วันนี้ผมยืนรอรถเมล์อยู่ ขี้เกียจวิ่งตามขึ้นรถเพราะจอดเลยไปไกลๆ ปล่อยผ่านแบบนี้ไป 2 คันแล้ว คันที่ 3 เกิดไม่มาซะนี่ จนจะได้เวลาที่ต้องขึ้นออกเดินทาง ไม่งั้นอาจไปไม่ทัน ก็ต้องขึ้น คนยืนเต็มเลยครับ แต่ต้องขึ้น ไอ้ 2 คันที่ผ่านไป มันว่างๆ ทั้งนั้นนี่แต่ไม่ขึ้น บางทีมันหวังรออะไรไม่ได้นะ เรียกว่าต้องคว้าไว้ แม้ต้องเอื้อมมือยาวๆ ไปคว้ามา มันก็ต้องเอา

ขึ้นรถมายืน ดีไม่ถึงจะลงสักก่อนก็ได้นั่ง ก็เจอแบบที่คุณลูกเต๋าเคยเห็น มาพรอดรักกันอยู่ที่เบาะหลังสุด มันก็คงขึ้นกับสำนึกความพองามของคนนะครับ แต่ผมยืนยันว่าถึงเขาไม่มีรถส่วนตัวเพื่อไว้พรอดรักกัน เขาทำบนรถส่วนรวมนี่ก็โอเค ตามอัตภาพเขานะครับแต่ให้สมควร คนเรามันก็มีหนทางของตัว และเขาคงทำดีที่สุดในแบบของเราแล้วครับ ถ้าไม่ได้ไปรบกวนใคร นอกจากเราจะสนใจมองเขามากไป แล้วปล่อยใจไหลไปกับเขานะ

จะไปกับรถเขา ไม่มีที่นั่ง ถ้าอยากจะไป ก็ต้องยืนไป บางอย่างมันต้องทำ ถ้าต้องทำก็เลือกมากไม่ได้หรอกนะ มันไม่มีอะไรพร้อมแบบซื้อรถตัวเอง มากคนก็มากเรื่อง ตามใจเราไม่ได้ รอรับคนั้น กว่าจะเยื้องกายขึ้นรถมาได้ กว่าจะลง จิปาถะ

ผมเคยมีเพื่อน สมัยมัธยมปลาย เคยอยู่ชมรมเดียวกัน วันหนึ่งครูพาขึ้นรถเมล์มาดูละครที่หอสมุดแห่งชาติ เราต้องประกบหน้าประกบหลังเพื่อนคนนี้ที่ไม่เคยขึ้นรถเมล์มาเลยตั้งแต่เกิดมา จนป่านี้ยังไม่รู้ว่าเธอตกมาจากสวรรค์ชั้นไหน และตอนนี้ไปเป็นคุณนายที่บ้านไหนแล้วก็ไม่รู้ เราอย่าไปแข่งวาสนากัน

เวลาเราขึ้นรถเมล์เราก็จะเห็นนะครับ อาจจะต้องแย่งกันขึ้น แย่งกันนั่ง แม้กระทั่งแย่งกันลง ชิงกันเต็มที่ ก็น่าเห็นใจครับ ยืนห้อยกันขนาดนั้น บางคนก็ทำงานหนักกว่าเรา บ้านไกลกว่าเรา ยืนนานกว่าเรา ข้าวของมากกว่าเรา แก่กว่าเรา เป็นเด็กหรือเป็นผู้หญิง ดีแต่ผมขึ้นรถเมล์ไม่บ่อยมาก มักจะไปวันและเวลาที่ว่างๆ ที่คนอื่นไม่ค่อยไปกัน เลยไม่ต้องมานั่งนึกว่าจะยืนให้ใครดี ซึ่งจริงๆ ก็ไม่มีใครอยากยืนให้เหมือนกัน

บางทีก็ไม่รู้ เราก็ทำงานเหมือนกัน เหนื่อยเหมือนกัน จะประเมินอย่างไร แต่ถ้าไฟล์บังคับต้องยืนให้เขา ผมก็ทำ ไม่ใช่หวงเก้าอี้อยู่ ไม่สนใจใครเลย บางทีเราต่างคนก็เห็นแก่ตัวนะครับ แต่ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันบ้าง อย่าไปบ้าอะไรกันมาก เพื่อนร่วมทุกข์สุขเอ๋ย

ตามทางที่มาก็ได้เห็นชีวิตหลากหลาย ยิ่งกับคุณนายของผมที่ไม่ค่อยขึ้นรถเมล์ คงจะตื่นตาตื่นใจไม่น้อยถ้าได้มา ส่วนผมสักเฉยๆ เวลานั่งรถดูวิว ตากลม ดูไปเรื่อยๆ สำหรับผมมันก็เป็นช่วงที่สงบดี ไม่ได้คิดอะไร ถ้าไม่ไปสนใจ คนพรอดรักอยู่เบาะหลังนัก มันก็โอเค นั่งก็สนุกไปด้วย คนขับก็ขับรถได้ตื่นเต้นดี เร้าใจ แป๊บๆ ก็ถึงแล้ว สำหรับผมมันก็สดชื่นดี เพราะอาจจะไม่ได้นั่งบ่อย หรือนั่งในช่วงแออัดมากๆ อะไรที่นานๆ ที เว้นระยะบ้าง พอมาทำ มันก็ยังไม่เบื่อ ทำอะไรที่สบายๆ ไม่ต้องรีบร้อน ต้องถึงตอนนั้น ตอนนี้ ทำแค่พอดี ไม่มากไป ชีวิตก็สุขได้ดี

จริงๆ คนที่ขึ้นมาบนรถเดียวกัน ก็ไม่รู้ทำบุญอะไรกันมานะ มานั่งข้างกัน ไม่ได้คุยกัน ขึ้นๆ ลงๆ แยกกันไป ไปอีกคันก็ไม่ได้ ได้มาทันรถคันเดียวกัน แค่เดินช้าไปนิดหนึ่ง รถเลยป้ายไปหน่อย ไม่ได้วิ่งขึ้นมาทัน หรือรถจอดรอจนได้มาขึ้นจนได้มาคันเดียวกัน แปลกนะครับ ชีวิตมันเหมือนมีความบังเอิญไม่น้อย แค่ตัวแปรเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้เราแตกต่างกันได้หลากหลายนัก ได้พบหรือไม่พบกัน มิพักต้องพูดแบบรถมินิบัสที่พลิกประสบอุบัติเหตุ นั่นด้วยกันทั้งคัน ไม่รู้ว่าคนในรถทำบุญอะไรกันมา จึงร่วมกันอย่างนั้น ทุกอย่างมีความจำเพาะของมัน ถ้าเราไม่จำเพาะซึ่งกันและกัน มันก็ไปในรถเดียวกันไม่ได้หรอกครับ

อย่างน้อยเราไม่ได้อยู่คนเดียว มีคนที่เขาเหมือนๆ เรา ไม่ว่าทำงาน กลับดึก โทรศัพท์วุ่นวาย มานั่งมองวิวอยู่คนเดียวแบบผม หรือแก่จะแย่แล้วยังต้องปีนขึ้นรถเมล์คนเดียว หรือข้างทางที่รถผ่านไป สาวคาราโอเกะหน้าร้านอะไร ไฟแว๊บๆ คนรอรถที่รถที่รอยังไม่มาถึง คนไม่มีบ้านนอกตามใต้ทางด่วน ยามหน้าธนาคาร หรือเด็กปั้ม เขาก็มีทุกข์สุข รำคาญ ว้าเหว่ พอๆ กับเราให้มีเพื่อน หรืออาจจะมากกว่า ถ้าจะให้ตัวเองมีกำลังใจ ก็ได้เห็นก็ยังดี ไม่ใช่นั่งเพลงเศร้าๆ ซ้ำๆ ในรถส่วนตัวคนเดียวว่ากูแย่แล้ว แล้วก็ยิงตัวตายเองไปในรถคนเดียว

Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2551 20:51:55 น.		0 comments
Counter : 767 Pageviews.
Share Tweet