Is there a soul mate for anyone?
Group Blog
 
<<
มิถุนายน 2551
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
5 มิถุนายน 2551
 
All Blogs
 
ไม่ชอบโรงพยาบาล....


เพราะพ่อจากไปที่โรงพยาบาล
ตั้งแต่นั้นมา
เลยไม่ชอบบรรยากาศที่โรงพยาบาล
หลีกเลี่ยงการไปโรงพยาบาลคนเดียวตลอด

ไม่ชอบตั้งแต่การเดินเข้าไปที่OPD เพื่อเอาบัตรผู้ป่วย
เพื่อนั่งรอการตรวจรักษาจากคุณหมอ
ตอนนั่งรอ..จะมองเห็นผู้คนรอบตัว
ที่นั่งหน้าตาวิตกกังวล
หารอยยิ้มแทบไม่ได้
มีแต่คนป่วย และ ญาติคนป่วย
ยิ่งถ้าเดินผ่านห้องผ่าตัดฉุกเฉิน ยิ่งไปกันใหญ่

ตอนนั่งรอให้หมอตรวจ
จะคิดและโทษตัวเองเสมอ
ที่มัวแต่เพลีย มัวแต่นอนขี้เซา
และพ่อก็จะขับรถมาหาหมอคนเดียวทุกครั้ง
ไม่เคยยอมเรียกเรา เพราะอยากให้ลูก--นอนให้อิ่ม--

ถึงเวลาที่ต้องนอนโรงพยาบาล
ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่
เพราะจะเห็นพ่อที่เข้าออกโรงพยาบาลจนเป็นเหมือนบ้าน
ตกเย็น ลูกๆมารวมตัว ทานข้าวล้อมวงกัน
พร้อมหน้าหร้อมตา ตามประสาครอบครัวใหญ่
มีพ่อนั่งมอง นั่งกิน นั่งยิ้มเป็นประธาน

แถมบางครั้ง คนป่วยอย่างพ่อ
ยังมักจะออเดอร์อาหารพิเศษให้ลูกสาว
เวลาที่ลูกกลับจากบินและหิวโหยเป็นพิเศษ

วันที่น้องไป..
ตอนกลับมาเค้าก็รับน้องมาที่บ้านแล้ว
จึงไม่ต้องไปโรงพยาบาล
แต่พอขับรถเข้าไปในโรงพยาบาล
เห็นร้านขายขนมที่ชอบไปซื้อมากินกันสองคนตอนเฝ้าพ่อ
ร้านขายอาหารที่ชอบไปซื้อมาแย่งกันกิน
บริเวณopd ที่น้องเคยไปส่งไปหาหมอ
แค่สถานที่ ก็ทำให้คิดถึงน้องได้มากเหลือเกิน

พอถึงคราวที่ย่าต้องนอนโรงพยาบาลบ้าง
จึงไม่ยอมไปเยี่ยมย่าสักครั้ง
เพราะบอกหรือหลอกตัวเองก็ไม่รู้
ว่าถึงย่าจะแก่ แต่ย่าก็แข็งแรง
---ย่าไม่มีวันเป็นอะไรไปได้ง่ายๆ
ย่าไม่มีวันทิ้งเราไปอีกคน---

คืนก่อนย่าจะไป..
ขับรถผ่านหน้าโรงพยาบาล
เค้าถามว่าจะแวะไปเยี่ยมย่าหรือเปล่า
ก็ตอบไปสั้นๆว่า ไม่ไป
ไม่ใช่เพราะไม่รัก
แต่เพราะไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็น
เพราะกลัว
เพราะต้องการหนีความจริงและความเจ็บปวดนั้นๆต่างหาก

และทั้งที่ผ่านมานานหลายปี
แต่ความรู้สึกเหล่านี้ไม่เคยจางไป
อีกทั้งมักจะมีเหตุให้ต้องไปโรงพยาบาลคนเดียวทุกครั้ง

ถ้าอาการไม่หนัก
จะไม่ยอมไปหาหมอ
ถ้าไม่อาการปางตาย
จะไม่ยอมนอนโรงพยาบาล

ล่าสุด ต้องไปโรงพยาบาลคนเดียวอีกครั้ง
ไปในเดือนที่ครบรอบเดือนที่น้องจากไป
ความรู้สึกมันย่ำแย่ มันอ่อนแอ
มันไม่อยากยอมรับความจริง
ว่า...โรงพยาบาลไม่สามารถให้ชีวิตได้กับทุกคน
ทุกคนมีเวลาที่จำกัดในการดำรงอยู่ในโลกใบนี้

มันไม่อยากยอมรับความจริงว่า
ทุกวันนี้ เราไม่มีพวกเค้าเหล่านั้นอยู่ในโลกใบเดียวกับเราอีกแล้ว

หลายครั้งหลายหนที่คนรอบข้าง
ถามเราว่าทำไมถึงอดทนกับบางสิ่งและบางคนได้มากขนาดนี้
และเราก็ให้คำตอบไปเสมอว่า
เพราะเราไม่รู้ว่าเราจะต้องสูญเสียคนที่เรารักไปเมื่อไหร่

เราอยากทำทุกอย่างให้เต็มที่ ในเวลาที่เค้ายังมีชีวิตอยู่
เราไม่อยากเสียใจ
ว่าเราน่าจะทำดีกับเค้าให้มากกว่านี้
ในเวลาที่ไม่มีเค้าแล้ว...




Create Date : 05 มิถุนายน 2551
Last Update : 5 มิถุนายน 2551 17:46:53 น. 3 comments
Counter : 1836 Pageviews.

 
เพราะโรงพยาบาลเป็นสถานที่แห่งความจริงของชีวิตครับ
มีทั้งเกิด แก่ เจ็บ ตาย
มีทั้งทุกข์ สุข รอยยิ้ม และคราบน้ำตาในสถานที่เดียว

เป็นกำลังใจให้เข้มแข็งครับ


โดย: jonykeano วันที่: 5 มิถุนายน 2551 เวลา:19:04:59 น.  

 


โดย: zalitalin วันที่: 5 มิถุนายน 2551 เวลา:22:21:41 น.  

 
ฮือๆๆๆเศร้า...ค่ะคุงครู


โดย: ลูกศิษย์ IP: 118.172.103.19 วันที่: 6 สิงหาคม 2551 เวลา:11:02:31 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Mizz A n D
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Sawasdee jao~
Emo น้องลิง
Emo น้องเพนกวิน
X
X
Friends' blogs
[Add Mizz A n D's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.