ปลายทางอาจไม่สวยงามอย่างที่คิด..ทว่าระหว่างทางก็งดงามเหลือเกิน

มกราคม 2550

หลังเหน็ดเหนื่อยจากการนั่งรถตู้โคลงเคลงไปตามเส้นทางดินลูกรังเล็กแคบ ลงเรือล่องแม่น้ำสาละวิน..

เย็นย่ำของวันนั้น พวกเรา-หมายถึงฉันและเพื่อนร่วมคณะอีก 4-5 คน ก็พยายามลืมความหนาวที่รุกเข้าสู่ร่างกาย นั่งล้อมวงคุยกันอยู่บนสถานีอนามัยบ้านสบเมย ใน จ.แม่ฮ่องสอน

เราแลกเปลี่ยนความคิดระหว่างกัน รวมทั้งถามความคิดเห็นและคะยั้นคะยอให้ชายหนุ่มวัย 20 ต้นๆ คนหนึ่ง เล่าประสบการณ์การเดินทางให้ฟัง

ติโม มุลเลอร์..

ติโม - หรือที่พวกเราตั้งชื่อให้ใหม่ว่า "แตงโม" เป็นชาวเยอรมัน หลังเรียนจบไฮสกูลก็พับโครงการเรียนต่อไว้ก่อน แล้วตัดสินใจปั่นจักรยานออกท่องโลกกว้าง

อย่างแรกเพราะอยากรู้ว่าโลกภายนอกประเทศบ้านเกิดเป็นอย่างไร และอย่างหลังเป็นเพราะต้องการส่งเสริมและสนับสนุนเรื่องสิทธิมนุษยชน

หากใครมอบเงินให้แตงโมระหว่างที่เขาเดินทาง เขาก็จะเก็บไว้เพื่อมอบต่อไปให้องค์กรด้านสิทธิมนุษยชน นำไปช่วยเหลือผู้ที่ประสบปัญหาเรื่องสิทธิมนุษยชน

ผ่านไปหลายเดือน แตงโมก็มาถึงประเทศไทย แล้วก็แวะร่วมงานวันเด็กไร้สัญชาติที่แม่ฮ่องสอน

แตงโมมุ่งมั่นจะไปให้ถึงปลายทางที่กำหนดไว้เป็น "ซิดนีย์" ประเทศออสเตรเลีย ให้ได้

เมื่อสองเท้าปั่นจักรยานมากเข้าก็เกิดอาการล้า ระยะทางดูเหมือนไกลขึ้นเรื่อยๆ

แตงโมหงุดหงิดกับสิ่งที่เป็นมาก

แต่วันหนึ่งแตงโมก็พบอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจเป็นสุข

เพราะการเดินทางที่ช้าลง ทำให้แตงโมมองเห็นความสวยงามของสองข้างทาง..ได้ซึมซับความงดงามของสรรพสิ่งรอบตัว อย่างที่ถ้าเขาเร่งรีบปั่นทำระยะทาง เขาก็จะไม่วันได้ประสบการณ์ล้ำค่าอย่างนี้เลย

..

..

มกราคม 2552

ฉันได้ข่าวตั้งแต่ราวกลางๆ ปี 2550 แล้วว่า แตงโมเดินทางไปถึงจุดหมายที่ตั้งไว้

เขาทำได้อย่างที่ตั้งใจไว้..

การเดินทางของเขาไม่ใช่แค่การใช้สองขาปั่นจักรยาน แต่เขาใช้ใจในการเดินทางด้วย

นั่นทำให้การเดินทางของแตงโมมีความหมายมากขึ้น

..หนาวนี้ในกรุงเทพมหานคร เอาแน่เอานอนไม่ได้ วันหนึ่งก็หนาวราวกับอยู่เมืองเหนือ อีกวันหนึ่งความหนาวก็ลดระดับลงราวกับเตรียมตัวเข้าสู่ฤดูร้อน

ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่สถานีอนามัยในแม่ฮ่องสอน

ฉันคิดถึงชีวิตของตัวเองช่วงหลายเดือนมานี้

การเดินทางของฉันกับใครบางคนเริ่มต้นเมื่อปลายปีของหลายปีก่อน และถึงปลายทางเมื่อราวปลายปีที่แล้ว

ฉันเลือกที่จะไม่เผื่อใจไว้สำหรับวันที่ไม่คาดคิด และเมื่อการเดินทางสิ้นสุด..ฉันเสียใจที่ปลายทางไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง-ฝันไว้

ฉันลืมอะไรบางอย่างไป

การเดินทางของฉันก็เหมือนกับการเดินทางออกสู่โลกกว้าง เป็นการเดินทางที่ฉันไม่สามารถคาดการณ์ได้เลยว่าจะเกินอะไรขึ้น

ฉันนึกขึ้นได้ว่า..

แม้ปลายทางจะไม่สวยงามอย่างที่คิด ทว่าระหว่างทางก็งดงามเหลือเกิน

Create Date : 30 มกราคม 2552		1 comments
Last Update : 30 มกราคม 2552 16:35:50 น.
Counter : 930 Pageviews.
Share Tweet