ตัวเราหรอ...ก็วิ่งสิ ฟิ๊ววววววววววววววว~ 
นึกได้เลยไปถามแม่
จขบ. : "แม่จ๋าาาาาาาา ~ ลูกค้าเข้าห้องงน้ำหรอ เห็นประตูปิดอยู่สักพักละ"
แม่   :  "ก็ไม่นิ" 
จขบ. : "เอ๊า,, แล้วใครจะเข้าล่ะแม่ ก็เมื่อกี้ไปดันประตูแล้วมันเปิดไม่ออก"
แม่   : "ไปดูใหม่ไป ๆ" 
จขบ. : "โอ๊ยยยยยยยยย ถ้าเกิดเป็นลูกค้าจริงๆก็อายเค้าดิแม่" (แต่ก็ไป อยากพิสูจน์ )

แล้วก็เดินไปแบบย่อง ย่อง และย่อง จนไปถึงหน้าประตู ในใจก็คิดว่า [ฮืออออออ ถ้ามีคนอยู่จะทำไงวะเนี่ย อายๆๆๆ ปวดชิ้งฉ่องก็ปวด] 
จากนั้นก็ตัดสินใจ...

จขบ.  : ก๊อก ๆ ๆ (เคาะก่อนๆ)
ห้องน้ำ : ...
จขบ.  : (รึว่าเค้าอายเลยไม่ตอบว้า ?  เลยตัดสินใจถาม) "ขอโทษน้าค้าาาาา มีใครเข้าห้องน้ำไหมค้าาาา ? "  
ห้องน้ำ : ...

ไม่มีสัญญานตอบรับจากห้องน้ำ จขบ. ก็ไม่ไหวแล้ว เลยตัดสินใจผลักห้องน้ำเต็มแรง
///////// ปึ้ง ง ง ง ง //////////   ปรากฏว่า...
ประตูห้องน้ำค่อยๆเปิดออก และ ! ว่างเปล่า ! ห้องน้ำว่างเปล่า ! อะไรเนี่ยยยย
แล้วฉันจะอั่นฉี่ไป 10 นาทีกว่าๆ เพื่ออะร๊ายยยยยยยยยย ??
ก็เลยวิ่งมาขำให่แม่ฟังหน้าบ้าน 
แม่ก็มองด้วยสายตาประมาณนี้ >>>   (คงคิดว่า "ลูกกุบ้าแน่ๆ")
และสำหรับเหตุการณ์นี้ เลยทำให้ จขบ. ได้ข้อคิดประจำวันว่า

" อย่าคิดไปเอง " 

ขอบคุณคนใช้ห้องน้ำคนสุดท้ายที่ปิดประตูห้องน้ำซะแน่น - -"