เห็นรูปถ่ายกับเพื่อนๆแบบนี้ ชอบจังเลยค่ะ
ทำให้คิดถึงเพื่อนๆ ที่เคยเรียนด้วยกันหลายรุ่น
ตั้งแต่ม.ต้น ม.ปลาย และหาลัย

ชอบดูภาพแบบนี้ค่ะ มันทำให้รู้สึกมีความสุข และประทับใจมากๆค่ะ

อยากจะบอกว่า
มีความรู้สึกเดียวกันเลยค่ะ

..ตั้งแต่มีบล็อก
ก็ขลุกอยู่แต่บล็อกของตัวเอง

เหมือนมีโลกอีกโลกหนึ่ง

มีทั้งคนบอกว่า "อัพบล็อกบ่อยจัง"
กับคนที่บอกว่า "อัพบ่อยกว่านี้ได้ไม๊ รออ่านอยู่"

เขาหลอกหรือเปล่าก็ไม่ทราบ
แต่ก็ปลื้มค่ะ

มีเพื่อนเพิ่มอีกเยอะเลยจากการทำบล็อก
จริง ๆ เป็นคนเฉย ๆ ไม่ช่างพูด
แต่เวลาได้เขียนอะไร
เหมือนตัวเองพูดเก๊งเก่ง

แปลกดีค่ะ

อ่านแล้วก็อมยิ้มค่ะ ... ไม่ได้เขียน อาทิตย์ คิดถึงมากๆ มาก เลยค่ะ

โอ้ว สวัสดีคะพี่ดอง
ได้เลยๆ
อ่ะก่อนจะโพส

อ.ประมวล เพ็งจันทร์ คือใครคะ นามสกุลเดียวกับเวย์เลยค่ะ
แหะๆ บังเอิญจัง

เรื่องเขียนบล๊อกเวย์ก็มะค่อยมีประสบการณ์ซักเท่าไหร่นะค่ะ
เพราะเพิ่งได้เขียน โดยได้แรงบันดาลใจมากจาพี่ดองนี่แหละ
เพราะพี่อ้วน ด้วย 555+ ถึงอยากเขียน แต่ปกติจะเขียนไดอารี่เป็นสมุดค่ะ เขียนมา 3 ปีแล้ว ไม่มีใครได้อ่าน นอกจากตัวเอง อิอิ ถึงจะมีใครมาอ่านก็คงอ่านลายมือเวย์ไม่ออกหรอกค่ะ

เวย์รู้จักอัลบั้มพี่อ้วนก็จาก บล็อกพี่ดองนี่แหละ สุดยอดไปเลย search หาใน google บังเอิญจริงๆมาเจอ blog นี้ อิอิ ก็เลยได้รู้จักเรื่องราวของเพลง อินดี้มากขึ้น ชอบขึ้นมาซะงั้น

ขอบคุณพี่ดองมากๆนะค่ะพี่ทำ บล๊อกดีๆแบบนี้ขึ้นมา

ได้สาระดีคะ เป็นอะไรที่สุดยอดดดดดดด

ส่วน my space เวย์ก็คงต้องค่อยเป็นค่อยไป พัฒนาต่อไปนะคะ

สุดท้าย ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำดีๆค่ะ

จะบอกว่า พบรักจาก "บล้อก" ค่ะ ฮี่ ๆ..

ดีค่ะ มีที่บันทึกเรื่องต่างๆของเรา

ผมมักจะเข้ามาอ่านบล็อกนี้เสมอ แต่ก็ไม่ได้คอมเม้นท์

วันนี้มันอดไม่ได้ ขอสักหน่อยนะครับ

อยากจะบอกว่า ชอบบล็อกวันนี้ที่สุด

ชอบสิ่งที่คุณเขียนในวันนี้ที่สุดครับ

บล็อกเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้วครับ

แม้จะมีคนมากมาย

แต่ที่เข้าใจกันได้ กลับมีเพียงไม่กี่คน

แค่ได้ทำ ในสิ่งที่ใจต้องการ ก็ไม่ต้องไปแสวงหาความสุขจากที่ไหนอีก

อะดินารีนผมหลั่งทุกครั้งที่ได้เขียนบล็อก แม้เรื่องราวในบางวันจะเต็มไปด้วยความทุกข์ มันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายมากครับ ผมรับรู้สิ่งต่างๆจากความรู้สึกล้วนๆ และมันมักจะอ่านค่าเป็นประจุบวกมากกว่าประจุลบ

แค่นี้ผมก็พอแล้วครับ

ชอบภาพถ่ายทั้งสองภาพจังเลยค่ะ
บล้อกแกงค์ทำให้เรามีกิจกรรม ได้เพื่อนใหม่ๆ ได้แชร์ประสบการร์แลกเปลี่ยนความคิดเห็น แต่ก็ดันดึงเวลาเราจากกิจกรรมอื่นๆ ที่เราควรทำเช่นกัน เช่น ดูทีวี อ่านหนังสือ แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของ bloggang แต่เป็นเพราะเราแบ่งเวลาไม่ถูกเองค่ะ อิ อิ

บลอกคือที่ๆ ทำให้เรามีเพื่อน
ที่ๆ ได้พบคนที่มีความฝันเดียวกัน
คือนสพ ที่เราคือบรรณาธิการ แต่เพียงผู้เดียว

บลอกคือบ้าน และคือตัวตน

ป.ล. ทุกๆ คน ก็คงกำลังพยายาม จะเอื้อมดาวอยู่
เอาใจช่วยค่ะ

(ดวงดาวในบ่อน้ำ ต้องใช้ขันน้ำตัก )

ตั้งแต่เริ่มเอาจริงเอาจังกับบล็อก เลยกลายเป็นภาระใหม่ของชีวิต จริงๆ ไม่ค่อยชอบเขียนอะไรยาวๆ ครั้นไม่มีอารมณ์อยากเขียนก็พาลปริวิตกว่าจะทำตัวเป็นที่น่าเบื่อหน่ายต่อบรรดาเพื่อนๆ ขาบล็อกทั้งหลาย

เห็นด้วยว่า แต่แรกนั้นเรามักอยากให้คนมาอ่านเยอะๆ...ใครๆ ก็อยากเป็นคนดังกะเขามั่ง ใช่ปะ

จริงๆ ถ้าอยากทำเช่นนั้น ก็เพียงแค่พีอาร์ตัวเองอีกหน่อยโดยการโพสบางส่วนลงในบอร์ดพันทิบ แล้วชวนให้ตามมาอ่านต่อในบล็อก (อย่างที่บล็อคดังๆ บางบล็อคเขาทำกัน) ก็น่าจะได้เรตติ้งกระฉูดไม่น้อย แต่ก็ต้องยอมแลกกับความเห็นจากขาจรที่ก้าวร้าวบางคนในบอร์ด ซึ่งตัวเองเป็นคนที่ค่อนไปทางวิจารณ์อะไรตรงไม่ค่อยเกรงใจชาวบ้าน พาลให้รู้สึกระแวงว่าดาบนั้นจะคืนสนอง เหอๆๆ ก็เลยคิดว่าอย่าดีกว่า ให้ชาวบล็อกที่สนใจอยากอ่านจริงๆ คลิกเข้ามาก็เพียงพอแล้ว ได้เพื่อนร่วมความคิดร่วมทัศนคติ มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ก็รู้สึกว่าตัวเองได้พัฒนาหูตากว้างไกลขึ้นอีกเยอะ...

เห็นรูปกลุ่มน้องๆ แล้วนึกไปถึงสมัยวันวานยังหวานอยู่ เดี๋ยวนี้เพื่อนๆ แต่ละคนต่างเปลี่ยนไปตามเวลาตามความคิดอ่าน ช่วงเวลาที่สนุกสนานในชีวิตและมองโลกในแง่ดีก็จะมีช่วงนั้นแค่นั้นแหละ พอทำงานแล้วทัศนคติมันก็เริ่มเปลี่ยน

เอ่อ..ถ้าให้เดา..คุณน้อง next life น่าจะเป็นคนที่ตัวใหญ่ที่สุดในภาพ (คล้ายๆ เรา) เป็นแน่แท้ 5555

ที่เขียนบล็อคเพราะตัวเองเป็นคนที่ชอบแวะเวียนเข้าไปอ่านบล็อคของคนอื่นครับ ได้เรียนรู้ได้เข้าใจมุมมองของผู้คนหลากหลาย ทำให้เราเข้าใจคนอื่นได้ดีขึ้น (แค่ถ้ามองในแง่ร้ายหน่อยก็คือชอบจุ้นเรื่องชาวบ้านนั่นแหละ )


ไปๆ มาๆ เลยเกิดอาการคัน อยากเขียนขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ แต่เป็นคนไม่ชอบเขียนไดอารี่นี่ซิ เลยไม่ทำบล็อคเป็นไดอารี่ ตั้งใจว่าจะเขียนแลกเปลี่ยนทัศนะคติเรื่องหนัง จนแล้วจนรอดก้เขียนได้ไม่เท่าไหร่แล้วก็ทิ้งบล็อคไม่ได้อัพอีก

ให้บล็อคร้างมาปีกว่าๆ แทบไม่ได้เข้าไปดูเลยว่ายังมีคนแวะเวียนมาอ่านที่เราเคยเขียนทิ้งไว้หรือเปล่า มาเมื่ออาทิตย์ก่อน ไม่รู้อะไรดลใจให้ล้อคอินเข้ามาที่บล็อคแกงค์ เห็นเคาท์เตอร์เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว จากตอนที่ทิ้งบล็อคไปมีไม่ถึงพัน ร้างไปปีกว่าๆแต่กลับมีคนมาเยี่ยมหลายพันคลิ๊กแล้ว

ทำให้เรารู้สึกว่า......ยังมีคนสนใจบล็อคของเราอยู่นี่หว่า คนอื่นยังมาดูที่บล็อคเรา ตัวเราเป็นเจ้าของบล็อคแท้ๆกลับทิ้งไปไม่เห็นคุณค่า

อย่ากระนั้นเลย กลับมาอัพบล็อคอีกสักครั้งดีกว่า

เพราะตอนที่ตัดสินใจทำบล็อคทีแรก ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรทั้งนั้นว่าจะป็อปปูล่า มีคนเข้ามาดูจนฮิตติดอันดับเหมือนคนนั้นคนนี้ ทำบล็อคก็เพราะว่ารู้สึกคันมือเท่านั้นเอง จะมีคนเข้ามาอ่านเราก็ดีใจ ถ้าไม่มีคนอ่านก็ไม่เป็นไร

แต่พอทำบล็อคขึ้นมาจริงๆกลับมีคนคลิ๊กเข้ามาเป็นพัน เป็นเรื่องที่เกินคาดหมายมากเลยครับ ทั้งดีใจทั้งปลื้มใจ ต้องขอขอบคุณทุกๆคลิ๊กมากเลยครับ

กลับมาครั้งนี้ จะพยายามอัพบล็อค ไม่ปล่อยให้ทิ้งร้างอีกแล้วครับ (แต่ไม่รู้จะทำได้สักกี่น้ำนี่ซิ )

แวะมาเยี่ยมคับ ผมเพิ่งหัดเขียนบลอกนะคับ เดี๋ยวนี้บลอกเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ไปแล้วในแต่ละวัน

ปล.มีเนื้อเพลงแสงจันทร์ป่าวคับ

เพลงแสงจันทร์ของมาลีฮวนน่านะคับ

เรื่องดีดีก้อมีเยอะแยะค่ะ 5 เดือนเข้าไปแล้วนี่..
ตอนที่เขียนครั้งแรกเดือนกันยา ปีที่แล้ว
เล่า..เรื่องแรกจากประสบการณ์ตรงเลย
จุดเริ่มต้น..เดินป่า มีต่อเนื่องถึง 4 ตอน
คนไม่ค่อยเข้ามา เพราะโลว์เทค ไม่มีรูป มีแต่อักษรล้วนๆ
แต่พอเล่าๆไป อ๊าว..เค๊าก้อยังติไม่มีภาพเหมือนเดิม แต่เค๊าสามารถจินตนาการได้จากเรื่องที่เขียน

หลังจากนั้น ก้อมีเพื่อน..มาช่วยต่อเติมบ้าน โดยเค๊าเสนอให้เองด้วยนะ ประทับใจมากเลย
ตอนแรกไม่โชว์ m หรือ mail แต่เค๊ามาเม้นท์ประมาณว่า..พูดอ้อมๆอยากคุยด้วยนั่นแหละ
จากนั้นเหมือนกัน เล่าเรื่องเสียใจอะไรอย่างนึงผ่านบล๊อกน้ำตาท่วม..ก้อมีอีกคน mail มาหาบอกไปว่า..แค่คำว่าขอโทษ..พูดออกไปเท้อะ อะไรทำนองนี้ เหมือนมีคนมาสะกิดให้เราลดทิฐิ

อะไรต่างๆเหล่านี้ เหมือนมีอีกโลกที่เรายังมีเพื่อนคอยห่วงใย
ถามไถ่แม่ว่าเราจะห่างหายไป ทั้งหน้าไมค์หลังไมค์
ตอนนี้รุ้สึกยุ่งกะการงานมากมาย ไม่ค่อยมีเวลามาอัพ มาเยี่ยมกันบ่อยๆ บางครั้งก้อรู้สึกอึดอัด..ที่ละเลยเพื่อนไปบ้าง
สับสนนะตอนนี้ กะลังคิดว่า ปิดบล๊อกไว้ก่อนดีมั๊ย?
ถ้าเคลียร์อะไรต่างๆแล้วค่อยกลับมาใหม่..หรือ..อาจจะเป็นแค่แขกไปเยี่ยมบ้านเพื่อนเฉยๆอย่างเดียวดีกว่ามั๊ย?

สับสนอ่ะ ..

ปล.เพื่อนๆอาจไม่ใช่คนดังมาเยี่ยมอย่างคุณ
แต่เพื่อนก้อมีอะไรดีดี ที่แสดงความห่วงใยกันอยู่เสมอมา

พลอยก็แอบอ่านนะเออ

หุหุ

คล้ายๆ ข้างบนแหละ พบรักเพราะบล็อก แล้วก็อกหักเพราะบล็อกด้วย ฮ่าๆๆ

ก็ดี ได้เจอทั้งคนน่ารัก และคนเฮี้ยนๆ

แถมยังได้เป็นส่วนหนึ่งในรายงานทั้งเด็ก ม.ต้น ม.ปลาย ป.ตรี ไปจนถึง thesis ป.โท น้องบางคนน่ารักดี ก็อปบล็อกไปแล้ว มาสารภาพทีหลัง

เคยเป็น subject ในวิชาภาษาไทยด้วยนะเอ้อ

แอดบล็อกคุณดองก็เพราะเราชอบฟังเพลงคล้ายๆ กันนั่นแหละ

ผมเองก็เป็นอีกคนที่แอบเข้ามาอ่านblogคุณบ่อยๆเหมือนกันครับ

จะได้ตั้งแต่สมัยเล่นบอร์ดcmuparkแล้ว เพราะเห็นข้อความที่พูดถึงวงดนตรีที่ชอบฟังคล้ายๆกัน

เอวไว้มีงานดีๆเมื่อไหร่จะเอามาโชว์นะครับ

//gogman.exteen.com/

iได้เพื่อนใหม่
ได้ความคิดใหม่ๆ
ได้ฟังเพลงใหม่ๆ
โอ๊ย หลายอย่าง

ที่สำคัญ ได้เปิดโลกทัศน์มากมาย

ชอบรูปในบล็อกนี้ด้วย สดใสดี

เช็คหลังไมค์ด้วยจ้า

ป.ล.สีฟอนท์ในกล่องเม้นท์มันกลืนกับรูป เขียนยากมาก

เรื่อง MSN มาคุยเพราะเรื่อง Blog นี้ก็มีเหมือนกัน
เท่าที่มีจะเป็นเรื่อง เพลง กับตอนที่เขียนถึงเรื่อง Gender

รู้สึกดีใจที่มีคนอ่านแล้วโต้ตอบ
ยิ่งใครเถียงอะไรผมใน Blog ด้วยแล้วจะดีใจมาก !!

เอาความสุขก่อนนะครับ
พบกัลยาณมิตรมากขึ้น โดยเฉพาะการอ่าน ผมเข้าโครงการ Lend It Forward ที่เลียนแบบหนัง ได้หนังสือที่อยากอ่านมาเพียบ ได้ให้หนังสือคนอื่นยืม มีความสุขดีครับสำหรับการแบ่งปัน
ได้ Capture ความรู้ และความรู้สึกในการเสพสิ่งต่างๆ เอาไว้อ่านเองเป็นหลักครับ ส่วนใครหลงเข้ามา และฝากความคิดเห็นไว้ ถือเป็นกำไรครับ

ความภูมิใจ
ได้มีส่วนร่วมในหนังสือทำมือเป็นครั้งแรก รู้สึกดีมากเลยครับ

Blog ทำให้ฝันของผมกลับมาทีละนิด แม้จะห่างไกล เลือนไปบ้าง แต่อย่างน้อย ผมมีเวทีของผมที่จะขีดเขียน ฝึกฝีมือ จนวันนั้นของเรามาถึง
ฝันไกล้ๆ ไปช้าๆ แบบหนุ่มเมืองจันท์ว่าไว้นะครับ

ปล. ผมได้ดู อ.ประมวล เพ็งจันทร์ จากเจาะใจ ชอบแกครับ รักคนสมุยเพิ่มขึ้นอีกคน ต่อจากพี่จุ้ย ไปเห็นหนังสือ หนาเหมือนกันนะครับ จะหาโอกาสอ่านอยู่

คุณด็องรู้เรื่อง goose ยังคะ วันที่ 31 น่ะ
เราอาจไม่ได้ไปดู เนื่องจากติดงาน เศร้ามากๆ
เค้าว่าจะเป็นคอนเสิร์ตลาแล้วด้วย ฮือ
อะไรมันจะเศร้าขนาดนี้

... เริ่มต้นเขียนบล้อก เพราะตอนนั้นกำลังหาที่เก็บกระทู้ที่เขียนไว้เรี่ยราดในพันทิปครับ มีคนแนะนำมาก็เลยเอามาลงในบล้อก

พอมีบล้อกของตัวเอง ก็ชักเริ่มสนุกกับการมีเนื้อที่ตัวเองที่จะออกแบบที่จะเขียนอะไรก็ได้

หลังจากนั้น ก็มีเพื่อนๆมาคุยมาอ่านกัน

รู้สึกผิดที่ตัวเองแทบจะไม่เคยแวะเวียนไปบ้านอื่นๆเลย แต่ก็เป็นเพราะเวลาที่ไม่เอื้อต่อการท่องบล้อก เพราะแค่เขียนเวลาก็หมดแล้ว

หลังจากบล้อกเป็นรูปเป็นร่าง ก็คิดๆว่าจะเลิกเขียนลงพันทิป เพราะ เริ่มรู้สึกเหนื่อย แต่ไปๆมาๆ ก็เลยเอาลงคู่กันทั้งสองที่

จากบล้อกทำให้ได้รู้จักคนมากขึ้น รู้จักโลกมากขึ้น ที่ไม่คิดไม่ฝันคือการได้ออกหนังสือ ซึ่งทั้งหลายทั้งปวงนี้ตอบสนองความฝันของผมเพียงหนึ่งเดียวคือ

แบ่งปันความสุขของการดูหนัง และ อยากจะบอกคนอื่นๆว่า เฮ้ย หนังให้อะไรกับเราตั้งเยอะมากกว่าความสนุกและบทวิจารณ์ที่พูดถึงตัวเนื้องาน

ได้นำสิ่งที่เรียนมา นำมาประยุกต์ กับสิ่งที่รัก(หนัง) จึงเป็นที่มาของการเขียนบล้อกจนปัจจุบันครับ

ชอบไปแอบอ่าน blog ของคนอื่นๆ
แล้วชอบ add blog คนอื่น ไว้ใน blog ตัวเองเยอะๆ...อิอิ