เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดลุงคิมดองวาน เลยขอเปิดตัวฟิคเรื่องแรกในชีวิต ขอฝากฝังกับทุกคนด้วยนะคะ ^^

--------------------------------------------------------------------------

“กินไหม?” เธอทำหน้าเซ็ง พูดไม่ทันจบเธอก็โยนช็อกโกแลตให้ผม 1 อัน

“....” ผมทำหน้างงๆ แต่ก็ยังรับไว้ได้ทัน ไวไม่ใช่เล่นนะเรา ^^

จากนั้นเธอ....
.......
.......

“เฮ้ย!!! พี่ดองวาน ลุงกำนัน ลุง วานนี่ อ้ากกก คิมดองวานนนน” สิ้นเสียงก็มีหนังสือเล่มหนาวางแหมะอยู่บนหัวผู้ที่ถูกเรียก

“อ้ากกกก เจ็บนะเว้ยยย กะให้พี่ชายสุดหล่อหัวแตกเลยรึไงว้า” ดองวานหยิบหนังสือออกจากหัว คว้ากระจกขึ้นมาส่อง

“ดูดิ ผมฉันเสียทรงหมด”

“โฮ้ย ท่านพี่สุดหล่อคร้าบ ก็ผมเรียกพี่ตั้งไม่รู้กี่รอบแล้วนิครับ ท่านพี่จะเหม่อไปไหนครับ กระผมหิวแรงๆแล้วนะคร้าบ”

“พูดซะไพเราะขนาดนี้ สงสัยฝนจะตกละมั้งครับคุณน้องจิน”

“เอ่อ ว่าแต่ ท่านพี่ๆทั้ง 2 ท่านครับ กรุณาย่างเท้าออกมาจาก office กันซะทีเถอะครับ ผมหิวจนกินช็อกโกแลตได้เป็นโหลแล้ว”

“แล้วทำไมต้องเป็นช็อกโกแลตด้วยวะฮะแอนดี้ - -* ”

“ทำไมอ่ะพี่ อยู่ๆผมก็นึกอยากกินขึ้นมาอ่ะ แปลกตรงไหนหรอ” แอนดี้ทำหน้างงๆ

“อืม...ไม่แปลก ฉันก็คิดถึงช็อกโกแลตเหมือนกัน” ดองวานก้มหน้าลงต่ำ แล้วแอบถอนหายใจเล็กๆ

“แอนดี้เอ๋ย อย่าไปติดใจอะไรกะคนแก่เลย แก่แล้วก็แบบนี้ละ วันๆเอาแต่เหม่อเพ้อหาอดีต หนุ่มๆวัยรุ่นอย่างเราไม่เข้าใจลุงแกหรอก รีบไปกินข้าวก่อนดีกว่า เดี๋ยวสาวๆที่ร้านข้าวจะหายหมด”

พูดจบทั้ง 2 หนุ่มก็รีบวิ่งกันออกไป ทิ้งลุงหนึ่งคนไว้เบื้องหลัง

“เฮ้ย ไอ้จิน แกว่าใครแก่วะ เดี๋ยวแกก็แก่เหมือนกันละวะ เฮ้ย รอลุงวานด้วย ลุงก็อยากเจอสาวๆด้วยยย~~”

---------------------------------------------------------------

ณ ร้านอาหาร

“เฮ้ย จิน นี่แกรู้ได้ไงวะ ว่าตะกี้ตอนฉันเหม่อ ฉันนึกถึงเรื่องในอดีตอยู่”

“ก็พี่แก่แล้วไง ผมก็เลยรู้ทันว่าพี่ต้องคิดถึงเรื่องในอดาลตะกีดอยู่แน่ๆเลย ” จอนจินฉีกยิ้มเต็มที่  ^____^

“อะไรของแกวะ อดาลตะกืด”

“ก็ อดีตกาล ไงลุง โฮ่ ลุงผวนคำไม่เป็นรึไงเนี่ย สมแล้วที่เป็นลุง ฮ่าๆๆๆ~”

“ย้ากกก!!! ไอ้จินแก ข้าวแกไม่ต้องกินมันละ” พูดจบก็แย่งจานข้าว หยิบช้อนตักเข้าปากหมดในพริบตา

“เฮ้ยพี่ เฮ้ยยยย ข้าวผมมมมม ㅜㅜ”

“เอาน่าพี่จิน ผมแบ่งให้ละกัน พอดีอิ่มแล้ว ผมยกให้ ^^”

“แหม่ ไอ้น้องรัก ก็ควรจะอิ่มอยู่หรอก ในเมื่อมันเหลืออยู่ 1 ช้อนข้าวพอดีเด๊ะเนี่ย TT ขอบใจมากเลยวะไอ้น้องร้ากกก”

จอนจินคิดในใจ วันนี้มันวันอะไรของตูเนี่ย ข้าวก็โดนลุงแย่ง แถมมาช้าสาวหนีหมดร้านไม่มีใครให้เหล่อีก เฮ้อ เซ็งจิงตู –  -*

ปลงกับชีวิตตัวเองเสร็จ จอนจินจึงหันมาหาตัวต้นเรื่องของวันนี้

“ว่าแต่ พี่ดองวาน อดีตที่ทำให้พี่เหม่อจนเสียงดังๆของผมเข้าไม่ถึงรูหูของพี่เนี่ย และก็ทำให้ผมอดเหล่สาวเนี่ย มันเรื่องอะไรหรอ พอจะแบ่งปันเรื่องราวให้น้องรักคนนี้ฟังได้มะ”

“พี่จิน ผมก็อยากฟังด้วยนะ ลุงเล่าให้ฟังหน่อยน้า~~” แอนดี้ทำหน้าออดอ้อนสุดฤทธ์

เมื่อโดนคะยั้นคะยอและรับไม่ได้กะท่าทางการอ้อนของแอนดี้ ลุงวานของน้องๆก็ต้องจำนนยอมเล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง

“เรื่องมันมีอยู่ว่า...พวกแกก็รู้ใช่ไหม ว่าพรุ่งนี้พวกเราต้องไปออกกองถ่ายโฆษณากันที่โรงเรียนมัธยม”

“อือ รู้แล้วละพี่ เออ โรงเรียนนั้นเป็นโรงเรียนเก่าพี่ด้วยนิใช่มะ”

“ถูกต้องแล้ว ฉันก็เลยคิดถึงเรื่องตอนฉันอยู่โรงเรียนนั้นขึ้นมา มันเป็นเรื่องที่ค้างคาในใจอยู่เหมือนกัน จริงๆก็เหมือนจะลืมไปแล้วนะ แต่พอมีอะไรมาสะกิด ต่อมในหัวสมองมันก็ไปขุดความทรงจำนั้นมาให้นึกถึงได้อีก เฮ้อ...” 

“ต้องเกี่ยวกับสาวๆแน่เลยใช่ไหมพี่” แอนดี้พูด พร้อมทำหน้ารู้ทัน ^-^

“ก็...อืม  มันเกี่ยวกับ...รักแรก...ของฉันวะ”

Create Date : 21 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 30 มีนาคม 2552 5:24:58 น.		4 comments
Counter : 271 Pageviews.
Share Tweet