ช่วงนี้ชีวิตอยู่ไม่ติดที่ ห่างหายจากการเขียน blog อ่าน blog พอสมควร มีเวลามานั่งอ่านตอนกลางคืนก็ง่วงนอนเพราะเพลียแดดเพลียลม บางทีจะทักทายใครก็งงๆ มึนๆ เลยนอนดีกว่า

หายไปเพราะไปรับงานโลจีสติกส์ขนาดใหญ่มางานหนึ่ง อยู่ระหว่างการจัดรถเข้าดำเนินการ กับขับรถตะรอนๆ เข้าป่าเข้าเขาดูแหล่งแร่เพื่อส่งออก ชีวิตทำมาหากินไม่ได้ใช้วิชาการที่เรียนมาสักเท่าไหร่ แต่ใช้วิชาจับแพะมาชนแกะ เพื่อให้ออกลูกเป็นไข่ไก่ แล้วเอามาชั่งกิโลขายตามนโยบายรัฐบาล (ไม่อยากจะว่าเลยว่าพวกทั่นคิดกันได้แค่นี้หรือ ผมว่าให้ระดับพนักงานธุรการเขียน Suggestion ให้น่าจะได้ไอเดียอะไรดีๆ กว่านี้นะ!!)

การเข้าไปตะรอนๆ ตามเหมืองทำให้มีโอกาสได้กลับไปพบกับรุ่นพี่คณะที่เป็นเจ้าของเหมืองหลังจากไม่ได้ติดต่อกันนานหลายปี ชีวิตก็เป็นวัฏจักรอย่างนี้ เคยพบ แล้วก็พลัดพรากกันไป วันดีคืนดีก็กลับมาพบกันใหม่ตามโอกาสและตามกรรม

การวิ่งไปวิ่งมาในแวดวงธุรกิจทำให้ได้พบเจอนักธุรกิจหลากหลายที่เรียกกันฉากหน้าว่าคนรวย

บางคนอาจอิจฉาคนที่เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่ๆ มีเงินลงทุนหลายร้อยล้าน บางคนรวยเป็นพันเป็นหมื่นล้านว่าน่าจะมีความสุข แต่ผมขอยืนยันว่าเงินกับความสุขเป็นคนละเรื่องเดียวกัน ความคิดกับการกระทำต่างหากที่จะบอกได้ว่าใครมีความสุขกว่าใคร

บางคนรวยหลายร้อยล้าน แต่นิสัยจ้องฉกฉวยประโยชน์จากเพื่อนฝูง เป็นคนประเภทที่เจ็ดที่วิชา Managerial Grid Management ไม่ได้สอน เห็นแล้วสงสาร ฉากหน้าปั้นหน้าเป็นคนดี ใจกว้าง แต่ฉากหลังจ้องเอาเปรียบแม้แต่เพื่อนสนิท หักหลังกันเอง นานวันเข้าก็นั่งเหงา ชวนเพื่อนกินข้าวเย็นเพื่อนก็หลบๆ เลี่ยงๆ มีเงินแต่ไม่มีใครคบจะหาความสุขได้ที่ไหน
บางคนปลูกบ้านหลังใหญ่โตทุ่มเงินลงไปหลายสิบล้าน แต่หาเงินมาหมุนในธุรกิจตัวเองแค่ 2-3 ล้านยังไม่ได้ ภาพลักษณ์ภายนอกดี แต่กลวงใน จะหาความสุขได้ที่ไหน
บางคนรวยเกือบพันล้าน แต่ทำธุรกิจที่สินค้าไม่ตรงตามคุณภาพ ภาษีก็หลบ ยอดขายพันล้านแจ้งสรรพากรว่าหกสิบล้าน ต้องคอยระแวดระวังว่าวันไหนจะถูกจับได้ว่าสินค้าไม่ตรงคุณภาพ คอยระวังว่าเมื่อไห่จะถูกตรวจสอบภาษี และยังต้องคอยระวังว่าเคยโกหกอะไรไว้บ้าง มีเงินแบบนี้จะหาความสุขได้ที่ไหน
มหาเศรษฐีหุ้นเบอร์หนึ่งของเมืองไทยนั่นก็เป็นรุ่นพี่คณะคนหนึ่ง หลายปีก่อนเจอกันช่วงที่กำลังจะเอาหุ้นเข้าตลาด พี่แกหน้าเครียดมาก พูดวนเวียนอยู่แต่เรื่องงาน ผมถามรุ่นน้องที่เข้าไปบริหารโครงการให้ว่าพี่เขามีความสุขดีหรือ น้องบอกว่าไม่น่าจะมีนะ พี่แกเครียดจนเส้นเอ็นยึด เดินหลังตรงไม่ได้

กลับไปเข้าเหมืองคราวนี้เจอรุ่นพี่ที่เป็นผู้บริหารบริษัทมหาชน ทำเหมืองแร่อยู่หลายจังหวัด เจอกันกี่ทีหน้าตาก็ยิ้มแย้มแจ่มใสทุกครั้ง ไม่เคยเห็นเค้าว่าจะมีความทุกข์อะไรทั้งๆ ที่ผ่านมรสุมเศรษฐกิจมาหลายรอบ จากเคยรวยหลายร้อยล้าน พลิกกลับมามีหนี้สินหลายร้อยล้าน แต่ยังยิ้มได้ หน้าตาผ่องใส ดูดีมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ
และอาจจะไม่เชื่อยิ่งขึ้นไปใหญ่ถ้าจะบอกว่ารุ่นพี่คนนี้เป็น ผู้หญิง !!