ร่างไร้วิญญาณของพองเพื่อนนอนเกลื่อนกลาด บนพื้นหญ้าชายป่าดงมรณะ "เจ็บใจนัก ทำอะไรมันไม่ได้เลยรึไงนะ" เสียงดังก้องภายในหัวของวรวิทย์ ความขมขื่นรูปแบบหนึ่งก็แผ่ซ่านขึ้นจากส่วนลึกในลำคอ จนในที่สุดก็ต้องบ้วนมันทิ้งพร้อมกับน้ำลายปนเลือด เหลือเพียงคราบเลอะตรงมุมปากซึ่งต้องอาศัยฝามือป้ายออก แต่กระนั้นรสชาติขมเฟื้อนนี้ก็หาจางหายลงไปไม่ ชั่วพริบตา วรวิทย์กระซากหลอดแก้วเล็กๆ ที่เหน็บไว้ในซองเข็มขัด แล้วออกแรงหักด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อแท่งแก้วหักเป็นสองท่อง ก็ปรากฏควันสีแดงโพยพุ่งออกมา วรวิทย์รีบซูดลมหายใจหอบใหญ่ นำเอาควันเหล่านั้นเข้าปอด ยังกับไม่ต้องการให้พวกมันกระจายหายไปกับสภาพแวดล้อมได้เลยแม้สักเพียงน้อยนิด ร่างของรววิทย์เริ่มกระตุก ม่านตาขยายจนมองเห็นเส้นเลือดในดวงตา กล้ามเนื้อเกิดอาการเกร็ง อุณภูมิของร่างกายสูงขึ้นเหมือนคนเป็นไข้หนัก ลมหายใจของเขาหอบอย่างแรง หัวใจเต้นเร็วมากจนแทบจะกระโดดออกมานอกร่างกาย แต่เขายังยืนตัวแข็งทื่อ มือกำหมัดอยู่ข้างลำตัว พยายามจะฝืนไม่ให้ร่างกายสั้นสะท้านแต่ก็ดูจะทำได้ยาก และไม่นานนักอาการเหล่านั้นก็หายไป... "ไม่แก่ ก็ข้า" คำพูดสุดท้ายเมื่อกล่าวเสร็จ วรวิทย์ก้มลงหยิบดาบเหล็กสีดำมะเมื่อง ยกขึ้นจับด้วยสองมือ พุง่ทะยานเข้าใส่อสูรกายตัวใหญ่ยักษ์ทันที...
Create Date : 10 พฤศจิกายน 2561 |
|
0 comments |
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2561 13:25:53 น. |
Counter : 364 Pageviews. |
|
|
|