ลีลาวดีดอกหอมอยู่ล้อมต้น
ก่อนร่วงหล่นกล่นพื้นบนผืนหญ้า
กลั่นไอหมอกออกวางน้ำค้างคา
กลีบอ่อนอ่อนเปียกพาดูฉ่ำนวล

มวลไม้อื่นดอกรื่นก็ดื่นดก
ใบร่มปรกวิหคเร้นเทียวเล่นหวน
พรางแต่รูปกลับปล่อยถ้อยกระบวน
คงให้ใครขวนขวายหมายแวะเคียง

ครั้นหลงปักชักชวนก็ครวญรัก
พลอดคำทักเย้าหยอกหาออกเสียง
จะแลกคู่ชู้ไหมใส่ใจเพียง
สุขที่เสี่ยงยิ่งสนุกช่างสุขเกิน 

ที่ซุ่มเงียบทำปลอดให้ลอดตา
คงใหม่มาดรุณดั่งยังเคอะเขิน
ดรุณีแรกรุ่นไม่คุ้นเชิญ
แล้วก็หลงป้อเปิ่นคำเยินยอ

บ้างไม่สนใครทักรักหรือไม่
เก็บกินไม้ผลคาหาเกี่ยวหนอ
ถูกยื้อแย่งขอแบ่งถ้าแรงพอ
ก็ตีต่อขบเถียงเพียงประมาณ

แต่จับจิตพาเหงาดุเหว่าร้อง
กังวานก้องหมองใดไกลสถาน
คงเปล่าเปลี่ยวเชียวแน่แลอาการ
ว่างวิมานรอคู่สู่ฉิมพลี

ถึงได้เปล่งเสียงใหญ่ได้เศร้านัก
ชวดคนรักร้าวหักเจ้าปักษี
ส่งทอดต่อความเจ็บเหน็บฤดี
แก่ใครที่ได้สดับอย่างจับใจ

อาจบินทั่วเที่ยวแลแต่ไม่พบ
นางคงหลบซ่อนหูอยู่ที่ไหน
หรือสับคู่สิงสู่อยู่กับใคร
ยังอยู่ดีหรือไม่ไยไม่รู้

ว่าใครเขาเหงาหงอยรอคอยเจ้า
เอาแต่เฝ้าร้องหาน่าอดสู
เที่ยวรื้อค้นวนป่าหาพธู
หากยังอยู่ก็รีบมาอย่างด่วนเลย

จะเอ่ยบอกลาเขาก็เอ่ยบอก
หากล่อหลอกหลบเล่นให้เห็นเอ่ย
หรือป่วยร้อนตัวไข้หรือไม่เอย
ก็เปิดเผยขานมาหาเขาที 

อย่าให้นานพาลพลาดจะขาดคู่
ทิ้งเขาอยู่โดดเดี่ยวเจ้าเที่ยวหนี
เสียงเรียกหาบอกเหงาเศร้าฤดี
รอให้พ้นค่ำนี้อาจสายไป 

มวลไม้ชื่นดอกหอมมีล้อมต้น
ภมรว่อน วนขยับปีกไหวไหว
กลีบบางบางถ่างรับ จับไวไว
ผ่องถ่ายใช้ให้เอื้อเพื่อเผ่าพงศ์

ทิ้งร้างลาคาต้นไม่วนร่อน
ทำขาดตอนเชยลิ้นหมดกลิ่นหลง
ปล่อยแห้งผากยากไร้ใครจำนง
ปลิดตัวเองร่วงลงให้เสียดาย 

ตลกร้ายไหมหนอพ่อดุเหว่า
เราต่างเฉาพธูคู่หมั้นหมาย
เจ้าส่งเสียงเรียกเค้นไม่เว้นวาย
ฉันกลับหายเสียงคนรักไม่ทักมา

นี่ก็ปาเข้าไปหลายวันแล้ว
พี่มัวแกร่วอยู่ที่ไหนลืมมั้ยหนา
" อย่าหวั่นเลยคนดีพี่สัญญา
จะโทรหาบ่อยบ่อย " ค่อยอุ่นใจ

กลับไม่มีเลยสักนิดชักคิดถึง
ใจคนึงหาอยู่พี่รู้ไหม
ไยไม่ส่งข่าวบ้างเว้นว่างไป
อยากร้องไห้แล้วนะพี่ละเลย

อยากได้ยินเสียงพี่ใจแทบขาด
น้องหวังคาดมากมายพี่หายเฉย
โทรไปก็ไม่ติดหรือผิดเอย
เปลี่ยนเบอร์ใช่ไหมเอ่ยเฉลยความ

ได้แต่จดใจจ่อรอรับสาย
กระวนกระวายใจน้องมันร้องถาม
ว่าพี่อยู่หนไหนจะไปตาม
ความเป็นหญิงร้องห้ามอย่าตามใจ 

ก่อนนี้พี่ตามตื๊อน้องดื้อแสร้ง
แต่ใจคลอนอ่อนแรงเกินแข็งไหว
ให้ทั้งหมดกี่ห้องพี่ครองไป
ปรารถนาจึงเทใจไม่ทัดทาน

แต่กลับกลายเป็นน้องต้องหมองแล้ง
มันเหือดแรงได้โปรดมาถ้าสงสาร
คงแห้งเฉาเปล่าไปไม่ช้านาน
จากเคยชื่นฉ่ำหวานพาลขมร้อน

ยังคงคอยอยู่ตรงนี้ตรงที่เก่า
ที่เคยเล่าเรียนน้องพี่ลองสอน
ณ ที่นี่เองที่พี่คอยเว้าวอน
 ป้อนให้หาขาดตอนก่อนถึงเช้า

ยังอวลกลิ่นกำซาบยากคราบซัก
ควันกรุ่นละมุนกักไฟรักเผา
สุขตักจ้วงตวงตะกละไม่ละเรา
ราคะค่าหาราคาวให้สูญราคา

อยากให้มันเกิดซ้ำเหมือนค่ำก่อน
เฝ้านึกถึงอยากย้อนให้มาหา
สุขค่าเกินบรรยายคำธรรมดา
แต่คำไหนเลิศเลอกว่าก็ยากเดา

นั่งปลายเตียงเปล่าแล้วเศร้านะ
ถึงสวยสะผ้าปูกลับดูเหงา
หมอนใบนุ่มเคยขยุ้มด้วยกุมเรา
ยังวางเฝ้ารอรับงานการกลับมา

ลีลาวดีไม่อยากหอมแค่ล้อมต้น
แม้ร่วงหล่นกล่นพื้นอยากชื่นหา
ยังอยากหอมอบอวลใต้ต้นคา
อยากให้ใครปรารถนาไม่ลาโรย

แม้ภมรไม่ย้อนเสร็จยักย้าย
ต่อทิ้งกายยังหมายใครหาโหย
แค่อย่าช้ำทำร้ายจนโอดโอย
จะขอโชยกลิ่นไว้เผื่อใครเชย

ไร้ไอหมอกหยอกคาค่าน้ำค้าง
ไร้รูปพรางฉ่ำนวลอาจชวนเฉย
เปลี่ยนลั่นทมตรมไปให้ละเลย
เป็นเอื้อนเอ่ยค่ามีคือลีลา

เสียงดุเหว่ายังก้องร้องอยู่นั่น
แต่ไร้เสียงจากฉันหวั่นครหา
เจ้าเงียบคู่แต่กู่ไกลไพรพนา
ฉันได้แต่แหบพร่าอยู่ในใจ

 ขอขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์ครับ