหม่ม" เธอเสียงเครียด "คะ ทำไมคะ"เราถาม "ผู้หญิงที่แหม่มว่า เขาเป็นแฟนคนแรกของพี่นะ"เราตะลึงกับน้ำเสียงเครียดๆ แฟนคนแรกๆใช่สิ แล้วเธอมายุ่งกับเราทำไม เเล้วมาหามาคบทำไม ถ้าแฟนคนแรกของเธอมันดีเลิศประเสริฐศรีอ่ะ แล้วเธอมาบอกเราทำไมว่าเธอเบื่อนิสัยเขา เธอชอบเรา เธอบอกว่าเราเข้าใจเธอ รับฟังเธอ คำถามที่ประดังๆๆผุดอยุ่ในหัวสมองของรา แต่เรากลับไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่กรุ่นคิด จนกินข้าวกันเสร็จ กำลังจะออกจากร้าน เสียงมือถือเธอก็ดังขึ้นอีก
"ฮัลโล โทรมาตอนไหน เราไม่ได้ยินจริงๆนะคุณ แล้วทำไมคุณต้องขึ้นเสียงกับเราขนาดนี้ เราไม่ได้ยินจริงๆที่คุณโทรมา ทำไมคุณต้องหาเรื่องเรา เราออกมากินข้าวกับเพื่อนที่ทำงานเนี่ยะนะคุณ" เธอเสียงเเข็งกับเขามากกว่าที่พูดกับเราเมื่อกี้เสียอีก จนเราต้องจับมือเธอไว้ บอกว่าอย่าตวาดเขา ใจนึงเริ่มรู้สึกไม่ดี "พี่จีคะ อย่าเสียงแข็งกับเค้าสิ แหม่มฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ เค้าเป็นห่วงพี่นี่คะ"เราบอก "แล้วแหม่มเห็นมั้ย ว่าเค้างี่เง่ากับพี่ หึงไปหมด เวลาเค้าทะเลาะกับพี่ เค้าขึ้น กูมึงกับพี่นะแหม่ม พี่เคยบอกเค้าแล้วว่า จะไปพูดแบบนั้นกับเพื่อนกับคนอื่นพี่ไม่ว่า แต่สำหรับคนที่คบกัน พี่ขอ เค้ายังให้พี่ไม่ได้เลย"เธอเล่าให้ฟังด้วยสีหน้าตึงเครียด ไม่น่าเชื่อเลย แฟนเธอจะเป็นแบบนี้ นักเรียนนอกเนี่ยะนะ เวลาโมโหพูดจาแย่ขนาดนี้ เฮ้อ การศึกษานี่ไม่ได้หล่อหลอมให้จิตใจคนดีขึ้นเลย มันก็คงได้แต่มันสมองแต่จิตใจกลับไม่ได้ซึมซับอะไรด้วย ก็พอเข้าใจแล้วว่า ทำไมเธอถึงอยากมาคบกับเรา "แล้วถ้าสักวัน เค้ามาเจอเราสองคน แล้วพี่จะทำยังไงคะ แค่วันนั้นเค้ายังส่งข้อความมาหลอกล่อแหม่มเลยอ่ะ พี่จีคะ แหม่มกลัวนะ กลัวว่าสักวันถ้าเขารู้ว่าพี่คบกับแหม่ม แล้วถ้าเค้ามาด่าแหม่ม แล้วพี่จีจะทำไงคะ"เราตัดพ้อ
"เอาไว้ถึงวันนั้น แล้วเเหม่มก็รู้ล่ะ อย่าคิดมากสิ อย่าคิดถึงเรื่องที่ยังไม่ได้เกิด เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ"แล้วเธอก็ขับรถไปส่งเราที่บ้าน "แหม่มๆจะรับพี่ได้เหรอ ถ้าพี่เป็นคนเลวน่ะ"เธอพูดขึ้นมาตอนขับรถ"ทำไมพี่จีพูดแบบนี้คะ ถ้าจะบอกว่าเลว ที่มาคบแหม่ม แต่พี่กับเขายังไม่ได้แต่งงานกัน ทุกคนย่อมมีสิทธิ์เลือกนะ แต่บางครั้งเหมือนพี่กลัวเขาเลยอ่ะ แหม่มถึงได้กังวลไงคะ ว่าต่อไปคนที่เจ็บคนที่จะถูกทิ้งจะเป็นแหม่ม"เราตัดพ้อขึ้น "แหม่มๆจำไว้นะ วันไหนถ้าพี่ทิ้งแหม่ม วันนั้นคือ พี่ไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว คงไปนอนอยุ่ที่ศาลาวัดน่ะ"เธอเอามือข้างหนึ่งกุมมือเราไว้ "ทำไมพูดแบบนั้นคะ อย่าพูดได้มั้ย มันไม่ดีนะ แหม่มเองต่างหากไม่ดี แหม่มอาจจะมาทำให้พี่กับเค้าทะเลาะกันก็ได้" เราพูด "ไม่หรอกแหม่ม เป็นเพราะแหม่มต่างหากที่ทำให้พี่มีความสุข ทำให้พี่สบายใจ แต่พี่เองที่เลว เลวมากๆๆด้วย"เธอบอก "เลวยังไงคะ แหม่มว่า ถ้าพี่ไม่ใช่คนเจ้าชู้โดยนิสัยอ่ะ คนที่ทำให้พี่เบื่อต้องไปคบคนอื่นก็คือเขาต่างหาก เท่าที่แหม่ม ได้ยินเค้าโทรมาหาพี่ เหมือนหาเรื่องกันเลยอ่ะ พี่จีตังหาก ทนเค้าได้ไง"เราแย้ง
"ไม่หรอกแหม่ม พี่แค่รู้สึกว่า พี่ทำให้แหม่มเสียใจ ที่ตอนนี้พี่ยังคบกับเขาอยู่"เธอบอก "แล้วยังไงคะ แหม่มบอกแล้วไงคะ ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกในสิ่งที่ตัวเองอยากเลือก อย่าคิดไรมากเลยค่ะ แหม่มเข้าใจพี่ค่ะ ว่ามันลำบากใจพี่ก็คบกับเขามานานแล้ว แต่คนเราคบกันต้องทนกันมันก็ไม่ใช่ชีวิตที่จะต้องมาอยุ่ด้วยกันตลอดชีวิตนะคะ"เราออกความเห็นไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าอนาคตต่อไป สำหรับเราและเธอจะเป็นยังไง แต่เมื่อเธอสะดวก เธอให้เรามาหาเธอที่ออฟฟิศได้ ของที่ไม่เคยขาดคือเรามักจะซื้อขนมหรือของกิน มาให้ เรารู้ว่างานเธอเยอะเหลือเกิน ไม่ว่าเราจะทำงานเหนื่อยสักแค่ไหน ถ้าเธอให้เราไปหาเธอที่ทำงานได้เราก็ไม่เคยปฎิเสธ ซึ่งเสาร์-อาทิตย์ ถ้าเขาไม่มาเฝ้าเธอ เธอก็ยังแวะมาหาเราที่บ้าน ดีใจเหลือเกิน ที่เธอชอบกินกับข้าวฝีมือเรา "แหม่ม ทำกับข้าวอร่อยมากนะ เห็นมั้ย พี่กินข้าวสองจานเลย รู้ตัวว่าอ้วนนะเนี่ยะ แต่กับข้าวแหม่มอร่อย"เธอชมเรา ดีใจจังรู้มั้ยนอกเหนือจาก กับข้าวใช้มือทำแล้ว เรายังใช้หัวใจใส่ลงในนั้นด้วย
"แล้ว เขาไม่ทำกับข้าวให้กินเหรอคะ"เราอยากรู้ แต่เท่าที่ได้ยินที่เขาโทรมาหาเธอ มีแต่ถามตลอดว่าเธอจะกินอะไรเขาจะซื้อมาให้
"ไม่อ่ะแหม่ม เขาทำกับข้าวไม่เป็นหรอก อย่างมากก็ทอดไข่ทอดใส้กรอก ส่วนมากก็มีอาหารแช่แข็งในตู้เย็นที่ห้องน่ะ"เธอตอบ โห ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนั้นเนี่ยะนะ อายุเยอะกว่าเราเสียอีกแถมยังเป็นคนต่างจังหวัด กลับทำกับข้าวไม่เป็น ผู้หญิงสมัยนี้ อย่างว่าแหล่ะ ทุกวันนี้ก็ต้องเรียนต้องทำงาน
มันทำให้เราคิดถึงพี่สาวเราเลยนะ เพราะพี่สาวเราเองก็ทำกับข้าวไม่เป็นเหมือนกัน "แล้วผู้หญิงในความคิดที่พี่ชอบ พี่ชอบแบบไหนคะ"เราถาม
"พี่ชอบแม่บ้านแม่เรือนสิ และที่สำคัญต้องใจเย็น ไม่งี่เง่า"เธอตอบ รู้สึกจะเน้น คำว่าใจเย็นกับไม่งี่เง่าเสียจริง พอเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ เธอยังบอกเราอีกว่า ถึงยังไงเธอก็จะไม่ล่วงเกินเรา ถ้าเธอยังไม่เลิกกับเขา
"จีมันก็ดีนี่ ก้เป็นสุภาพบุรุษดี แล้วยัยตั๊กแกนั่นโทรมากวนแกมั้ย"พินถามเราในวันหนึ่งที่เจอกัน "ไม่น่ะ ก็โทรมาตอนที่เรานั่งรถกับจี แต่เราไม่รับ"เราตอบ "ก็ดีแล้วแก ไม่ต้องพูดอะไร ยังไงเขาก็เป็นแฟนกัน แกอยู่เฉยๆๆอ่ะดีแล้ว แต่ไม่รู้สิ ชั้นว่า เค้าไม่ยอมเลิกกับตาจีง่ายๆหรอก เพราะชั้นคิดว่า ยัยนี่ต้องช่วยเหลือตาจี แน่ๆ ไม่งั้นเค้าไม่กรงใจกันหรอก แหม่มแกจำไว้นะ เค้าสองคนอ่ะคบกันมานานแล้ว เค้ารู้นิสัยใจคอกัน ไม่เหมือนแก ถึงเค้าจะทะเลาะกัน ชั้นว่า เดี๋ยวฝ่ายหญิงก็ต้องทำให้ผู้ชายหายโกรธ แต่ชั้นอยากบอกแกว่า ถ้าเค้ารักและเลือกแกจริงๆก็ควรจะจบๆกับ ยัยตั๊กแกนั่นได้แล้ว ไม่ใช่ยืดเยื้อ ถ้ายืดเยื้อไป คนที่เสียเวลาคือแก และสุดท้ายแกก็จะเจ็บด้วย" พินออกความเห็น
ฮืม มันก็จริง บางครั้งเธอก็เหมือนรักเราเหลือเกิน แต่บางครั้งเธอก็แคร์เขา เราเห็นหน้าจอมือถือเธอ เป็นภาพเธอใส่ชุดรับปริญญา เดี่ยวๆ ตั้งแต่เจอกัน ซึ่งมันก็แปลกนะ ทำไมไม่เอารูปถ่ายคู่กับเขามาตั้งหน้าจอ ดูเหมือนเธอห่างเหินกันจัง แฟนกันอะไรเนี่ยะ ขนาดไปเที่ยวยังต่างคนต่างไป เพิ่งจะเคยเจอนี่แหล่ะ
"ชั้นว่านะ เค้าคบกันมานานจนกลายเป็นเพื่อนกันมากกว่า ผู้หญิงก็อายุเยอะกว่าฐานะก็ดีกว่าผู้ชาย ชั้นว่าท่าทางจะข่มตาจีล่ะ ตาจีอ่อนกว่านะ อีกอย่างผู้หญิงน่ะถ้าคบกันนานๆจนอายุขนาดนี้ คงไม่อยากไปเจอคนอื่นอีกแล้วเค้าไม่เลือกแกหรอก ถ้ายังยื้อเวลาน่ะ ชั้นว่าเค้าแค่อยากมีแกเป็นบางเวลาก็เท่านั้นแหล่ะ" หลายๆๆคำพูดของพี่พิน มันประดังๆเข้ามาเวลาเจอกัน
"ถ้าเขายังเป็นแบบนี้กับแกไปเรื่อยๆ เขาไม่เลือกแกแน่ๆ ถ้าลองสัก 3 เดือน แล้วยังไม่เลิกกับทางนั้นแกเตรียมทำใจเลย ผู้ชายอ่ะนะเค้าก็จะไม่เลือกแก เพราะ 3เดือนน่ะมันเป็นช่วงข้าวใหม่ปลามัน สำหรับแกกับเค้า แล้วถ้าเค้าไม่เลือกแก แกเตรียมตัวเจ็บปวดได้เลย" พินพูดอีกในยามที่พูดคุยปรึกษากัน
ในทุกๆคืนก็แค่รอ เธอมาออนบ้างไม่ออนบ้าง บางทีเธอออน สักพักเธอก็หลุดหายไป บางทีเธอบอกว่าเธอเข้าห้องน้ำ แล้วเธอก็หายไป เราได้แต่รอ ต้องช่วงเช้าเธอถึงจะโทร ในโปรแกรมแชทก็มีแต่เรากับจุ๊บที่พูดคุยกัน เพื่อนคนอื่นแค่บอกว่าเธอมีแฟนแล้ว เค้าก็ไม่อยากให้เราคบกับเธอ
แต่เรากับจุ๊บอยุ่ในสถานะเดียวกัน ก็ได้แต่เห็นอกเห็นใจ พี่พินเองบางครั้งแกก็รับฟังแต่แก จะอยากให้เธอตัดสินใจเลือกมากกว่าที่จะเป็นอยุ่แบบนี้
ทำยังไงได้ ใจเรามันให้เธอไปแล้ว ถึงเธอจะยังไม่มีอะไรกับเรา แต่มันก็เหมือนเธอเป้นเจ้าของเราหมดแล้ว แม้ตอนที่เธอมาหาเราที่บ้าน เขาโทรมา เธอต้องรีบกลับ เราเข้าไปทรุดกอดเข่าเธอร้องไห้ บอกตรงๆไม่อยากให้เธอกลับเลย เวลาอยู่มันสั้นอยู่แล้ว แล้วยังไม่รู้เลยว่าอีกเมื่อไหร่จะได้เจอ "แหม่มอย่าทำแบบนี้ ไม่เอาๆ"เธอทรุดตัวลงมาประคองเรา "แหม่มไม่อยากให้พี่กลับไปน่ะคะ แหม่มอยากพี่อยุ่กับแหม่ม"เราร้องไห้ เวลาที่เราต้องจากคนที่เรารัก ทำไมมันจะไม่เสียใจล่ะ
เธอเคยพาเราไปดูคอนโดที่เธออยู่ พาเราไปดูห้องของเธอ อีกอย่างเราเองก็อยากเข้าห้องน้ำ เราจึงได้ไปเห็นหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง ในห้องเธอ จานชามวางเป็นกอง กินเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ วางเต็มที่ล้างจาน มีรองเท้าผู้หญิง สองสามคู่ อยู่ตรงชั้นรองเท้า เสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักเต็มตระกร้า ถังขยะ ที่ล้นออกมา แถมยังมีกลิ่นด้วย เราทักในกลิ่นที่โชย แต่เธอทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ นี่หรือ ห้องคนมีแฟนแล้ว ทำไมมัน สกปรกขนาดนี้เนี่ยะ มองไปยังเตียงนอน ขนาดใหญ่ กลางห้อง ข้างเตียงมีโน๊ตบุ๊ค 1 ตัว ซึ่งเราจำได้เลยว่ามันเป็นมุมที่เธอนั่ง ส่วนปลายเตียงเป็นโน๊ตบุ๊คอีกตัว วางอยู่ รู้เลยว่าต้องเป็นของเขาแน่ๆ
"นี่พี่กับเค้าเล่น กันคนละเครื่องนั่งกันคนละมุมเลยเหรอคะ โห แล้วปกติ เขาทำไรอ่ะคะ "เรายิ่งมาเห็นแบบนี้ยิ่งแปลกใจมากขึ้น
"เขาก็เขียนบล๊อคในเวบบางเวบบ้าง คุยกับเพื่อนบ้าง ก็พี่กับเขาไม่ได้ชอบเหมือนกันนี่ ก็แบบนี้แหล่ะมีคนละตัวก็ดี แต่เค้าก็เข้ามาเชค ของพี่ๆถึงไม่ออนเอ็ม" เธอบอก เราได้แต่กวาดตามองดูสภาพภายในห้อง โห ผู้หญิงคนนี้ สุดๆๆเลย ทำไมนะถึงไม่เป็นเรา ยิ่งมาเห็นแบบนี้ ยิ่งอยากดูแลเธอจัง ใจนึกฝันขนาดว่าถ้าได้อยู่กับเธอจริงๆ ถ้าเรากลับมาก่อน เราจะทำกับข้าวไว้รอเธอ จะเก็บกวาดห้อง ทำหน้าที่ของคนรักให้ดีที่สุด แต่ก็ดีใจนะ ที่เธอไม่โกหกเรา เธอยังไม่ได้แต่งงานกับเขาจริงๆ มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราโล่งใจ เพราะเราคิดไว้แล้วแค่รักคนมีเจ้าของมันก็ผิดมากพอแล้ว ยังไงๆเราก็จะไม่ยุ่งกับคนที่แต่งงานแล้ว ดูๆไปแล้วเหมือนเธอกับเขา เหมือนอยู่ด้วยกันเพราะหน้าที่ เเค่เพราะว่าคบกันมานานแล้ว เเต่เหมือนห่างกันจังเลย
ยิ่งเธอพาเราไปเห็นที่ทำงานเธอ พาเรามาที่ห้องของเธอ ได้เห็นความเป็นอยู่ของเธอ ใจได้แต่รอความหวังในสิ่งที่เธอบอก หลายๆอย่างที่เธอพูด ที่เธออยากไปกับเรา เธอไม่รู้หรอกว่า ความหวังเรามันไปไกลมากมายไปแล้ว มีแต่คำพูดที่เธอได้แต่บอกให้เรารอเธอ วันที่เธอเลิกกับเขา เราก็ไม่ยุ่งวุ่นวายกับเธออยู่แล้วนะ เพราะสิ่งที่เธอจะต้องเป็นฝ่ายเลือกไม่ใช่เรา มันเป็นเรื่องของเธอทั้งหมด.. เหตุผล ที่รู้คือ รักเธอหมดทั้งใจแล้ว...

Create Date : 19 มิถุนายน 2553		5 comments
Last Update : 20 มิถุนายน 2553 14:01:11 น.
Counter : 383 Pageviews.
Share Tweet