|
รอยยิ้มแห่งความยินดี
เมื่อสัปดาห์ก่อน เราเดินทางไปต่างจังหวัด และไม่มีรถกลับ เพราะรถประจำทางคนแน่นมาก คุณแม่เลยตัดสินใจให้เรานั่งรถไฟกลับ ซึ่งใช้เวลาในการเดินทางประมาณ สองชั่วโมงครึ่ง คือถึงประมาณ 2 ทุ่มครึ่ง
ก่อนออกจากชานชาลาเราได้โทรฯ หาหมูตุ้ยเป็นที่เรียบร้อย บอกว่าถ้ามี้ถึงหอเมื่อไหร่ จะโทรหานะค่ะ แล้วค่อยไปทานข้าวกัน
แต่ปรากฎว่า เมื่อรถไฟมาถึงครึ่งทาง โทรศัพท์ก็แบตฯ หมด และเราไม่สามารถโทรหาเขาได้ พยายามเปิดเครื่องแล้ว แต่ก็เปิดไม่ได้ ตอนนั้นรู้สึกแย่มากเลย แต่คิดว่าถ้าถึงหอแล้วค่อยโทรหา
รถไฟจอดเทียบชานชาลาเวลา 3 ทุ่มครึ่ง (ช้าไปตั้ง 1 ชั่วโมง) เราเดินลงรถมา รู้สึกว่าวันนี้คนเยอะมาก
กระเป๋าเราหนัก (ถือมาสองใบ) ผมของเราก็ยุ่ง คิดแต่ว่าจะหาตู้โทรศัพท์เพื่อโทรฯ หาหมูตุ้ย บอกให้ไปรอที่หอ (แต่ก็ไม่แน่ใจตัวเอง ว่าเบอร์ที่ท่องไว้นั้น ถูกต้องหรือไม่)
คิดแต่จะมองหาตู้โทรศัพท์ แต่เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจ ให้หันไปมองด้านขวามือ เสื้อผ้านี้คุ้นๆ นะ หุ่นแบบนี้คุ้นๆ นะ รอยยิ้มแบบนี้ ลักยิ้มแบบนี้ ใช่เลย..........."หมูตุ้ยของหม่ามี้"
เรารู้สึกตัวว่าตัวเองยิ้ม ยิ้มจริงๆ วิ่งเข้าไปซบหนึ่งที หุหุหุหุ
ขอบคุณนะหมูตุ้ย หม่ามี้ไม่เคยคิดเลยว่าหมูตุ้ยจะมารับเลย
***** หมูตุ้ยสารภาพว่า กว่าจะถึงสถานีรถไฟก็หนักหนาเอาการ เพราะ "หลงทาง" อิอิอิ
| Create Date : 08 สิงหาคม 2555 |
|
0 comments |
| Last Update : 8 สิงหาคม 2555 10:07:11 น. |
| Counter : 789 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [