|
|
Challenging Week
อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ เรายุ่งหัวฟู ไม่มีโอกาสได้เข้าบล็อกมาเขียนบันทึก
อาทิตย์นี้เริ่มต้นแบบ กระอักกระอ่วนพอควร เริ่มจากการเจอแก๊ซ น้ำตา แล้วก็ Day Light Saving เมื่อเวลาของเรามันถูกเอาไป 1 ชม ฟรีๆ
พอเริ่มต้นวันเรียน ทุกอย่างก็ไม่ได้ราบรื่นมากนัก งานเยอะแยะไปหมด จัดตารางลงแทบไม่ทันก็ได้แต่ Play it by ear ไปเรื่อยๆ
เจอเรื่องหนักหนามากมาย โดยเฉพาะวันพฤหัว ซึ่งเรารู้สึกว่า It's not my day จริงๆ ทุกอย่างไม่ได้เป็นเป็นอย่างที่หวัง ทั้งที่พยายามหนักหนา กลัว กลัวว่าจะทำให้พ่อแม่ และตัวเองผิดหวัง โกรธ ตัวเอง โมโห ตัวเอง สุดท้ายก็ได้เพื่อนใจดี ทามาร่า มาช่วยทำให้ใจเย็นลง จากนั้น ก็ได้ท่านจอมยุทธแสนดี ว่าให้ได้สติ ว่า เธอเนี่ยเด็กจริงๆเลย ร้องไห้สิ ร้องเลย เราก็เป็นช่วงยิ่งยุยิงไมทำ ก็เลยตะโกนออกไปว่า ไม่ร้อง... ยังไงก็ไม่ ก็เราโตแล้ว แล้วก็ Stronger... ท่านจอมยุทธก็ทำให้เราหัวเราะได้ ตามเคย ความเครียดที่มีก็หายไปบางส่วน
สุดท้ายพอได้คุยกะหม่าม้า เราก็เลยบอกแม่ไปว่า แม่จะว่าอะไรไหม ถ้าทำให้เค้าผิดหวัง... หม่าม้าเราบอกว่า แม่ไม่เคยว่าอะไรลูกเลยนะ อย่างน้อย ม้าก็รู้ว่า ลูกทำดีที่สุดแล้ว เราก็เลยสบายใจ ก็เลยเหมือนว่า ฟ้าใสหลังฝนซา
ดูเหมือน พระอาทิตย์จะเข้าข้างเราบ้างเพราะของที่เราประกาศขายเริ่มมีคนสนใจ พอขายได้ เมื่อวานเราก็เอาของไปบริจาคที่ Salvation Army เผิ่อว่า ฝรั่งตัวเล็กๆจะเอาของเราไปใช้ได้บ้าง
จากนั้นก็ได้ ที่นั่ง สบายๆใน Public Library นั่งทำวานกะทามาร่าจนห้องสมุดปิด เราสองคนก็เลยถือโอกาสไป Break กันด้วยการไปกินอารหารไทยที่คนเวียดนามทำ เราได้สั่ง ทอดมันไก่ด้วยค่ะ รสชาติแปลกๆ แต่ก็อร่อยดีไม่ใช่น้อย
กินกันเสร็จก็เลยตัดสินใจไปดูหนังกัน สองสาว เราเลือกดูหนังเรื่อง Guess Who กัน ขอไม่เล่ารายละเอียดละกันนะคะ เผื่อใครไปดู แต่เรามีประโยคประทับใจที่ฟังแล้วนึกถึงใครไปไม่ได้ ก็ท่านจอมยุทธนั่นเอง
รวมๆได้ความว่า เธอสองคนไม่เหมือนกันเลย (พระเอก กะนางเอก) จะรักกันได้ยังไง... พระเอกบอกว่า เราสองคน ก็เหมือนมีกันคนละครึ่ง ต่างคนมาเจอกันก็มาเป็นส่วนเติมเต็มให้กัน... เค้าคงเสียใจมากถ้าวันหนึ่งเค้าต้องกลับไปเป็น ครึ่งเดียวอีกหน เพราะว่า เค้าได้รับรู้ถึงความวิเศษที่ Be Whole again แล้วว่าเป็นยังไง เพราะอย่างนั้น เค้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้มีเธอ คนนั้น
อาจจะแปลไม่ตรง 100% นะคะ แต่ใจความประมาณเนี้ยเลยอ้ะคะ ดูแล้วนึกถึงตัวเอง เราสองคนไม่ได้เหมือนกันทุกอย่าง เราใจร้อน พี่ใจเย็น เราคิดมาก พี่ไม่คิดมาก เราเลยอยู่กันได้ไงเนอะ อิอิ
เมื่อคืนได้คุยกะแม่... อีกสามอาทิตย์กว่าๆ พ่อแม่กะน้อง จะมางานรับปริญญาเราแล้ว เย่..... สามอาทิตญ์ มันจะรู้สึกนานแค่ไหนน้อ....
| Create Date : 09 เมษายน 2548 |
| Last Update : 9 เมษายน 2548 21:08:06 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 494 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: prncess  วันที่: 10 เมษายน 2548 เวลา:7:27:14 น. |
|
|
|
| โดย: แม่มดน้อย23 วันที่: 11 เมษายน 2548 เวลา:4:33:24 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เปนกำลังใจค่า
เขาว่าถ้าเวลาเศร้าถึงขีดสุด
ร้องไห้ออกมา มันช่วยให้ดีขึ้น
จริงๆนะ
เราร้องเรื่องเปื่อย
ร้องแล้วสบายใจ
ดีใจก็ร้องเสียใจก็ร้อง
รอดูรูปรับปริญญานะคะ
ปล...โดนแก๊สน้ำตาอาการเปนไงคะ น่าเปนห่วงจริง...