BlogGang.com : : kirdchuchuen : มาปูพื้นต่อีกหน่อย

มาปูพื้นต่อีกหน่อย

... จากคราวก่อน เรามาจบลงตรงเรื่อง การได้มีโอกาสเรียนรู้ จากประสบการณ์ ที่แม่ได้ฝังติดตัวเรามา... นั่นเลยเป็นสิ่งที่ทำให้เรา จะมีความรู้บางอย่างติดตัวมานอกเหนือจากความรู้ในตำรา...
... จากการช่วยแม่ทำเรือนกล่วยไม้... ปลูกต้นไม้... ทำให้เรามีประสบการณ์เกี่ยวกับการเพาะปลูก... เคยปลูกถั่วดำเล่นสนุกๆ... ดันออกดอกออกผลออกมาเป็นกระสอบ... ทำข้าวเหนียวถั่วดำกิน... ที่เหลือเอาไปขายกันสนุกไปเลย...
... หรือจากการลงไปช่วยคุณย่า... ทำขนมแบบไทยๆ.. ขนมดอกโสน... ของโปรดของเรา... ทำพวกข้าวต้มมัด , ขนมสอดไส้ , ขนมกล้วย , ทองหยิบ , ฝอยทอง ฯลฯ เพราะชาวบ้านอย่างเราๆยุคนั้นก็จะแห่กันไปช่วยงานต่างๆ และทำขนมไปร่วม ซึ่งเป็นวิถีชีวิตไทยเดิมๆ...
... การมาทำขนมยุคใหม่... ตามสมัยนิยม... ขนมปังที่ช่วยแม่ทำครั้งแรกก็สามารถปาหัวคนแตกได้... มาทำเค๊ก คุ๊กกี้... ซึ่งผลงานการแต่งหน้าเค๊ก ก็ผ่านการออกแบบจากเรานี่เอง...
... สิ่งต่างๆที่เรียนรู้เข้าไปในอดีต... นั่นคือสิ่งที่หล่อหลอมเราในอนาคต... เราจดจำภาพต่างๆนั่นไว้ในความทรงจำ... และปลากัด ปลาหางนกยูง ปลาสวยงามต่างๆ ก็รวมอยู่ในประสบการณ์ของเราด้วย... ด้วยการไม่ปิดกั้นของพ่อแม่... ทำให้เราผ่านการเลี้ยงปลาสวยงามเหล่านี้มามากมายหลากหลายชนิด... ผ่านการศึกษาและลองทำการเพาะเลี้ยงปลาเศรษฐกิจมาหลายตัว... เพราะคุณอาก็ลงทุนทำบ่อเลี้ยงปลาเศรษฐกิจด้วย...
... เราเติบโตมาในสภาพแบบนี้... จนกระทั่งฐานะทางครอบครัวก็ดีขึ้นตามลำดับ... คุณพ่อซึ่งเป็นทหาร... มักไม่ได้อยู่ใกล้บ้าน... นั่นทำให้เราซึ่งเป็นลูกชายคนเดียว และผู้ชายคนเดียวของบ้าน ต้องทำหน้าที่หลายๆอย่างแทน... จากเด็กที่เคยเล่นเคยอยู่กับผู้หญิง ก็เลยกลายเป็นต้องทำหน้าที่ปกป้องด้วย... เลยเป็นการหล่อหลอม... ทั้งความดุดันและความโอนโยนไว้ด้วยกัน...
... จนกระทั่ง... จบมัธยมต้น... เป้าหมายของเราในอนาคตที่วาดไว้ คือเราจะเป็นเกษตรกร... จะมุ่งหน้าร่ำเรียนทางด้านนี้... แต่ด้วยจากประสบการณ์ช่วงหนึ่งของชีวิต... ที่ต้องลงไปคลุกคลีกับการกัดพนันปลา... ทั้งนี้เพื่อพัฒนาสายพันธุ์ปลากัดที่กัดเก่งตามที่นิยมในยุคนั้นๆ... ทำให้มีความคิดผิดออกไป... ด้วยความที่เมื่อศึกษาแล้วต้องรู้จริง... ก็ทุ่มลงไป... การเรียนเราทิ้ง... ลองคิดดูว่า เด็ก ม.2 เดินถือปลากัดไปกัดกับเขาตามบ่อนบ้าง... ไปกัดกับเซียนปลาตามบ้านเขาบ้าง... ภาพคงไม่น่าดูนัก... แต่นั่นทำให้เราเรียนรู้เกี่ยวกับปลากัดมาได้ค่อนข้างลึกซึ้ง... และพัฒนานักฆ่าตัวน้อยขึ้นมา... ซึ่งในการกัดครั้งสุดท้าย... โดยนำปลาครอกสุดท้ายที่ทำมาทดลองนั้น... เพียง 15 นาที... ปลาเราสามารถกัดคู่ต่อสู้จนเลือดไหลออกจากท้องเป็นสายและตายในที่สุด... นั่นคือการยุติบทบาทของเราในวงการปลากัดเก่ง... เราทำสำเร็จกับการสร้างนักสู้... แต่เราทำให้ชีวิตหนึ่งต้องดับไป...
... จากตรงนั้น เราหยุดและหันมาปลูกต้นไม้แทน... ว่าน บอนสี โกต๋น... เป็นตัวเลือกที่เราหันมาใส่ใจ... เราตระเวณหาพันธุ์ที่หายากและสามารถเพาะพันธุ์ได้จำนวนมาก... ได้ก้ไม่ได้คิดจะนำไปขายที่ไหน... ทำด้วยใจรักและสนุกเท่านั้นเอง...
... จังหวะชีวิตเดินเปลี่ยน... เมื่อแม่ได้หันมาสนใจในพุทธศาสนา... และหันมาปฏิบัติธรรม... จะเป็นยังไงนั้น... รอติดตามนะครับ...

Create Date : 16 ธันวาคม 2548

Last Update : 16 ธันวาคม 2548 10:05:51 น.

1 comments

Counter : 818 Pageviews.

โดย: กัด IP: 58.9.127.246 วันที่: 13 กรกฎาคม 2550 เวลา:18:56:20 น.