Bloggang.com : easyboy : มั๊ยล่ะ........<โดนใจ>

มั๊ยล่ะ........<โดนใจ>

">">
บทที่1ก็เพราะงี้ไง
มิถุนายน2549 หลังจากหัวหมุน อยู่กับงานมาทั้งวัน
แข้งขาชักเมื่อยล้าอ่อนแรง ยังไงๆวันนี้ คงต้องเรียกเหงื่อขับของเสีย
ออกจากร่างกายมั่ง บึ่งรถ(จริงๆน่าจะเรียกคลาน)
ออกจากบ้าน ตรงดิ่งสนามไดร์กอล์ฟ ทุ่งมหาเมฆ
กว่าจะเสร็จ ก็ปาเข้าไป4ทุ่มกว่าๆ เหงื่อชุ่มโชกไปทั้งตัว
ออกจากสนามไดร์มา กำลังจะเลี้ยวออก สาทรซอย1 สายตาเหลือบไปเห็นก้อนตะคุ่มๆกองอยู่ริมฟุตบาท หะแรกก็คิดว่า เป็นก้อนหินหรือก้อนกระดาษ แต่ใจมัน “เอ๊ะ”

เลยตัดสินใจถอยรถกลับมาดู มือเอื้อมไปเปิดประตูด้านซ้าย ก็ยังมองไม่ชัด เห็นแต่ว่าเป็นสีเทาๆ แสงไฟจากรถคันหลัง สาดส่องทาทาบ ภาพอันเลือนลางในสายฝน

ภาพนั้นสั่นไหวระริก
หยดน้ำประพราวดั่งต้นแคคตัสยามเช้า

ใจประหนึ่งว่า สะท้อน สะท้าน ไม่ได้ยินสรรพสำเนียงใดๆ
ความรู้สึกนี้กระมังที่เค้าเรียกว่า มันเกิดจากก้นบึ้งของใจ มันเศร้า เหน็บหนาว หดหู่ใจ อย่างบอกไม่ถูก เสียงแตรจากรถคันหลังปลุกภวังค์ เอื้อมมือคว้าคอ เศษซากที่ยังมีลมหายใจ นั้นขึ้นมาทันที "ไม่มีร้อง ไม่มีหือ ไม่มีอือ" มีแต่ดวงตาเปียกชื้นที่จับจ้อง และขาที่ตะกายไปมา

เหมือนตุ๊กตาไขลาน
หันหัวรถบ่ายหน้าโรงพยาบาลจุฬาฯ
กรอกรายละเอียด ประเภทสัตว์เลี้ยง.......แมว
ชื่อสัตว์เลี้ยง......(เอาไงดีหว่า...สีน้ำตาล ขมุกขมัว เลอะๆเทอะๆ
หาความสวยไม่เจอเลยฟร่ะเอ็งนี่ ฮ่าๆๆ นี่เลยพลอยสีน้ำตาล).......

การ์เน็ต
เพศ.........(ยกหางดูทีนึง.....อ่าฮะ....โป๋ย....).......ผู้
อายุ.........ตัวก็ท่าทางเอาการอยู่........4เดือน(เดา)
เจ้าของสัตว์เลี้ยง.......(?เพิ่งเจอกันตะเกี๊ยะยังไม่ได้เลี้ยงเลย อันนี้คิดในใจ).....นาย...........
อื่นๆอีกสองสามคำถามจำไม่ได้แล้ว จำได้แค่ว่า คำถามหลังๆเนี่ยตอบเดาๆเอาทั้งนั้นแหละ

หมอสาวหน้าแฉล้ม ท่าทางน่าจะยังไม่จบหรือไม่ก็เพิ่งจบหมาดๆแหละ...มารับตัว
“เป็นอะไรค๊ะ”

“ไม่ทราบครับ”
“?............”
คือ..ว่า..เห็นมันนอนหมอบอยู่ริมฟุตบาท ฝนก็ตก มันยังนอนอุบเฉย
ไม่รู้ว่า โดนรถชน หรือเปล่าอ่ะครับ เลยเอามาหาหมอ"
“โอเค เดี๋ยวหมอตรวจก่อน”
จากนั้นเธอก็จับหงายท้อง ฝ่ามือลูบไล้ไปตามเรือนร่าง
ปลายนิ้วเรียวยาว นุ่มละไม จรดปลายเล็บสีชมพูหวาน
ระเรื่อยไปตามเรียวขา เจ้าการ์เน็ตเนื้อตัวสั่นเทา มันไม่ได้เสียว.................มันหนาววววววววววววววววว

ขาหน้า ปกติ
ท้อง ปกติ
หลัง ปกติ
ขาหลัง เงี้ยวววววววววววววววววววววววว....แฟ่.........แฟ่..........
หมอหดมือกลับคว้าบบ...ยังกะบันจี้จั๊ม
“อืมท่าทางจะเป็นที่ขาหลัง ไหนลองให้เดินดูซิ”
“ม๊ายยยยยยยยเดิน.........ยังไง ยังไงก็ม๊ายยยยยยยยยยยยเดิน”.........สั่น......งั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไหนๆเอ๊าเดินหน่อยซิลูก”
“ม๊ายยยยยยยยเดิน.........ยังไง ยังไงก็ม๊ายยยยยยยยยยยยเดิน”.........สั่น......งั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ
หมอลากพรืดดดด.......มาเกือบสุดโต๊ะ

ไอ่การ์เน็ตกลัวหล่นทำยักแย่ยักยัน ถอยกรูดๆ
“โอเค ขาคงไม่หัก เดินลงน้ำหนักได้ อาจมีอาการฟกช้ำ
เดี๋ยวหมอตรวจโดยละเดียดอีกที”
แล้วการ์เน็ตก็เสียความบริสุทธ์(โดนหมอเอาปรอทแหย่ตรูด)เป็นครั้งแรกในชีวิต
“ไข้สูงเชียว” แล้วก็ลูบๆบีบๆตรงขาหลัง
เสียงเงี้ยวววด้วยความเจ็บดังลั่น “อืมๆตรงสะโพก”
หมอแหวกขนออกดู มองเห็นเป็นรอย สีช้ำเลือดช้ำหนอง
หมอลองกด ไอ่การ์เน็ตคงเจ็บมาก หันมาแฟ่ใส่หมอ
“ช่วยจับไว้หน่อยค่ะ”

หมอท่าทางกลัวกลัวมันงับเหมือนกัน
แต่เราน่ะ! กลัวมันงับ มากกว่าหมออีก
หมอกดไปที่รอยช้ำอีกที ปี๊ดดดดดด.....หนองสีขุ่นคลั่กทะลักออกมา หมอรีบเรียกผู้ช่วยให้มาโกนขนออก
โกนไปสองสามที เนื้อที่เน่าตายก็หลุดออกมา เป็นวงกลมใหญ่ขนาดเหรียญสิบเห็นจะได้

เท่านั้นแหละ
“หมอค้าบ หมอ ขอผมออกไปรอข้างนอก ได้ไหมค้าบ”
“อ้าวทำไมล่ะค๊ะ” หมอทำหน้างงๆ
“ม่ายยยไหววว...หมอ จาเปงลมเห็นแล้วมันหยองกิ้วอ่ะหมอ”
ว่าแล้วก็เผ่นออกมานั่งหน้าซิ่ด อยู่หน้าตึก
อ๋อย........มันจะเปงลมจริงๆนะเนี่ย

สักพักหมอก็ออกมา บอกว่าต้องผ่าตัดนะ เพราะหมอต้องขูดเนื้อตายออกให้หมด
เอาเหอะหมอทำไรก็ทำ มาถึงขั้นนี้แล้วนี่
สรุปคืนนั้น แค่ตาเหลือบไปเห็นแก แว๊บเดียว หมดไปเกือบ3พัน
นี่ถ้าเจอแก จะๆ! สงสัย หมดเป็นหมื่น
จากนั้นก็ทั้งหอบ ทั้งหิ้ว (ยาเป็นกองเลย) กันกลับบ้าน
นับแต่นั้น ทุกๆวันลุงก็ต้องพามันไปล้างแผล ฉีดยาฯลฯ
เป็นเวลาเกือบ2เดือน ตอนไปล้างแผลวันแรกหมอเปิดผ้าพันแผลออก
อึ้งเลย.......โหย........
รูใหญ่กว่าเหรียญ10อีก แล้วก็ลึกจนเห็นกล้ามเนื้อเต้นดุบๆ
หมอบอกว่า ถ้ามาช้ากว่านี้ หนองลุกลามไปถึงกระดูก

ก็ต้องตัดขาสถานเดียว โชคดีจริงฟร่ะไอ่หนูเอ๊ย
เวลาผ่านไป หนุ่มน้อยก็เริ่มฟื้นตัว
จาก กิน นอน เล่น ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็น กิน กิน กิน กิน นอน นอน นอน
เล่นและกิน กิน กิน กิน กิน กิน กิน
พ่อเจ้าประคุณปาเข้าไปร่วมๆ4กก.-..-

ลืมบอกไป ตอนเจอวันแรกที่ไปหาหมอ น้ำหนักชั่งได้1.2กก.
เพียง3เดือนกว่าๆกว่าๆ เปลี่ยนจากซากเก่าๆ มาเป็นหนุ่มหล่อสีน้ำตาลแดง
หลายๆคนบอกนี่แหละศุภลักษณ์ ตาใสดั่งแก้วเจียรไน
ก็เลยเรียก “หล่อใหญ่” ตั้งแต่บัดนั้น

พอมีแมวแล้ว ทีนี้ก็เริ่มเสาะหาแหล่งความรู้เรื่องการเลี้ยง การฉีดวัคซีน
การจัดเตรียมกะบะทราย และอาหารชั้นดีราคาถูก(อันนี้พ่อแมวแม่แมวทั้งหลายต่างเสาะแสวงหา)
ก็มาจ๊ะเอ๋เข้ากับ ห้องแมวพันทิป ได้รู้ได้เห็นเรื่องราวต่างๆมากมาย ทั้งสุขเศร้าเคล้าระคน
เห็นความเสียสละ เพื่อสัตว์"สี่ขาตัวน้อยๆ"ของหลายๆคน ที่ต้องมาแบกรับความไม่รับผิดชอบ ของคนในสังคม
เห็นความ"มุ่งมั่น"ของหลายๆคนเพื่อ ยื้อยุดลมหายใจอันแผ่วเบา
แม้มันช่างเลือนลางดั่งสายหมอกยามสาย

ได้อิ่มเอมใจกับชีวิตใหม่ที่ผ่าน ความเจ็บปวด แสนสาหัส
สู่อ้อมอกของคนรัก ที่ๆเราจะไม่ได้พานพบจากที่ใดๆ
ช่างหาได้มากมาย แห่งห้องแมวพันทิปแห่งนี้
ขอสรรเสริญ แซ่ซ้อง กู่ก้อง ไปให้ทั่วแผ่นดิน

บทที่2ความทุกข์ข้างSEVEn
ว่างปุ๊บก็คลิ๊กเข้าห้องแมวปั๊บ(อาการตอนนี้เป็นอาการเสพติดแมวขั้นเริ่มต้น)
คลิ๊กไป คลิ๊กมา ก็ไป จ๊ะเอ๋ เข้ากับกระทู้หนึ่งเข้า
ด่วน..........ต้องการหาบ้าน ให้นุ๊งแมว สีดำอายุประมาณ1เดือน
พร้อมรูปภาพประกอบ ซึ่งถ้าไม่พิจารณาให้ดี จะคิดว่าเป็น
ลูกลิงชิมแปนซี สีดำปิ๊ดปี๋
หน้าตาเหรอหรา ขนชี้ห่าง ท้องป่องยังกะ กินลูกโป่งเข้าไป

รวมๆแล้วก็คือ ตัวอะไรฟร่ะ?......................?
พ่อยกแม่ยกทั้งหลาย กลายเป็นเจ๊ดันกระทู้พุ่งพรวดๆ
เราก็เป็นหนึ่งในนั้น ท่าทางไอ่ดำตับเป็ด ได้บ้านแหง๋มๆ
วันที่2ผ่านไป
วันที่3ผ่านไป
วันที่4.........เงียบ(ได้บ้านชัวร์ เดี๋ยวก็เอามาโพสท์ ฮิ้วววว.........)
วันที่5..........................
วันที่6......................................................................

อาทิตย์ถัดมา............................................กระทู้เล็กๆ สั้นๆ
แต่ ความรู้สึกที่กลั่นออกมา เป็นตัวหนังสือ ช่างเศร้าสร้อยนัก
...................ไม่มีทางให้เลือกเดิน.........ไม่มีเวลาให้รอคอย.........
หมดสิ้นหนทางแล้วจริงๆ................
เด็กน้อยยังไม่มีบ้าน....................โดนเอาไปปล่อยแล้ว.....
แค่นั้น...แค่นั้น...ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา มันเอ่อล้นลงอาบแก้ม
“เอาไปปล่อยที่ไหน........ไปตามกลับมา...เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”

ตอนนั้นคิดแค่นั้นจริงๆ
วันถัดมาก็ได้รับหลังไมค์กลับมาว่า
ไปตามกลับมาได้แล้ว
แรกที่ไปรับนั้นก็เอาหล่อใหญ่ไปรับน้องด้วย
พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ
แหละไอ่หล่อใหญ่ เผ่นอ้าวไปหลบอยู่ท้ายรถ มันคงคิด
“ตัวอารายฟร่ะน่าเกลียดชิบเป๋ง”
ลุงก็คิดเหมือนมันแหละ
ไมมันน่าเกลียดกว่าในรูปอีกฟร่ะ ตัวสั้นๆท้องป่องกลาง
ยังกะปลิงทะเลสีดำ กำลังหดตัว
ใส่เสื้อสีชมพู พร้อมสร้อยคอดังกุ๊กกิ๊ง
ช่างขับเน้น ความน่าเกลียด ของแกออกมาได้หมดจดจริงๆไอ่หนูเอ๊ย
แล้ววันเข้าพรรษานั้น เด็กน้อยแห่งลาดกระบัง ก็ได้เข้ามาอยู่ร่วม
ชายคาเดียวกับ พี่หล่อใหญ่

ก่อนเข้าบ้านก็ต้องทำพิธีกันก่อน เริ่มจากไปหาหมอ ตรวจเช็คร่างกายว่าเป็นหวัดแมวหรือเปล่า
เป็นไข้หัดหรืออื่นๆ ที่ตรวจได้ในขั้นต้น
หมอสาวแสนสวย หน้าตาไม่คุ้น ดูท่าว่าจะเพิ่งรับเข้ามาอยู่ในคลินิคใหม่ๆ
“ชื่อไรค๊ะ”
ด้วยสีดำยังกะ ควันท่อไอเสียรถ ขสมก. ก็เลยตั้งชื่อว่า"ออร์นิกซ์"(นิล)
“ตัวผู้หรือตัวเมียคะ”
“เอ่อ.........................?ไม่ทราบครับยังไม่ได้ดูเลยครับ”
ว่าแล้วก็ยกหาง........เอ๋?โป๋ยก็ไม่มี ดูยากจัง “หมอดูทีครับ”
“อืมๆ....เป็นตัวเมียนะคะ อายุน่าจะราวเดือนนึงค่ะ”

“อ่อ...ครับๆตัวเมีย”(ตั้งกะเจอในกระทู้จนรับมายังไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าตัวผู้หรือตัวเมีย)
จากนั้นก็เริ่มกระบวนการชั่งน้ำหนัก ถ่ายพยาธิฯลฯ “แล้วเดือนหน้าอย่าลืมพามาทำวัคซีนนะคะ” หมอกำชับ

หลังผ่านการโมดิฟายด์แบบยกเครื่องใหม่หมด ก็เริ่มเห็นเค้าลางความสวย(อันนี้พ่อมันคิดคนเดียวแหละ)
ออร์นิกซ์เป็นแมวที่ก๋ากั่นมาก มาถึงวันแรกวิ่งเข้าหาหล่อใหญ่เลย
หล่อใหญ่ก็เลยวิ่งหายไปบนดาดฟ้าซะคืนนึง

อารายหว๋า....!ตัวมันยังเล็กกว่าขาหน้าแกขาเดียวซะอีก
ผ่านไป4-5วัน หล่อใหญ่ถึงได้เริ่มมา เมียงๆมองๆ แต่ก็ยังทิ้งระยะห่างไว้
อาทิตย์ต่อมาก็ชักกล้าหน่อย แอบวิ่งเอาขามาเขี่ยๆ พอน้องจะเล่นด้วยก็ขู่แฟ่ แล้วก็วิ่งหนีไป
ความสัมพันธ์ดีขึ้นเป็นลำดับ จากที่ห่วงๆกลัวจะโดนงับก็เริ่มเบาใจลง
วันนี้ก็เหมือนเช่นเดิม ทำท่าทำทางเหมือน

อยากเล่นกับน้อง
เราก็เลยทำเป็นไม่สนใจหันไปทำโน่นทำนี่.................ได้ยินเสียงเมี๊ยว...................โดนฝ่ามืออรหันต์

กระเด็นไปไกลร่วม2เมตร วิ่งหางจุกตูดเข้าใต้ตู้ไปเลย
เมื่อมีสมาชิกใหม่ อย่างแรกที่ต้องทำคือ พาไปฉีดวัคซีน(อันนี้สำคัญมาก)เพราะเราไม่อาจรู้ได้ว่า จะมีโรคร้ายอะไรติดตัวเค้ามามั่ง
จึงจำเป็นอย่างยิ่ง ที่ต้องป้องกันไว้ก่อน ทั้งโรคพิษสุนัขบ้า ลูคิเมีย หัด พยาธิหัวใจ พยาธิในเลือด เอดส์แมว ไข้หวัดแมว FIP
และอื่นๆเท่าที่จะทำวัคซีนได้

กลัวขี้ขึ้นสมองว่างั้นเหอะ
เดือนถัดมานั้น ก็เลยพาไปคลินิคทั้งสองตัวเลย วันนี้หมอเจ้าประจำของหล่อใหญ่ อยู่พอดี

“หวัดดีค่ะ วันนี้มีไรคะ”
“ครับ คือเดือนก่อนพาตัวใหม่มา แล้วหมอวันนั้นนัดให้มาทำวัคซีนเดือนนี้ครับ”
“ไหนหมอดูซิ.......ต๊าย! ตัวผู้ซะด้วย ดำปื๋อเชียวลูก”

“?????????.........เอ่อ.......................หมอครับตัวเมียนะครับ”
“ฮ้ายยยยย.......ตัวเมียที่ไหน นี่ๆดูซิเห็นไหมคะมีไข่เล็กๆข้างๆนี่ไง ตัวผู้ค่ะ”
“เอ่อ”.........................มึนตึ้บ........................เดือนก่อนมันยังเป็นตัวเมียอยู่ดีๆ
“คืองี้ค่ะ บางครั้งลูกแมวตัวเล็กมาก แล้วอวัยวะของเค้าจะดูไม่ชัด
บางทีมองแค่ผิวเผินไม่พิจารณาให้ดีก็อาจมองผิดได้ค่ะ ฮ่ะๆๆๆ”

“เอาฟร่ะ....โป๋ยก็โป๋ย”
เรารึก็หลงเรียก “นู๋จ๊ะนู๋จ๋า”อยู่ตั้งเดือนนึง เกือบเป็นตุ๊ดโดยไม่ตั้งใจแล้วไอ่หนุ่มเอ๊ย
ตั้งแต่นั้นมาก็เลยเปลี่ยนไปเป็นหนุ่มออร์นิกซ์และเพื่อความคล้องจองกับพี่หล่อใหญ่
บวกกับความหล่อ(อ้วก)

กระชากใจแม่ยกมั่กๆเลยให้ชื่อเล่นว่า “หล่อเล็ก”

บทที่3จะกี่ร้อยกิโลก็ไม่หวั่น......ขอให้ลูกรักกันเหมือนที่เคยเป็น
ปีใหม่ผ่านพ้น กลีบดอกพญาเสือโคร่งลอยอ้อยอิ่ง ดั่งผีเสื้อโฉมงามฉวัดเฉวียนพรอดรัก ในสายลมหนาว
สองหล่ออิงแอบซบกายใต้โอบกอด เบียดบิดตะกิดตะกอด คลุกเคล้าเนื่องหนุนแผ่ไออุ่นสามเรา
ดรุณีนางแน่งน้อยยักย้ายปลายผมพลิ้ว

ระเริงรื่นล่องละลิ่วยามชิงพลบ
ริมฝีปากเชิดหยิ่งอวบอิ่มอก กรกนกเปลื้องกายแหวกว่ายธารา
สะดุ้งนิดสะกิด “เอ๊ะ”ทำไมน้ำ มันอุ่นๆหวา!
ชะงักงันทันใด โลดทะลึ่งตึงตัง
“ไอ่การ์เน็ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต............................

แกมาเยี่ยวรดหัวช้านนนน...........แก...........แก...........แก.....
มาเยี่ยวตรงนี้ได้ไง......แก.....ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

มันจะอยู่เรอะ กระโดดแผล๋วทั้งยังไม่สะเด็ดน้ำดี มุดลงใต้เตียง
“กรูกะลังฝันดีๆ......ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ่การ็เน็ตตตตต.....”
ไอ่หล่อเล็ก เห็นพ่อมันตะโกนดังลั่นใส่ ไอ่หล่อใหญ่ เท่านั้นเอง กระโดดผุ๋งลงใต้เตียง
“เงี้ยว..........แง้ว..............แฟ่.............ฟ่อ.............ง้าวววววววววว...........โครม..........คราม.........

ปุ้ง..........ตึง.......คึ่กๆๆๆๆ..........แฟ่ๆๆๆๆ”
ผลปรากฎ ขนไอ่หล่อใหญ่กระจายเต็มห้อง วิ่งมุดหายไปใต้ตู้ ไอ่หล่อเล็กโดดขึ้นเตียง เสนอหน้ามามองพ่อ
ขนสีน้ำตาลเข้มติดตรงมุมปาก ท่าทางมันคงคิด “นี่ๆพ่อเห็นมะ ซี้ซั๊วฉี่อย่างนี้ต้องสั่งสอน”

อันที่จริงแล้วจะไปโทษหล่อใหญ่ซะทีเดียวคงไม่ได้ ต้องโทษเราด้วย เพราะตอนราวๆตี3 หล่อใหญ่ มันก็พยายามมางับแขนงับขา ปลุกเราอยู่หลายหน
ไอ่เราก็ง่วงจัด เลยไล่มันลงเตียงนึกว่ามันกัดเล่น แท้จริงแล้ว มันปลุกพ่อไปเปิดประตู....มันจะออกไปฉี่
แต่ก็ยังผิดกันกับหล่อเล็ก เพราะถ้าปวดฉี่แล้วออกไปไม่ได้จริงๆ
มันจะปีนขึ้นมาที่อ่างล้างหน้า หรือไม่ก็ที่อ่างอาบน้ำแล้วฉี่
ผลจากการปะทะเดือดในคืนนั้น ทำให้หล่อเล็กรู้ว่า

“กรูเก่ง”
จากที่เคยเป็นน้องที่ดี เอาอกเอาใจพี่เริ่มเปลี่ยนไป เห็นหน้าเป็นตาขวาง
ขนหลังฟู หางตั้งฟูชูชัน

แล้วก็วิ่งไล่ฟัดพี่ขึ้นดาดฟ้าไป
จากนั้นห้องนอนคือ สถานที่ต้องห้าม สำหรับหล่อใหญ่
พ่ายแพ้การครั้งนั้น ทำให้ต้องหลบเร้นซ่อนตัว อยู่แต่บนดาดฟ้า หายไปเป็นอาทิตย์ๆ
พ่อมันก็เลยต้องจัดแจงชุดอาหารการกินไปไว้บนดาดฟ้า กลัวลูกจะอด
ยังพอใจชื้นว่า อาหารที่เทไว้ พร่องไป แสดงว่ายังอยู่บนนี้แหละ ไม่ได้หนีออกจากบ้าน

วันหนึ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า เจอหล่อใหญ่พอดี ก็เลยเข้าไปอุ้ม
ลูบไปลูบมาเพื่อปลอบโยน ให้ลูกคลายทุกข์ มือไปสะดุดเอาที่ก้นตรงโคนหางเหมือนมีอะไรแข็งๆนูนๆ เลยแหวกขนออกดู
โอ้โห! ไอ่หล่อเล็กแกทำพี่แก ถึงขนาดนี้เชียวเรอะ รอยเขี้ยวนับสิบ บางแผลบวมเป่งเนื่องจากติดเชื้อ เกิดการอักเสบและเป็นหนอง
ต้องพาไปหาหมอ หล่อใหญ่ก็เลยโดนโกนขนตรูดซะโล่ง กลายเป็นแมวตรูดล้านกบาลใส

หน๋อยแน่ะไอ่แสบที่อื่นไม่ยักกัด เน้นกัดแต่ตรงตรูดที่เดียว
ด้วยเหตุนี้งานมหกรรมตัดโป๋ย(ทำหมัน)หล่อเล็กจึงเกิดขึ้นก่อนอายุครบ1ขวบ
เพื่อลดความก้าวร้าว(มีข้อเสนอแนะสักเล็กน้อยว่า ควรทำหมันเมื่ออายุได้1ปี
อันนี้หมอแนะนำมา เพื่อว่าฮอร์โมนและสารเคมีต่างๆ ที่จำเป็นต่อร่างกายจะได้ครบถ้วน)
แต่ แต่ ไอ้แสบก็ยังคงเป็นไอ้แสบ หลังจากแผลหายอาการเฮี๊ยวก็กลับมาอีก

สงสัยว่าฮอร์โมนยังวิ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือดอย่างเต็มเปี่ยม
ทำเอาเรากินไม่ได้นอนไม่หลับ คิด คิด คิด ว่าทำยังไงให้มันกลับมารักกันเหมือนเดิม ไม่ได้การแล้ว
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป สักวันหล่อใหญ่ ต้องหนีออกจากบ้านแน่

วันศุกร์มาถึง “แก๊งค์วันศุกร์”พร้อมหน้า(แก๊งค์วันศุกร์เกิดจาก การรวมตัวกันของ คนแก่ และคนกำลัง จะแก่ ที่ไม่ยอม แก่ ตามอายุ
คำขวัญประจำแก๊งค์คือ กิน เที่ยว อย่างมี

ประโยชน์ ประหยัด และ อิ่มบุญ
ผลผลิตที่ตามมาคือคณะกรรมการ อย. ซึ่งคอยติดตามตรวจสอบ เพ่งเล็ง ปู้ยี่ปู้ยำ กระทำชำเรา แทะโลม ฯลฯ ลูกๆของบ้านอื่น ที่บังอาจมาทำให้คณะกรรมการ อย.

“กิ้ดตึ๋ง”
“ ป้าหนุ่งขอยืมกรงหน่อย”
“ ลุงงงงง........จะขังเลยรึ”
“ อืม.....ถ้ากัดขังเลยเอาให้เข็ด”
“ แล้วขังนานไม๊”
“10นาที”

ป้าหนุ่ง “.....???.....แล้วจะขังทำม๊าย!
มิ้นท์(นางเอกจากหนังเรื่องจิกตาหน้ากล้อง)........อื้มๆๆๆๆ......อู้ๆอี้...ง่วมๆ....(แทะปีกไก่ไม่ได้พูดอะไรหรอก)
ป้าปอม......(กรูม่ายรู้......กรูมาววววว.....)
ตาบัว..............................................ชิ้งงงงงงงงงงงงงงงง.........................................เงียบ(กินกันตั้งกะเย็นยันเที่ยงคืนตาบัวพูดไป3คำ)
ป้าเอ๋ย....... “ไอ่มิ้นไปไกลๆกรูเดี๋ยวกรูหมอง”-..-

ก็มาปิ๊ง!.........ว่าสองหล่อนี่ กลัวการนั่งรถมาก
เลยเกิดไอเดียว่า ลองเอาไปนั่งรถดู
พอเอาขึ้นรถปุ๊บ หล่อเล็กหน้าตาตื่น “พ่อจะเอากรูไปทิ้งอ๊ะป่าวหวา”
ส่วนหล่อใหญ่ ไปเบียดแน่นอยู่เบาะหลัง
หล่อเล็กก็เวียนไปเวียนมา เบาะหน้าทีเบาะหลังที

มาทีหล่อใหญ่ก็แฟ่ที(นี่ถ้าเกิดมันกัดกันในรถจะทำยังไงฟร่ะเนี่ย)
ขับไปโน่น ขึ้นสะพานวงแหวนอุตสาหกรรม
พอรถเริ่มทำความเร็วได้ หล่อเล็กก็ตื่นใหญ่
ลืมหมดแล้ว ไอ้ที่เขม่นๆกะพี่มัน
เผ่นขึ้นมานั่งตักพ่อ

“ไปเลยไป ไปนั่งข้างหลังโน่นไป” เราก็จับโยนไปข้างหลัง สักพักมาอีกเราก็....ดีด.....
“ไปโน่นข้างหลังเลยไป”
หมดที่ไป ทีนี้ก็ไปนั่งเบียดๆพี่มัน พี่มันก็หูลู่หน้าเครียด
“อย่านะอย่ากัดกรูนะ”
ส่วนไอ้หล่อเล็กน่ะ ลืมเรื่องกัดไปแล้ว
หล่อใหญ่รวบรวมความกล้าเท่าที่มี “เลีย”หัวหล่อเล็กไปทีนึง
น้องเลียตอบ ทีนี้ก็เลยเลีย ปลอบใจกันไปมา
เราก็นั่งดูด้วยความอิ่มเอมใจ
วันนี้ช่างเป็นวันที่มีความสุขเหลือเกิน

ความหวังเริ่มเรืองรอง ดั่งแสงหิ้งห้อย ท่ามกลางท้องฟ้า
กลับถึงบ้าน เปิดประตูปุ๊บ...แง๊ววว....แฟ่...แฟ่...
เฮ้อมะกี้ยังดีๆกันอยู่ ไหงความจำมันกลับมาเร็วจัง

วันถัดมา โน่นเลยสมุทรสาคร สองหล่อเบียดแนบแอบชิด
พี่เลียให้น้อง น้องเลียให้พี่
ชะเง้อคอมองออกไปนอกกระจก เหมือนพี่น้องเมื่อวันวาน

กลับถึงบ้าน ทีนี้จับขังกรงเดียวกันเสียเลย
เสียงขู่คำราม เสียงร้องด้วยความกลัวหายไป
จากแสงหิ่งห้อย กลับกลาย คล้ายแสงจันทร์วันเพ็ญ
วันนี้ละ ฮึ่ม....แกเอ๋ย....อิอิอิ....อยุธยา.....70-80เบียดสิ.......120สั่นซิสั่น.......140-150ซุกกันกลม
เสร็จช้านละทีนี้
ถึงอยุธยาจอดรถชายนาจิบเบียร์ มองฝ่ากอข้าวเขียวขจีสุดสายตา
สองหล่อ วิ่งไล่แมลงปอบินอ้อล้อท้าลม ปลายใบหญ้า
“วันนี้พ่อมีความสุขที่สุดในโลก ลูกเอ๋ย”
กลับมาก็ให้อยู่ในกรงเดียวกัน อาบน้ำพร้อมกัน
เช็ดตัวด้วยผ้าผืนเดียวกัน กินอาหารชามเดียวกัน และนอนพร้อมกัน
เสียงที่ทำให้พ่อปวดใจ ละลายไปกับ น้ำตาที่ตื้นตัน

................................. “ พ่อรักลูกนะ”

Create Date : 04 พฤษภาคม 2552

Last Update : 20 พฤษภาคม 2552 10:27:35 น.

0 comments

Counter : 463 Pageviews.