แรงไหวลมห่มโบกโกรกเรือนไหว
เร่งลมไหลใครหนามาวีห่ม
เย็นสบายคลายร้อนผ่อนระทม
พอได้รื่นอารมณ์เป็นครั้งคราว　

โชยปลายไม้ไหวพลิ้วตัดริ้วเมฆ
คลื่นริ้วเฉกฉีกปุยเป็นขุยขาว
ภูเขาทอดพื้นหลังเป็นทางยาว
ตัดเบื้องหน้านาข้าวเขียวขจี　

เคยอยู่แบบเรื่อยเปื่อยไม่อินัง
ใครยังไงก็ช่างไม่เซ้าซี้
เพียงลำพังกับลูกเมียก็หลายปี
ไม่สนนึกคึกจะมีให้มากมาย

แค่ฝาปิดกันลมห่มกรรโชก
หญ้าคามุงกันโกรกคราวฝนสาย
เก็บหยูกยาตามป่าซึ่งหาง่าย
ธรรมชาติทั้งหลายยังสมบูรณ์　

ก่อนไม่เคยลำบากชีวิตอยู่
แม้รุ่นย่ารุ่นปู่รู้จากศูนย์
แค่เพียรใฝ่ไร่นาก็พาพูน
เหลือแบ่งปันเกื้อกูลคูณบำเรอ　

ครั้นดินฟ้าพาป่วนกลับรวนหมด
หิวอยากหากกลับอดสม่ำเสมอ
คิดหันหาอาชีพใหม่ไหนล่ะเออ
เผื่อพลั้งเผลอร่ำรวยช่วยด้วยที

จนวันหนึ่งมีข่าวประกาศแปะ
จะตัดถนนและฟื้นดินผืนนี้
เอาเจริญมาให้ยื่นไมตรี
เจ้าโชคดีแล้วหนาฟ้าประทาน

ปรับเปลี่ยนร่องขุนเขาเอาเป็นเขื่อน
อีกมากมายขับเคลื่อนสอดประสาน
ทั้งไฟฟ้า,ผู้คน,ชลประทาน
จงรับกาลผ่านเปลี่ยนให้เตรียมตัว

วันเวลาผ่านไปไม่นานเนิ่น
กระแสเงินไหลบ่ามาท่วมทั่ว
พลิกหลังเท้าเป็นฝ่ามือถ้วนทุกครัว
ทุกคนต่างยิ้มหัวให้ครื้นเครง

จะจับจ่ายใช้สอยหามีขาด
แปลงแรงงานเป็นกระดาษสุดจะเจ๋ง
เจริญกรายเอาอบายพาละเลง
ร่วมขับขานบทเพลงพาละลาย　

ถูกกระแสทุนกวนเข้าป่วนถิ่น
ดินเก่าเก็บผืนถิ่นสูดกลิ่นหาย
หุ่นฟางข้าวเปล่าเปลี่ยวทิ้งเดียวดาย
ไร้วิหคทักทายไม่ชายมอง　

ขายควายตู้คู่สุดท้ายเมื่อปลายเดือน
ไร่นาเลือนเลื่อนมือถือเจ้าของ
แลกขยะความบันเทิงกระเจิงนอง
แถมได้ครองใบหนี้ที่ยืมมา

คิดถึงเสียงฝนกราวเมื่อคราวก่อน
สุขเคียงนอนซุกอุ่นตามยถา
มือสอดกอดตีนก่ายป่ายกานดา
ฉากวิมานตรงหน้ากลับพร่าไป

เคยเล่นล้อคลอเคล้าเอายั่วหยอก
หมั่นพร่ำบอกรักบ่นจนเรือนไหว
ดูแลกันและกันเอาใส่ใจ
กลับเหลือไว้เพียงงามความทรงจำ　

ต่างหลงใหลได้เหิมเขาเติมแต่ง
ฤทธิ์ม่วงเทาเขียวแดงแผลงจนช้ำ
สาแหรกแตกแยกขาดบาดระกำ
ต้องรินร่ำกล้ำฝืนมายืนเมือง　

พกเพียงลูกตัวน้อยพลอยกระเตง
รับช่วงกรรมบรรเลงหารู้เรื่อง
ก่อก็ไม่กลับต้องใช้ให้ตัวเปลือง
รับแสงหลอดไฟเรืองในเมืองฟ้า

โชคหาอาชีพใหม่มาโยนให้
คัดขยะขายกำไรพอได้ค่า
ข้าวและนมของลูกกับหยูกยา
อภัยพ่อเถิดหนาอย่าโกรธเลย　

ฉันกล่อมลูกผูกไกวหลับไปแล้ว
แสงวันพรุ่งรุ่งแววยังไม่เฉลย
สะกดรอไว้หนออย่าท้อเลย
เฝ้ารำพึงเอื้อนเอ่ยเปรยลำพัง　

ไร้เสียงลมห่มเอาเหมือนเก่าก่อน
ไร้เมฆคล้อยลอยก้อนเช่นย้อนหลัง
ไร้ฟ้ากวนป่วนแล้วคลาดแคล้วจัง
ยังคลื่นทุนคงโถมถั่งดังในเมือง　

จะหาดาวกลับเลือนไม่เกลื่อนดาษ
หาพื้นที่เพื่อวาดฝันดันฝันเฟื่อง
คิดจนเผลอหลับไปทั้งขุ่นเคือง
ซุกห่มความร้าวเรื่องรอเรืองเช้า

วันนี้มีงานกันสังสรรค์เด็ก
ว่าจะพาตัวเล็กไปร่วมกับเขา
รีบจัดแจงแต่งตัวทั้งสองเรา
วันเด็กเสาร์ที่สองของมกรา

ลูกโป่งจับรวบพวงเป็นพวงผูก
ตรงลานถูกกั้นฉากจากผืนผ้า
ตั้งโครงร้านเป็นเวทีธรรมดา
เด็กดาหน้ายิ้มชื่นยืนออออ

มีโต๊ะกางวางกองห่อของขวัญ
เป็นรางวัลชำร่วยสวยจริงหนอ
ทั้งของเล่นตุ๊กตามากองรอ
ดนตรีเปิดล้อคลอบรรเลงไป

เห็นฝันดวงน้อยน้อยลอยอยู่ทั่ว
ไร้สิ่งบดบังมัวสว่างไสว
วันนี้พ้นถูกรวบจากมือใคร
แต่จะเป็นยังไงต่อพรุ่งนี้

แม้นไม่มีตุ๊กตากลับมาด้วย
ลูกโป่งสวยพวงงามสามสี่สี
ได้ติดมือเธอมาเท่าที่มี
ต่อค่ำนี้คงฝันดีมียิ้มรอย

พอพ่อเผลอเธอปล่อยลอยลูกโป่ง
อิสระสายโยงหาโย่งสอย
โป่งหลากสีหลากทางต่างทิศลอย
หายินเสียงเศร้าสร้อยพลอยแปลกใจ

โชยลมอ่อนอ่อนไหวที่ไหนสักแห่ง
ฝนตกปรอยค่อยแรงไม่แรงใส่
ไฟเรืองเรืองหลอดเก่าเปล่าแรงไฟ
คงแต่ไหวแรงใจยังไหวครอง

เจ้าหลับพริ้มยิ้มไรฝันใดหนอ
ข้างกายพ่อเจ้าของขวัญฉันเจ้าของ
ข้างกายเจ้าตุ๊กตาพิการจอง
เป็นของขวัญเจ้าร้องขอพ่อคัดมา.

ขอขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์ครับ