เสียความรู้สึกกกกกกกกก ออกๆๆๆๆๆ
--->ต่อเนื่อง จากคราวที่แล้ว (หัวแตกกกก) พอตกกลางคืน ก็เริ่มปวดแผลรีบกินข้าวที่พี่ที่ทำงาน และอยู่ข้างห้องซื้อมาให้ แล้วก็กินยาแกปวด เนื่องจากว่าตัวเปล่าเล่าเปลือยอยู่คนเดียว โดดๆ ต้องช่วยตัวเอง อย่าเพิ่งคิดลึก ในที่นี้คือเช็ดเลือดที่ยังเกรอะกรังที่ผม ออกไม่หมดซะทีเดียวเพราะมันอยู่ด้านหลังมองไม่เห็น ถึงตอนนี้คิดถึงบ้านขึ้นมาจับใจ เหอะๆมาทำงานไกลบ้าน แถมห่างเพื่อนก้เป็นงี้ ยังไม่กล้าบอกที่บ้านกลัวเค้าเป็นห่วง กะว่าดีขึ้นกว่านี้นิดหน่อยแล้วจะโทรบอก ถึงเวลานอนก็ทรมานเหลือเกิน เพราะต้องนอนตะแคงซ้าย&นอนคว่ำ ตื่นตอนเช้าปวดแขนซ้ายลีบไปเลย อ่ะเว่อร์ไป ตอนเช้าปวดแผลมากรีบโทรบอกรถที่มารับไปทำงานว่าไม่ไป พร้อมกับโทรบอกหัวหน้าว่าไม่ไป หัวหน้าก็บอกให้พักผ่อนเยอะๆ ชม.นั้นไม่คิดอะไรนอนอย่างเดียวสายๆลูกพี่รองโทรบอกว่าเดี๋ยวลุกพี่ใหญ่กับผผู้จัดการฝ่ายบุคคลจะมาเยี่ยม เราก็เหอะๆ ไม่ต้องดีกว่ามั้งไม่พร้อมรับแขก เค้าก็บอกกำลังจะออกมา เราก็เหอะๆ ลุกขึ้นแปลงร่างไม่ให้น่าเกลียดเกินไป แล้วก็ลงไปรับแขกข้างล่าง พี่ๆเค้าก็ซื้อของมาเยี่ยมมากมาย แล้วก็รีบกลับบอกให้เราพักผ่อนตกบ่ายลูกพี่ใหญ่โทรมาขณะที่เรานอนอยู่ ก็เลยไม่รับ พอโทรมาอีกเราก็ขี้เกียจรับ ครั้งที่สามก็เลยรับเผื่อเค้ามีเรื่องด่วน คือก่อนหน้านี้พี่ๆที่โรงงานโทรมาเตือนแล้วว่าถ้าเค้าตามให้มาโรงงานให้ยืนยันว่ามาไม่ได้ เพราะพี่ๆที่เค้าอยู่มาก่อนเค้ารู้ดีว่าเคยมีเคสที่ป่วยแต่ต้องมาเพราะ LTA ลูกพี่ใหญ่เอื้อนเอ่ย ชักแม่น้ำทั้งห้ามาทั้งหมดทั้งปวง คือ ให้ไปที่ออฟฟิศ นาทีนั้นน้ำตาก็พาลจะร่วง เพราะคนที่กำลังป่วยอยู่เกิดใจน้อยอย่างแรง ก็เลยบอกเค้าไปว่าไปก็ได้ค่ะส่งรถมารับได้เลยถึงออฟฟิศปุ๊ปทุกคนแปลกใจมาได้งาน ปวดแผลไข้ขึ้นอยู่ไม่ใช่หรอ เราก็บอกว่าคำสั่งจากเบื้องบนสั่งให้มา ตอนนั้นเรามองหาลูกพี่ทันทีอยากคุยด้วยใจจะขาดซักพักลูกพี่โทรมาขอคุยด้วย คือจะแก้ตัวเรื่องที่เรียกมาเราก็เลบอกค่ะหนูก็มีเรื่องจะคุยกะพี่เหมือนกัน พอเข้าไปในห้องเค้าก้นั่งอยู่กะ HR mgr เราก้เอาวะโชคดีเลยอยู่กันพร้อมหน้าจะได้พูดทีเดียว ลูกพี่ก้เลยบอกว่าที่ต้องเรียกเรามาออฟฟิศเพราะญี่ปุ่น (ผู้บริหาร) เรียกเข้าไปคุยแล้วเค้าไม่อยากให้เป็น LTA; Loss Time Accident หรืออุบัติเหตุขั้นหยุดงาน เพราะถ้าใครทำงานโรงงานจะรู้ดีว่าเรื่องนี้สำคัญ เพราะต้องมีการเก็บสถิติการทำงานที่ไม่เกิดอุบัติเหตุถึงขั้นหยุดงาน ซึ่งถ้าเกิด LTA สถิติที่เก็บมาต้อง เริ่มนับหนึ่งใหม่ แล้วต้องจัดโปรแกรมหลายๆอย่างขึ้นมาป้องกันอุบัติเหตุที่อาจจะเกิดขึนในอนาคตในลักษณะเดียวกัน ต้องโดนบริษัทแม่สองบริษัทยำใหญ่ คือเป้นเรื่องใหญ่ขึ้นมา คือเราก็เข้าใจนะ วันแรกที่เจ็บก็นึกถึงเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็แบบ มันเจ็บอ่ะ มันไม่ไหวอ่ะ พอหัวหน้าพูดจบ เราเลยบอกหัวหน้าไปเลยว่า หนูลาออกค่ะสิ้นเดือนนี้ บอกล่วงหน้าจะได้รีบหาคน หัวหน้าอึ้งไป แล้วก็พูดเกลี่ยกล่อมเราสารพัด ออกมาจากห้องยังคิดว่าเราจะเปลี่ยนใจ แต่นาทีนั้นอาไรก็ฉุดไม่อยู่ แถมพี่ๆในโรงงานก็เข้าข้างเราเกือบทุกคน ยุให้ออกกกกกกพอเราไปยื่นเอกสารอย่างเป็นทางการลูกพี่ก็ยังจะยื้อๆๆๆ แต่เราบอกเราอยู่ไม่ได้หรอกเราทนความใจร้ายของพวกญี่ปุ่น ที่เห็นมนุษย์เป็นแค่เครื่องจักร ต่อไปไม่ได้ ถ้าจะให้เราช่วยเราคงอยู่ต่อให้อีกสองอาทิตย์ ถือว่าเห็นแกความดีที่เคยมีต่อกัน จากเหตุการณ์ครั้งนี้ก็ทำให้รู้อะไรหลายๆอย่าง เช่นการหมกเม็ดการเกิดอุบัติเหตุในโรงงานยังมีอยู่ แม้โรงงานใหญ่ๆ และพวกนายทุนก็เคี่ยวสุดๆนี่แหละชีวิต
ThIs'S mY WaY
To love is to risk not being loved in return. To hope is to risk pain. To try is to risk failure, but risk must be taken, because the greatest hazard in life is to risk nothing.