สืบเนื่องจากอัดอั้นตันใจเหลือคณา....

หาที่ระบายไม่ได้

ว่ะฮ่ะฮ่า.......

บลอคนี้คือ เหยื่อ ของเรา

แหะแหะ (ยิ้มกริ่มที่มุมปากพร้อมทำตาขวาง)

ท้าวความก่อนว่า เราเพิ่งย้ายที่ทำงานมาใหม่

ในตำแหน่งที่เรายินดีมากมาก เพราะตรงกับที่เรียนมา

และตรงกับที่ใจอยากทำ

ก่อนหน้านี้เราเคยเป็นเซลล์ ซึ่งไม่เข้ากะเรามากมาก

เพราะเราเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง

เบื่อการฉอเลาะกะคนไม่รู้จัก

เบื่อการตามจิกลูกค้า

และเบื่อการทำยอดขาย.....

สุดท้ายเลยทำได้ปีเดียว ก็ออกมาทำงานที่ใหม่

ที่ทำงานใหม่เราบอกได้เลยว่า เป็นตำแหน่งที่ดูดีสุดสุด

ไม่ต้องขายแล้วววววว(ดีใจปานถูกหวย)

แต่แล้วเราก็พบว่า......(จริงจริงรู้มานานแล้ว)

ไม่มีอะไรเพอร์เฟค

ได้อย่าง ก็ต้องเสียอย่างเสมอ (มันเป็นสัจธรรม) ....................

อย่างที่บอกว่าเนื้อหางาน การทำงาน สโคปงาน

ชัดเจนและตรงไปตามที่เราอยากทำมากมาก

แต่.........

.....................

...........................

เพื่อนร่วมงาน

และคุณพี่หัวหน้า

มันช่างแบบว่า....มันไม่ใช่อ้ะ

ต้องบอกก่อนว่า เราเป็นคนที่บ้าบ้า บ๊องบ๊อง ดูไม่เต็ม

เพ้อเจ้อเป็นบางครั้ง

ดัดจริตบ้าง

และก็แรดบ้างตามประสาผู้หญิง (เราหมายถึง วี๊ดว๊าย เม้าท์แตกแบบจีบปากจีบคอ อะไรทำนองนั้น...อารมณ์พี่ โอปอลล์อ่ะ)

ซึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เพื่อนร่วมงาน....และหัวหน้าเรา เค้าไม่ใช่อ้ะ.......

หัวหน้าเราจะเป็นอารมณ์ผู้แก่กล้าทางด้านวิชาการ เป็นสาวครึ่งหนุ่ม

ทฤษฎีปี้ก เอกเซลนี่เป็นโปรแกรมเพื่อนแท้

ไม่มีมุข

ชอบขำกับอะไรที่เราฟังแล้วแบบ...ง่ะ ขำเหรอ???

แต่เราก็รักษาน้ำใจด้วยการ (อ่าาา...แหะแหะ ขำเนอะ) ดูไม่จริงใจสุดสุด

แต่พี่เค้าก็จะมองว่า เราอินไปกะเขาแบบเต็มตัว

ส่วนเพื่อนร่วมงาน

คนแรก เป็นหนุ่มใหญ่(ไม่รู้ว่ามีครอบครัวรึยัง) อารมณ์เดียวกะหัวหน้า คือ เป็นผู้แก่การทางวิชาการมาก เศรษฐกิจ เงินเฟ้อ หุ้น รัฐบาล อำนาจอธิปไตย การค้าระหว่างประเทศ พี่เค้าจัดเต็ม

รู้หมด วิจารณ์ได้ วิเคราะห์เป็น มีอ้างอิงทฤษฎีทุกครั้ง

เต็มไปด้วยเหตุผล

อีกคนเป็นหนุ่มอึนอึน เท่าที่เราสังเกตุ เค้าเป้นเด็กที่เรียนเมืองนอกมาตลอด

เพราะประโยคภาษาไทยเค้าช่าง.....อ่อนแอยิ่งนัก

ประโยคแบบพิศดาร อย่างเช่น พี่....เลือกปฏิบัติกะน้องใช่มั๊ยเนี่ยยยยยย

พี่เค้าจะทำหน้านิ่ง แล้วถามว่า

ไม่เข้าใจ เลือกปฏิบัติคืออะไร

เราต้องหาคำภาษาอังกฤษมาแปลให้วุ่นวาย

ท่าทางโดยทั่วไปก็จะมึนมึน นิ่งๆ หยื่งๆ ไม่ค่อยพูด

ฟังแล้วเหมือนจะไม่มีอะไรหนักหนา

แต่เวลาไปกินข้าวด้วยกันทีไร มันทำให้เราอึดอัดดดดดดดดดด

เราเคยทำงานที่เก่าที่เพื่อนร่วมงานเฮอา พักกลางวันเราจะไม่คุยถึงเรื่องงานเลย

จะคุยเรื่องไร้สาระ เม้าท์ดารา เม้าท์คนเดินผ่านไปมา

ชวนกันไปซื้อของไร้สาระ

ตามประสาผู้หญิง หรือไม่ก็ปรึกษาเรื่องปัญหาชีวิตบ้าง ตามแต่เหตุการณ์ไป

เราสนุกมาก เพราะรู้สึกได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเอง

บ้าบ้า บอบอ ไร้สาระ หาแก่นสารไม่ได้

แต่เวลาทำงานเราจะเป็นคนละคน

ทำงานคือทำงาน ต้องทำให้เสร็จ ไม่มีเล่น

คือเราเป็นคนรับผิดชอบกับหน้าที่มากมาก

แต่ไม่ใช่ตลอดเวลาแบบที่ทำที่ที่ใหม่อ่าาาาาาาาาาา.............

เราเหมือนไฟลท์บังคับที่ต้องไปกินข้าวกะพี่พี่ที่แผนก เพราะพี่หัวหน้ากลัวว่าเรา

อาจจะไปเผลอพูดเรื่องความลับของบริษัทออกไป

เราเลยต้องไปกินข้าวกะพวกเค้าทุกกลางวัน

ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออ

เราไม่ได้บ้าบ้า บอบอเลย

พอเริ่มดัดจริต ก็จะมีสายตามองมาแบบ.....

แกเยอะไปล่ะ (จากพี่หัวหน้า)

ฮือออออออออออออออออออออออออออออออ

อึดอัด อึดอัด

 จะไปกินคนเดียวก็ต้องถูกซักฟอกแน่ๆว่า ทำไม

จะแอบหนีไปเนียนๆ ก็ถูกโทรตาม

ฮัลโหล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

เราเลยบ่นกะเพื่อนว่าแบบ อึดอัดอ้ะ

กินข้าวก็คุยเรื่องงาน คุยเรื่องไร้สาระทุกคนก็จะแบบ มองแบบเย้ยๆว่า

นังเด็กนี่ พล่ามอะไร ไร้แก่นสาร

เพื่อนเลยบอกว่า

"ปกติป้ะว้ะ....งานมึงต้องเจอคนแบบนี้อยู่แล้ว เนิ้ดๆ คงแก่เรียน

จะมาเปรี้ยวเยี่ยวราดไร้สาระก็ไม่ใช่ลุคสายงานของมึง....

มีมึงอ่ะ นอกคอก แรด บ้า เพ้อเจ้อ.........."

แต่จะให้มีสาระ ทฤษฎีจัด เนื้อหาล้วนล้วน ตลอดเวลา

มันก็ไม่ใช่อ้ะ........................

บ่นแล้วก็เศร้า

จากไปแบบเบาเบาดีก่า...............................