ข้าพเจ้าได้อ่านหนังสือหนึ่งเล่มหนังสือเล่มนั้นได้แนะนำให้ข้าพเจ้าเข้าใจทุกข์มากขึ้น
แต่ข้าพเจ้าเองก็ยังมีทุกข์อยู่ด้วยอะไรบางอย่าง ซึ่งตัวข้าพเจ้าเองก็มองไม่เห็นมัน
ข้าพเจ้าต้องการคำแนะนำจากท่าน ข้าพเจ้ากำลังเผชิญปัญหาสำคัญ ข้าพเจ้าหวัง
ว่าท่านคงจะยินดีฟังข้าพเจ้าเล่าเรื่องของข้าพเจ้า ท่านสามารถจะแนะนำข้าพเจ้าได้อย่าง
เหมาะสม ท่านอาจจะมองเห็นแง่มุมของเรื่องนี้ได้ดีกว่าข้าพเจ้าโดยไม่ต้องสงสัย แต่ถึง
แม้ว่าท่านมองไม่เห็นแง่มุมอะไรเลย ท่านสามารถจะช่วยข้าพเจ้าได้มากมายถ้าท่านกรุณา
นั่งอ่านสิ่งที่ข้าพเจ้าระบายเป็นตัวอักษรออกมา
ข้าพเจ้าอายุ 26 นิสัยส่วนตัวของข้าพเจ้าเป็นคนเงียบ ๆ พูดไม่มาก ไม่มีความโดดเด่นอะไร
เลยก็ว่าได้ เรื่องเรียนข้าพเจ้าก็อยู่ในระดับกลาง ๆ เรียกว่าอยู่ในระดับไม่ฉลาดเท่าไหร่หนัก
เป็นคนค่อนข้างเข้าใจอะไรอยากสักนิด เก็บตัว ชอบอยู่คนเดียว สิ่งที่เป็นเพื่อนของข้าพเจ้า
คือ หนังสือและเกมส์ เมื่อข้าพเจ้าเข้าวงสนทนาการสังสรรค์ต่าง ๆ ข้าพเจ้าจะเป็นเพียง
"ท่อนไม้" คอยรับฟังผู้อื่นสนทนากันเท่านั้น แต่มันไม่ได้ทำให้ข้าพเจ้าเป็นทุกข์ ข้าพเจ้าจึง
มีความสุขกับการรับฟังการสนทนาของคนอื่น ๆ ข้าพเจ้าไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าผู้อื่นมองข้าพ
เจ้าเป็นคนอย่างไร แต่ข้าพเจ้าเองไม่วิตกทุกข์ร้อนอะไร ข้าพเจ้าถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนนั้น
ข้าพเจ้าเองก็ไม่สามารถตอบได้เพราะข้าพเจ้าไม่เคยเลี้ยงใคร เสื้อผ้า ถุงเท้า เสื้อนักเรียน
เสื้อนักศึกษา รวมถึงกางเกงใน ข้าพเจ้าไม่ได้ซักล้างเองเลยตั้งแต่เล็กจนโต ขณะที่ข้าพเจ้า
พิมพ์ข้าพเจ้าเองยังรู้สึกอายอยู่บ้างแต่มันจำเป็น ข้าพเจ้าถูกเลี้ยงมาแบบนี้จริง ๆ เวลาตื่น
นอนจะมีข้าวขนมว่างไว้ให้สำหรับข้าพเจ้ารับประทาน เสื้อผ้า กางเกงรวมถึงกางเกงในนั้น
ข้าพเจ้าไม่ใช่คนเลือกซื้อเอง เมื่อไปเรียนข้าพเจ้าจะไม่เถลไถลเมื่อเลิกเรียนข้าพจะ
รีบกลับบ้านทันทีเพราะเมื่อตอนนั้นข้าพเจ้าติดเกมส์มากข้าพเจ้าไม่สุงสิงกับใครนอกจากเกมส์
ทั้งวันอาจจะทั้งคืนด้วยซ้ำ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเกมส์เริ่มไม่ใช่คำตอบ ข้าพเจ้าหันเหไปอ่าน
หนังสือ แต่สุดท้ายข้าพเจ้าก็ยังเป็นทุกข์ ข้าพเจ้าเคยรู้สึกเหงาที่อยู่คนเดียวแต่เวลา
ทำให้ข้าพเข้าคุ้นชินกับมัน ข้าพเจ้ายังโสดไม่มีคู่ ข้าพเจ้ารู้สึกว่าตัวข้าพเจ้าเองรักใครจริง ๆ
ไม่เป็น ไม่สามารถรักใครได้ขนาดที่รักตัวเอง ข้าพเจ้าคิดว่าชีวิตมันยุ่งยาก ข้าพเจ้าตกงาน
ข้าพเจ้าอยากจะนอนให้เวลามันผ่านพ้นไป ข้าพเจ้าเคยอิจฉาคนหัวใจวายเรียกได้ว่า
ชีวิตนี้ข้าพเจ้าเคยอิจฉาคนตาย ข้าพเจ้ารู้สึกอิจฉาเพื่อนในหน้าที่การงานของเขาที่ดูดี
มันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกแย่ลงไปเลยทีเดียว ข้าพเจ้าไม่อายเลยทีจะบอกว่าตลอดเวลา
ตกงานหรืออาจจะตลอดชีวิตที่ผ่านมาข้าพเจ้าเกาะบุพการีกินอยู่ทุกวี่วัน ข้าพเจ้ารู้สึก
เป็นทุกข์จริง ๆ ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ข้าพเจ้าเป็นคนตกงาน มันทำให้ข้าพเจ้าเป็นทุกข์
หลังจากตกงานใหม่ ๆ ข้าพเจ้าอยู่ว่าง ๆ ไม่ได้ต้องหาอะไรทำ แต่เมื่อเวลาผ่านไป
ข้าพเจ้ากลับอยากอยู่ว่าง ๆ กลัวการเผชิญหน้า หวาดกลัวการสัมภาษณ์ หวาดกลัว
ความลำบากในชีวติ แต่การที่ข้าพเจ้าอยู่ว่าง ๆ มันก็ยังทำให้ข้าพเจ้าเป็นทุกข์
ข้าพเจ้าใคร่ขอความเห็นจากท่านผู้อ่านที่เคารพช่วยตำหนิติเตียนข้าพเจ้าส่งเสริมมุมมอง
ของท่านที่มีต่อข้าพเจ้าจะเป็นคุณแก่คนที่ตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าเช่นข้าพเจ้าเนื่องจาก
ข้าพเจ้ารู้สึกตัวเองว่าข้าพเจ้าเองยังอ่อนต่อโลกหนัก...ขอบพระคุณที่ท่านได้อ่านมา
จนถึงตัวอักษรตัวสุดท้ายที่ข้าพเจ้าได้พิมพ์
***บางท่อนคัดลอกและดันแปลงมาจากหนังสือ "วิธีชนะทุกข์สร้างสุข" ของ เดลคาร์เนกี้