Love Runner
กิ้งก่าทะเลทราย อาศัยอยู่ในทะเลทรายโล่งๆ มีแต่เนินทรายไกลสุดลูกหูลูกตา มีโอกาสน้อยนัก ที่จะได้เจอกับเพศเมีย ด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีการเกี้ยวพาราสี ตัวผู้จะใช้กำลังเข้าผสมพันธุ์ทันทีเมื่อมันเจอตัวเมีย
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อย รอบข้างตัวเป็นผนังหินสูงประมาณตึก 5 ชั้น ผนังที่อยู่ตรงด้านหน้าจารึกอักษรตัวใหญ่ขนาดฝ่ามือ ผมปรับสายตาเพ่งมอง อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจมากนัก ภารกิจหลัก : หาทางออก ภารกิจรอง : ตามหารักแท้
ผมนึกไม่ออกว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ผมไม่มีอะไรติดตัวเลย นอกจากเสื้อผ้าและแหวนวงหนึ่งที่นิ้วนางข้างซ้าย แต่ถึงอย่างไร ผมก็นึกถึงเรื่องราวที่เกี่ยวกับแหวนวงนี้ไม่ออกอยู่ดี ผนังสองข้างวางขนานเคียงคู่ทอดยาวเป็นทางเดิน ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ ก็พบว่าเส้นทางมันวกวนชวนปวดหัว ระหว่างทางเดินได้กลิ่นเหม็นเน่า พบเจอโครงกระดูกมนุษย์เป็นระยะ มีอยู่จุดหนึ่งเป็นโครงกระดูกที่ยังมีเนื้อเน่าติดอยู่ ท้องไส้ก็หิวจะแย่อยู่แล้ว ปวดเมื่อยข้อเท้า ร่างกายก็อ่อนเปลี้ยเพลียแรงลงทุกที ผมกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ก่อนจะนิ่งคิด ว่าควรจะทำอะไรต่อไปดี
ทันใดก็มีอะไรบางอย่างมาจู่โจมเข้ามาทางด้านหลัง ผมรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก มีแขนของใครบางคนมารัดคอผมไว้ ผมรวบรวมกำลังที่มีอยู่น้อยนิดโดดเด้งตัวไปทางด้านหลัง เพื่อกระแทกผู้จู่โจมกับผนังหิน ทำแบบนั้นอยู่สองสามครั้ง แต่แล้วมันก็เบี่ยงตัวออกจากผนังหินได้ แต่เสียหลักเล็กน้อย ผมได้ทีคว้ากระดูกท่อนขาที่วางเกลื่อนอยู่บนพื้น ฟาดเข้าไปที่หัวของมันเต็มแรง มันสลบนอนแน่นิ่งไป แต่ยังไม่จบแค่นั้น มีเงาอีกร่างโผล่ขึ้นมาตรงหน้า ผมกำท่อนกระดูกแน่น เตรียมพร้อมป้องกันตัว
"ใจเย็นๆ เพื่อน ฉันมาดี" "ฝีมือนายไม่เบา มาทำงานกับฉันดีกว่า" เงาร่างนั้น เป็นชายไว้หนวดเครารุงรัง ด้านหลังสะพายกระเป๋าหนังสัตว์ใบใหญ่เทอะทะ เขาตรงไปที่ศพ จัดการเอามีดผ่าแหวกอกของศพ พบว่าข้างในเป็นจักรกล ไม่ใช่คน
หลังจากที่เราได้คุยกัน เขาก็ได้รู้ว่า ผมเป็นผู้มาใหม่ ส่วนเขา ชื่อ เจ้าพระยา เป็นนักสำรวจเขียนแผนที่ กำลังต้องการผู้ร่วมเดินทาง เขาแจกแจงให้ฟังว่า ตอนนี้เราอยู่ในเขาวงกตที่ยังไม่มีใครพบทางออก บางร่างในที่แห่งนี้ถูกส่งมาจากพร้อมภารกิจคือ หาทางออก แต่น่าแปลก มีเพียงผมผู้เดียวเท่านั้น ที่มีภารกิจรอง
ที่บอกว่าบางร่าง ก็เพราะว่า มีร่างที่ไม่ใช่มนุษย์แฝงตัวอยู่ในเขาวงกตแห่งนี้ พวกมันเป็นจักรกล รูปลักษณ์ภายนอกไม่สามารถแยกแยะอะไรได้ จนกว่าจะได้ฆ่าพวกมัน จักรกลมีทั้งที่เป็นโจร และเป็นคนดี ยังไม่มีใครรู้ปริศนาของจักรกลพวกนี้เช่นกัน
เขาวงกตแห่งนี้มีแหล่งทรัพยากรอยู่ 7 จุด แต่ละจุดเรียกว่าแคว้น ใจกลางของทุกแคว้นมีบึงใหญ่ กลางบึงใหญ่มีต้นบัว บัวที่ไม่เคยออกดอก
ช่วงแรกที่มีคนน้อยๆ ผู้คนอยู่ร่วมกันอย่างปกติสุขในแคว้น ต่างคนต่างเก็บเกี่ยวทรัพยากรเพื่อการอยู่รอด แต่เมื่อมีคนมากขึ้น ทรัพยากรไม่เพียงพอ เกิดการแก่งแย่ง กลายเป็นระบบเจ้าแคว้น เจ้าแคว้นควบคุมทุกอย่างในแหล่งทรัพยากร ทุกคนต้องเสียภาษีให้กับเจ้าแคว้น เมื่อจำนวนคนเกินระดับสมดุลของทรัพยากร คนที่อ่อนแอจะถูกฆ่า แต่ละแคว้นก็ไม่ได้มีความสงบสุขอะไรมากนัก เพราะมีการช่วงชิงอำนาจกันอยู่บ่อยๆ
เจ้าพระยา มีเพื่อนอีก 4 คน คือ ปิง วัง ยม น่าน พวกเขาแยกย้ายกันออกไปสำรวจแผนที่เขาวงกต ทุก 30 วันพวกเขาจะมารวมตัวกันที่จุดนัดพบ
ในอกของจักรกลมีชิ้นส่วนที่เป็นแผ่นเหล็กบาง สามาถรื้อออกมาทำเป็นมีดได้ เจ้าพระยาสอนให้ผมลับคมแผ่นเหล็กกับขอบผนังหิน สิ่งที่เขาแนะนำอีกอย่างหนึ่งก็คือ "เก็บแหวนไว้ให้มิดชิด นายอาจจะไม่เสียแค่แหวน แต่อาจเสียไปทั้งนิ้ว"
ผมตกลงใจจะเดินทางไปกับเขา พรุ่งนี้เราจะเริ่มออกเดินทางไปกันที่จุดนัดพบ เราสองคนเดินไปจนกลิ่นเหม็นเน่าจางหาย แล้วจัดแจงที่นอน นอนลงเคียงข้างกัน เจ้าพระยาแตะมือผมเบาๆ แล้วชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ที่มีดวงดาวนับพัน "เห็นดาวสีฟ้านั่นไหม แม้ว่าจะเป็นดาวดวงเล็กๆ แต่ฉันรู้สึกผูกพันกับมันพิกลหว่ะ" "อืม ก็แปลกดีนะ ดาวดวงอื่นสีส้มกันหมด" ผมตอบเสร็จก็แอบหันไปมองใบหน้าของเขา ดวงตานั้นเศร้าโศกเหมือนคนคิดถึงบ้าน
"นายคงยังไม่มีชื่อสินะ ได้ข่าวว่าทางเหนือเริ่มมีหิมะตกแล้ว นายชื่อว่าหิมะ ก็แล้วกัน นี่ถ้าตอนนี้หิมะตกนะ ฉันคงได้นอนกอดนายแก้หนาวแน่ๆ"
ผมมีอาการใจหวิวเล็กน้อย แต่ให้ตายเถอะ เจ้าพระยา นายคงไม่ใช่รักแท้ของผมแน่นอน
ที่จุดนัดพบ ผนังหินของเขาวงกตมีการสลักแผนที่ขนาดใหญ่ไว้ นักสำรวจแผนที่มารวมตัวกัน เว้นเสียแต่ ปิง นักสำรวจหญิงหนึ่งเดียว เมื่อมาถึง ต่างคนก็สนทนาถึงเรื่องราวที่ไปพานพบมาตามประสาเพื่อน จากนั้นก็เริ่มสลักผนังหินต่อเติมแผ่นที่ตามข้อมูลที่ตัวเองได้สำรวจมา หลังจากลงข้อมูลเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็เริ่มเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรกับปิงหรือไม่ เพราะผ่านไป 2 วันแล้ว ปิงก็ยังไม่มา แล้วยิ่งช่วงนี้ มักจะมีโจรเข้าโจมตีนักสำรวจแผนที่บ่อยขึ้น นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เจ้าพระยาชวนผมเข้าเป็นผู้ติดตาม ที่น่าแปลกก็คือ ร้อยทั้งร้อยของโจรที่มาโจมตี เป็น...จักรกล
เจ้าพระยาเสนอตัวขอเป็นคนไปตามหาปิง ทำให้เราสองคนต้องวางแผนการเดินทางกันใหม่หลังภารกิจที่จุดนัดพบ แต่ก่อนอื่นเราต้องไปหาเสบียงในแคว้นกันก่อน การเป็นนักสำรวจแผนที่ไม่ได้ทำให้เรามีกิน ทรัพยากรมีเฉพาะในแคว้นเท่านั้น เราต้องเอาแผ่นเหล็กจากซากศพของจักรกลที่พบเจอตามเส้นทาง ไปแลกกับอาหาร
ถึงแม้ภารกิจแปลกใหม่ของผม อาจจะเป็นเบาะแสเพื่อนำไปสู่การค้นหาทางออก แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ค่อยจะมีคนเชื่อเรื่องนี้สักเท่าไหร่นัก เพราะสังคมในเขาวงกตแห่งนี้ บ่อยครั้งที่พบเจอกับการฉ้อฉล การหลอกลวง ผมก็เลยต้องตามหารักแท้ด้วยวิธีธรรมดาสุดๆ ซึ่งก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย เพราะผมใช้ชีวิตเหมือนคนเร่ร่อน ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง สาวๆ ก็คงต้องการคนที่มั่นคงดูแลเขาได้มากกว่า แล้วผมจะมั่นคงได้อย่างไร ในเมื่อผมเป็นผู้มาใหม่ ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย
ผู้ครองแคว้นมักจะมีเมียมาก ทำให้ประชากรชายหญิงโสดไม่สมดุล เกิดปัญหาการใช้กำลังเพื่อครอบครองฝ่ายหญิง แรงขับดันทางเพศทำให้เกิดเรื่องร้ายๆ ความรู้สึกอยากครอบครองมาจากความรัก หรือแรงขับดันทางเพศกันแน่ แล้วรักแท้คืออะไร ค่ำคืนนี้ ผมนอนไม่หลับ คิดสับสนถึงเรื่องราวต่างๆ อยู่ๆ ก็ถามเจ้าพระยาเล่นๆ แก้เบื่อ
"เวลานายมีอารมณ์ทางเพศ นายทำไง"
เราสองคนนอนข้างกันเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เจ้าพระยาเอามือมาประสานนิ้วกับมือของผมจนแน่น แล้วเอียงหน้ามากระซิบที่ข้างหูของผม ผมเริ่มเหงื่อตก เจ้าพระยา นายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะเฟ้ย
"ก็คิดถึงปิง แล้วนั่งลับมีดไง ฮ่าๆๆๆ"
ผมสะบัดมือออก
"เรื่องแกล้งคนนี่ ไม่มีใครเกินนายจริงๆ ที่แท้ก็ชอบปิงนี่เอง ถึงได้เสนอตัวพาเรามาลำบากด้วย"
เช้าวันใหม่ ผมกับเจ้าพระยาออกไปแลกอาหารในตลาด ในขณะที่ผมเหนื่อยอ่อนจากการเดินแลกอาหารทั้งวัน ก็มีสิ่งทำให้ผมกลับมาคิดถึงเรื่องภารกิจรองอีกครั้ง เมื่อเห็นสาวน่ารักคนหนึ่ง เรือนร่างบอบบาง ผมยาวสลวย ผิวเนียนผ่อง เห็นแล้วออกอาการเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ผมหลบตาเมื่อจับได้ว่าเธอกำลังจะหันมา แต่เมื่อหันกลับไปมองอีกที เธอหายไปแล้ว มันช่างน่าเสียดายจริงๆ ไม่รู้สิ ผมเดินไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่เจอเธอ พรุ่งนี้เธออาจจะมาที่นี่อีก ผมควรจะมาเฝ้ารอ แผนการตามหาปิงอาจจะเลื่อนออกไป ไม่รู้ว่าเจ้าพระยาจะว่าอย่างไรบ้าง
ผมคุยกับเจ้าพระยาถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เราเริ่มที่จะไม่ลงรอยกัน จนถึงขั้นท้ากันว่า ถึงเวลาที่จะต้องแยกทางกันแล้ว ผมหัวเสีย และเดินจากไปเพื่อสงบสติอารมณ์ ระหว่างทาง ผมจับสังเกตได้ว่า มีคนเดินสะกดรอยตามมา ผมแกล้งเดินเข้าไปในตรอกแคบเพื่อจะจับผู้สะกดรอย แต่บังเอิญโชคร้าย เจอกับชายอันธพาล 3 คน ผมโดนมันตีหัวสลบเหมือดไป
ผมฟื้นมาอีกทีพร้อมกับเลือดแห้งกรังเต็มใบหน้า บนหัวมีผ้าพันไว้เพื่อห้ามเลือด
"ทีนี้เห็นหรือยังละว่า เดินทางคนเดียวอันตรายแค่ไหน แต่แปลกจริงๆ นายรอดมาได้อย่างไร ปกตินายจะต้องโดนแหวกอกเพื่อค้นหาแผ่นเหล็ก"
เจ้าพระยา ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ พูดจาเหน็บแนม แต่ไม่อาจปิดบังสายตาที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย
"โชคดีนะ ที่คุณมาลัยไปเจอนายเข้า ไม่อย่างนั้น นายอาจเลือดไหลหมดตัวไปแล้วก็ได้ แล้วเรื่องผู้หญิงคนนั้น ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้ฉันเจอปิงแล้ว เริ่มตามแผนของนายกันได้เลย"
ผมเงยหน้าขึ้นเพ่งมองสองสาวที่นั่งอยู่ข้างเจ้าพระยา คนหนึ่งดูหน้าตาน่ารักดี อีกคนผมเห็นแล้ว ถึงกับอึ้ง มันช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้ เธอคือคนที่ผมแอบมองนั่นเอง คงไม่ต้องเฝ้าตามหาอะไรกันอีกแล้ว แต่ผมก็เขินเกินกว่าที่จะบอกไปแบบตรงๆ จึงแกล้งบอกไปว่า ช่างมันเถอะ เสบียงหาได้ยากลำบาก เราควรจะออกเดินทางต่อไปดีกว่า อย่าเสียเวลาอีกเลย
เรื่องสาวสวยที่แอบมอง คิดว่าบังเอิญแล้ว ยังมีเรื่องที่บังเอิญมากกว่านั้นก็คือ มาลัยเป็นผู้มาใหม่เหมือนกัน แล้วก็มาเป็นเพื่อนร่วมทางของปิงเช่นกัน สาเหตุที่ปิงเดินทางมาเลยเวลานัดเนื่องจาก ที่แคว้นอื่น ทรัพยากรเริ่มร่อยหรอลง และเริ่มมีการฆ่าเกิดขึ้น กลุ่มแรกที่จะโดนตามฆ่าก่อน ก็คือพวกเร่ร่อนอย่างนักสำรวจแผนที่นี่แหละ สถานการณ์การใช้ชีวิตเริ่มยากลำบากมากยิ่งขึ้น
เราทั้ง 4 คนนอนพักกันที่แคว้นแห่งนี้ 1 คืน ดูเหมือนว่าคืนนี้ทุกคนต่างมีความสุขกันสุดๆ เว้นแต่มาลัยที่มีน้ำเสียงเศร้าสร้อยเล็กน้อย แต่ละคนต่างเล่าเรื่องราวที่ได้พบเจอระหว่างการเดินทาง นอนดูดาวด้วยกัน อากาศหนาวเริ่มคืบคลานเข้ามาแล้ว อีกไม่นานหิมะก็คงลามมาตกที่นี่ ความหนาวเย็นทำให้ทุกคนต้องเบียดตัวเข้าไปชิดกันแนบแน่น เจ้าพระยากับปิงนอนใกล้กัน ส่วนผมกับมาลัยนอนกันคนละฝั่ง มันช่างไม่ยุติธรรมเลยสักนิด
เช้าขึ้นมา ถึงเวลาที่ต้องแยกย้าย "ขอให้เจอผู้หญิงคนนั้นนะคะ" มาลัยเอ่ยกับผมก่อนที่เราจะจากกัน
ผมนอนคิดมาทั้งคืนเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องความรักที่เกิดขึ้น หากความรู้สึกมันมาถึงขั้นนี้แล้ว มีเหตุผลใดอีกที่จะปล่อยเธอไป ผมอาจเป็นแค่พวกเร่ร่อนไม่มีหลักแหล่ง แต่หากตั้งใจ วันหนึ่งชีวิตจะต้องกว่านี้แน่นอน ผมจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง ขอเพียงมีเธออยู่เคียงข้างเป็นแรงใจในยามลำบาก ผมคงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว หากเธอยอมรับผู้ชายแย่ๆ อย่างผม นี่คงเป็นรักแท้ แต่หากเธอปฎิเสธ คงไม่มีรักแท้เกิดขึ้นอีก ตลอดชีวิตของผม
แต่ก่อนที่ผมจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป ความโกลาหลก็บังเกิดขึ้น ลมพายุแรงพัดถล่มแคว้น เจ้าพระยา ปิง วิ่งเข้าไปหลบในซอกกำแพงหินได้ทัน ก่อนที่พายุจะพัดแรงจนร่างลื่นไถล ผมรวบรวมกำลังผลักมาลัยไปยังซอกกำแพงนั้น
ผมฟื้นขึ้นมาอีกทีใกล้ๆ กับบึงบัวกลางแคว้น แผลถลอกตามตัวเต็มไปหมด ผมมองหาเพื่อนทั้ง 3 คน แต่โชคร้าย เจออันธพาลเจ้าเดิม 3 คนนั่นแทน พวกมันเดินเข้ามาหา ผมสังเกตเห็นว่าตัวหัวหน้าใส่แหวนที่นิ้ว มันเป็นแหวนที่เหมือนกับแหวนของผมอย่างกับเป็นอันเดียวกัน
"นายได้แหวนนั่นมาจากไหน เหมือนของฉันเลย" ผมรวบรวมความกล้าถามมันไป
มันไม่พูดพล่ามทำเพลง พอรู้ว่าผมมีแหวนเท่านั้นแหละ มันก็ชกเข้าที่เบ้าตาอย่างจัง หวังจะแย่งเอาแหวน ผมเสียหลักตกลงไปในบึงบัว ร่างดิ่งลงไปใต้พื้นน้ำอย่างรวดเร็ว หัวหน้าอันธพาลสบถอย่างหัวเสีย บึงลึกแบบนี้ ตามลงไปเอาแหวน คงไม่คุ้ม
โดมใหญ่ที่กักอากาศไว้ใต้น้ำ ช่วยให้ผมมีชีวิตรอด ใจกลางโดมเป็นรากบัวที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน และเจริญยืดยาวขึ้นไปยังผนังโดมด้านบน ด้านหนึ่งของโดมเป็นช่องตรงพื้น มีน้ำหล่ออยู่ คงจะเป็นทางเข้า อีกด้านหนึ่งเป็นประตู มีรูกุญแจ นี่อาจจะเป็นทางออกจากเขาวงกต ผมออกแรงผลักประตูอย่างไร ก็ผลักไม่ออก ค้นหาทั่วโดมก็ไม่เจอกุญแจ แม้ว่าจะยังเปิดประตูไม่ได้ แต่ผมเริ่มมีความหวังเรื่องหาทางออกอีกครั้ง จากที่ไม่เคยมีหวังเลย
ความหนาวเหน็บเริ่มคืบคลานเข้ามา ผมว่ายน้ำขึ้นไปก็พบว่าผิวน้ำแข็งเป็นแผ่นน้ำแข็งไปหมดแล้ว ต้องดำน้ำกลับมาอาศัยในโดม รอเวลาต่อไป แต่ผมก็ว่ายขึ้นไปสำรวจด้านบนทุกวัน จนวันหนึ่ง ผมก็พบว่ามีลำแสงส่องลงมาจากเบื้องบน
"หากรักแท้เกิดขึ้นแล้ว และมันกำลังจะจากไป ผมก็ยังดีใจที่ได้พบมัน"
ผมกอดร่างที่เย็นเฉียบของมาลัยไว้ เธอสลบไสลอยู่บนพื้นน้ำแข็ง ในมือกำท่อนเหล็กแหลมที่ใช้แซะน้ำแข็ง มือมีร่องรอยถลอกจนเลือดไหล หัวใจเธอยังเต้นอยู่ ผมอุ้มเธอไปที่ริมฝั่ง
น้ำตาของผมที่หยดลงบนใบหน้าของเธอคงไม่อุ่นพอที่จะทำให้เธอฟื้น ผมกอดเธอให้แน่นยิ่งขึ้น ความอบอุ่นจากร่างนี้จะประคองชีวิตของเธอจนกว่ามันจะไม่มีเหลือ ผมเจอประตูทางออก ผมเจอรักแท้ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภารกิจคือเรื่องหลอกลวง แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้ หาได้หลอกลวง มันมีจริง รักแท้มันมีจริง ผมเอาแหวนที่เก็บไว้ในกระเป๋าสวมไปที่นิ้วนางของเธอ
ละอองหิมะเริ่มจางหาย แสงแดดเข้ามาแทนที่ ผมรับรู้ได้ถึงฝ่ามืออุ่นนุ่มที่สัมผัสใบหน้า
"เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่ แม้เธอจะไม่ได้รักฉัน แต่ฉันดีใจ ที่เธอยังมีชีวิตอยู่" มาลัยเอ่ยด้วยวาจาที่ซาบซึ้งตามด้วยรอยยิ้มที่ใสบริสุทธิ์
"เธอคือหญิงคนนั้นที่ฉันตามหา ขอโทษด้วยที่ฉันไม่ได้บอกเธอตั้งแต่แรก ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว ฉันอยากสัมผัสมือที่อ่อนนุ่มของเธอไปตลอดชีวิต" ผมจับข้อมือของเธอแน่น
"แหวนของฉัน มันกลับมาอยู่นิ้วของฉันได้อย่างไร" มาลัยเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"แหวนของเธอหรือ นี่มันแหวนของฉันต่างหาก แต่ฉันเห็นอันที่เหมือนกันอยู่ที่นิ้วของไอ้อันธพาลนั่น" ผมตอบด้วยความฉงนเช่นกัน
รักแท้เกิดแต่แรกพบ หากเกิดขึ้นแล้ว มันจะไม่หยุดกระบวนการของมัน มันจะทำให้ใจเรานั้น ล่องลอยตามรักไป แหวนที่คู่กัน นำทางให้มาเจอกัน แต่เพื่อแลกกับชีวิตของชายหนุ่ม อันธพาลเลยได้มันไป แหวนเป็นแค่เครื่องลางนำทาง บัดนี้มันไม่จำเป็นอีกแล้ว รักแท้เกิดขึั้นแล้ว และมันได้รับการพิสูจน์แล้ว หลังจากที่เธอสืบข่าวได้ว่าชายหนุ่มซึ่งเป็นที่รักได้จมลงไปในบึงใหญ่
แต่ชีวิตก็ไม่ได้ง่ายเกินไปนัก ปรากฎกลุ่มชายฉกรรจ์ประมาณ 10 คนมาล้อมตัวเราสองคนไว้
"ผู้หญิงคนนี้ หน้าตาสะสวยดี มาเป็นเมียเจ้าของแคว้นอย่างข้าเถิด รับรองอยู่สุขสบายแน่นอน คิดดูดีๆ นะ หิมะทำให้ทรัพยากรหดหาย คนที่ไร้ประโยชน์ ต้องโดนฆ่า" ชายร่างอ้วนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยเชิญชวนมาลัย
"เห็นจะเป็นไปไม่ได้ ข้ามีคนที่รักอยู่แล้ว ข้ารักใครไม่ได้อีก" มาลัยตอบโต้
"เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าไม่ยอมก็ฆ่าทั้งสองคน" เจ้าของแคว้นกล่าวเสียงแข็ง
สถานการณ์ตึงเครียด คิดหาทางออกไม่เจอ รักแท้จะมีความหมายอะไร หากต้องสูญเสียทุกอย่าง แม้แต่ชีวิต ผมคว้าท่อนเหล็กแหลมขึ้นมาจ่อที่ท้องตัวเอง พร้อมเอ่ยวาจา
"ข้าค้นพบประตู แต่ไม่อาจพบกุญแจ ข้าค้นพบรักแท้แล้ว คราวนี้ข้าจะไม่พลาดอีก ข้าจะรักษามันไว้ แม้ความรู้สึกนี้จะตายไปพร้อมกับร่างของข้า แต่ขอให้มันยังคงอยู่ในใจของเจ้าตลอดไป"
"ช้าก่อน เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรนะ ประตูอะไรของเจ้า" เจ้าของแคว้นคว้ามือผมไว้ทัน
เหตุการณ์คลี่คลาย เรื่องประตูใต้บึงบัวสร้างความหวังให้กับผู้คนในเขาวงกต อยู่ๆ ความหนาวเย็นก็หายไปดื้อๆ ผลการเก็บเกี่ยวทรัพยากรดีต่อเนื่่องตลอดมา ไม่มีใครถูกฆ่า ไม่มีใครต้องตาย ภารกิจรักแท้สำเร็จแล้ว
9 เดือนต่อมา หิมะและมาลัยให้กำเนิดเด็กน้อย บัวกลางบึงของทั้ง 7 แคว้น จากที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นดอก ชูดอกขึ้นมาบานพร้อมกัน ณ วันนั้น ผนังหินตรงที่กำเนิดเด็กน้อย ปรากฏอักษรตัวเท่าฝ่ามือว่า "คงคา"
รหัส "พรหมลิขิต" ถูกปลดล็อคแล้ว เปลี่ยนเข้าสู่รหัส "เรียนรู้" อีก 29 ปีข้างหน้า "คงคา" จะได้รับภารกิจ "ดับทุกข์" เขาจะกลายเป็นผู้ค้นพบกุญแจทั้ง 7 ดอก ที่จะไขประตูโดมใต้บึงบัวของทั้ง 7 แคว้น
เดวา 84000 สิ่งมีชีวิตลึกลับจากจักรวาลอันไกลโพ้น นั่งฟังเสียงที่เชื่อมต่อจากโปรแกรมเขาวงกตด้วยความตื่นเต้น เขาเฝ้าดูเขาวงกตจากเบื้องบน ตอนนี้ เดวา 84000 กำลังคิดถึงเรื่องการส่งจักรกลตัวใหม่ลงไปที่เขาวงกต เพื่อช่วยให้เหล่ามนุษย์ที่ถูกจับมา ทำภารกิจของรหัสใหม่ได้สำเร็จลุล่วง
| Create Date : 17 กันยายน 2558 |
| Last Update : 18 กันยายน 2558 14:24:39 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 686 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [