เอ่ เอ ยังเห่กล่อม......ก้มลงหอมแก้มแม่แก้ว


                                             หลับเถิดจะกล่อมให้     แม่เพลิน
                                         เทียมเที่ยววิมานเดิน       ท่องฟ้า
                                         ล่องลอยดั่งเหาะเหิน        อิสระ ใจเอย
                                         ลืมเรื่องทุกข์รุกล้า           ปลดเขวี้ยงอย่าเห็น

                                            หลับเถิดจะกล่อมให้    แต่นี้ไปลูกจะเป็น
                                        คนปลอบแม่ลำเค็ญ         ชำระทุกข์จากโรคา

                                        บอกพลางลูบศีรษะ        รักแม่นะโอ้แม่จ๋า
                                        ยิ้มให้กับมารดา             ที่ทอดร่างกลางที่นอน

                                        ผมปอยจุกน้อยเส้น        หงอกขาวเด่นเคยดำก่อน
                                       ลูกทึ้งโกรธขึ้งตอน         คราวแม่หยอกครั้งยังเยาว์

                                       ใบหน้าเหี่ยวยับย่น         หมองฝ้าหม่นไม่เหมือนเก่า
                                       เนียนลูบครั้งพริ้มเพรา    บรรเจิดแม่แค่ทรงจำ

                                       รวยรินกลิ่นหายใจ         เหน็ดเหนื่อยในกายบอบช้ำ
                                       แผ่วล้าอาการทำ           จนปลกเปลี้ยเพลียกำลัง

                                       แววตาที่ใสสุก               มองแล้วปลุกให้ความหวัง
                                       กลับหายแววตายัง        ไฟสะท้อนอ่อนแววดวง

                                        ฟันเขี้ยวเคี้ยวเนื้อป้อน    ก็ผุกร่อนทั้งหลายร่วง
                                        ปากพร่ำบ่นคำท้วง        คราวลูกผิดมาปิดไป 



                                       สองแขนโอบอุ้มลูก      มือป้อนหยูกป้ายยาใส่
                                      ออกแรงแกว่งเปลให้    เดี๋ยวนี้ใบ้ไม่พลิกมือ

                                      คัดเต้านมเต็มเต่ง       ลูกดูดเร่งเจ็บหาหือ
                                      แฟบอกหายไปอื้อ       แห้งเท่าเห็นจากเด่นงาม

                                     พุงเอวเห็นผอมคอด    ก่อนนี้กอดมีล้นหลาม
                                     กอดใหม่เมื่อชั่วยาม    ไม่เหมือนแล้วแต่ยังคง-

                                     ..จำได้ว่าไออุ่น             มันแสนคุ้นอิ่มอุ่นหลง-
                                     เหลือไว้ไม่ลดลง         ช่องอุทรมารดรครรภ์

                                     ..ดิ้นตุงถีบพุงแม่          หมัดเท้าแลทำแม่ขัน
                                     เล่าหัวกลัวลืมกัน        ช่วงสำคัญหาจืดจาง

                                     สองขาพาลีบหมด      ลองบีบกดผิวกระด้าง
                                     สองเท้าลูกกราบวาง   เคยนุ่มแรงกลับแข็งเกิน

                                     หลับนะลูกจะกล่อม      จะเห่ย้อมด้วยสรรเสริญ
                                     หวังแม่ได้เพลิดเพลิน   ดั่งเหาะเหินพิมานชม 




                                                       " เอ... เอ่...เอย ระเหยไหน
                                              ล่องมาไกล หอมประทิน กลิ่นผสม
                                              จากแดนใด ใครเจ้าของ ครองภิรมย์
                                              สุขนิยม ชวนลอง ให้ท่องแดน

                                              แม้ไม่เชื้อ เชิญเข้า แต่เราจ้อง
                                              จะแวะข้อง สนิทเพลิด ถิ่นเลิศแสน
                                              พาแม่เสพ รสทิพย์ พิมานแมน
                                              เมืองแห่งแถน เบื้องหน้า ฟ้าประจิม

                                              อัสดง ยังคงใช้ แสงสีส้ม
                                              ให้เฉดสม นามอยู่ คู่ปัจฉิม
                                              นั่นขอบฟ้า เขาเกลี่ยคล้ำ ตามขอบริม
                                              เสริฟแม่ชิม จานปฐม ของราตรี

                                              ชี้ลูกไฟ ดวงเดิม คอยเติมร้อน
                                             เดี๋ยวคงผ่อน อ่อนแรง เปลี่ยนแปลงสี
                                             รอนิดแม่ จะเห็นหล่น บนนที
                                             ร่วมฤดี ลายหลอม ไปพร้อมธาร

                                             โน่นวิหค บินไกล มาใกล้อู่
                                             กลับเข้ารัง พร้อมอยู่ ไม่คูขาน
                                             อุ่นรักผูก ลูกกับแม่ แท้อุ่นนาน
                                             สุขสถาน อยู่ตรงนี้ ที่ลูกมอง

                                             ยังเฝ้าคลอ เคลียเคล้า สองเราหรรษ์
                                             ช่างสวยเสก เฉกสวรรค์ บันดาลของ
                                             ธรรมชาติ แสนงาม ตามครรลอง
                                             ยามแสงต้อง หรือหมอง น่าตรองจริง

                                              แม้นมีใคร พูดกัน ว่าวันสวย
                                             คืนย่อมนับ ร่วมด้วย ว่าสวยสิ่ง
                                             ทิวากาล รุ่งนภา น่าเพริศพริ้ง
                                             รัตติกาล  งามยิ่ง ดูเพริศแพร้ว ..."



                                        เอ่ เอ ยังเห่กล่อม        ก้มลงหอมแก้มแม่แก้ว
                                        ไม่ขยับอาจหลับแล้ว    หรือใครรับแม่กลับเรือน

                                        ทิ้งร่างอันโรยร่วง        ท่ามแสงดวงเพิ่งลอยเคลื่อน
                                       เมฆเทาเข้าบังเดือน     หมู่ดาวเกลื่อนเลือนสกาว

                                        โพยมเย็นยะเยือก       ลมเสยเสือกยิ่งเหน็บหนาว
                                        ความหวังลอยแทนดาว กี่หมื่นพราวลับดับกลืน

                                        โบยบินดั่งเหาะเหิน        ทางสรวงเพลินเชื้อเชิญชื่น
                                        ยิ้มรับกับค่ำคืน           อันสราญสรรบรรเทือง

                                         ที่นี่คือสวรรค์             แดนเทวัญอันลือเลื่อง
                                        อิ่มทิพย์เมลืองเรือง      ขอสถิตให้นานเอย

                                        เอ่ เอ หยุดเห่กล่อม     กลิ่นธูปล้อมหอมระเหย
                                        ลอยไกลกว่าที่เคย       อาจเลือนลับไม่กลับทวน

                                        ดวงแก้ววาวแววใส     แทนหทัยใครใคร่หวน
                                       รำลึกบุญคุณควร       สักแค่ครั้งให้ดังยิน


                                           เพลงกานท์แม่กล่อมให้       อาจิณ
                                       ขอเทียบเปรียบกวินทร์         แซ่ซ้อง
                                       เทอดคุณท่านเทียมสิน          มรดก แม่นา
                                       มอบกลับทดแทนก้อง          เห่ร้องกล่อมคืน.


                                                       ขอขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์ครับ



Create Date : 12 สิงหาคม 2556
Last Update : 12 สิงหาคม 2556 12:58:27 น.
Counter : 5531 Pageviews.

0 comments

ดุหยง
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]



เจตนาการแต่งร้อยกรองในบล็อคนี้ เพียงเพื่อความเพลิดเพลินด้านอารมณ์ส่วนตัวเท่านั้น หากมีบทหนึ่งบทใดใช้คำ หรือฉันทลักษณ์ที่ผิดพลาด หรือไม่เหมาะสม ผู้แต่งต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ทั้งนี้ไม่ใช่มีเจตนาจะไม่รักษาความถูกต้อง ของภาษาไทยและคุณค่าของวรรณกรรมไทย แต่เพราะความรู้ยังห่างไกลเสียมากกว่า

สิงหาคม 2556

 
 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31