BlogGang.com : : โรบินฮูดตะวันออก : การแข่งขัน ความน่าชิงชัง ของคนที่เรียกว่า "หัวกะทิ" ของประเทศ

การแข่งขัน ความน่าชิงชัง ของคนที่เรียกว่า "หัวกะทิ" ของประเทศ

สวัสดีครับผม .... โอ้ว ผมไม่ได้ อัพบล๊อคมาเป็นเวลา ปีกว่าๆแล้วหรือเนี่ย .... สงสัยคงจะติดเรียน เป็นแน่แท้ ตอนนี้ เรียนจบกลับมาเมืองไทยแล้ว ได้งานทำมา ครึ่งปีแล้วหล่ะคับ .... เวลาหนอ ผ่านไปเร็วจริงๆ โอ๊ะ โอ วันนี้ ดูหัวช้อ Blog แล้ว ดูน่ากลัวใช่มั๊ยครับ .... นั่นแหละครับ คือหัวข้อหลักของ บล๊อคนี้เลยฮะ ล่าสุดผมเขียนเกี่ยวกับชีวิตสมัยเด็กๆ ของผมเลยกว่าจะได้มายืนจุดที่สุงสุด ได้เรียนในโรงเรียนระดับหัวกะทิ จนได้ แต่แล้ว สิ่งที่คิดไว้ กลับไม่ใช่สิ่งที่คาดหวังเลยหล่ะคับ ... เรื่องนี้ คือเรื่องที่ผมเรียนอยู่สมัยเรียนอยู่ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาครับ

แน่นอนครับ พ่อแม่ ย่อมดีใจมากๆ ที่ลูกของตัวเองเป็นหนึ่งในไม่กี่ร้อยที่สามารถสอบเข้าโรงเรียนหัวกะทิของประเทศอย่างเตรียมอุดมได้สำเร็จ แน่นอน ผมเองก็ต้องดีใจครับเพราะคนที่ล้มเหลวมาในสมัยเด็กๆ ย่อมดีใจกับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ครั้งนี้ .... และแล้ว การเรียนก็เริ่มต้นขึ้น ...

ผมขึ้นชั้น ม.4 ด้วยแผนก วิทย์-คณิต(ภาษาญี่ปุ่น) ครับ คือจะเรียนวิทย์ คณิตทั่วไปพร้อมทั้งเรียนภาษาญี่ปุ่นเป็นวิชาเลือกครับ พอเรียนได้สักพักนึงเริ่มรู้สึกได้เลยว่า แต่ละคนนั้น ขยันกันมากมาย และหัวกะทิจริงๆครับ ที่นี่จะเน้นสอบเป็นส่วนใหญ่ครับ เทอมนึง มีการสอบถึง 4 หนแหน่ะ และเก็บคะแนนทุกครั้งเพราะฉนั้น จำเป็นต้องขยันตลอดเวลา เพราะข้อสอบก็หินไม่ใช่เล่น ... ผมเองจึงต้องเป็นคนที่ Active ตลอดเวลา เพื่อนผมบางคนนี้ สุดยอดกว่าครับ เรียนพิเศษ เสาร์อาทิตย์ และ วันธรรมดาเกือบทุกวันอ่ะคับ ตอนนี้มันเป็นหมอจุฬาไปแล้ว ( อมนุษย์ มากๆ )

แต่ความรู้สึกดีๆของผมก็เริ่มแย่ไปเมื่อการสอบต่างๆเริ่มขึ้นครับ ตัวผมเองนั้นเชื่อว่าโรงเรียนหัวกะทินั้น เพื่อนๆแต่ละคนจะเก่งขยัน พร้อมทั้งช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่นี่ ไม่ใช่เลยครับ แต่ละคนขอบอกว่า สุดยอดเห็นแก่ตัวกันมาก ไม่ว่าจะถามเลข ถามฟิสิกส์ แต่ละคนได้แต่ส่ายหัวบอกว่า ยังไม่ได้อ่าน ยังทำไม่ได้ และก็ไม่สอนครับ แต่ถ้าผมรู้นะ เวลาใครมาถามนี่ ก็จะบอกเท่าที่ได้ครับ .... มีครั้งนึง ตอนจบ ม.4 เทอม 1 ผมจบด้วยเกรดเฉลี่ย 3.87 กระโดดดีใจลั่นห้องเรียน กลับไปบ้านแทบจะปิดซอยฉลองเลยครับ แต่ เพื่อนบางคนนะ ได้เกรดเท่าผมเป๊ะเลยครับ คุณเธอนั่งร้องไห้ ประหนึ่งว่า ญาติสนิท มิตรสหายของเค้าได้จากเธอไป บทสนทนาจึงเริ่มขึ้น

ผม: "ฝน เป็นอะไรอ่ะคับ ร้องไห้ทำไมอ่ะ"
ฝน: " จั๊ม ... ฝนตายแน่ๆเลย พ่อกับแม่ฝนต้องฆ่าฝนตายแน่ๆเลย"
ผม: "อ้าวทำไมหล่ะ เป็นอะไรหรือป่าว "
ฝน: "ฝนได้เกรดเฉลี่ยแค่ 3.87 เองอ่ะ น้อยมากๆ "( อ้าว กรูก็ได้เท่าเมิง กรูดีใจแทบตาย )"
ผม: "โห เยอะแล้วนะ จั๊มก็ได้เท่านี้ ยังดีใจประหนึ่งว่า ถูกรางวัลที่ 1 ฝนไม่ต้องคิดมากหรอก"
ฝน: "พ่อแม่เราอ่ะเป็นหมอ บอกว่าต้องได้ 4.00 เท่านั้น
ผม: "โห เค้าคงไม่ว่าอะไรหรอกเชื่อจั๊มเหอะ ทำดีที่สุดแล้ว และก็ดีมากๆ
ฝน: "จั๊ม ไม่เข้าใจฝนหรอก จั๊มอ่ะ ได้แค่นี้ก็ดีใจแล้วหรอ ฝนอ่ะ ไม่ใฝ่ต่ำหรอกนะ "

ป๊าดดดดดด นี่คุณเธอด่าผมใช่ไหมครับ ผมเห็นเป็นผู้หญฺงนะ เลยไม่ว่าอะไร ผมเลยบอกว่า ถ้าหากเธอว่า เราได้เกรดเฉลี่ยเท่าเธอ แล้วใฝ่ต่ำอ่ะ เราเองก็คงต่ำพอกันอ่ะ แล้วเดินออกไป .... เชื่อมั๊ยครับ คุณเธอหยุดร้องไห้ แล้ว แหกปากแทน .... ทำให้เพื่อนต้องกรูเข้ามาดู นึกว่าคุณเธอเป็นบ้าจริงๆ เห้อออ นี่หน่ะหรือ เด็กเตรียม และไม่ได้เป็นคนเดียวนะ เป็นกันหลายคนมากๆครับ ... อ้อ ยังไม่จบ และแล้วจุดที่ผมขาดสะบั้นมันก็มาตอน ม.5 นี่แหละครับ

ตอนผม ม.5 นั้น เนื่องจากทำบุญมาดีในสมัย ม.4 เลยทำให้ได้อยู่ห้องคิงส์ของสายญี่ปุ่นต่อ และได้มาพบกับคุณครู ที่ปรึกษาครับ ครูคนนี้ จริงๆก็ใจดีแหละครับ แต่เรื่องดูถูกเหยียดหยามนักเรียนนี่ไม่มีใครเกิน อ้อ เรื่องมันเกิดประมาณนี้ครับ ... ปกติผมกับคณิตศาสตร์เป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมานานมาก ได้แต่อาศํยหนังสือคู่มือเรียน ดีๆของสองสำนักพิมพ์ช่วยติวผมนี่แหละครับ เลยทำให้ผมได้คะแนนสูงได้ .... แต่ครั้งนี้ มันม่ายช่าย ... อาจารย์ที่ปรึกษาท่านนี้ ท่านสอนคณิตศาสตร์ครับ ....ว่าแต่ มันเกิดอะไรขึ้นหล่ะเนี่ย ... ทำไมผมถึงว่ามันเป็นจุดขาดสะบั้น ... ติดตามชม ตอน 2 นะค๊าบบบ ...

ป.ล. เพื่อนๆที่อ่านแล้ว รบกวน comment ให้ด้วยน้าคับ

Create Date : 12 มิถุนายน 2550

Last Update : 12 มิถุนายน 2550 8:35:18 น.

1 comments

Counter : 423 Pageviews.

ไม่น่าเชื่อว่าค่านิยมแบบนี้จะยังหลงเหลือในประเทศไทยนะครับ น่าเศร้าใจกับประเทศไทยที่มีคน"ฉลาดแต่โง่"แบบนี้อยู่ แล้วเมื่อไรจะเจริญละนี่

โดย: vagakung

วันที่: 19 มิถุนายน 2550 เวลา:18:15:22 น.