|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เมื่อวิ่งหนี..ยิ่งวิ่งตาม
บ้านเรา..คนที่เรารักทะยอยกันจากไป
ไม่เคยมีช่วงพักให้ได้หยุดดื่มด่ำชื่นชมความสุขถาวร
เมื่อเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่กับการสูญเสียครั้งแรก
เริ่มทำใจให้เข้มแข็งขึ้นมาได้
การสูญเสียครั้งที่สอง....และสาม ก็ตามมา
เป็นอย่างนี้มาตลอด
ไม่ว่าจะเป็นพ่อ ย่า และ น้อง
จนเราต้องเริ่มตั้งคำถามว่า
ทุกวันนี้เราจะมีชีวิตอยู่
เพื่อต้องต่อสู้กับการสูญเสียอีกสักกี่ครั้ง
ถึงจะรู้คำตอบดีว่า
เราต้องพยายามอยู่ให้ได้
เพื่อแม่ และ เพื่อคนที่ยังเหลืออยู่
แต่บางขณะ จิตใจมันก็ไม่มีเรี่ยวแรงไปซะเฉยๆ
เดือนที่ผ่านมา
เราเกือบต้องสูญเสียอีกครั้ง
เป็นการสูญเสียคนเกือบหมดบ้านที่เหลืออยู่
ด้วยอุบัติเหตุ...
ถึงมันจะเป็นอุบัติเหตุที่ไม่พรากชีวิตใครไป
แต่มันก็ทำให้เราเกิดอาการเสียศูนย์จนวันนี้
วินาทีที่เรารู้เรื่อง
เราทำอะไรไม่ถูก
ขับรถล่องลอย ไร้จุดหมาย
นัดกับน้องสาวว่า
กลับมารอฟังข่าวแม่และน้องๆที่บ้านแล้วกัน
อุบัติเหตุเกิดขึ้นตอนบ่ายสองโมงกว่า
แต่แม่และน้องๆเรามาถึงโรงพยาบาลตอนเกือบหกโมง
น้องคนเล็กที่เป็นคนขับรถ มาถึงเกือบสองทุ่ม
แม่เราเจ็บหนักสุด
แต่แม่ไม่ยอมแวะโรงพยาบาลที่ใกล้เคียง
แม่บอกอย่างเดียวว่า
แม่จะกลับบ้าน จะกลับมาโรงพยาบาลที่บ้านเท่านั้น
เราไปรอรับทุกคนที่โรงพยาบาล
น้องเราเห็นเราก็ร้องไห้ บอกให้เรารีบไปดูแม่
แม่ที่นั่งอยู่อีกด้าน
เรารีบวิ่งไปดูหน้าแม่
แม่ซึ่งปกติเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ
ในวันนั้น หน้าแม่ แทบไม่มีสีเลือดเลย
แม่ยังพยายามฝืนยิ้มให้เรา
บอกเราว่าแม่เจ็บตรงนี้ นิดหน่อยลูก
สรุปจากการตรวจพบว่า
แม่เราไหปลาร้าหัก ส่วนน้อง เอ็นฉีก และซี่โครงร้าว
แต่แม่ทนกับความเจ็บปวดที่ถูกกระแทก
ทนกับไหปลาร้าหัก....กว่าสี่ชั่วโมง
กลับมาที่โรงพยาบาลที่เราและน้องอีกคนรออยู่
มีแต่คนถามแม่ว่า
ทำไมไม่แวะที่โรงพยาบาลแถวนั้นก่อน
แม่บอกคนที่มาเยี่ยมว่า
แม่เป็นห่วงลูกที่อยู่ตรงนี้
แม่กลัวเค้าเป็นห่วง
ความรักของแม่
มันใหญ่กว่าที่เราคิดเสมอค่ะ
กลายเป็นการที่เราหนีโรงพยาบาล ไม่อยากอยู่ ไม่อยากเจอ
เรากลับต้องเข้าออกโรงพยาบาลทุกวัน
เพราะทุกคนต้องนอนโรงพยาบาล
เราต้องผ่านห้องที่พ่อนอนเป็นประจำ จนจากไป
บรรยากาศที่เราวิ่งหนีมาตลอด
กลับวิ่งตามมาหลอกหลอนเราทุกครั้ง
เราอ่อนแอจนไม่อยากแม้แต่จะอาบน้ำให้แม่
เราดูแล และพูดกับเค้าตามปกติ
เหมือนเค้าไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วย
แต่เราไม่อยากทำเหมือนแม่ไม่สบาย
ไม่อยากทำเหมือนแม่เจ็บหนัก
เราไม่อยากรับรู้ความรู้สึก
ไม่อยากคิดถึงวันที่จะไม่มีเค้า
ไม่อยากคิดถึงวันที่จะไม่มีน้องๆ
ชีวิตเราสูญเสียมาเยอะแล้ว
และเราก็ไม่อยากทำตัวเข้มแข็งเพื่อเจอกับมันอีก
ทุกครั้งที่เห็นแม่ต้องประคบแผล
ใส่เสื้อผ้าไม่ได้ ทานข้าวไม่ถนัด
เราจะทำเป็นดูแลเค้านิดหน่อย แต่ไม่ประคบประหงม
เราไม่เก่งพอที่จะยืนมองดูความเจ็บปวดของเค้าได้
เราไม่กล้าแม้แต่จะมองว่าแม่เจ็บแค่ไหน
ใจเราหมดแรงไปตั้งแต่วันที่ทุกคนมีอุบัติเหตุ
กับทุกคนที่เราเจอ
ไม่มีใครรู้ว่าเรารู้สึกยังไง
เพราะเราพยายามทำหน้าที่ของครูที่ร่าเริง
ทำหน้าที่ของแอร์ที่เอาใจใส่ผู้โดยทุกคน
หน้าที่ของการเป็นคน หน้าชื่น อกตรม
ใจเราล้า....
สมองเราก็ล้า
มันล้าจนเราอยากจะบอกพ่อว่า
คุณพ่อขา...ลูกคิดถึงคุณพ่อมากค่ะ
มันล้าจนเราอยากจะบอกน้องว่า
โต...พี่คิดถึงโตหว่ะ
มันล้าจนเราอยากจะร้องไห้
กรีดร้องให้กับสิ่งที่เราเจอ
แต่
น้ำตามันยังคงตกใน
เพราะจนป่านนี้...
เรายังนับครั้งที่เราเสียน้ำตาได้
และพอจะเริ่มร้องไห้เมื่อไหร่
น้ำตามันก็ย้อนกลับไปข้างใน...ทุกครั้งไป
ถึงวันนี้เรา...ก็ยังคงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
พร้อมการภาวนาว่า...
อย่าให้มีอะไรพรากเราจากคนที่เรารักอีกเลย...
| Create Date : 30 สิงหาคม 2551 |
| Last Update : 30 สิงหาคม 2551 15:51:13 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 834 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: biomechanic  วันที่: 30 สิงหาคม 2551 เวลา:17:10:41 น. |
|
|
|
| โดย: Natthanicha วันที่: 30 สิงหาคม 2551 เวลา:17:11:31 น. |
|
|
|
| โดย: พลังชีวิต วันที่: 30 สิงหาคม 2551 เวลา:17:31:09 น. |
|
|
|
| โดย: NuHring วันที่: 30 สิงหาคม 2551 เวลา:19:15:31 น. |
|
|
|
| โดย: ปดด (ฮักน้ำปิง ) วันที่: 31 สิงหาคม 2551 เวลา:22:45:44 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Emo น้องลิง
Emo น้องเพนกวิน
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [