ของมีค่า
วันเสาร์ที่ 18พฤษภาคม พ.ศ. 2556 ตอนตีห้า : เขตดอนเมือง ฝนตกกระหน่ำ....ราวกับฟ้ารั่ว....จะเหมือนปี2554 มั้ยเนี่ย....มิดหัวเลยนะ... อย่านะ....เข็ดแล้ว....ไม่สนุกนะ....ขนของที....ระบมทั้งตัว....ยกของ...ไม่สนุกนะ ตอนนั้น....มีประกาศในข่าว....ว่าให้เอาของมีค่า....ใส่ไว้ในรถ....แล้วเอารถ.... ไว้พื้นที่ๆสูง....ฟังดูง่ายจัง....แต่ลองมาทำเองสิ.... เพราะ....ทุกอย่าง....เป็นของมีค่าสำหรับแม่ผม....ทีวี ตู้เย็น เครื่องซักผ้า และอีกสารพัดมากมาย....แม้กระทั่ง....หนังสือพิมพ์เก่าๆ....แต่ของมีค่าของผม.... มีอยู่สามอย่าง....หมากับ มอเตอร์ไซค์....และโน๊ตบุ๊คคู่ใจ.... ฟังดูแล้ว....โง่ งี่ เง่า งั่ง ใช่มั้ยครับ.. มา...มา...ผมจะเล่าให้ฟัง....ในเหตุการณ์มหาอุทกภัยปี2554 ครั้งนั้น ไอ้โอ....ไอ้โอ....มาช่วยยกตู้เย็นบ้านกูหน่อย ไอ้ป็อปตะโกนเรียกผม... มันเดินผ่าน้ำท่วมระดับต้นขามา ได้....ได้....ขอกูทำแผลให้ลูกเอมกูเสร็จก่อนนะ ผมตะโกนกลับ น้องเอม....หมาชิห์สุ....เป็นเด็กผู้ชายครับ ผมซื้อให้แฟนผม....ในวันวาเลนไทน์ปี 2005...ที่เสนาพลาซ่า... ผมจำได้อย่างแม่นยำ....ผมไม่เจ็บปวด....ที่ต้องเลิกรากับเธอ.... ผมขอไม่บอก....ว่าเธอทำกับผมอย่างไรบ้าง....มันเลวร้ายเกินจะบรรยาย.... ผมขอเธออย่างเดียวในวันที่เลิกกัน....ผมขออย่างเดียว...น้องเอม....ขอเถอะ... เธอยอมอย่างยินดี....... เป็นเรื่องตลกมากครับ....ผมเกิด วันอังคารที่ 25 มกราคม 2520 น้องเอมเกิดวันอังคารที่ 25 มกราคม 2547 ใครรู้...ก็ชอบบอกว่า....ผมชิงหมาเกิดครับ...5555 ไม่เชื่อ....ลองไปเช็คดูครับ........ เอม Aim แปลว่า จุดมุ่งหมายครับ น้องเอมของผม....ไปผ่าตัดนิ่วในกระเพาะปัสสาวะที่โรงพยาบาลสัตว์ เกษตรมาครับ....ต้องนอนที่โรงพยาบาลหลายวัน....ผมไปเยี่ยมน้องเอมทุกวัน... ด้วยความที่ตามใจเกินไป.....น้องเอมเลยไม่ยอมกินอาหารที่โรงพยาบาลจัดให้ ....ผมเลยต้องเอาอาหารไปให้วันละ2 มื้อครับ.....เพราะน้องเอมกินเก่ง มากครับ.....ฟังดูง่าย....แต่ทำยากครับ...งานก็ต้องทำ...ทางไปเกษตร... รถก็ติด....แต่เพื่อน้องเอม....ผมทำได้ครับ....เอมต้องอยู่กับพ่อนานๆนะลูก..... ขอเท้าความตั้งแต่แรกนะครับ.......ปลายเดือนกันยายน ปี 2554 น้องเอมเริ่มมีอาการซึม....เริ่มร้องอี้ดดดดด อี้ดดดดด ทำไงดี.....เอม...เอม...บอกสิ....เอมเป็นอะไร......เจ็บตรงไหน.....ผมเฝ้าถาม น้องเอมเริ่มอ้วกไม่หยุด......และมีอาการเหมือนฉี่ไม่ออก....ตอนทำท่าฉี่... น้องเอมจะเริ่มร้องอี้ดๆ....และมี เลือดออกมาแทน.....กับของแข็งสีขาวขุ่น... ตอนนี้...ตีสามแล้ว....ผมนึกอะไรไม่ออกแล้ว... ผมรีบโทรหาเพื่อนที่ชำนาญเรื่องหมา........ ไอ้ต่อ...ไอ้ต่อ...หมากูอ้วกไม่หยุด...แล้วฉี่เป็นเลือดหว่ะ ผมโวยวาย เห้ย....ไม่ได้นะ...ถ้าหมาอ้วกไม่หยุด....อาการไม่ดีหว่ะ.... ไอ้ต่อพูดกลับ ไอ้ต่อ....กูทำไงดีวะ....บอกกูหน่อย....กูทำไรไม่ถูกแล้ว ผมร้องไห้ไป...พูดไป โรงพยาบาลสัตว์เกษตร....มึงพาไปเลย....ตอนนี้เลย...เค้ามีฉุกเฉิน24ชั่วโมง.... พอไปถึงห้องฉุกเฉิน....คุณหมอผู้หญิงซะส่วนใหญ่....อุ้มน้องเอมไป....คุณ หมอบอกว่า....ต้องสวนท่อฉี่เพราะการที่ฉี่ไม่ออก....จะทำให้ฉี่ย้อนเข้าไปทำลาย ไต....ต้องผ่าตัดด่วนเช้านี้....ประมาณเก้าโมงเช้า.... ตอนนั้นตีสี่...มีน้องหมามามากมาย...บางตัวเลือดอาบมาเลย.... บางตัวเป็นเด็กจรจัด....บางตัวท้องอยู่แล้วโดนรถชน.... แต่บางตัวคุณหมอบอกว่า....ไม่ฉุกเฉิน....ระหว่างรอ....ผมเห็นน้องเอมหลับอยู่... เลยเดินไปอ่านบอร์ดที่ติดไว้....ผมเพิ่งรู้....ว่าถ้าน้องหมาฉี่ไม่ออกเกิน6 ชั่วโมง... นับว่าเป็นอาการฉุกเฉินถึงชีวิต....ไม่น่าเดินมาอ่านเลยเรา...ผมตำหนิตัวเองในใจ.. จากใจเสียอยู่แล้ว...ยิ่งเพิ่มเข้าไปอีก...เวลานั้น...ผมไม่หิว ไม่กระหาย ไม่ปวดอึ ไม่ปวดฉี่ ไม่ร้อน ไม่หนาว รู้แต่ว่า ทั้งสมอง ทั้งร่างกาย มันมึนชาไปหมด... ระหว่างรอผ่าตัด....น้องเอมต้องสวนท่อเพื่อระบายฉี่....และให้น้ำเกลือทางกระแส เลือดเพื่อไปล้างของเสียที่ตีกลับเข้าไปในร่างกาย....ไม่น่าเชื่อครับ.... มีมิตรภาพมากมายเกิดขึ้นที่ห้องฉุกเฉินที่เกษตร.... มีผู้ปกครองของน้องหมาหลายรายมาคุยกับผม....เพราะน้องเอมดูไม่ป่วย.... อวบอ้วน....และยังยุกยิกตลอดเวลาที่อยู่บนเตียงเพื่อให้น้ำเกลือ.... มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาและถามว่า.....น้องรอคลอดเหรอคะ.... จากเครียดอยู่....ฮาเลยครับ....ผมเลยตอบพี่แกไปครับ.... มีคุณหมอท่านหนึ่ง...ได้ยินเค้าเรียกกันว่าหมอแหนม... อายุราว 20ต้นๆ....น่ารักทั้งหน้าตา และจิตใจครับ....เธอเดินไปมา.... ถามไถ่และปลอบใจผู้ปกครอง...ที่หัวใจเหมือนจะสลาย....ให้ฟื้นฟูขึ้น เธอดื่มเครื่องดื่มชูกำลังไปกี่ขวด....ผมก็ไม่ทราบ.... 2-3ชั่วโมง...ผมเห็นเธอเข้ามาพูดคุยและดูแลลูกๆของแต่ละคนตลอดครับ เธอทำหน้าที่ได้ดีมากครับ...ทำให้พวกเราอุ่นใจขึ้นเยอะ..... เก้าโมงกว่าๆ....คุณหมอแหนมบอกว่าให้ขึ้นไปรอที่ชั้นสอง.... ผมเข็นรถพาน้องเอมไปขึ้นลิฟต์...ระหว่างทาง....น้องเอมยังลุกขึ้นยืนบนรถเข็น กระดิกหางเล่นอีก....ยังไม่รู้ตัวล่ะสิเด็กน้อย.... มาถึงเขียง เอ้ยห้องผ่าตัดแล้วครับ...คุณหมอเรียกชื่อเอมแล้ว...ผมทำไงดี... คุณหมอ...ให้ผมเข็นรถเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด...คุณหมอท่านหนึ่งบอกว่า... ไม่ต้องห่วงนะคะ...เราจะทำให้ดีที่สุดค่ะ... ปัจจุบัน...ผมยังจำประโยคนั้นได้ขึ้นใจ ระหว่างรอผ่าตัด...ผมว้าวุ่น สับสน ร้อนรนแบบบอกไม่ถูก... ทำไมน้องหมาที่เข้าไปพร้อมๆกัน...ทำไมเค้าออกมาแล้ว... ทำไมน้องเอมยังไม่ออกมา... นี่เที่ยงแล้วนะ...หลายชั่วโมงแล้ว....จนทางโรงพยาบาล... ขานเรียกผู้ป่วยเซตใหม่เข้าไปแล้ว... หรือการผ่าตัดผิดพลาด...หรือน้องเอมไม่ยอมฟื้นจากยาสลบ... ผมเคยได้ยินมาบ่อย....เกี่ยวกับน้องหมาที่ไม่ฟื้นจากยาสลบ... เป็นเจ้าหญิง หรือเจ้าชายนิทราไปเลย...ผมอยากจะวิ่งทะลุเข้าไปในห้องผ่าตัด.. เอ๊ะ! ผมจำได้ว่าเห็นรูปปั้น หรืออนุสาวรีย์บางอย่างอยู่ใกล้ๆห้องฉุกเฉิน... ผมเดินไปบอกคุณหมอหน้าห้องผ่าตัดว่าเป็นเจ้าของน้องเอม...ขอลงไปซื้อน้ำ... ผมเดินไปที่รูปปั้นหรือ อนุสาวรีย์ นั้น....เป็นรูปชายสูงอายุ....รูปร่างใหญ่... ใส่แว่น...หน้าตาน่าเลื่อมใส....ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ....มีคนเอาพวงมาลัย น้ำ กาแฟ มาวางเต็มไปหมด....ผมเหลือบไปเห็นด้านข้างรูปปั้น หรือ อนุสาวรีย์ นั้น
| Create Date : 23 มีนาคม 2557 |
| Last Update : 23 มีนาคม 2557 17:00:52 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 277 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [