ไปหาคุณหมอมาอีกแล้ว...Second Opinion

หลังจากที่คุณหมอสงสัยว่าเราอาจจะเป็นเยื่อบุโพรงมดลูกเจริญผิดที่ กะ ถุงน้ำที่รังไข่ (PCOD) ทั้งๆ ที่เราไม่มีอาการอะไรเลย เราก็เลยตัดสินใจไปปรึกษาคุณหมออีกที่ คราวนี้เลยลองไปหาคุณหมอที่เป็นอาจารย์แพทย์ดีกว่า เพราะคงผ่านเคสยากๆ มาเยอะ ในความรู้สึกเรา โรงเรียนแพทย์น่าจะเจอเคสแปลกๆ มากกว่าพวกโรงพยาบาลเอกชน ก็ลองไปค้นๆ ในเน็ต สุดท้ายก็คนนี้ดีกว่า อาจารย์เรืองศิลป์ ชวรัตน์ เป็นอาจารย์ที่ศิริราช เชี่ยวชาญเรื่องมีบุตรยากกับพวกส่องกล้องเป็นพิเศษ แต่เราไปหาคุณหมอที่คลินิค ให้เปิดจองคิว 16.00 น. คุณหมอออกตรวจ 17.00-20.00 น. เราก็ไม่ค่อยคุ้นทาง กว่าจะไปถึงก็สี่โมงครึ่ง อุแม่เจ้า...ตรูได้คิวที่ 28 คนเยอะมากๆ ขอบอก แถมไม่รู้เรื่องรู้ราว ไปนั่งรอหน้าห้องตรวจ นานมากๆ จนถึงทุ่มครึ่ง เห็นท่าไม่ดี เลยให้น้องลงไปดูชั้นล่าง ให้ตายเหอะ บัตรเรายังอยู่ข้างล่างเลย ประมาณว่าต้องซักประวัติก่อน เราก็เซ็ง ไม่มีใครบอกนี่นา ไม่ตรวจแล้ว โมโห กลับบ้านล่ะ กำลังจะเปิดประตูออก คุณพยาบาลบอกว่ารอบัตรก่อนค่ะ เราก็เดินมาเอาแบบเคืองอย่างแรง แล้วคุณพยาบาลก็บอกว่าไม่รอเหรอคะ จะถึงแล้ว เราก็บอกไม่เป็นไรค่ะ รอนานมากแล้ว น้าน...เอาแต่ใจตัวเองอีก เค้าก็โทรไปเช็คให้ว่าถึงคิวหรือยัง ให้ขึ้นไปตรวจเลย ไม่ต้องซักประวัติแล้ว สงสัยยังมีบุญอยู่ ก็เลยได้ตรวจไม่เสียเที่ยวที่รอนานมาก....กกก

พอไปตรวจ คุณหมอก็ถามไปถามมา ก็เล่าให้คุณหมอฟัง คุณหมอบอกไม่เกี่ยวเลย เยื่อบุโพรงมดลูกเจริญผิดที่ไม่ได้เป็นสาเหตุให้แท้งบุตร แต่เป็นสาเหตุให้มีลูกยาก แต่ถ้ามีลูกยาก อันนี้ก็ไม่ใช่สาเหตุแรก สาเหตุแรกที่เป็นๆ กันคือ PCOD ต่างหาก แต่เราไม่เข้าข่าย เพราะเราปล่อย เดือนที่สองก็ติด ส่วนสาเหตุที่น้ำคร่ำรั่วตอน 17 Wks ก็ไม่มีสาเหตุ อันนี้พูดตรงกันทุกหมอ โอกาสที่จะเป็นอีกก็ยาก แต่ถ้าเป็นอีก จะเป็นสาเหตุความผิดปรกติของตัวมดลูกเองมากกว่า เช่นมดลูกพิการแต่กำเนิด หรือมีผนังกั้นกลาง ต้องตรวจละเอียดเลย สรุปสุดท้ายคุณหมอบอกว่าให้ลองมีใหม่ ถ้าภายใน 1 ปี ยังมีไม่ได้ ให้มาหาคุณหมอใหม่ เราเลยบอก 6 เดือนแล้วกันค่ะ เพราะคราวแรกก็มีไม่ยาก ถ้า 6 เดือนไม่มี ค่อยมาปรึกษาใหม่แล้วกัน คุณหมอก็บอก 6 เดือนก็ได้ กลับบ้านได้ แต่คุณหมอบอกว่าให้ลองเทสต์ไข่ตกทุกเดือน ทำถูกแล้ว คุณหมอบอกว่าคนที่เป็น PCOD จะมีแค่ 15% เท่านั้นที่เจอ LH สูงตลอด ส่วนที่เหลือเหมือนคนปรกติทุกอย่าง เราว่าโรคนี้มันก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย เพราะมันแอบอยู่ ไม่มีอาการ จะรู้ก็ต่อเมื่ออยากจะมีลูกแต่ไม่มีซักทีนั่นแหละ ถึงได้ไปตรวจกัน ดูดิ๊ เราปรกติดีทุกอย่าง ยังเป็นผู้ต้องสงสัยเลย ขอให้ไม่เป็นไรทีเถอะ โอมเพี้ยง...

ก็เลยกะว่ารอซักอีก 2-3 เดือนค่อยปล่อยอีกที เพราะตอนนี้แอบกินยาลดความอ้วนอยู่ พวก Reductil อะ ไม่ดีนะ อย่าทำ แต่มันทนเห็นตัวเองอ้วนไม่ได้อะจิ แต่ก็ดูแลตัวเองเรื่องอื่น กินอาหารบำรุงสุขภาพ กินไข่ กินนม แล้วก็กินวิตามิน กะโฟลิคทุกวันเลย ใส่บาตร ทำบุญ สวดมนต์ไหว้พระ จิตใจจะได้สบายๆ มีความสุขดีเหมือนกัน เมื่อวานก็ไปไหว้พระเก้าวัดที่อยุธยามา หนุกดี ไม่เหนื่อยเท่าไหร่เลย

วันพฤหัสที่ผ่านมา ก็ไปคุยกะนายแล้วว่าขอลาออก เพราะไม่ไหวจริงๆ เครียดแล้วทำให้เรามีปัญหาสุขภาพ เราเสียน้องไปก็เพราะเครียดส่วนหนึ่งด้วย เพราะแต่ก่อนงานนี้มีคนทำ 8 คน มี admin ช่วยอีก 3 คน แล้วมายุบเหลือเราคนเดียว ตอนแรกก็พยายามทำ ตั้งแต่เริ่มท้อง แต่พอป่วยหนัก หยุดไปสองเดือน กลับมา บริษัทก็แบ่งไปให้คนอื่นดูด้วย งานเบาขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า แต่นึกถึงตอนนั้น มันก็เจ็บทุกครั้ง รู้สึกผิดทุกครั้งเลยที่ไม่ดูแลตัวเองและลูกให้ดีกว่านี้ คิดอยู่เป็นเดือน ก็เลยตัดสินใจออกจากสภาพแวดล้อมนี้ไปดีกว่า จะได้ไม่เจ็บจี๊ดๆ อีก ใจเด็ดนะเนี่ย มาลาออกจากงานตอนนี้ แต่เราเลือกแล้ว ขอเลือกครอบครัวละกันนะ แฟนก็ไม่ได้ว่าอะไร พ่อแม่ที่เคยห้าม ก็ตามใจแล้วล่ะ เพราะถ้าเครียดขนาดนี้ ออกดีว่า ยังไม่ได้หางานใหม่ด้วย แต่มีเรียกมาบ้าง ส่วนใหญ่ติดเรื่องค่าตัว แถมยังหยิ่งอีก ไม่ลดราคา กะว่าถ้าสู้ไม่ไหว ก็ไม่เป็นไร เราจะได้ทำขนมที่เราชอบ เงินคงไม่เยอะเท่า แต่เรามีเวลาดูแลตัวเอง ได้อยู่กับลูก อาจจะเป็นแบบนี้ซักสองสามปี พอลูกเข้าโรงเรียน ค่อยไปทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนต่อไป เพราะตอนนั้นคงต้องใช้เงินมากอยู่ แต่ตอนนี้ขอมีลูกก่อนแล้วกัน อย่างอื่นค่อยว่ากันอีกที

ไปคุยกับนายไปก็น้ำตาแตกไป น่าเขกกระโหลกจริงๆ นายบอกว่าเอามั้ย จะไปคุยกับ HR ให้ว่าให้เราลาได้จนกว่าจะสบายใจ พร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมาทำงาน โอ๊ย...นายดีจริงๆ เลย หรือถ้าเราไปอยู่ที่ไหนขอให้บอก ไม่ต้องอยู่แผนกนี้ก็ได้ แต่อยากให้อยู่กับบริษัทต่อ เสียดาย ไม่อยากให้ออกเลย เราก็บอกเราก็ไม่รู้จะอยากไปอยู่ที่ไหนเหมือนกัน เลยขอออกไปทำอะไรที่อยากทำดีกว่า นายเลยบอกให้ไปคิดดูใหม่ แต่ไม่ว่าจะยังไง สุดท้ายเค้าก็เคารพการตัดสินใจของเราอยู่ดี แต่เรารู้ดีว่าเราตัดสินใจแล้ว เราไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ พรุ่งนี้จะไปจัดการเรื่องให้ถูกต้องเรียบร้อย  นายอะดีมากๆ แต่นายใหญ่กว่า พวกฝรั่งน่ะ ไม่เข้าใจหรอก จะเอาแต่ตัวเลข ยอดขาย ใครจะเป็นยังไงช่างมัน เหอๆ ตรูก็ไม่ไหวเหมือนกันเฟ้ย...ยย

ชีวิตมันก็อย่างนี้แหละ ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ได้ยาก ต้องฝ่าฟันกันไป เพื่อนบอกอิจฉาเรา อยากทำมั่ง แต่ทำไม่ได้ หนี้ค้ำคอ เราก็บอกไม่ต้องอิจฉาหรอก ตรูจะอดตายหรือเปล่ายังไม่รู้เลย...เอิ๊ก ๆ แฟนบอกออกมาพักผ่อนก่อนก็ได้ แล้วค่อยคิดต่อไปว่าจะทำอะไรดี ระหว่างนั้นก็หางานไปเรื่อยๆ ทำขนม ทดลองสูตรใหม่ๆ ไป การที่เราใจว่าง มันทำให้เราค่อยๆ เรียกสติ และความเป็นตัวเราคืนมา เพราะบางทีชีวิตที่มันเร่งรีบตลอดเวลา มันทำให้เราคิดไม่ออก

ดีเดย์วันที่ 28 กุมภา จะเศร้ามั้ยน้อ...ชีวิตนี้ลาออกจากงานแค่สามครั้งเอง เศร้าทุกครั้งเลย ครั้งแรกจากเลขาไปเป็นเซลส์เพื่อความก้าวหน้า ครั้งที่สองไปเรียนโทต่อ ก็เพื่อความก้าวหน้าอีกแหละ คราวนี้ครั้งที่สามเพื่อความก้าวหน้าหรือเปล่าไม่รู้ แต่ถ้าพูดถึงความสุข เราว่าก้าวหน้าแน่นอน....

อันนี้เอาไว้ปลอบใจตัวเอง

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2552		5 comments
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2552 18:51:09 น.
Counter : 1014 Pageviews.
Share Tweet