ทุกข์ของข้าพเจ้า


  ข้าพเจ้าได้อ่านหนังสือหนึ่งเล่มหนังสือเล่มนั้นได้แนะนำให้ข้าพเจ้าเข้าใจทุกข์มากขึ้น

แต่ข้าพเจ้าเองก็ยังมีทุกข์อยู่ด้วยอะไรบางอย่าง  ซึ่งตัวข้าพเจ้าเองก็มองไม่เห็นมัน

ข้าพเจ้าต้องการคำแนะนำจากท่าน  ข้าพเจ้ากำลังเผชิญปัญหาสำคัญ  ข้าพเจ้าหวัง

ว่าท่านคงจะยินดีฟังข้าพเจ้าเล่าเรื่องของข้าพเจ้า  ท่านสามารถจะแนะนำข้าพเจ้าได้อย่าง

เหมาะสม  ท่านอาจจะมองเห็นแง่มุมของเรื่องนี้ได้ดีกว่าข้าพเจ้าโดยไม่ต้องสงสัย  แต่ถึง

แม้ว่าท่านมองไม่เห็นแง่มุมอะไรเลย  ท่านสามารถจะช่วยข้าพเจ้าได้มากมายถ้าท่านกรุณา

นั่งอ่านสิ่งที่ข้าพเจ้าระบายเป็นตัวอักษรออกมา



ข้าพเจ้าอายุ 26 นิสัยส่วนตัวของข้าพเจ้าเป็นคนเงียบ ๆ พูดไม่มาก  ไม่มีความโดดเด่นอะไร

เลยก็ว่าได้  เรื่องเรียนข้าพเจ้าก็อยู่ในระดับกลาง ๆ เรียกว่าอยู่ในระดับไม่ฉลาดเท่าไหร่หนัก

เป็นคนค่อนข้างเข้าใจอะไรอยากสักนิด  เก็บตัว  ชอบอยู่คนเดียว  สิ่งที่เป็นเพื่อนของข้าพเจ้า

คือ หนังสือและเกมส์  เมื่อข้าพเจ้าเข้าวงสนทนาการสังสรรค์ต่าง ๆ ข้าพเจ้าจะเป็นเพียง

"ท่อนไม้" คอยรับฟังผู้อื่นสนทนากันเท่านั้น  แต่มันไม่ได้ทำให้ข้าพเจ้าเป็นทุกข์  ข้าพเจ้าจึง

มีความสุขกับการรับฟังการสนทนาของคนอื่น ๆ ข้าพเจ้าไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าผู้อื่นมองข้าพ

เจ้าเป็นคนอย่างไร  แต่ข้าพเจ้าเองไม่วิตกทุกข์ร้อนอะไร  ข้าพเจ้าถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนนั้น

ข้าพเจ้าเองก็ไม่สามารถตอบได้เพราะข้าพเจ้าไม่เคยเลี้ยงใคร  เสื้อผ้า ถุงเท้า เสื้อนักเรียน

เสื้อนักศึกษา รวมถึงกางเกงใน ข้าพเจ้าไม่ได้ซักล้างเองเลยตั้งแต่เล็กจนโต  ขณะที่ข้าพเจ้า

พิมพ์ข้าพเจ้าเองยังรู้สึกอายอยู่บ้างแต่มันจำเป็น  ข้าพเจ้าถูกเลี้ยงมาแบบนี้จริง ๆ เวลาตื่น

นอนจะมีข้าวขนมว่างไว้ให้สำหรับข้าพเจ้ารับประทาน  เสื้อผ้า กางเกงรวมถึงกางเกงในนั้น

ข้าพเจ้าไม่ใช่คนเลือกซื้อเอง  เมื่อไปเรียนข้าพเจ้าจะไม่เถลไถลเมื่อเลิกเรียนข้าพจะ

รีบกลับบ้านทันทีเพราะเมื่อตอนนั้นข้าพเจ้าติดเกมส์มากข้าพเจ้าไม่สุงสิงกับใครนอกจากเกมส์

ทั้งวันอาจจะทั้งคืนด้วยซ้ำ  แต่เมื่อเวลาผ่านไปเกมส์เริ่มไม่ใช่คำตอบ  ข้าพเจ้าหันเหไปอ่าน

หนังสือ  แต่สุดท้ายข้าพเจ้าก็ยังเป็นทุกข์  ข้าพเจ้าเคยรู้สึกเหงาที่อยู่คนเดียวแต่เวลา

ทำให้ข้าพเข้าคุ้นชินกับมัน  ข้าพเจ้ายังโสดไม่มีคู่  ข้าพเจ้ารู้สึกว่าตัวข้าพเจ้าเองรักใครจริง ๆ

ไม่เป็น  ไม่สามารถรักใครได้ขนาดที่รักตัวเอง  ข้าพเจ้าคิดว่าชีวิตมันยุ่งยาก  ข้าพเจ้าตกงาน

ข้าพเจ้าอยากจะนอนให้เวลามันผ่านพ้นไป  ข้าพเจ้าเคยอิจฉาคนหัวใจวายเรียกได้ว่า

ชีวิตนี้ข้าพเจ้าเคยอิจฉาคนตาย  ข้าพเจ้ารู้สึกอิจฉาเพื่อนในหน้าที่การงานของเขาที่ดูดี

มันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกแย่ลงไปเลยทีเดียว  ข้าพเจ้าไม่อายเลยทีจะบอกว่าตลอดเวลา

ตกงานหรืออาจจะตลอดชีวิตที่ผ่านมาข้าพเจ้าเกาะบุพการีกินอยู่ทุกวี่วัน  ข้าพเจ้ารู้สึก

เป็นทุกข์จริง ๆ ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ข้าพเจ้าเป็นคนตกงาน  มันทำให้ข้าพเจ้าเป็นทุกข์

หลังจากตกงานใหม่ ๆ ข้าพเจ้าอยู่ว่าง ๆ ไม่ได้ต้องหาอะไรทำ  แต่เมื่อเวลาผ่านไป

ข้าพเจ้ากลับอยากอยู่ว่าง ๆ กลัวการเผชิญหน้า  หวาดกลัวการสัมภาษณ์  หวาดกลัว

ความลำบากในชีวติ  แต่การที่ข้าพเจ้าอยู่ว่าง ๆ มันก็ยังทำให้ข้าพเจ้าเป็นทุกข์

ข้าพเจ้าใคร่ขอความเห็นจากท่านผู้อ่านที่เคารพช่วยตำหนิติเตียนข้าพเจ้าส่งเสริมมุมมอง

ของท่านที่มีต่อข้าพเจ้าจะเป็นคุณแก่คนที่ตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าเช่นข้าพเจ้าเนื่องจาก

ข้าพเจ้ารู้สึกตัวเองว่าข้าพเจ้าเองยังอ่อนต่อโลกหนัก...ขอบพระคุณที่ท่านได้อ่านมา

จนถึงตัวอักษรตัวสุดท้ายที่ข้าพเจ้าได้พิมพ์

***บางท่อนคัดลอกและดันแปลงมาจากหนังสือ "วิธีชนะทุกข์สร้างสุข" ของ เดลคาร์เนกี้



Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2558
Last Update : 8 มกราคม 2560 16:34:09 น.
Counter : 2925 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

อยากบอกว่าหลง
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



หวังไว้ว่าผู้ที่ได้อ่านจะผ่อนคลาย

จากการงานและความเครียด

ลงบ้าง
กุมภาพันธ์ 2558

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
25
26
28
 
24 กุมภาพันธ์ 2558
All Blog