เพราะ "รัก" จึงทำร้าย

(1)

เรามักทำร้ายกันในนามของความดีงามและความรักเสมอๆ

"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ คุณหลอกดาว"
สาวแก่แม่ม่าย แม่ยกไชยา มิตรชัย + ก็อต จักรพันธุ์ ประท้วงกันกรี๊ดกร๊าด

แต่ไม่เชื่อก็อาจจำต้องเชื่อ เพราะมันเป็นไปแล้ว และเป็นมาตลอดด้วย

เราชอบทำร้ายกันโดยอ้างแนวคิดสวยๆ สูงๆ เช่น
ความรัก ความถูกต้อง ความดีงาม ความเหมาะสม ความหวังดี
หรือกระทั่งในนามของอุดมการณ์อันสูงส่ง
เพื่อสร้างความชอบธรรมให้กับการทำร้ายของเรา
ซึ่งบางทีก็ไม่ใช่แค่ทำร้าย แต่ถึงขั้นทำลายไปเลย

มาถึงตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าหักลบกลบหนี้แล้ว
แนวคิดพวกนั้นจะสร้างความสุขหรือความทุข์ให้กับผู้คนได้มากกว่ากัน
แต่ด้วยสติปัญญาอันจำกัดขอสรุปว่า ในโลกนี้แทบไม่มีแนวคิดไหนอีกแล้ว
ที่จะสร้างความเจ็บช้ำขมขื่นแก่ชีวิตผู้คนได้มากเท่ากับแนวคิดข้างบนนั่น
แม้ไม่มีใครตั้งใจให้ออกมาในรูปนั้น

แต่มันก็กลายเป็นเครื่องมือชั้นดีที่มีไว้ให้เราทำร้ายกันไปแล้ว

ความทุกข์ของผู้คนมากมายเหลือเกิน...มากจนน่าปวดใจ
มักเกิดจากการที่มีใครสักคนเริ่มเอ่ยอ้างถ้อยคำทำนองว่า...

...ความรัก ความถูกต้อง ความดีงาม ความเหมาะสม ความหวังดี...

พ่อแม่ทำร้ายลูก ผู้ใหญ่ทำร้ายเด็ก คนรักทำร้ายกัน เพื่อนทำร้ายเพื่อน
ผู้ปกครองทำร้ายประชาชน ศาสนาทำร้ายผู้คน ประเทศทำร้ายประเทศ
และที่สำคัญก็คือ ตัวเองทำร้ายตัวเอง

ทั้งหมดนี้ไม่จำเป็นเลย...ไม่จำเป็นเลยจริงๆ

ที่ผ่านมาตัวเองก็เป็น "จอมทำร้าย" คนหนึ่ง
ทำร้ายทั้งตัวเองและคนรอบข้าง
เวลาเดียวกันก็รู้สึกว่าบางครั้งก็ "โดนทำร้าย"
เปลี่ยนบทบาทกลับไปกลับมาในนาฏกรรมชีวิต

แล้ววงจรทุกข์นี้จะสิ้นสุดลงตรงไหน
คำตอบที่ผุดขึ้นในความรู้สึกก็คือ
เมื่อเรารู้สึกว่าเราพอกับความทุกข์แล้วนั่นละ
รู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทีแล้ว เหนื่อยล้าเหลือเกินแล้ว
เมื่อนั้นเราอาจเริ่มได้คำตอบและได้พบทาง
ทางสายใหม่ที่ต่างไปจากเดิม
คำตอบใหม่ที่ผุดขึ้นเฉพาะตัวของแต่ละคน


(2)

เรายังชอบทำร้ายกันในนามของอุดมการณ์อันสูงส่ง

อุดมการณ์ทุกอย่างไม่ว่าจะฟังดูดีแค่ไหน
หรือมาในนามของสวรรค์ชั้นฟ้าอะไร
พอไปยึดมั่นมากๆ มันก็กลายเป็นความคลั่งโดยไม่รู้ตัว
ทำให้เราสุดโต่ง คับแคบ เกลียดชัง หน้ามืด เจ็บปวด และสูญเสียสามัญสำนึก
มองอะไรก็ไม่มองอย่างกลางๆ ตามที่เป็นจริง มองให้หลายมุม
สุดท้ายไม่พ้นต้องไปหาวิธีทำร้ายกันในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง

หรือไม่ก็ทำให้เราต้องหาทางเอาชนะคนที่มีอุดมการณ์ต่างไปจากเราให้ได้
เพราะเชื่อว่าอุดมการณ์ของเราดีที่สุด ถูกที่สุด สูงที่สุด เหมาะที่สุด
พอคลั่งมากๆ ก็รู้สึกว่าเราจะแพ้ไม่ได้
คราวนี้ก็ไม่คำนึงถึงวิธีการแล้วว่าจะเป็นอย่างไร ขอให้ชนะเป็นพอ
แล้วก็มักนำไปสู่การใช้วิธีที่ต่ำทรามและชั่วช้า
เพื่อบรรลุเป้าหมาย "อันดีงาม" นั้นให้ได้

ยึดมั่นใน "ความดี" หรือ "ธรรมะ" มากเกิน
ก็ทำให้เราคลั่งและขาดสติได้ไม่ต่างกันเลย
สุดท้ายก็ผลักให้เราทำสิ่ง "เลวทราม" ได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ยิ่งยึดมั่นในความสูงส่งของตัวเองมากเท่าไร
ก็ยิ่งทำให้เรามีเหตุผลที่จะไปทำร้ายคนอื่นได้มากเท่านั้น
ทำร้ายโดยรู้สึกว่าตัวเองมีความชอบธรรมที่จะทำได้

ขึ้นชื่อว่า "ยึดมั่น" ไม่ว่าจะยึดอะไร สูงหรือต่ำ
ไม่เคยนำไปสู่ความสุขและสร้างสรรค์
ประวัติศาสตร์มากมายเป็นเครื่องยืนยันได้ดี
ไม่ว่าจะประวัติศาตร์ชนชาติ-ศาสนา-สังคม
หรือประวัติชีวิตส่วนตัวของแต่ละคน

Create Date : 08 พฤษภาคม 2551		0 comments
Last Update : 13 พฤษภาคม 2551 13:42:24 น.
Counter : 367 Pageviews.
Share Tweet